บทที่ 3 บุกถ้ำเสือเพื่อหาลูกแมว - 35%

หลังจากรับประทานมื้อเช้ากันเสร็จเรียบร้อย มัลลิกาก็ยกจานชามทั้งหมดไปล้างในครัว ขณะเดียวกันก็คอยแอบมองพ่อเลี้ยงไปด้วยว่าอีกฝ่ายจะขึ้นไปอาบน้ำตอนไหน ครั้นพอเห็นนฤเบศร์เดินขึ้นบันไดไปแล้วจึงรีบไปหามารดาแล้วจับแขนท่านเขย่าเบา ๆ

"คุณแม่ขา ช่วยพูดกับคุณพ่อหน่อยสิคะเรื่องฝึกงานน่ะ หนูไม่อยากไปทำที่กงสุลเลย มีแต่คนแก่หัวโบราณถ้าหนูต้องไปฝึกงานที่นั่นหลายเดือนหนูต้องบ้าตายแน่"

เหตุผลสำคัญอีกอย่างที่หญิงสาวไม่ได้พูดออกไปก็คือหากเธอไปทำงานกับพ่อเลี้ยงก็เท่ากับว่าต้องอยู่ในสายตาของอีกฝ่ายตลอด หนำซ้ำต้องไปกลับพร้อมท่านทุกวัน ชีวิตอิสระที่จะได้ไปเตร็ดเตร่ตามห้างสรรพสินค้าหรือร้านไอศกรีมกับเพื่อนก็จะหายวับไปทันที

"ฟังพูดเข้า ที่กงสุลไม่ได้มีแต่คนแก่สักหน่อย หนุ่ม ๆ สาว ๆ ที่เพิ่งเรียนจบแล้วเข้าไปทำงานที่นั่นก็เยอะเหมือนกัน และเด็กฝึกงานก็ไม่ใช่มีแค่หนูคนเดียว มีจากมหา'ลัยอื่นด้วย"

ผู้เป็นมารดาพูดแก้ไขความเข้าใจผิดของบุตรสาว ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ เมื่อเห็นเจ้าตัวทำหน้าง้ำแล้วเอาแก้มมาถูที่ไหล่ของตนอย่างออดอ้อน

"โธ่ คุณแม่อ้ะ ก็น่าจะรู้ว่าทำไมหนูถึงไม่อยากไปทำงานกับคุณพ่อ...นะคะ ช่วยพูดกับคุณพ่อให้หน่อย"

"หนูก็น่าจะรู้นะว่าที่คุณพ่อเป็นแบบนี้ก็เพราะเป็นห่วงหนู"

มัญชุดาลูบศีรษะบุตรสาวอย่างเอ็นดู มัลลิกาเปลี่ยนอิริยาบถเป็นยืนเอาสะโพกพิงกับเคาน์เตอร์ครัวพลางถอนหายใจแผ่ว

"หนูรู้ค่ะ แต่เราก็ย้ายบ้านมาแล้วนี่นา และที่นี่ก็ไม่มีพวกแก๊งขี้ยาหรือเด็กแว้นบนถนน คุณพ่อยังบอกเองเลยว่าแถวนี้ปลอดภัย หนูก็แค่...อยากมีอิสระเหมือนคนอื่นบ้าง" ประโยคหลังหญิงสาวพูดเสียงอ่อยอย่างน่าสงสารจนคนฟังต้องพยักหน้ารับปากอย่างเสียไม่ได้

"แม่จะลองพูดให้ก็แล้วกันนะ แต่ไม่รับปากว่าจะสำเร็จไหม"

"ขอบคุณค่ะ คุณแม่น่ารักที่สุด" มัลลิกาโผเข้าสวมกอดมารดาด้วยความดีใจ เพราะหากให้ท่านพูดกับคุณพ่อ ไม่มีครั้งไหนที่ไม่สำเร็จ

ขณะเดียวกัน ภาวินในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวก็กำลังยืนอยู่ข้างหน้าต่างห้องนอนโดยแง้มผ้าม่านแอบมองไปยังบ้านหลังติดกัน เขาอยากไปเยี่ยมดูอาการของสาวน้อยข้างบ้าน แต่จากการประเมินท่าทีของนฤเบศร์ พ่อเลี้ยงของหญิงสาวแล้วเขาคิดว่าเวลานี้ตนไม่ควรไปอย่างยิ่ง

"จริงด้วย! ลืมไปได้ยังไงวะ"

พลันนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานตอนที่ไปโรงพยาบาล มารดาของตนเป็นคนพามัลลิกาเข้าไปทำประวัติคนไข้ส่วนเขาก็เอารถไปจอดบนอาคาร และตอนนั้นเองที่ท่านใช้โทรศัพท์มือถือของหญิงสาวโทร. เข้ามาที่เครื่องของเขาเพราะท่านลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน ดังนั้นเบอร์ของเธอจึงอยู่ในเครื่องเขานั่นเอง

นึกได้ดังนั้นเขาจึงรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางไว้บนเตียงขึ้นมาดูหมายเลขที่โทร. เข้ามาเมื่อวาน ชายหนุ่มยิ้มกว้างเมื่อเห็นตัวเลขสิบตัวพลางกดบันทึกเบอร์โทรศัพท์หมายเลขนั้นเอาไว้ในเครื่องของตนแล้วใส่ชื่อว่า...Kitten

"หนูมะลิ แม่แมวน้อย"

ภาวินรอจนโปรแกรมแชตยอดฮิตอย่างไลน์เพิ่มรายชื่อของมัลลิกาเข้าไปในระบบเพื่อนของตนเสร็จเรียบร้อยจึงเริ่มส่งข้อความเข้าไปทักทายเธอก่อน

Phawin: สวัสดีครับมะลิ พี่วินเองนะ

หลังจากทักไปแล้วเขาก็รอเธอตอบกลับมา แต่หญิงสาวคงไม่ได้อยู่ใกล้โทรศัพท์เพราะระบบแจ้งมาว่าเจ้าของเครื่องยังไม่ได้อ่านเขาจึงเดินไปแต่งตัวหน้าตู้เสื้อผ้า ซึ่งหลังจากที่เขาใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วเสียงสัญญาณเตือนข้อความเข้าของโปรแกรมไลน์ก็ดังขึ้น ชายหนุ่มจึงรีบวิ่งมาเปิดอ่านข้อความ

Jasmine: สวัสดีค่ะ

Phawin: ขาเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บอยู่ไหม

Jasmine: ดีขึ้นมากแล้วค่ะ แต่ก็ต้องระวังแผลปริ

ภาวินเดินไปหยุดอยู่ข้างหน้าต่างบานเดิมแล้วมองไปทางบ้านของมัลลิกา ตรงสวนเล็ก ๆ ข้างบ้านของเธอมีหญิงสาวสวมแว่นในชุดเสื้อยืดพอดีตัวสีชมพูอ่อนกับกางเกงขาสั้นสีขาวกำลังนั่งพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์มือถือ และถ้าเขาตาไม่ฝาด เขาคิดว่าเธอกำลังนั่งยิ้มใส่โทรศัพท์อยู่คนเดียว

Phawin: นั่งอยู่ที่เดิมก่อนนะอย่าเพิ่งลุกไปไหน

Phawin: พี่จะเดินไปหา

เมื่อข้อความสุดท้ายถูกส่งไป เขาก็เห็นมัลลิกาเงยหน้ามองมาทางบ้านของเขาทันที เห็นดังนั้นชายหนุ่มจึงแหวกผ้าม่านให้กว้างขึ้น ซึ่งเธอคงเห็นความเคลื่อนไหวจากบนชั้นสองของตัวบ้าน สายตาของหญิงสาวจึงมองสูงขึ้นมาอีกจนกระทั่งสบตากับเขาเข้าพอดี ภาวินจึงโบกมือให้พร้อมกับทำมือบอกเป็นเชิงว่าจะลงไปหาเธอตรงนั้น

ชายหนุ่มก้าวยาว ๆ ออกจากห้องนอนแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งลงบันไดมาชั้นล่าง เห็นพราวนภากำลังนั่งดูการ์ตูนกับผู้เป็นย่าอยู่อย่างเพลิดเพลินเขาจึงเดินผ่านไปทางหน้าประตู

"คุณพ่อจะไปไหนคะ" เสียงใส ๆ ของบุตรสาวสุดที่รักทำให้เขาหยุดเดินแล้วหันมายิ้มให้

"คือว่าคุณพ่อจะไป...เอ่อ"

สมองของภาวินแล่นฉิวเพื่อคิดหาคำตอบ เพราะหากบอกว่าจะไปคุยกับมัลลิกาข้างบ้าน บุตรสาวของเขาจะต้องขอตามไปด้วยอย่างแน่นอน แต่ถ้าเขาไม่บอกไปตามความจริงแล้วเจ้าตัวเล็กรู้ขึ้นมาก็คงจะงอนใส่เขาตะพึดตะพืออีก

"คุณพ่อจะไปคุยกับพี่มะลิข้างบ้านนี่เองค่ะ หนูพราวไปกับคุณพ่อไหมคะ"

"ไปค่ะ หนูพราวไปด้วย" เด็กน้อยลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งมาหาบิดาทันที ภาวินจึงยื่นมือไปเพื่อจะจับจูงบุตรสาวพลางมองเลยไปที่มารดาของตนซึ่งท่านก็กำลังมองเขาอยู่เช่นกัน

"ไปเกาะรั้วแอบคุยกับลูกสาวบ้านเขา ทำอย่างกับไอ้ขวัญอีเรียม"

ภคินีพูดกลั้วหัวเราะ ภาวินจึงอดหัวเราะตามไปด้วยไม่ได้

"ผิดแล้วคุณแม่ คู่นั้นเขาแอบคุยกันในคลองไม่ใช่หรือครับ และผมก็ไม่ได้แอบด้วย ออกจะเปิดเผยจริงใจ เนอะหนูพราว" ประโยคหลังเขาก้มลงไปพยักพเยิดกับพราวนภาอย่างหาพวก

"แน่จริงก็ไปกดออดแล้วเดินเข้าไปนั่งคุยในบ้านเขาเลยสิยะ" ผู้เป็นมารดาพูดไปยิ้มไปเพราะมั่นใจว่าบุตรชายคงยังไม่มีความกล้าพอที่จะทำแบบนั้น

ภาวินทำท่าครุ่นคิดก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆ

"อย่าเพิ่งดีกว่าครับ นั่นเอาไว้เป็นเลเวลต่อไป ตอนนี้ขอหยั่งเชิงก่อนว่าจะเดินหน้าต่อ หรือจะจบเกม"

ความจริงแล้วเขาไม่กลัวหากต้องเดินไปบ้านของมัลลิกาแล้วเข้าไปนั่งพูดคุยข้างใน แต่เป็นเพราะหากเขาทำอย่างนั้น บิดามารดาของเธอก็จะต้องมานั่งคุยด้วยเป็นแน่ ซึ่งเขาไม่ต้องการ เขาแค่อยากคุยกับเธอตามลำพังเพื่อสร้างความคุ้นเคยกันก่อน และที่เขาพาพราวนภาไปด้วยก็เพื่อไม่ให้การพบปะกันครั้งนี้ดูน่าเกลียดเกินไป เขาไม่อยากให้เกิดข้อครหาในทางไม่ดีหากมีบ้านอื่นมองมาแล้วเห็นว่าหญิงสาวกำลังยืนคุยกับเขาเพียงลำพัง

ใครจะเชื่อว่าคนอย่างเขาจะใส่ใจกับเรื่องหยุมหยิมแบบนี้ เมื่อก่อนเขาไม่เคยสนใจว่าคนอื่นจะมองอย่างไร แต่หลังจากที่มีพราวนภาเข้ามาในชีวิต ความคิดของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เขามีลูกสาว เขาย่อมต้องการให้คนอื่นปฏิบัติกับลูกสาวของเขาอย่างให้เกียรติ ฉะนั้นเขาเองก็ต้องปฏิบัติกับลูกสาวของคนอื่นอย่างให้เกียรติด้วยเช่นกัน

ขณะที่กำลังเดินพ้นประตูบ้าน ภาวินมองไปทางรั้วบ้านที่อยู่ติดกันก็เห็นมัลลิกากำลังยืนเกาะรั้วเหล็กที่สูงเพียงระดับอกของเธออยู่พอดี

"หนูพราวคิดว่าพี่มะลิน่ารักไหม" เขาก้มลงไปถามบุตรสาวระหว่างที่เจ้าตัวกำลังใส่รองเท้าคู่โปรด

"น่ารักค่ะ หนูพราวชอบพี่มะลิ" คำตอบของเจ้าตัวเล็กทำให้รอยยิ้มของเขากว้างขึ้นกว่าเดิม

"อืม พ่อก็ชอบ"

จากนั้นเขาก็จูงมือพราวนภาเดินไปที่รั้ว เมื่อเดินไปถึงมัลลิกาก็ยกมือไหว้เขาอย่างนอบน้อม ทำให้เขาต้องยกมือรับไหว้แล้วพูดว่า

"คราวหน้าไม่ต้องไหว้พี่หรอก พี่ไม่ใช่ญาติผู้ใหญ่ของหนูสักหน่อย"

"แต่พี่ก็เป็นผู้ใหญ่กว่าอยู่ดี" หญิงสาวตอบกลับมาพลางโบกมือทักทายเพื่อนตัวน้อยที่ยืนข้างชายหนุ่ม

"แค่สิบกว่าปีเอง สมัยนี้แล้วไม่ถือว่าห่างกันเยอะหรอก อายุเป็นเพียงตัวเลข" เขาจงใจพูดจากำกวมพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มมุมปากเพราะมั่นใจว่าคนฟังรู้ดีว่าเขาต้องการสื่อถึงอะไร และก็เป็นตามคาด หญิงสาวเข้าใจคำพูดของเขาเนื่องจากหน้าใส ๆ ของเธอนั้นเริ่มขึ้นสีระเรื่ออย่างน่าเอ็นดู

"แล้วตกลงเรื่องฝึกงานว่ายังไงบ้าง คุณพ่ออนุญาตไหม"

เพราะประสบการณ์ที่มากกว่าจึงทำให้ภาวินรู้จักการยับยั้งชั่งใจ รู้ว่าเวลาไหนควรรุกและเวลาไหนควรถอย เมื่อครู่เขาหยอดสาวน้อยตรงหน้าไปแล้วจึงไม่คิดจะทำให้เธอขัดเขินจนลำบากใจอีก เขาจงใจเลี่ยงไปคุยเรื่องอื่นแทนเพื่อให้หญิงสาวได้มีเวลาตั้งตัว เพราะหากทำให้เธอหวาดกลัวจนลังเลใจขึ้นมา แผนกระทิงเปลี่ยวเคี้ยวหญ้าอ่อนของเขาคงพังครืน

มัลลิกาพยักหน้าด้วยแววตาสดใสก่อนพูด

"อนุญาตแล้วค่ะ ตอนแรกคุณพ่อจะให้ไปทำที่กงสุลแต่หนูขอร้องให้คุณแม่ช่วยพูด สุดท้ายก็เลยใจอ่อนยอมให้หนูไปทำที่บริษัทพี่"

ได้ยินคำตอบที่พึงพอใจแล้วชายหนุ่มก็ยิ้มกว้างอวดลักยิ้มบนแก้มแล้วพูดว่า "งั้นก็ดี พร้อมจะเริ่มงานเมื่อไรก็บอกพี่ได้เลยนะ หรือพรุ่งนี้เอาเอกสารมาให้พี่ที่บ้านก็ได้ พี่รับรองเลยว่าถ้าหนูมาอยู่กับพี่ หนูจะได้อะไรดี ๆ กลับไปแน่นอน"

ครั้นพอพูดจบเขาถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าประโยคก่อนหน้านี้ฟังดูแปร่ง ๆ พิกล ราวกับเสี่ยตัณหากลับคนหนึ่งกำลังหลอกล่อเด็กสาวให้เข้าฮาเร็ม

...ถ้าหนูมาอยู่กับพี่ หนูจะได้อะไรดี ๆ กลับไปแน่นอน...

โอ้โห! โคตรป๋าเลยว่ะกู

มัลลิกาเกือบหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้าประดักประเดิดของเขาจึงก้มหน้าลงไปคุยกับพราวนภาแทน

"หนูพราวกลับบ้านวันนี้ใช่ไหมคะ"

"ใช่ค่ะ ตอนเย็นแม่จันทร์กับลุงชินจะมารับ แต่ตอนนี้หนูพราวไม่มีเพื่อนเล่นเลยค่ะ คุณย่าบอกว่าพี่มะลิเจ็บขาอยู่ก็เลยมาเล่นกับหนูพราวไม่ได้"

เด็กน้อยทำสายตาเว้าวอนกับเพื่อนเล่นต่างวัย น้ำเสียงเศร้าสร้อยนั้นทำให้คนฟังอย่างมัลลิกาใจอ่อนยวบขึ้นมาทันที