Novel-novel oleh Waranya Rungsasithorn

ฟ้ายามค่ำถูกกลืนด้วยเมฆดำหนา สายลมพัดแรงราวกับเป็นลางบอกเหตุร้ายที่ไม่มีใครอาจหลีกเลี่ยงได้ คบไฟตามแนวชายป่าและเขตหมู่บ้านสั่นไหววูบวาบท่ามกลางเสียงลม เสียงโลหะกระทบกันเป็นจังหวะของชายฉกรรจ์ที่ฝึกซ้อมรบอยู่กลางลานดิน ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความตึงเครียดหัวหน้าเผ่าโครยืนอยู่หน้าแผนผังหมู่บ้านที่เขียนด้วยถ่านบนแผ่นไม้ เขาชี้ไปยังทางทิศเหนือ"อุกะ กิกา อากะ อะปาลา อะอะ" (ให้เด็กและคนแก่หนีไปทางแม่น้ำ ตรงจุดนี้จะมีทางลัดออกจากป่า)เสียงของเขาหนักแน่นแต่แฝงด้วยความเศร้า เขารู้ดีว่าหากคืนนี้หมู่บ้านพังพินาศ ที่นั่นจะเป็นความหวังสุดท้าย ผู้คนเริ่มเก็บข้าวของเตรียมสำหรับการอพยพไปทางทิศเหนือตามที่หัวหน้าเผ่าสั่ง"อุอา!" หลังจากสิ้นสุดเสียงสั่งการให้ทุกคนเตรียมตัวตั้งรับ สงครามที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้โครเดินเข้าไปในกระท่อม และหยิบหอกของตัวเองออกมา โดยไม่สนใจใยดีกับคนที่นั่งอยู่ภายในกระท่อมอย่างรู้สึกผิดใดๆ พร้อมออกไปโดยไม่กล่าวลากันสักคำเอเลียสได้แต่นั่งเงียบอยู่ในกระท่อมหลัง เขาเฝ้ามองเงาไฟจา

เช้าวันนี้ ฟ้ามืดครึ้มราวกับรู้ล่วงหน้าว่ามีบางสิ่งกำลังจะมาเยือน เมฆดำบดบังแสงอาทิตย์ เสียงลมหอบพัดกรูเข้ามาตามแนวหุบเขา บรรยากาศหนักอึ้งเหมือนแผ่นดินทั้งผืนกำลังกลั้นหายใจตึก ตัก! ตึก ตัก!จากแนวป่าด้านทิศเหนือ เสียงฝีเท้ากระทบพื้นดินเป็นจังหวะหนักแน่นใกล้เข้ามาทุกที พร้อมเสียงโห่ร้องของชายผู้หนึ่งที่ยืนเฝ้าหน้าหมู่บ้าน เขาส่งเสียงเตือนทันทีที่เห็นเงากลุ่มคนปรากฏพ้นแนวไม้จากไกลๆ"อุกะ! อุกะ!"เหล่าชายฉกรรจ์ในหมู่บ้านโครหยุดกิจกรรมทุกอย่าง หันไปจับอาวุธและตั้งท่าระวังตัวกลุ่มชายที่เดินเข้ามานั้นมีจำนวนไม่น้อย ร่างกายของแต่ละคนเปลือยเปล่ายกเว้นผ้าคาดเอวและเกราะเบาบางที่ทำจากหนังสัตว์ บนร่างของพวกเขามีลวดลายสีแดงมนแต้มไว้อย่างเด่นชัด สีแดงแผ่ซ่านจากใบหน้า จรดแขนขาและหน้าอก บางคนมีลายพาดเหมือนเลือด บางคนวาดเป็นรูปเปลวเพลิง ชัดเจนว่าคือชนเผ่าชาดากาหัวหน้าเผ่าชาดากาเดินนำหน้า เขาสวมสร้อยคอจากเขี้ยวสัตว์ ลำตัวแต้มสีแดงเข้มเป็นแนวยาวจากหน้าผากผ่านจมูกจนถึงปลายคาง เขายืนหยุดที่

รุ่งเช้าในหมู่บ้านยังคงเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหวิวผ่านยอดไม้ และเสียงนกป่าที่เริ่มส่งเสียงเบา ๆ จากไกลลิบ ภายใต้แสงแรกของวัน เอเลียสขยับตัวตื่นขึ้นในกระท่อมหลังเล็กของเขากับโคร เขานั่งนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะหันไปมองร่างของโครที่นอนอยู่ใกล้ๆ ใบหน้าของโครสงบ ดวงตาปิดสนิทราวกับยังหลับอยู่ ทว่าเอเลียสไม่รู้เลยว่า ชายผู้นั้นเพียงแกล้งหลับ ดวงตาของเขาปิดลงแต่จิตใจกลับตื่นตัวเต็มที่ รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของชายผู้นี้อย่างชัดเจนเอเลียสลุกจากเตียงอย่างแผ่วเบา พยายามไม่ให้ส่งเสียงดัง เขาหยิบกระเป๋าหนังใบเล็กที่ทำขึ้นจากผิวสัตว์ และเดินออกไปนอกกระท่อมโดยไม่หันกลับมามองเมื่อพ้นระยะจากหมู่บ้าน เขาก็เริ่มออกเดินลัดเลาะเข้าสู่ป่า ราวกับว่ามีเป้าหมายที่แน่ชัดอยู่ในใจ จุดหมายของเขาคือพื้นที่ด้านหลังหมู่บ้าน ซึ่งเขาเคยพบเศษซากเครื่องมือเทคโนโลยีเก่าที่ไม่น่าจะมีอยู่ในยุคนี้ มันอาจเป็นชิ้นส่วนของเครื่องข้ามเวลาที่พังเสียหาย และเขาต้องรู้ให้ได้ว่ามันยังสามารถใช้ประโยชน์ได้หรือไม่เส้นทางที่เขาเลือกเดินไม่ได้ง่าย พื้นดินเปียกจนเป็นเนื้อโคลนจากฝนเมื

ยามฟ้าสางของวันถัดมา หมอกบางๆ ปกคลุมป่าเขาและพื้นดินชื้นแฉะจากฝนที่โปรยลงเมื่อคืน เสียงใบไม้ไหวกระทบกันเบาๆ ผสมกับเสียงฝีเท้าของกลุ่มคนป่าทั้งที่กำลังเคลื่อนตัวเข้าไปในป่าลึก เอเลียสเดินแทรกอยู่ตรงกลางระหว่างโคร และชายฉกรรจ์คนอื่นๆ เขารู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องมาทางเขาเป็นระยะจากคนในกลุ่ม บางคนยังไม่ไว้ใจเขาเต็มที่ โดยเฉพาะเมื่อเขาเป็น 'คนนอก' คนเดียวในเผ่าโครเดินอยู่ด้านหน้า หอกในมือยังคงแน่นหนา และสายตาเยือกเย็นคอยมองทางและท่าทีของสัตว์ที่อาจโผล่มาได้ทุกเมื่อ เอเลียสสังเกตเห็นว่าแม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่โครกลับหันมามองเขาบ่อยกว่าปกติ คล้ายจับผิด หรืออาจกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ"ยังเดินไหวใช่ไหม?" โครเอ่ยขึ้น ขณะหยุดพักในช่วงสาย"อืม… เดินไหว แต่ขาเริ่มล้าแล้ว" เอเลียสพยายามตอบให้ดูปกติที่สุด ทั้งที่ภายในใจกลับเต้นระรัวการเดินทางกินเวลาเกือบทั้งวัน เมื่อดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ กลุ่มคนป่าก็มาหยุดพักบริเวณลานโล่งเล็กๆ ที่โอบล้อมด้วยแนวต้นไม้สูง บรรยากาศรอบข้างเงียบสงัด มีเพียงเสียงลมพัดลอดผ่านพุ่มไม้

ครืน ตุ๊บ!เสียงลากเก้าอี้ พร้อมมือที่ตบลงบนโต๊ะยาว ดังขึ้นภายในห้องประชุมของศูนย์วิจัย การสนทนาที่ควรจะเป็นการแลกเปลี่ยนความเห็นเชิงวิชาการ กลับกลายเป็นการปะทะอารมณ์กันอย่างดุเดือด"ฉันบอกแล้วว่าทฤษฎีของฉันมันเป็นไปได้! เรามีข้อมูล มีแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ที่สนับสนุนเรื่องนี้! แค่เร่งมันตามการคำนวณของฉัน!"ชายผมยาวสีเหลืองอ่อนกล่าวเสียงแข็ง ดวงตาสีม่วงอ่อนของเขาฉายแววดื้อรั้นเมื่อมองไปยังคนในทีมที่กำลังถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย"แต่ความเสี่ยงมันสูงเกินไป เอเลียส เราไม่สามารถเร่งกระบวนการได้โดยไม่มีมาตรการป้องกันที่เพียงพอ"คนหนึ่งในทีมตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สมาชิกคนอื่นในห้องประชุมต่างพยักหน้าเห็นด้วย"ถ้าแกนพลังงานเกิดไม่เสถียร มันอาจทำให้เกิดสภาวะเอกฐานที่เราไม่สามารถควบคุมได้!""แม้ว่าทษฎีที่คุณพูดมามันจะดูสมเหตุสมผล แต่การเร่งกระบวนการมันมากเกินไปอาจเป็นอันตราย"เสียงของคนในทีมต่างพูดขึ้นสมทบกัน พยายามเตือนเอเลียสถึงความอันตรายของทษฎีที่เขาเสนอแต่เอเลียสไม่สนใจ เขาก

"เอเลียส..."เสียงเรียกนั้นดังก้องอยู่ในหัวของเขา ซ้อนทับกับเสียงที่แว่วเข้ามาจากโลกภายนอกเอเลียสเงยหน้าขึ้น หัวใจยังเต้นรัวจากสิ่งที่เพิ่งพบเจอ ความทรงจำบางส่วนเริ่มไหลบ่าเข้ามาเหมือนน้ำหลาก—เครื่องเร่งอนุภาค การทดลองของเขา แสงสีขาวเจิดจ้า และความรู้สึกที่เหมือนร่างกายของเขาถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ'ฉันทำอะไรลงไป...'"เอเลียส!"เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ชัดเจนและใกล้กว่าเดิมเขาหันขวับไปมอง เห็นโครยืนอยู่ตรงประตูทางเข้า ดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั้นมองตรงมาที่เขา ขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับจับสังเกตได้ถึงความผิดปกติในตัวเขา'ที่นี่... มันไม่ใช่โลกของฉัน''ฉันไม่ควรอยู่ที่นี!'เขาซูดหายใจลึก มือทั้งสองกำเข้าหากันแน่น รวบรวมสติก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงทันที ก่อนจะเดินไปรอบๆเสียงนกร้องจางๆ กับกลิ่นสดชื่นของน้ำค้างยามเช้าทำให้เอเลียสรู้สึกได้ถึงความเป็นจริงอีกครั้ง ว่าเขายังไม่ได้กลับไป เขายังติดอยู่ในโลกใบนี้ โลกที่ล้อมรอบด้วยต้นไม้หนาทึบ และมนุษย์ยุคหินเขา