Novel-novel oleh saengram

...เหนื่อย แต่มีความสุข... ยีนส์นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองลูกชายทั้งสองคนที่หลับปุ๋ยอยู่ในเปลด้วยความรู้สึกสุขใจ มันมีความสุขจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ รู้เพียวว่าสิ่งนี้แหละที่เรียกว่ารัก ...รักแท้ที่บริสุทธิ์... ไม่คิดว่าลูกน้อยฝาแฝดของเขาจะเลี้ยงง่ายขนาดนี้ ไม่มีร้องไห้งอแงเลยนอกจากเวลาหิวนมและเปลี่ยนผ้าอ้อมเท่านั้นถึงจะได้ยินเสียงร้องของเด็กทั้งสอง เป็นเด็กน้อยที่อารมณ์ดีมาก ตอนแรกยีนส์คิดว่าการเลี้ยงลูกมันคงจะเหนื่อยกว่านี้ยิ่งเป็นเด็กทารกที่ยังพูดไม่ได้ก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเข้าใจว่าเวลาลูกร้องหมายความว่าไง ทุกอย่างต้องใช้การคาดเดาและการสังเกตเป็นหลักเท่านั้น และยิ่งลูกของเขาเป็นฝาแฝดคงจะเหนื่อยเพิ่งขึ้นคูณสอง แต่เปล่าเลยเจ้าหนึ่งกับเจ้าสอง กลับเป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายมาก ไม่ได้เหนื่อยอย่างที่คิด ถือว่าเป็นโชคดีของเขาเพราะยีนส์ตั้งใจจะเลี้ยงลูกเองตั้งแต่แรกจึงค่อนข้างสบายไม่ได้เหนื่อยมากอย่างที่คิดไว้แม้จะเป็นคุณแม่มือใหม่ก็ตาม ตอนนี้เวลาก็ผ่านมาสองเดือนเเล้วที่เขากลับมาอยู่บ้านกิจติธรรมรงค์ และทำหน้าที่เป็นคุณแม่อย่างเต็มตัว และใช่ ด.ช.กฤชนัท กิจติธรรมรงค์ และ ด.ช.

4 เดือนผ่านไป ตอนนี้ทั้ง ดร.สุกัณญา เกื้อกูล ปลากัด คุณอัศวินและยศรัน กำลังนั่งรวมตัวกันอยู่หน้าห้องผ่าคลอด เนื่องจากวันนี้เป็นวันนัดผ่าคลอดของสองแฝด ทุกคนจึงได้มารอรับขวัญหลานอยู่หน้าห้องผ่าตัดใหญ่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ซึ่งเวลาก็ผ่านไปแล้วเกือบชั่วโมงที่ยีนส์และเอื้อการต์เข้าไปด้านใน " ทำไมนานจัง "เป็นปลากัดที่เอ่ยออกมาด้วยความกังวลใช่ว่าจะไม่ตื่นเต้นแต่เพราะเวลามันนานเกินไปสำหรับคนที่ต้องรอ เลยทำให้เขาอดกังวลใจไม่ได้ นี่ขนาดแค่นั่งรอเฉยๆอยู่ด้านนอกยังรู้สึกกลัวขนาดนี้ หากอีกสองเดือนข้างหน้าที่เป็นวันนัดผ่าคลอดของตัวเองไม่รู้ว่าเขาจะอดใจไม่ให้ตัวเองร้องไห้ได้ไหม ยิ่งคิดมือก็ยิ่งเย็นเฉียบแม้จะมีเหงื่อซึมออกมาเต็มฝ่ามือก็ตาม...ก็อย่างที่เคยบอกไปว่าเขาไม่ชอบโรงพยาบาล แต่ก็เหมือนคำโบราณว่าไว้ ไม่ชอบอะไรมักจะได้สิ่งนั้น อยากจะบ้าตายจริงๆ เฮ้อ...คิดพลางทอดถอนหายใจด้วยความกังวลแล้วนี่เพื่อนเขาก็หายเข้าไปในห้องผ่าคลอดตั้งนานแล้วด้วย ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีใครออกมาบอกกล่าวอะไรให้ทราบสักคนว่าตอนนี้เด็กๆได้ออกมาแล้วหรือยังหรือปลอดภัยดีไหม แต่นี่กลับเงียบสนิท เงียบเสียจนใจเขาอดกังวลมากขึ้นไม

...และแล้ววันนัดตรวจครรภ์ก็มาถึง...เมื่อเดินมาถึงรถที่จอดรออยู่ตรงบันไดหน้าบ้านยีนส์ถึงขั้นเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ ปกติทุกครั้งที่เขามีนัดกับพี่หมอเอื้อการต์จะเป็นคนขับรถด้วยตัวเองตลอด แต่วันนี้กลับมีชายชุดดำสองคนที่ยีนส์คุ้นหน้าคุ้นตาดียืนรออยู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสองคนนี้คงจะมาทำหน้าที่ทั้งขับรถและดูแลความปลอดภัยให้อย่างไม่ต้องสงสัยใช้เวลาในการนั่งรถไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ตอนนี้ทั้งยีนส์และเอื้อการต์ก็เดินเข้ามาภายในโรงพยาบาลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว" เชิญด้านในเลยค่ะ "พยาบาลสาวที่เห็นว่าเป็นคนไข้เคสพิเศษเดินเข้ามาใกล้ เธอจึงรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ประจำ แล้วเชื้อเชิญให้ทั้งสองคนเข้าไปหาคุณหมอทันที " สวัสดีครับพี่หมอ "พอเปิดประตูเข้ามา ยีนส์จึงเอ่ยทักทายพร้อมยกมือไหว้อย่างเช่นทุกครั้ง" สวัสดีครับน้องยีนส์ เชิญนั่งเลยครับ "เอื้อการต์ประคองคนรักให้นั่งลง ก่อนจะหันไปพยักหน้าทักทายกับเจ้าของห้องเล็กน้อยเป็นอันจบพิธี" เอาล่ะวันนี้พี่จะขอเจาะเลือดเพื่อวัดระดับน้ำตาลในเลือดนะครับ เราจะตรวจร่างกายของคุณแม่กันก่อน หลังจากนั้นค่อยแอบไปส่องดูเจ้าแฝดด้วยการอัลตร้าซาวด์ งั้นเริ่มจากการชั่งน้ำหนักก

" ไหวไหมมึง "ยีนส์เอ่ยถามปลากัดด้วยความเป็นห่วง เพราะอีกไม่นานพวกเขาทั้งสี่คนก็ต้องออกไปต้อนรับแขกที่มางานในช่วงบ่าย แม้จะไม่จำเป็นต้องอยู่จนจบงานแต่ยังไงพวกเขาก็ต้องเดินทักทายและถ่ายรูปกับแขนที่มาในงานเลี้ยงตอนบ่ายนี้อยู่ดี " สบายมากมึง "ปลากัดตอบพร้อมรอยยิ้ม เพราะเมื่อกี้ได้ขึ้นไปพักผ่อนเอาแรงเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เขาจึงรู้สึกดีขึ้นมากกว่าช่วงเช้า แม้จะมีปัญหาเรื่องกลิ่น แต่ไม่เป็นไรเพราะในมือเขามีทั้งยาดมยาหม่องเตรียมพร้อมไว้เเล้ว งานแต่งงานของวันนี้ผ่านไปอย่างเรียบง่ายและเรียบร้อย ไม่มีคำติฉินนินทาจากแขกที่มาให้ได้ยิน แม้เรื่องสะใภ้ทั้งสองของบ้านกิจติธรรมรงค์จะเป็นเรื่องที่น่าสนใจมากก็ตาม ยีนส์รู้สึกสบายใจมากที่งานแต่งในวันนี้ทุกคนที่มาร่วมแสดงความยินดีมีแต่รอยยิ้มปิติให้เขาไม่ได้ใช้สายตามองมาอย่างรังเกียจเหมือนที่เขาแอบกลัวและกังวนแต่อย่างใดหลังจากยืนต้อนรับแขกและเดินทักทายพอเป็นพิธิ เอื้อการต์จึงพายีนส์ขึ้นมาพักผ่อนบนห้องนอน ส่วนงานต้อนรับแขกที่เหลือผู้ใหญ่ทั้งสามฝ่ายจะเป็นคนดูแลต่อเอง ซึ่งแขกที่มาต่างเข้าใจดีเพราะจะให้คนท้องทั้งสองมาอยู่รับแขกจนจบงานคงจะไม่ไหวเมื่ออาบน้ำอา

" ปล่อยเมียฉันเดี๋ยวนี้นะ!!! ""!!!""!!!"ทั้งยีนส์และชมพูสะดุ้งสุดตัว และโชคดีที่หญิงสาวรีบปล่อยมือออกจากเอวของว่าที่คุณแม่อย่างยีนส์ทันทีที่สิ้นเสียงแข็งกร้าวของเอื้อการต์" อุ๊ย ขอโทษค่ะ พอดีดีใจเกินไปหน่อย แฮะๆ "ชมพูเอ่ยบอกพร้อมถอยออกไปหนึ่งก้าวเมื่อเห็นสายตาดุๆของเจ้าบ่าวมองเธออย่างไม่พอใจ...ขี้หวงชะมัด ชิ...แอบบ่นในใจแล้วหันกลับไปมองชายหนุ่มรุ่นพี่อย่างยีนส์ด้วยรอยยิ้มกว้างอีกครั้ง เธอใช้สายตามองใบหน้าใสปนหวานของยีนส์อย่างคิดถึง ก่อนจะมาสะดุดลงตรงหน้าท้องที่นูนป่องทะลุเสื้อของอีกฝ่ายออกมาอย่างเด่นชัด จึงอดเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้นไม่ได้" ว๊าว นี่พี่ยีนส์กำลังจะมีน้องจริงๆเหรอคะมหัศจรรย์มาก "ชมพูพูดออกมาด้วยดวงตาที่เป็นประกายความยินดี ตอนแรกที่แม่เธอกระซิบบอกมาว่างานแต่งงานครั้งนี้พิเศษ เธอก็อยากจะมาเห็นกับตาว่าจะพิเศษยังไง แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามันพิเศษมากขนาดไหน เพราะนอกจากคุณหญิงป้าสุกัณญาจะจัดงานแต่งลูกชายฝาแฝดของตระกูลกิจติธรรมรงค์พร้อมกันทั้งสองคู่แล้ว สะใภ้ทั้งสองคนยังสามารถตั้งท้องได้อีกด้วยแม้จะเป็นผู้ชายก็ตามแบบนี้ถ้าไม่เรียกว่ามหัศจรรย์ก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วจร

...และแล้ววันสำคัญของพวกเขาทั้งสี่คนก็มาถึง..." ยีนส์กูตื่นเต้นอ่ะมึงง"ปลากัดเขย่าแขนเพื่อนเบาๆพร้อมเอ่ยบอกความรู้สึกของตัวเองออกมา เพราะวันนี้คือวันแต่งงานของพวกเขา และเนื่องจากตื่นเต้นมากเกินไปมันจึงทำให้เมื่อคืนเขานอนไม่หลับและอาเจียนเกือบทั้งคืน ดีแค่ไหนที่เขายังมีแรงสามารถลุกขึ้นมาเตรียมตัวได้ตั้งแต่เช้า แม้จะรู้สึงเพลียมากก็ตามที" กูก็เหมือนกัน แต่มึงอย่าเครียดนะปลากัดเดี๋ยวอาเจียนออกมาอีก แล้วนั่งนิ่งๆเลยจะเดินไปเดินมาบ่อยๆทำไมเนี่ย เฮ้อ กูล่ะอดเป็นห่วงอาการแพ้ท้องของมึงไม่ได้จริงๆว่ะ "ยีนส์รีบจับแขนเพื่อนรักให้นั่งลงทันทีที่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะลุกขึ้นเดินไปตรงหน้าต่างอีกแล้ว แล้วเอ่ยบอกออกมาพร้อมถอนหายใจใหญ่ งานแต่งในวันนี้เขาเองก็ตื่นเต้นมากไม่ต่างกับปลากัดนักเหรอ แต่ไอ้อาการตื่นเต้นมันเริ่มลดลงตั้งแต่ที่เขาเข้ามานั่งรวมตัวกันในห้องนี้หลังแต่งตัวเสร็จ เพราะอะไรน่ะเหรอ? เพราะเพื่อนเขานั้นแหละ ตั้งแต่ที่ทุกคนและเจ้าตัวรู้ว่าตั้งท้อง อาการแพ้ท้องของปลากัดก็ยิ่งรุนแรงขึ้นทุกวันอย่างเช่นวันนี้ที่เขากับมันต้องมานั่งรอขบวนขันหมากของฝั่งเจ้าบ่าวในห้องเดียวกัน ปลากัดมันวิ่งเข้า

และใช่ สามีเขาดูแลดีชนิดที่ว่าตัวเขาแทบไม่ต้องหยิบจับอะไรเลยแม้แต่อาหารที่ต้องทำขายนอกจากนั่งชิมรสชาติอาหารทั้งสามเมนูที่สามีเป็นคนลงมีทำเองตั้งแต่ต้นจนจบเท่านั้นจื่อหย่งเป็นคนช่างสังเกตและเรียนรู้เร็ว ที่สำคัญทำอาหารได้เร็วกว่าเขาอีกต่างหากด้วยนี่สิ ส่วนเรื่องรสชาติแค่มีเครื่องปรุงครบทุกอย่างก็อร่อยได้ไม่ยากเลยตั้งแต่เมื่อวานที่รู้ว่าเขาท้อง ทั้งสามีทั้งน้องๆไม่ยอมให้เขาช่วยหยิบช่วยจับอะไรสักอย่าง ประคบประหงมเสียจนเขาแอบอ่อนใจ เขาแค่ท้องไงไม่ได้ป่วยหนักเสียหน่อยส่วนเรื่องจ้างคนเก็บผักเขาก็ตกลงรับเด็กๆบ้านสกุลหานทำงานเรียบร้อยแล้ว จะจ่ายค่าจ้างเป็นรายวันและจ่ายให้เท่าๆกันทุกคนด้วยแรงงานรายวันในเมืองซานหวนค่าแรงอยู่ที่วันละสามร้อยอีแปะเท่านั้น แต่เขาจ้างเด็กๆวันละห้าร้อยอีแปะและมีอาหารให้ทานครบสามมื้อ เริ่มงานวันแรกคือวันนี้ หลังจากเตรียมของทุกอย่างเสร็จพวกเขาก็พากันออกมาจากมิติ เข้าออกมิติถึงสามรอบกว่าจะนำของออกมาครบทุกอย่าง และพอเปิดประตูบ้านเด็กๆสกุลหานก็นั่งรออยู่หน้าร้านเรียบร้อยแล้วเด็กๆสกุลหานช่างรู้งานนักเมื่อเห็นจื่อหย่งยกของออกมาวางหน้าร้านพวกเขาก็รีบเข้ามาช่วยยกของกันใ

ผลปรากฏว่าหิมะตกปีนี้ลากยาวไปถึงสองเดือนเต็มทีเดียวตลอดสองเดือนมานี้พวกเขาสี่คนช่วยกันขายอาหารทุกวัน ตอนนี้เมนูที่ขายนั้นนอกจากขนมจีนเส้นสด โจ๊กสาหร่ายแล้ว ยังมีเมนูขนมหวานอีกหนึ่งเมนูด้วยคือบัวลอยน้ำขิง เป็นสามเมนูที่ขายดิบขายดีทำเพิ่มเท่าไหร่ก็ขายหมดไม่มีเหลือตอนนี้พวกเขาเก็บเงินได้หลายแสนตำลึงทองแล้ว หากไม่นับเงินค่าสินสอดของสามีอะนะตั้งใจเอาไว้ว่าหิมะหยุดตกเมื่อไหร่ก็จะเริ่มขยับขยายที่อยู่อาศัยทันทีคืนนี้ซีเจียงจึงทำการวาดแปลนบ้านเพื่อจะให้สามีนำไปให้ช่างรับจ้างทำบ้านในวันพรุ่งนี้ ส่วนบ้านเช่าตรงนี้เขาจะปรับเปลี่ยนเป็นร้านขายอาหารเล็กๆเพราะในอนาคตเขาจะขายทั้งอาหารและผักไปพร้อมกันเลย" เจ้าจะเก่งเกินไปแล้วภรรยาข้า "จื่อหย่งที่เห็นซีเจียงวาดแปลนบ้านอดจะเอ่ยปากชมไม่ได้ คนอะไรจะเก่งไปเสียทุกเรื่องเช่นนี้ ซีเจียงยิ้มกว้างเอียงแก้มให้สามีหอมอย่างรู้งานเมื่ออีกคนโน้มหน้าลงมาใกล้ ก่อนจะเอ่ยเล่าให้ฟังว่าตรงไหนเป็นอะไรบ้าง" เรือนใหญ่จะเป็นที่พักของเราสองคนนะขอรับ ส่วนเรืองเล็กด้านซ้ายและด้านขวาจะเป็นที่พักส่วนตัวของอาหลงและหลินเอ๋อร์ พี่จื่อหย่งอยากได้เรือนอะไรเพิ่มอีกไหมขอรับข้าจะได

ผ่านพ้นวันแต่งงานพวกเขาสองคนไปเพียงหนึ่งอาทิตย์หิมะแรกของปีก็ตกลงมาจริงๆตามที่ชาวบ้านชาวเมืองคาดไว้ไม่มีผิดเพราะอากาศปีนี้หนาวเร็วกว่าทุกปีโชคดีที่พวกเขาสี่คนเข้ามาอยู่ในมิติตอนกลางคืนที่ภายนอกหิมะตกหนักพอดิบพอดี ถึงตอนกลางวันจะต้องออกไปใช้ชีวิตด้านนอกอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ความหนาวก็ยังน้อยกว่าตอนกลางคืนมากนักแม้มันจะหนาวมากๆก็ตามในความรู้สึกของซีเจียงในมิติแห่งนี้อากาศไม่ได้เหมือนกันกับโลกภายนอกพวกเขาจึงอยู่กันได้สบายโดยที่ไม่ต้องใส่เสื้อกันหนาวขนสัตว์ให้รู้สึกอึดอัด" หิมะลงเช่นนี้เราคงต้องพักการปลูกผักไปก่อน "ซีเจียงกล่าวขึ้นในระหว่างนั่งทานอาหารมื้อค่ำด้วยกัน" พี่เห็นด้วยกับเจ้า "เกอน้อยยิ้มกว้างเมื่อสามีเห็นดีเห็นงามกับเขาทุกเรื่องไม่เคยเอ่ยปากขัดใจเลยสักครั้งตั้งแต่รู้จักกันจนกระทั่งแต่งงานแล้วก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน" แล้วเราจะทำอะไรกันดีเจ้าคะหรือจะหยุดพักการขายของไปก่อนเลย "" หิมะตกเป็นเดือนๆหากเราไม่ขายของรายได้เราก็จะหายหมดพี่ว่าจะขายอาหารเพิ่ม อากาศหนาวๆเช่นนี้ เช้าๆต้องทานโจ๊กร้อนๆถึงจะคลายหนาวได้ดี "" ทำโจ๊กอะไรดีขอรับ "ซีหลงเอ่ยถามอีกคน" โจ๊กสาหร่ายทะเล พี่จะใ

กว่าจะถึงบ้านเช่าก็เข้ายามเว่ย(13.00-14.59)พอดีตอนนี้ซีเจียงยังทำอะไรไม่ได้นักเพราะยังอยู่ในชุดแต่งงานที่สำคัญมีผ้าปิดหน้าที่ยังถอดออกไม่ได้จื่อหย่งและน้องๆจึงช่วยกันขนสินสอดและสินเดิมเข้าไปเก็บไว้ในบ้านเช่า เมื่อขนทุกอย่างลงจากเกวียนจนหมดจื่อหย่งจึงถอดเกวียนไปเก็บก่อนจะพาม้าหนุ่มไปผูกไว้กับรั้วข้างบ้านแล้วเดินเข้ามานั่งในบ้านข้างๆภรรยา" พี่จื่อหย่งขอรับ "ซีเจียงได้ปรึกษากับน้องๆแล้วว่าหาเขากับจื่อหย่งแต่งงานกันเขาจะบอกเรื่องมิติวิเศษให้อีกฝ่ายรับทราบเพราะการที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันทั้งสิบสองชั่วยามเขาไม่สามารถปิดบังคนรักได้เพราะถึงอย่างไรตอนกลางคืนพวกเขาก็จะเข้าไปนอนในมิติอยู่ดี สู้บอกกล่าวเสียตั้งแต่วันแรกที่ใช้ชีวิตเป็นสามีภรรยากันเลยจะดีกว่า" ว่าอย่างไรหรือ "" คือข้า มีความลับจะบอกท่าน "จื่อหย่งมองสีหน้าจริงจังของสามพี่น้องก็ทำเอาเขาต้องตั้งใจฟังอย่างจริงจังไปด้วยไม่ได้" ว่าอย่างไรเล่า "" คือข้ามี มิติวิเศษขอรับ "" เจ้าก็มีแหวนมิติเช่นกันหรือ "จื่อหย่งเลิกคิ้วถามอย่างตื่นเต้นระคนยินดีนัก" ไม่ใช่แหวนขอรับ แต่เป็นกำไลมิติ "ซีเจียงยกมือข้างที่สวมกำไลให้สามีดู แล้วก็ต้อ

การแต่งงานครานี้ซีเจียงอยากให้จัดแบบเล็กๆไม่ต้องมีขบวนเจ้าบ่าวเจ้าสาวให้เปลืองเงินเปลืองทอง สินสอดก็ไม่ต้องมากมายอะไร จัดเพียงพิธีกราบไหว้ฟ้าดินและลงลายมือชื่อเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายบ้านเมืองก็พอแล้วแต่ถึงอย่างไรมันก็ไม่ใช่ว่าจะได้ดั่งใจขนาดนั้น แม้ซีเจียงจะไม่มีบิดามารดาแต่ยังมีท่านปู่ท่านย่า อย่างไรการจัดงานแต่งงานเขาก็ต้องไปจัดที่บ้านใหญ่สกุลซีอยู่ดี เรื่องนี้ท่านลุงซีถ่งมารับพวกเขาสามคนพี่น้องกลับไปคุยกันที่บ้านใหญ่สกุลซีทีเดียวนี่จึงถือเป็นการปิดร้านครั้งแรกที่ทำการค้าขายมาเลยก็ว่าได้" พี่จื่อหย่งและข้าต่างก็ไม่มีบิดามารดา ข้าไม่อยากจัดงานแต่งให้มันยุ่งยากขอรับท่านปู่ท่านย่า "ซีเจียงกล่าวความคิดของตัวเองออกมาตามตรง " เช่นนั้นเอาตามที่เจ้าว่าปู่กับย่าตามใจเจ้า "" ขอบคุณมากขอรับ "ซีเจียงขอบคุณท่านปู่ท่านย่าจริงๆที่ไม่บังคับอะไรเขาเลย" เรื่องสินสอดเจ้าก็ไม่ต้องแบ่งให้บ้านใหญ่ เก็บไว้เป็นทุนในอนาคต "จบคำแม่สามีลั่วหลันอยากกรีดร้องออกมาใจแทบขาด เท่ากับบ้านใหญ่สกุลซีจัดงานแต่งให้มันฟรีๆเช่นนั้นหรือ ซีเจียงเห็นกิริยาป้าสะใภ้ทุกอย่างแต่เลือกที่จะไม่พูดอะไร นางคงไม่พอใจ

นางลั่วหลันออกมาดักรอพรานหนุ่มอยู่หลายวันก็ไม่เจอ นางจึงเดินไปท้ายหมู่บ้านถามไถ่คนบ้านใกล้เรือนเคียงจึงได้ทราบว่าเจ้าพรานกำพร้านั่นจะออกไปเมืองซานหวนตั้งแต่รุ่งสางและกลับเข้าบ้านในตอนตะวันตกดินไปแล้วทุกวัน ที่สำคัญเจ้าจื่อหย่งก็ไม่ได้เข้าป่าล่าสัตว์มานานสามเดือนกว่าแล้วด้วยเป็นแบบนี้ชัดเลย ไอ้เด็กเกอนั้นต้องเลี้ยงดูบุรุษเป็นแน่ ช่างน่าอับอายยิ่งนักลั่วหลันคิดในใจอย่างนึกรังเกียจเดียดฉันผ่านไปอีกสองสามวันในที่สุดนางลั่วหลันก็ดักเจอจื่อหย่งจนได้ในตอนที่ชายหนุ่มขับเกวียนเข้าหมู่บ้านผ่านหน้าบ้านสกุลซีพอดี" หยุดก่อน "จื่อหย่งหยุดเกวียนมองนางลั่วหลันนิ่งก่อนเอ่ยถาม" มีอะไรกับข้าหรือขอรับ "" ข้าน่ะไม่มี แต่พ่อแม่สามีข้าต้องการคุยกับเจ้า "พูดจบทำหน้าสะใจมองเด็กรุ่นลูกด้วยแววตาสมน้ำหน้าอยู่ในที ตอนนี้สามีนางก็รู้เรื่องแล้วแม้จะไม่พูดอะไรแต่ดูจากแววตาซีถ่งก็คงไม่สบายใจในเรื่องนี้นัก เพราะการอยู่กินก่อนแต่งงานเป็นการทำให้ชื่อเสียงของสกุลเสียหายส่วนเรื่องที่นางได้เงินค่าเช่าบ้านจากเด็กๆกลับคืนมานางเลือกที่จะไม่บอกสามี นางจะเก็บเงินไว้ใช้จ่ายในสิ่งที่นางอยากได้แทน ก็ซีถ่งยึดค่าใช้จ่ายในบ้