ตอนที่ 2 ป่าดงเลือดและเสียงเพรียกจากเงามืด

“แม่ ! ช่วยข้าเจ้าโตย!”

เสียงของแสงคำดังลั่นขณะที่ร่างของเธอ ร่วงดิ่งลงไปในเงามืด

ลมแรงปะทะหน้า ต้นไม้สูงใหญ่เบื้องล่างพุ่งเข้ามาเร็วขึ้นทุกขณะ

“ข้าจะต้องต๋ายแน่ ๆ! ฮือ ๆๆๆ อิแม่มาช่วยข้าเวยเวย!!”

แต่แล้ว…

“ตุบ!”

แสงคำไม่ได้ตกกระแทกพื้น แต่ตกลงไปบนกิ่งไม้ใหญ่

“โอ๊ยยย!” เธอกลิ้งหลุน ๆ กระแทกกิ่งไม้หลายต่อหลายครั้ง

“โอ๊ย! โอ๊ย! โอ๊ย!”

สุดท้ายเธอก็ตกลงมากองอยู่บนพื้น ในสภาพที่แทบไม่เหลือเค้าแสงคำผู้ปราดเปรียวและแข็งแกร่งเลย

“แม่คำปัน ข้าจังอิแม่ขนาดเน่อ ยะหยังบ่ะช่วยข้าเจ้าเลย!”

เสียงฝีเท้าดังมาจากข้างบน

แสงคำเงยหน้าขึ้นทันเวลา เห็นแม่คำปันกระโดดลงมาตามหลังอย่างสง่างาม  ราวกับนางเป็นนกที่กำลังร่อนลงพื้น

“ตุ๊บ!”

แม่คำปันย่อตัวลงก่อนจะยืนขึ้นอย่างสงบนิ่ง สง่างาม ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน

แสงคำมองตาปริบ ๆ ก่อนจะก้มดูแขนขาตัวเอง มีแต่รอยถลอกเต็มไปหมด

“บ่ะยุติธรรม! ผ่ออิแม่ยังบ่ะเป๋นอะหยัง แต่ข้ามีก้ารอยเถิก เจ็บไปหมด”

แม่คำปันมองลูกสาวที่หงายหลังลงนอนแผ่กับพื้น ก่อนจะถอนหายใจ

“เจ้าควรจะขอบคุณที่โชคดียังมีชีวิตอยู่”

“ข้าเจ้าบ่ะขอบคุณไผทั้งนั้น ข้าจังแม่ จังแมงผีบ้าตั๋วนั้น มันยะฮื่อข้าเจ็บ ฮือออ!”

แสงคำพยายามยันตัวขึ้น แต่ร่างกายปวดไปหมด

“แม่! ยะหยังต้องผลักข้าลงมา? แม่จะฆ่าข้ากา ? แม่ใจร้าย !!”

“ถ้าข้าบ่ะผลัก บ่ะยู้เจ้าลงมา เจ้าคิดว่าจะกล้ากระโดดเองก่อ?”

“เอ่อ ....ข้า....ข้าบ่อกล้า!”

“นั่นแหละคือคำตอบ”

แสงคำทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ เธอไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งจะต้องโดนแม่ตัวเองโยนลงเหวแบบไม่กลัวว่าแสงคำจะบอบช้ำบาดเจ็บยังไง

“แม่โหดร้ายที่สุด!”

“เลิกโวยวายได้แล้ว” แม่คำปันพูดพลางกวาดตามองไปรอบ ๆ

“เฮายังบ่ะปลอดภัยเตื้อ”

แสงคำชะงัก เธอรู้สึกถึงความเงียบที่ผิดปกติ

“แม่คำปันเจ้า… ตี้นี่คือตี้ไหน?”

แม่คำปันหันมามองเธอ ดวงตาของนางเย็นเยียบ

“ป่าดงเลือด”

แสงคำหน้าถอดสี

“หา! อันนั้นมันที่ที่บ่ะมีใครกล้าเข้าไปไม่ใช่กาเจ้า? แล้ว.....”

“แม่น”

“แล้วแม่พาข้ามาที่นี่ยิหยัง! ไหนแม่บอกจะพาข้าไปปะญาติผะกู๋นของแม่ !!”

แม่คำปันไม่ได้ตอบในทันที เธอเพียงแค่มองไปยังความมืดที่อยู่ลึกเข้าไปในป่า

ก่อนจะพูดเพียงคำเดียว…

“เพราะที่นี่… มีบางสิ่งรอเจ้าอยู่”

“แม่! ข้ายังบ่ะพร้อมสำหรับเรื่องลี้ลับใด ๆ ทั้งสิ้น! ข้าบ่ะอยากฮู้ว่าข้าเป๋นไผละ แม่ปาข้าปิ๊กบ้านเต๊อะเจ้า ข้ากึ้ดเติง (คิดถึง)แม่อุ้ยคำก๋องกับป้าคำป้อตี้บ้านเฮา”

แสงคำกระซิบเสียงสั่น ขณะที่ยืนตัวแข็งอยู่กลางป่าทึบ รอบตัวมีแต่ต้นไม้สูงใหญ่ เถาวัลย์พันเกี่ยวกันจนดูเหมือนม่านสีดำ

“เจ้าพร้อมหรือไม่ บ่ะใจ้เรื่องที่เจ้าจะเลือกได้ ตามแม่มา”

แม่คำปันพูดเสียงเรียบ พลางก้าวเท้าเข้าไปในป่าโดยไม่รอให้ลูกสาวตั้งตัว

“แม่! ข้าบ่ะเตียว(เดิน)เข้าไปในนั้นเด็ดขาด! แมงผีบ้านั้นมันอาจรอกิ๋นเฮาสองคนตี้ฮั่น”

แม่คำปันหยุดเดิน… ก่อนจะหันมามองแสงคำด้วยสายตายากจะเข้าใจ

“ถ้าสูบ่ะโตยแม่เข้ามา… อั้นก่ออยู่ที่นี่คนเดียวก่อแล้วกั๋น”

ว่าแล้วแม่คำปันก็เดินต่อไปทันที! ไม่รีรอแม้แต่นิดเดียว!

“เฮ้ยยยย! แม่! อย่าทิ้งข้าเจ้าไว้แบบนี้!”

แสงคำวิ่งตามอย่างไว… เพราะไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่าการต้องอยู่คนเดียวในป่านี้

เสียงของป่าดงเลือดแตกต่างจากป่าธรรมดา…

เงียบเกินไป

ไม่มีเสียงนก ไม่มีเสียงจิ้งหรีด แม้แต่เสียงลมก็แทบไม่มี

แสงคำรู้สึกเหมือนตัวเองเดินอยู่ในที่ที่ไม่ควรอยู่

“แม่… ข้าถามได้ก่อ?”

“ว่า?”

“ที่นี่… มันมีผีไหม?”

แม่คำปันหยุดเดิน เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ

“มี”

แสงคำแทบปล่อยโฮ!

“แม่! แล้วทำไมเราต้องมาเสี่ยงชีวิตกันขนาดนี้! ถามแต้ ๆ แม่พาข้ามาที่นี่เพราะอะหยัง บอกข้ากำลอ?”

“เพราะพวกมัน… อาจมีคำตอบที่เจ้ากำลังตามหา”

“อั้นเอาจะอี้ ตอนนี้ข้าบ่ะหาแล้วได้ก่อ? ข้าอยู่แบบบ่ะฮู้อะหยัง(ไม่รู้เรื่อง)เลยก็ได้!”

“บ่ะตันละ (สายไปแล้ว)”

“แม่!”

แม่คำปันไม่ได้สนใจเสียงร้องโหยหวนของลูกสาว เธอเดินต่อไป ลึกเข้าไปในป่าที่มืดครึ้มขึ้นทุกขณะ

แสงคำกัดฟันเดินตาม แต่ทุกย่างก้าวของเธอมีแต่ความหวาดระแวง

แล้วจู่ ๆ…

“ก๊อก… ก๊อก… ก๊อก…”

เสียงนั้นดังขึ้นจากด้านหลัง!

แสงคำตัวแข็ง หัวใจแทบหยุดเต้น

“แม่…” เธอกระซิบเสียงแผ่ว

แม่คำปันไม่ตอบ เธอหยุดยืนเงียบ ๆ ราวกับกำลังเงี่ยหูฟัง

เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง…

“ก๊อก… ก๊อก… ก๊อก…”

“โอ้ย! ข้าไม่ไหวแล้ว! ข้าจะหนีแล้วแม่!”

“ดักปาก!!เงียบ!!” แม่คำปันสั่งเสียงแข็ง

“เจ้าส่งเสียงดังไป มันจะรู้ตัวว่าเรากลัว”

“ก็ข้ากลัวจริง ๆ!”

แม่คำปันหันมามองหน้าแสงคำ ก่อนจะพูดช้า ๆ

“ถ้าเจ้ากลัว… ก็หันไปดูว่ามันคืออะไร”

“หา!”

“เจ้าจะกลัวสิ่งที่เจ้าไม่เห็นไปตลอดชีวิตหรือ?”

แสงคำเม้มปากแน่น เธอสับสนและหวาดหวั่นไปหมด

“ถ้าเจ้าไม่หันไปมอง… เจ้าก็จะกลัวมันตลอดไป” แม่คำปันพูดเสียงเรียบ

“แต่ถ้าเจ้ากล้ามองมันสักครั้ง… เจ้าจะไม่ต้องหนีมันอีก”

แสงคำสูดหายใจเข้าลึก… และหันไปมอง

เธอกลั้นใจ เตรียมพบกับสิ่งสยองขวัญที่สุดในชีวิต!

และสิ่งที่เธอเห็นคือ…

…

“ลิง!”

“เอ๊า ! นั่น...” แสงคำร้องเสียงหลง

กลางพุ่มไม้มืด มีลิงตัวหนึ่งยืนอยู่ มันถือก้อนหินเล็ก ๆ และกำลังเคาะลงบนรากไม้

“ก๊อก… ก๊อก… ก๊อก…”

แสงคำเบิกตากว้าง จากความกลัวกลายเป็นความงุนงง และขบขัน

“แม่…”

“ฮือ! อะหยัง?”

“ข้าเกือบจะหัวใจวายเพราะเจ้าลิงบ้านี่! ยะหยังบ่ะบอกข้าแต่แรก ปล่อยฮื่อข้ากลัวจ๋นหัวใจจะหลุดออกมาตังนอกละ”

แม่คำปันมองลิงตัวนั้น นางหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะยักไหล่

“เจ้ากล้าหันไปมองแล้วนี่”

“โธ่เอ้ย !! แต่มันเป็นแค่ลิง! ลิงธรรมดา”

“แต่เจ้าก่อกลัวไปก่อนแล้วบ่ะใจ้กา?”

แสงคำอ้าปากค้าง ก่อนจะตระหนักว่าแม่เธอหลอกให้เธอกล้าหันไปมองเอง

“แม่! เจ้าใช้วิธีนี้ทำให้ข้าเลิกกลัวได้ก๋า!?”

แม่คำปันยิ้มมุมปาก “ก่อได้ผลบ่ะใจ้กา?”

แสงคำหมดคำจะเถียง สุดท้ายเธอก็ได้บทเรียนสำคัญ… ว่าความกลัวส่วนใหญ่อยู่ในหัวของเธอเอง

แต่ก่อนที่เธอจะได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“กรรรรร….”

เสียงโทนต่ำกว่าเสียงมนุษย์ดังมาจากเงามืดอีกครั้ง…

และคราวนี้ มันไม่ใช่ลิงแน่ ๆ

หมู่บ้านดงขมิ้น....

สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาในเรือนของ จันทร์ผา ทำให้เปลวเทียนในห้องไหววูบ ดวงตาคมของหญิงสาวจ้องมองไปยังหน้าต่างที่เปิดแง้มอยู่

เธอมั่นใจว่าได้ปิดมันไปแล้วก่อนเข้านอน แต่ตอนนี้… บานหน้าต่างไม้เปิดอ้าออก

สายลมหนาวที่พัดเข้ามา ไม่ได้มีกลิ่นของดินชื้นเหมือนปกติ แต่กลับมีกลิ่นเหมือนเถ้าธุลี…

และที่น่าขนลุกที่สุดคือ...

เสียงกระซิบแผ่วเบา

“กลับมา... กลับมา...”

“เฮ้ย!”

จันทร์ผาผวาลุกขึ้นจากเตียง คว้าธนูที่แขวนไว้ข้างฝาโดยสัญชาตญาณ หัวใจเต้นแรงราวกับจะกระเด็นออกจากอก

เธอหันขวับไปมองรอบห้อง แต่ก็ไม่พบอะไรผิดปกติ

มีเพียง... เงาลาง ๆ บางอย่างที่ดูเหมือนจะเคลื่อนไหวอยู่ในสายหมอกนอกหน้าต่าง

“ข้าฝันไปหรือเปล่า...?” จันทร์ผาพึมพำกับตัวเอง

เธอรีบเดินไปปิดหน้าต่าง กระชากกลอนไม้ลงมาอย่างแรง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ

“เจ้าจะมาหวาดระแวงกับเรื่องไร้สาระบ่ะได้เน่อ จันทร์ผา...” เธอพยายามพูดปลอบใจตัวเอง ก่อนจะกลับไปนั่งลงบนเตียง

แต่เมื่อเธอหันไปมองโต๊ะเขียนหนังสือ...

ลูกธนูที่เธอขัดไว้อย่างดี กลับร่วงหล่นกระจัดกระจายลงบนพื้น…

อีกมุมหนึ่งของหมู่บ้านดงขมิ้น…

บุญปั๋น กำลังนั่งกอดหมอนข้างแน่นอยู่บนเตียง สีหน้าซีดเซียวราวกับเห็นผี

“ข้าได้ยินแต้ ๆ นา แม่อุ้ย! ข้าสาบานเลย!!”

“แล้วไผจะไปเถียงเจ้า...”

อุ้ยเครือ หญิงชราที่เป็นย่าของบุญปั๋นพูดขึ้นขณะคดข้าวเหนียวร้อน ๆ ใส่กระติ๊บ

            “แต่ข้าบอกเจ้าแล้วว่าอย่าไปปีนหลังคาเขาเล่นตอนกลางคืน มันอาจบ่ะใช่ผีหรอกมันอาจเป็นบาปที่เจ้าก่อไว้ก็ได้”

“เฮ้ย!! อุ้ยอย่าอู้ฮื่อข้ากลัวได้ก่อ!” บุญปั๋นร้องเสียงหลง “ข้าแค่ขึ้นไปดูดาว! บ่ะได้ไปทำร้ายผู้ใดสักหน่อย!!”

“แล้วหม้อแกงที่หายไปเมื่อคืนลอ...เอาไปยิหยัง หือ ?”

บุญปั๋นเม้มปากแน่น รีบเปลี่ยนเรื่องทันที

“เอ่อ... แต่อุ้ย!” บุญปั๋นรีบพูด “ข้าหมายถึงเสียงนั่นต่างหาก! มันแปลกแต้ ๆนา มันน่ากลัว ข้าได้ยินเสียงกระซิบอยู่ข้างหู... ทั้งๆ ที่ข้านอนคนเดียว!”

“เสียงอะหยัง?” อุ้ยเครือหันมามองหลานชาย

“เสียงแบบ...” บุญปั๋นพยายามเลียนเสียงให้ฟัง

“กลับมา... กลับมา...”

อุ้ยเครือนิ่งไปทันที สีหน้าของหญิงชราตึงเครียดขึ้น

“อุ้ยเครือแป๋งหน้าจะอี้ อุ้ยเกยได้ยินเสียงนี้มาก่อนก๋า?”

อุ้ยเครือไม่ตอบ แต่กลับลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างแน่นก่อนจะเป่าเทียนให้ดับลง

“เข้านอนได้แล้วบุญปั๋น... คืนนี้ห้ามออกไปไหนเด็ดขาด !!”

มังคละ ช่างตีเหล็ก เดินลัดเลาะไปตามริมแม่น้ำในเช้าวันถัดมา มือข้างหนึ่งกุมด้ามดาบแน่น ดวงตาจับจ้องไปยังผืนน้ำที่นิ่งสงบ

เมื่อคืน... เขาได้ยินเสียงนั้นประหลาดพูดกับตัวเขา

แต่มังคละผู้แข็งแกร่งเลือกจะเงียบ ไม่พูดเรื่องนี้กับใคร เพราะเขาไม่เชื่อเรื่องภูตผี

“เสียงกระซิบของความตาย... อย่างนั้นหรือ...”

เขาไม่เชื่อเรื่องวิญญาณ...

แต่สิ่งที่เขาเห็นเมื่อคืน ทำให้เขาเริ่มไม่แน่ใจอีกต่อไป

ริมแม่น้ำเมื่อคืนที่ผ่านมา...

เขาเห็นบางอย่างยืนอยู่กลางผืนน้ำที่เงียบสงบ

มันเป็นร่างสีดำสูงโปร่ง... ไม่มีใบหน้า...

และมัน... จ้องมาที่เขา

มังคละเผลอกำดาบแน่นขึ้น

“ข้ากำลังกึ้ดไปเอง... หรือว่ามันมีอยู่จริงกันแน่...”

เช้าวันรุ่งขึ้น ที่ลานกว้างใต้ศาลากลางหมู่บ้าน...

จันทร์ผา บุญปั๋น และมังคละมาพบกันโดยมิได้นัดหมาย

“ตะคืน(เมื่อคืน)... เจ้าสองคนได้ยินเสียงนั่นก่อ?”

            จันทร์ผาเปิดประเด็นก่อน

บุญปั๋นพยักหน้าหงึกหงัก อ้าปากหาวหวอด ๆ ดวงตายังมีร่องรอยของการนอนไม่พอ

“อย่าพูดเลย! ข้าล่ะอยากเอาข้าวสารโรยรอบบ้านให้รู้แล้วรู้รอด!”

มังคละเงียบไปครู่หนึ่ง หันซ้ายหันขวา ก่อนจะพูดเสียงเข้ม

“ข้าก็ได้ยิน... แต่ที่แย่กว่าคือ มีชาวบ้านหายตัวไปอีกแล้ว”

“ว่าไงนะ!” จันทร์ผาเบิกตากว้าง

“ไผหาย?”

“พ่อของอินแก้ว” มังคละตอบ

“เขาหายไปตอนกลางคืนไม่มีเสียง ไม่มีร่องรอย มีเพียงหมอกที่หนาทึบกว่าเดิม”

ทั้งสามคนเงียบไป... ไม่มีใครพูดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง

“นี่มันไม่ใช่เรื่องปกติแล้ว!” จันทร์ผาพูดขึ้น “เราต้องทำอะไรสักอย่าง!”

“แล้วเจ้าจะให้ทำหยั่งใด? ไล่ตะโกนด่าหมอกกา?”

บุญปั๋นบ่นอุบอิบ แต่สีหน้าก็เคร่งเครียดเช่นกัน

“ข้าคิดว่าเราควรไปหาคนที่เคยได้ยินเสียงนี้ก่อน” มังคละเสนอ “แม่ของแสงคำก็เกยอู้ถึงเสียงกระซิบนั่น  บางทีนางอาจรู้อะไรบางอย่าง และตี้สำคัญ ข้าได้ยินเสียงนั่นมันบอกให้ข้าโตยหาแสงคำ! ข้าว่าหมู่เฮาควรลองไปตามเสียงฮั่นกั๋น”

“กรรรรร…”

เสียงแหบต่ำเย็นเยียบดังขึ้นจากเงามืด ครั้งนี้ไม่ใช่ลิง ไม่ใช่กวาง และไม่ใช่อะไรที่ควรอยู่ในป่าธรรมดาแน่ ๆ

แสงคำกลืนน้ำลายลงคอ เหงื่อเย็นไหลซึมไปทั่วแผ่นหลัง

“มะ มะ…แม่” เธอกระซิบเบา ๆ

“หืม?” แม่คำปันยังคงสงบเหมือนเดิม ดูราวกับเสียงประหลาดที่พวกเธอเพิ่งได้ยินเป็นแค่เสียงจิ้งหรีดร้องเท่านั้น

“เสียงอะหยังน่ะ…”

“ก็คือสิ่งที่ข้ากำลังพาเจ้ามาเจอ”

“หา! ญาติผะกู๋นเฮาบ่ะใจ้คนกาอั้น !” แสงคำแทบกรี๊ด

“แม่! ข้ายังไม่ได้เซ่นไหว้ผีปู่ย่า ข้ายังไม่ได้กินข้าวมื้อสุดท้าย ข้ายังไม่ได้ทำยาแก้เจ็บต๊องเลย ข้า…”

“เงียบ ดักก่อน !” แม่คำปันพูดเสียงเย็น

“มันกำลังฟังเราอยู่”

“ฟัง! “

แสงคำตาเบิกโพลง เธอจินตนาการไปไกลแล้วว่าตัวเองกำลังจะถูกจับกินแน่ ๆ

“แม่! ถ้ามันฟังเราอยู่ ข้าขออู้อะหยังหน้อยได้ก่อ?”

“ว่า?”

“ข้าขอโทษที่ข้าลักข้าวเหนียวกับจิ้นแห้งของอุ้ยกินตอนกลางคืน! ข้าขอโทษที่ข้าเคยแอบหนีไปเล่นน้ำในลำห้วย! ข้าขอโทษที่ข้าทำหม้อแกงของป้าแตกแล้วโยนความผิดให้แมว!”

แม่คำปันหันมามองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย

“เจ้าสารภาพบาปทำไมตอนนี้?”

“ข้ากำลังจะตาย! ข้าต้องสำนึกบาป สารภาพว่าตั๋วข้าทำอะหยังบ่ะดีไว้พ่องก่อนตาย!”

“เจ้าจะยังบ่ะตาย”

“แน่ใจนาเจ้าแม่ ?”

แสงคำถามแม่คำปันด้วยความแคลงใจ

แม่คำปันอมยิ้ม แต่สายตานางวาวโรจน์ ราวกับมั่นใจอะไรบางอย่าง

“แน่ใจ๋…….”

“เพราะมันยังไม่ออกมาเตื้อ” สิ้นเสียงพูดของแม่คำปัน

“กรรรรร….”

เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง  คราวนี้ใกล้ขึ้นกว่าเดิม!

แสงคำตัวแข็งทื่อ เธอเริ่มสวดมนต์ในใจ

อย่าออกมา… อย่าออกมา…

แล้วมันก็… ออกมา“!!”

พุ่มไม้ตรงหน้าค่อย ๆ แหวกออก

ร่างสีดำทะมึนค่อย ๆ เคลื่อนออกมาในแสงสลัว

มันสูงใหญ่ ตัวตนของมันเหมือนเงาที่มีชีวิต

ดวงตาสีแดงก่ำจับจ้องตรงมายังแสงคำ

แสงคำกลั้นหายใจ มือไม้เย็นเฉียบ

“แม่…”

“อะหยัง?”

“ข้าขอเป็นลมได้ก่อ?”

“บ่ะได้ ! ตั้งสติฮื่อดีแสงคำ !“

“ถ้างั้นข้าขอหนีเลยได้ก่อ!?”

“ก่อบ่ะได้”

“ถ้าอั้นข้าต้องยะอะหยัง ?ขะใจ๋บอกข้า แม่แกล้งข้าแม่นก่อ ?”

แม่คำปันยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะพูดขึ้นมาหน้าตาเฉย…

“ทักทายมันลอ ! อู้กับมัน!”

“หา!”

“บ่ะต้องกลัว ตั้งสติให้มั่น หายใจลึก ๆ แล้วเข้าไปทักทายมัน”

คำพูดของแม่คำปันดังเข้าหูแสงคำ เหมือนเป็นประโยคปกติที่ใช้ทักทายพูดคุยกับคนข้างบ้าน

แต่ขอโทษเถอะ!มันไม่ใช่คนข้างบ้าน!

มัน คือร่างเงาสูงทะมึนที่เต็มไปด้วยความมืด

มัน มีดวงตาสีแดงฉานที่มองตรงมาหาเธอ

มัน มีมือยาวเกินมนุษย์ และนิ้วมือที่เรียวแหลมราวกับกรงเล็บ

และแม่เธอบอกให้ทักทายมัน!

“แม่! สีท่าแม่จะบ้าไปแล้วแม่นก่อ บ่ะเอาข้าบ่ะทักทายไผ!กรี๊ดดดดดด!!!”

“เจ้าจะกรีดร้องยิหยังล่ะ” แม่คำปันถอนหายใจ “ข้าบอกให้เจ้าทักทายมันเฉย ๆ”

“แต่นี่มันเป๋นผี! ข้าจะทักทายมันไปยะหยัง!”

“เพราะมันยืนรอให้เจ้าทักทายอยู่ฮั่นลอ (อยู่ตรงนั้น)“

แสงคำชะงัก เธอหันไปมองสิ่งนั้นอีกครั้ง

จริงด้วย… มันไม่ขยับไปไหนเลย

มันแค่ ยืนอยู่เฉย ๆ

เหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง

แสงคำกลืนน้ำลายลงคอ เหงื่อแตกเต็มแผ่นหลัง

“ข้า… ข้าต้องอู้อะหยังกับมัน?”

“ก็เข้าไปใกล้ ๆ มัน ทักทายปกติ ทำใจกล้าเข้าไว้ ตอนนั้นเจ้ายังหนีไปป่าดงเลือดคนเดียวเลย”

“อ่า…” แสงคำสูดหายใจลึก ก่อนจะยกมือขึ้นแผ่วเบา

“สวัสดีเจ้า ยะหยังอยู่น่ะ สบายดีก่อเจ้า ?”

เงานั้นไม่ตอบ

แต่ดวงตาสีแดงคู่นั้น… กระพริบช้า ๆ

“ข้า… ข้าต้องอู้อะหยังต่อ?” แสงคำกระซิบถามแม่

“ถามมันว่ามันชื่ออะหยัง”

“แม่! นี่ข้าบ่ะได้มางานพบปะเพื่อนใหม่แปลกหน้านา !”

“ถ้าเจ้าอยากรู้ว่าเรามาทำยะหยังกั๋นที่นี่ เจ้าก่อต้องกล้าถาม”

แสงคำหายใจเข้าออกถี่ ๆ เธออยากหนีไปให้ไกล ๆ แต่แม่คำปันยืนกอดอกอย่างสงบ จ้องมองเงานั้นราวกับกำลังรอคำตอบ

โอ้ยยย! ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว!

แสงคำสูดหายใจอีกครั้ง… ก่อนจะพูดออกไปเสียงสั่น

“เจ้าชื่ออะหยัง?”

เงานั้น… ขยับแล้ว!