2

เชื้อเชิญ

         ว่ากันว่าตำหนักขององค์หญิงเฉินอิ๋งเออร์นั้นแปลกยิ่งนัก

         ไม่ได้แปลกในแง่ของความประณีตบรรจงสร้างหรือยิ่งใหญ่โอ่โถงแต่ประการใด หากเป็นเรื่องของสภาพแวดล้อมรอบตำหนัก

         เพียงคุณเดินผ่านประตูทางเข้าตำหนักเข้ามา สายตาก็แทบจะปรับตัวไม่ทันกับความเขียวขจีของทุกสรรพสิ่ง เขียวจนแทบจะกลายเป็นป่ารกชัฏ

         บริเวณรอบๆ ตำหนักนั้นกว้างใหญ่ไพศาลก็จริง แต่ก็ถูกยึดครองไว้ด้วยเจ้าถิ่นมากมาย ทั้งโซนทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยฝูงวัว คอกม้า โซนพืชผักสวนครัวที่เต็มไปด้วยพันธุ์พืชแปลกๆ มากมายจากเมืองนอกด่าน โซนคลองที่เต็มไปด้วยเหล่าเป็ดห่านหงส์ เต่าน้ำ โซนสวนสวยที่เต็มไปด้วยนก ผีเสื้อ และเต่าบก โซนทะเลทรายจำลองที่ถูกครอบครองโดยกิ้งก่ากับอูฐ และโซนป่าไผ่ที่มีครอบครัวหมีแพนด้าอาศัยอยู่หนึ่งครอบครัว

         เหมือนหลุดมาอยู่อีกโลก

         องค์หญิงช่างเป็นคนที่มีงานอดิเรกแปลกประหลาดเสียจริง

         “เป่าเป่า ข้าบอกแล้วไงว่าข้าต้องไปแล้ว”

         เสียงองค์หญิงวัยห้าชันษาพูดกับแพนด้าน้อยที่เกาะเอวของเธอไม่ยอมปล่อย

         “ไม่ต้องมาเกาะเลย ข้าบอกแล้วไงว่าเจ้าไปด้วยไม่ได้” เท้าเอวบ่นด้วยท่าทางที่คิดว่าตัวเองดุเสียเต็มประดา แต่ภาพที่เหล่านางกำนัลเห็นคือเด็กน้อยตัวกลมที่กำลังทำแก้มพองซะจนน่าหยิก

         “ฮึบ มันหนักนะ” พยายามลากตัวเองออกจากตรงนั้นก็แล้ว ก็ยังไม่เป็นผล

         “ให้กระหม่อมช่วยเถอะขอรับ”

         ร่างสูงของขุนนางหนุ่มวัยสิบสี่ชันษาปรากฏขึ้นตรงหน้า เขาเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมชั้นเรียนของบรรดาท่านพี่ขององค์หญิง และเป็นคนที่ชอบมาเล่นกับองค์หญิงเฉกเช่นเดียวกับคนอื่นๆ

         แต่ทุกครั้งที่เขามาหาองค์หญิง มักมีคนอื่นติดสอยห้อยตามอยู่เสมอ ด้วยความที่องค์หญิงน้อยเป็นสตรีเพียงหนึ่งเดียวที่มีสายเลือดของราชวงศ์ ทำให้เหล่าบรรดาพี่ชายทั้งหก และลูกพี่ลูกน้องอีกสิบกว่าคนต่างแวะเวียนคอยซื้อของฝากมาให้ มาเล่นด้วยไม่ได้ขาด

         เรียกได้ว่าหัวกระไดไม่แห้งและยังชื้นแฉะอีก

         “อ้าว สวัสดี ขุนนางหลี่”

         หลี่เฉิงไห่ยิ้มรับคำทักทายนั้น ก่อนจะขยับเข้าไปช่วยแงะแพนด้าน้อยที่ตัวพอๆ กับองค์หญิงออกมา จนเป่าเป่าตะกุยตะกายประท้วง

         กลิ่นขององค์หญิงหอมที่สุด ร่างก็นุ่มนิ่มยิ่งกว่าท่านแม่ ข้าไม่อยากจากองค์หญิงไปเลย

         น้ำตาใสๆ ของเจ้าแพนด้าน้อยหยดแหมะ เมื่อรู้ตัวว่าไม่สามารถต่อสู้กับกำลังกายอันมากผิดปกติของคนตรงหน้าได้

         ขุนนางหลี่จัดการหิ้วเจ้าตัวขนหอมผิดปกติ (เพราะองค์หญิงคอยสั่งให้เหล่าข้าราชบริพารคอยอาบน้ำให้อยู่บ่อยๆ) ไปฝากไว้กับพ่อแม่ที่มัวแต่เคี้ยวใบไผ่อยู่โดยไม่สนใจดูแลลูกของตนเลยสักนิด

         “เรียบร้อยแล้วขอรับ”

         เดินกลับมาหาองค์หญิงน้อยที่กำลังนั่งยองๆ มองกองทัพมดดำ

         “เจ้าว่าพวกมันกำลังไปที่ไหนกัน”

         เด็กหนุ่มย่อตัวลงข้างๆ พิศมองไปทางเดียวกับองค์หญิง

         “กระหม่อมว่าพวกมันกำลังหนีน้ำ ดูเหมือนว่าฝนกำลังจะตกในไม่ช้า”

         “อืม เป็นไปได้”

         หลี่เฉิงไห่แอบมองใบหน้าจริงจังครุ่นคิดขององค์หญิงน้อยอย่างเอ็นดู

         ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีแดงสดสวยขยับขมุบขมิบอย่างคนที่กำลังพูดกับตัวเอง เนื้อแก้มที่ยุ้ยออกมาชวนให้มันเขี้ยวอยากลองหยิกดูสักที แต่จะทำอย่างนั้นไม่ได้ เนื่องจากมีนางกำนัลส่วนพระองค์ยืนเฝ้าอยู่ห่างๆ

         คงมีแต่ตอนที่องค์หญิงวิ่งไปเล่นกับบรรดาองค์ชายที่สำนักเรียนเท่านั้นแหละ ที่เขาจะพอผสมโรงแอบทำอย่างที่ใจอยากได้บ้าง

         “โอ๊ะ ดูนั่นสิ! มดตัวหลังๆ เริ่มขนไข่ออกมากันเพียบเลย”

         “ดูนั่นสิ มดขนไข่ออกมาเฉยเลย”

         ประโยคใกล้เคียงกับความทรงจำในอดีตชาติทำให้ร่างสูงที่กำลังเดินเข้าไปยังบูธขายมดแอบหยุดชะงักครู่หนึ่ง

         ขณะนี้พิรุณอยู่ในงานสัตว์เลี้ยงเอ็กโซติก (Exotic) ซึ่งถูกจัดขึ้นเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ในห้างดังใจกลางกรุงเทพ

         จุดมุ่งหมายของเขาถูกเบี่ยงเบนไปยังหญิงสาวที่เปล่งประกายมาแต่ไกลตั้งแต่เดินเข้ามาในล็อกนี้

         ไม่ต้องเสียเวลามองหาให้ยากเย็น เพราะรอบกายเธอมีช่องว่างอยู่อย่างชัดเจน ราวกับว่าเป็นพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ที่คนอื่นไม่กล้าขยับเข้าไปใกล้

         แต่ถึงกระนั้นก็มีสายตาของคนมากมายคอยชะเง้อชำเลืองมองอยู่ไม่ห่าง ซึ่งเจ้าของจุดความสนใจนั้นดูไม่มีท่าทางอึดอัดใจเลยสักนิด

         สงสัยจะชิน

         “คราวนี้มีมดสายพันธุ์อื่นมาขายบ้างมั้ยครับ” ชายหนุ่มเข้าไปทักคนขายราวกับคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี

         เฌอเอมยังคงใจจดใจจ่อ ยืนมองรังมดจำลองสีใสที่ทำให้มองทะลุเข้าไปเห็นมดงานที่อยู่ตามเส้นทางต่างๆ ภายในรัง เห็นกระทั่งไข่และนางพญามด

         “มีครับ รังนี้ผมเลี้ยงมาครึ่งปีแล้ว ค่อนข้างเลี้ยงง่ายทีเดียว ไม่ยากแบบมดเขี้ยวดาบที่คุณเคยเอาไปครั้งก่อน”

         หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามองพ่อค้าที่กุลีกุจอไปหยิบหลอดทดลองที่เชื่อมอยู่กับกล่องทรงสี่เหลี่ยมใส ข้างในบรรจุมดนางพญาและมดงานเอาไว้พอประมาณ

         หูเงี่ยฟังรายละเอียดอย่างสนใจ ก่อนจะเหลือบไปมองเจ้าของมดเขี้ยวดาบอย่างทึ่งๆ

         ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายที่ดูดีแบบนี้จะมีงานอดิเรกเลี้ยงมด

         แต่ทำไมหน้าตาถึงเหมือนกับคนที่เธอเคยเจอที่ร้านกาแฟใต้ตึกออฟฟิศของนายจ้างเธอเลยล่ะ

         “เจอกันอีกแล้วนะครับ”

         อ่า... เธอไม่ได้จำคนผิดจริงๆ

         หลังจากเหตุการณ์ที่ร้านกาแฟ ไปยันงานสัตว์เลี้ยงเอ็กโซติก และงานอีเว้นท์อื่นๆ อีกสองงาน ซึ่งทุกเหตุการณ์เกิดขึ้นในระยะเวลาเพียงแค่หนึ่งเดือน เธอก็ได้มาเจอเขาอีกครั้ง

         ...ในบ้านของตัวเอง

         ขณะที่พ่อบังเกิดเกล้ากำลังงงเป็นไก่ตาแตกกับประโยคพูดของลูกสาว เฌอเอมก็เดินไปยืนข้างกายชายหนุ่มที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาเสียแล้ว

         เธอชะงักอย่างลังเลไปเสี้ยววินาที ก่อนจะตัดสินใจถือวิสาสะคล้องแขนชายหนุ่มเบาๆ

         “พิรุณเป็นแฟนเอมค่ะป๊า”

         “อย่ามาตลกน่า”

         ท่าทางของชายวัยกลางคนดูไม่เชื่อเป็นอย่างยิ่งจนเฌอเอมเริ่มใจแป้วนิดๆ

         หรือพ่อจะรู้ว่าคุณพิรุณยังโสดอยู่ เลยไม่เชื่อเธอ?

         “ปะป๊ารู้จักแฟนเอมแล้ว ทีนี้เอมไปอยู่กับแฟนได้แล้วใช่ไหมคะ” ถามอย่างคาดหวัง มือที่จับแขนอีกฝ่ายอยู่ก็ชื้นเหงื่อหน่อยๆ จนฝ่ายชายเห็นใจจนต้องปลดมือขาวนั้นออก แล้วจูงให้ไปนั่งบนโซฟาตรงข้ามกับคุณนเรศ โดยมีเขานั่งลงข้างๆ กัน

         “เล่าให้ป๊าฟังทีสิ ว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไงกันแน่”

         สุดท้ายด้วยความที่เห็นใจคนที่ตัวเย็นและมือชื้นเหงื่อไปหมด พิรุณก็เป็นคนออกหน้าเล่าเรื่องทุกอย่างออกไป

         หลังจากที่โดนซักฟอกไปนิดหน่อย พิรุณก็เปลี่ยนไปคุยเรื่องธุระที่มาหานเรศ ทำให้เฌอเอมได้ปลีกตัวหนีขึ้นไปพักหายใจในห้องนอนได้สะดวก

         และโชคดีที่เธอลงมาหาน้ำดื่มก่อนพิรุณจะกลับพอดี ทำให้ได้ยินเหตุการณ์ที่ป๊าของเธอบอกให้พิรุณโทรตามเธอให้ลงมาส่งเขา

         ถ้ามาช้าไปกว่านี้ ป๊าคงจะจับได้ว่าพวกเธอไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของกันและกัน

         “ทำไมคุณถึงช่วยฉันเล่นละครล่ะคะ”

         เป็นหญิงสาวที่ถามขึ้นขณะที่เดินออกไปส่งชายหนุ่มข้างนอกรั้วบ้านซึ่งมีรถของเขาจอดอยู่

         “ผมรู้ว่าคุณก็รู้ว่าทำไม”

         เธอก็แค่อยากจะยืนยันความคิดของเธอเองเท่านั้น ว่าเขากับเธอคิดตรงกันหรือเปล่า

         เป็นไปไม่ได้หรอก ที่เธอจะยอมเอาคนมั่วๆ ซั่วๆ มาหลอกป๊าว่าเป็นแฟนของเธอ เพราะพิรุณคือคนที่เธอเจอหลายครั้งแล้วต่างหาก ถึงแม้แต่ละครั้งจะเป็นเพียงการพูดคุยแค่เล็กๆ น้อยๆ แต่ก็ทำให้เธอได้เห็นอะไรบางอย่างในตัวคนคนนี้และค่อนข้างจะมีใจให้นิดหน่อย เลยไม่อึดอัดลำบากใจใดๆ กับการหลอกลวงนี้

         ในเมื่อเขาพูดแบบนี้ แสดงว่าเขาก็ไม่รังเกียจเธอใช่มั้ยนะ...

         เห็นท่าทางดูไม่มั่นใจของหญิงสาว พิรุณก็พูดทุกอย่างออกไป

         “หากเป็นคนที่ผมไม่สนใจ ผมคงไม่ยอมเล่นเป็นแฟนปลอมๆ ด้วยหรอกครับ จะเป็นการให้ความหวังอีกฝ่ายซะเปล่าๆ แถมการโกหกผู้ใหญ่ที่ผมเคารพนับถือก็เป็นเรื่องใหญ่ซะด้วย”

         เรื่องที่คิดไว้ก็ส่วนหนึ่ง แต่พอมาได้ยินประโยคนี้จากปากเขาตรงๆ ก็ทำเอาเธอแทบจะกลั้นยิ้มเอาไว้ไม่อยู่

         “แล้วถ้าเกิดมีคนอื่นมาทำอย่างนี้กับคุณอีก และคุณก็สนใจเขาเหมือนกัน คุณจะยอมเล่นเป็นแฟนกับเขาใช่ไหมคะ”

         “ฮั่นแน่~ หลอกถามผมเหรอว่าผมสนใจคนอื่นอยู่หรือเปล่า”

         ชายหนุ่มยิ้มพราว แอบดีใจที่องค์หญิงของเขาดูเหมือนจะมีใจให้เขา

         “มะ...ไม่ใช่สักหน่อยค่ะ ฉันแค่อยากรู้” ท้ายประโยคเสียงแผ่วลงอย่างคนเอียงอายที่ถูกจับได้

         “เวลาผมสนใจใครแล้ว ผมก็ไม่สนคนอื่นแล้วครับ ยิ่งถ้าเป็นแฟนผมด้วยยิ่งแล้วใหญ่ ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นจะสวยมากแค่ไหน ยังไงก็ไม่มีทางสวยไปกว่าแฟนของผมไปได้อีกแล้ว” ถึงแม้ว่าในโลกนี้นั้น ไม่มีใครที่สวยมากกว่าองค์หญิงจริงๆ ก็เถอะ

         เฌอเอมรู้ว่าเธอกับเขาไม่ใช่แฟนกัน แต่ทำไมฟังแล้วถึงได้ใจฟูฟ่องไปหมดก็ไม่รู้... หญิงสาวได้แต่เม้มปากแน่นกลั้นเขิน สายตาก็เสมองไปทางอื่น ด้วยทนสบตาเป็นประกายของอีกฝ่ายไม่ไหว

         “แล้วคุณจะทำยังไงต่อเหรอครับ”

         “ก็คงต้องหาเช่าคอนโดอยู่นั่นแหละค่ะ เอาที่ระบบรักษาความปลอดภัยดีๆ หน่อย”

         “ถ้าไม่รังเกียจ มาอยู่กับผมไหมครับ” เสียงทุ้มนุ่มทำเอาใจเขวเลยทีเดียว

         “ล้อเล่นกันอยู่เหรอคะ” ถ้าหน้าหนากว่านี้หน่อย เธอคงจะถามไปแล้วว่า แล้วจะให้เธอไปอยู่ในฐานะอะไร

         การชวนครั้งนี้ทำให้นึกถึงบทสนทนาหนึ่งระหว่างเธอกับพ่อในห้องนั่งเล่น

         ‘เพิ่งคบกันไม่นาน มั่นใจใช่มั้ยที่จะอยู่ด้วยกัน’

         ‘เรื่องของหัวใจมันห้ามกันไม่ได้นี่คะ’

         ‘ก็จริง พ่อยังได้กับแม่ตั้งแต่เดทครั้งที่สามเลย’

         แค่คิดตามหน้าก็ร้อนฉ่า ถ้าหากว่า...

         “คอนโดผมมีสองห้องนอน สะดวกแน่นอน หรือจะไปอยู่ที่บ้านผมแถวปากช่องก็ได้ ถ้าคุณอยากเปลี่ยนบรรยากาศจากเมืองกรุง”

         ช่างเป็นคำเชื้อเชิญที่ล่อลวงใจซะเหลือเกิน

         ในเมื่อพวกเขาต่างก็สนใจซึ่งกันและกัน ทำไมถึงไม่ทำให้ทุกอย่างมันง่ายขึ้นล่ะ

         “ฉันเอาบรรดาสัตว์เลี้ยงของฉันไปด้วยได้ใช่ไหมคะ” หญิงสาวเลิกกลั้นยิ้ม ปลดปล่อยรอยยิ้มหวานหยดย้อยออกมาพร้อมกับสายตาเป็นประกายแวววาว

         ใครจะหาว่าเธอใจง่ายก็ช่างเถอะ ไหนๆ ก็หลอกป๊าไปแล้ว ทำให้เข้าใกล้ความจริงอีกหน่อยจะเป็นอะไรไป