Nobela ni ทิวลิป สีชมพู

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปเวลาที่ล่วงเลยไปเหมือนไม่มีความหมายอะไรสำหรับมาลินี ทุกเช้าเธอยังคงตื่นขึ้นมาเจอเพียงความเชยชาของผู้เป็นสามี ทุกคืนยังคงจบลงด้วยน้ำตาที่ซึมเปื้อนผ้าห่ม ทุกวันเหมือนถูกบังคับให้ใช้ชีวิตอยู่ในเรือนหอที่ไร้ความอบอุ่น แม้จะมีสถานะว่าเป็น 'ภรรยา' แต่ในความจริงแล้วเธอไม่ต่างอะไรกับแขกที่ไร้ตัวตนเจ็ดวันที่ผ่านมา เขาแทบไม่พูดกับเธอเลยสักคำ วันหยุดเขาแทบจะไม่อยู่บ้านเลยเพราะเขาจะพาคนรักของเขาเที่ยวไปดินเนอร์ ทิ้งให้เธออยู่กับความเงียบที่กัดกินใจทีละน้อย เธอคิดว่าตัวเองคงชินแล้ว แต่ความเจ็บปวดบางอย่างต่อให้ซ้ำซากแค่ไหนก็ไม่เคยเบาบางลง มีแต่ทับถมจนหนาแน่นขึ้นทุกทีและวันนี้เธอไม่สามารถหลบหนีได้เหมือนทุกวันเพราะครอบครัวของเขานัดให้เธอและเขาไปรับประทานอาหารร่วมกันที่บ้านเสียงล้อรถบดไปบนถนนราวกับเคลื่อนช้าเป็นพิเศษในความรู้สึกของเธอ หญิงสาวนั่งเบียดชิดประตูอีกฝั่ง ปล่อยให้ความเงียบโรยตัวเข้าครอบคลุมทั่วทั้งรถ ร่างสูงที่นั่งข้างเธอขับรถด้วยสีหน้าเรียบเฉย ดวงตาจับจ้องถนนตรงหน้าโดยไม่เหลือบมามองแม้แต่น้อยหญิงสาวบีบมือตัวเองแน่น พยายามควบคุมแรงสั่นของปลายนิ้ว วันนี้เธอต้องทำเหมือนท

เรือนหอ รุ่งเช้าแสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านผืนบางเข้ามาในห้องนอน แสงอบอุ่นที่ควรปลุกให้วันใหม่สดใสกลับทำให้หญิงสาวบนเตียงนอนรู้สึกหนักอึ้งในอกมากกว่าเดิมเปลือกตาบางค่อย ๆ ลืมขึ้น ดวงตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้ทั้งคืนยังคงแดงเรื่อ เธอขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งด้วยความอ่อนล้า ราวกับร่างกายปฏิเสธที่จะเริ่มต้นวันใหม่"อื้อ…ปวดหัวจัง" เสียงบ่นเบาหวิวเล็ดลอดจากริมฝีปาก เธอฝืนยันกายลุกขึ้นนั่ง แต่แรงบีบที่ขมับทั้งสองข้างก็ทำให้ร่างเล็กต้องล้มตัวลงไปบนหมอนอีกครั้ง อาการไมเกรนกำเริบขึ้นทุกครั้งที่ความเครียดกดทับ และเมื่อคืน…เธอก็ร้องไห้จนไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหนเวลาผ่านไปหลายนาที เธอค่อย ๆ พยายามฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นอีกครั้ง แม้ขาจะสั่นไหวเล็กน้อยก็ตาม มือเรียวเอื้อมไปเปิดลิ้นชักข้างเตียงด้วยความหวังว่าจะเจอยาที่ช่วยบรรเทา แต่เมื่อค้นหาไปทั่วก็พบเพียงความว่างเปล่า“หมดเหรอเนี่ย…” เธอพึมพำเสียงแผ่ว สายตาไหวระริก น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง หญิงสาวทรุดตัวนั่งลงข้างเตียง มือกำขอบลิ้นชักแน่นเล็กน้อยเพื่อสะกดความเจ็บปวดทั้งกายทั้งใจที่รุมเร้าหญิงสาวพยายามฝืนกายลุกขึ้น แม้ศีรษะยั

บริษัท เวลา 18 : 00 น.ติ้ง~ เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้นบนโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารสูงท่วมหัว ชายหนุ่มเหลือบตามองหน้าจอเพียงแวบเดียว ก่อนจัถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายแล้วกลับไปสนใจเอกสารตรงหน้าเหมือนไม่เคยเห็นข้อความนั้นมาก่อน หน้าจอโทรศัพท์ยังคงสว่างโชว์ข้อความจากภรรยาในนามลิน : 'เย็นนี้พี่เหนือกลับมาทานข้าวไหมคะ'นิ้วเรียวยาวของเขาเลื่อนปิดหน้าจอโดยไม่แม้แต่จะพิมพ์ตอบสั้นๆ ความเย็นชาของเขาถูกกลืนหายไปในเสียงพลิกกระดาษและเสียงเคาะแป้นพิมพ์ ด้านลินคอนโดเรือนหอเวลา 18:05 น.หญิงสาวถือโทรศัพท์ไว้ในมือ มองหน้าจอที่ยังไร้การตอบกลับ แสงไฟในห้องครัวส่องกระทบโต๊ะอาหารที่ถูกจัดเรียงอย่างเรียบร้อย อาหารร้อนๆ หลายอย่างวางรอเจ้าของบ้านอีกคนที่อาจจะไม่กลับมา“คงประชุมอยู่ล่ะมั้ง…” หญิงสาวพยายามฝืนยิ้ม ทั้งที่ความเงียบกำลังกัดกินหัวใจ เธอปลอบตัวเองเบาๆ ก่อนจะยกตะหลิวตักแกงใส่ถ้วยเพิ่มเหมือนจะให้โต๊ะอาหารดูเต็มขึ้น เผื่อว่าเขากลับมาแล้วจะเห็นความตั้งใจของเธอสักครั้งเวลาผ่านไปหลายนาที…โทรศัพท์ยังคงเงียบงัน ไม่มีข้อความตอบกลับ ไม่มีสายเรียกเข้า มีเพียงเสียงนาฬิกาที่ดังเป็นจัง

รุ่งเช้าแสงแดดอ่อนส่องผ่านผ้าม่านผืนบาง ทำให้ลินตื่นขึ้นด้วยความอ่อนเพลีย เธอพลิกตัวไปมาบนเตียง แต่ใจกลับไม่อาจสงบลงได้และเช่นเคย…เช้าวันใหม่เริ่มต้นด้วยความว่างเปล่าที่หัวใจ"ฮื่อ…สายแล้ว" เธอพึมพำ พลางลุกขึ้นจากเตียง ลมหายใจร้อนๆ ของเธอเหมือนสะท้อนความเหนื่อยล้าในหัวใจ เดินเข้าห้องน้ำโดยไม่พูดอะไร แม้ในใจจะอยากให้ทุกวันมีรอยยิ้มจากเขา…แต่ก็รู้ว่ามันคงไม่เกิดขึ้นผ่านไปสักพักหญิงสาวก็ออกมาจากห้องนอนเธอเดินไปที่ห้องครัวทันที เธอจะเตรียมกาแฟและมื้อเย็นไว้รอสามีทุกวันแต่รู้อยู่แล้วว่าเขาไม่เคยจะสนใจอาหารที่เตรียมตั้งใจเตรียมไว้ให้เขาแต่เธอก็ยังคงทำหน้าที่ภรรยาอย่างสม่ำเสมอ เมื่อเตรียมอาหารเช้าเธอเดินไปที่ห้องนอนของเขา เธอเคาะก่อนจะเปิดเข้าไปเมืีอเข้ามาก็ไม่เห็นที่เตียงนอนแล้วแต่ได้ยินสายน้ำไหลออกมาจากห้องน้ำ เธอเห็นแบบนั้นก็รีบเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของชายหนุ่มเธอจะค่อยเตรียมชุดทำงานไว้ให้เขาทุกเช้าแต่ก็ยังดีที่เขาใส่ชุดที่เธอเตรียมไว้ให้ หญิงสาวหยิบสูทสีเทาเข้มออกมาจากตู้ มือเล็กลูบเบาไปบนเนื้อผ้าเรียบหรู ราวกับกำลังสัมผัสเจ้าของชุดโดยที่เขาไม่เคยยินยอมให้สัมผัส เธอเลือกเนคไทสีดำเข้มเข

บริษัทเวลา 11 : 15 น.แสงแดดที่ส่องลงกระทบผิวหนังแทบไหม้แต่กลับไม่ได้ทำให้หญิงสาวร่างบางคนหนึ่งที่เดินลงมาจากรถแท็กซี่มีอาการหงุดหงิดแม้แต่น้อย เธอเดินตรงไปที่ตึกหนึ่งด้วรอยยิ้มสดใส ในมือของเธอถือปิ่นโตขนาดเล็กสีหวานและมีกล่องขนมที่เป็นของโปรดของสามี เธอคอยเอาใจใส่คนเป็นสามี ถึงแม้ว่าเขาจะเย็นชาและไม่เคยรักเธอเลยก็ตามแต่เธอก็ยังคอยทำให้เขาเสมอมาตลอดหนึ่งปีที่แต่งงานกัน เธอคือ ลิน มาลินี ส่วนสามีของเธอคือ ภีม ภีมวัตร เขาเป็นถึงประธานบริษัทตั้งแต่ยังเด็กจนตอนนี้เขาอายุ 30 ปี บริษัทของเขาเจริญเติบโตขึ้นทุกวันเพราะความเก่งของเขา "สวัสดีค่ะ ลินมาขอพบพี่เหนือค่ะ" มาลินีเดินเข้ามาภายในตึกเธอเดินตรงไปที่โต๊ะประชาสัมพันธ์ก่อนจะบอกพนักงานสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ถึงเธอจะเป็นภรรยาของท่านประธาน เธอก็ไม่อาจขึ้นไปหาเขาโดยพละการ "สวัสดีค่ะ คุณลินรอสักครู่นะคะ" พนักงานสาวก้มหัวให้หญิงสาวเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยพูดด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร"เชิญคุณลินขึ้นไปได้เลยค่ะ ดิฉันได้แจ้งกับเลขาส่วนตัวของท่านประธานเรียบร้อยแล้วค่ะ" "ขอบคุณค่ะ" มาลินีเอ่ยขอบคุณพนักงานสาวก่อนจะเดินตรงไปที่ลิฟต์ด้วยความตื่นเต้นติ้ง~เส

เสียงน้ำอุ่นจากฝักบัวยังไหลอย่างต่อเนื่อง กลายเป็นฉากหลังที่โอบล้อมร่างเปลือยเปียกทั้งสองไว้ในบรรยากาศที่ชวนให้ใจเต้นรัวไม่หยุดพี่ผากระชับเรียวขาของเอยแนบกับสะโพกแกร่งของเขา ปลายจมูกกดจูบข้างแก้มเธอเบา ๆ แล้วกระซิบเสียงพร่า“ไม่ต้องกลั้นหรอกเอย... ร้องออกมาเลย พี่อยากได้ยิน... อยากรู้ว่าทุกจังหวะของพี่... มันทำให้เอยรู้สึกแค่ไหน”เอยกัดริมฝีปาก ร่างกายตอบสนองเขาเร็วกว่าคำพูดทุกคำ“พี่ผา... ฮื่อ... พี่ใจร้าย...” เธอร้องเบา ๆ พร้อมสะโพกที่บิดเร้าในอ้อมแขนเขาอย่างห้ามใจไม่ได้“พี่รัก... เอยคนเดียว”เขากระซิบ แล้วจูบเธออย่างลึกซึ้ง จูบที่ไม่มีช่องว่างให้อากาศไหลผ่าน มีเพียงปลายลิ้นที่สอดประสานเป็นหนึ่งเดียวขณะสะโพกกำลังขยับช้า ๆ อย่างแนบแน่น เอยก็แอ่นอกเข้าหาอกกว้างของเขา ปลายเล็บจิกเข้ากับไหล่เปียกน้ำอย่างห้ามไม่อยู่“พี่ผา... อะ...อึก... มันมากไป...”“ยังไม่หมดหรอก... พี่ยังไม่ได้ยินเสียงเอยตอนสุดท้ายเลย”คำพูดนั้นเหมือนกระตุ้นไฟในร่างหญิงสาว เธอครวญครางหนักขึ้นทุกจังหวะ ความหวานที่เคยพัวพันเริ่มผันเปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนที่ก่อตัวจากความรักและความเป็นเจ้าของพี่ผาประคองเธอไ

[คืนส่งตัว / ห้องสวีทชั้นบนสุดของโรงแรมหรู]เสียงประตูห้องสวีทเปิดออกช้า ๆ แสงไฟสลัวจากโคมแก้วคริสตัลสะท้อนบรรยากาศโรแมนติกละมุนตา กลีบดอกพุดที่โรยตามทางเดินทอดยาวไปถึงเตียงขนาดคิงไซซ์กลางห้อง ช่วยแต่งเติมให้ค่ำคืนนี้ต่างจากคืนไหนในชีวิตเอยก้าวเข้ามาก่อน หยุดยืนมองห้องอย่างประหม่า ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้ยินเสียงประตูปิดลงอย่างเงียบเชียบจากข้างหลังสองแขนแข็งแรงโอบกระชับจากด้านหลัง กลิ่นกายอบอุ่นที่คุ้นเคยของพี่ผาทำให้หัวใจเธอสั่นสะท้าน“วันนี้เอยสวยที่สุดเลยรู้ไหม...” เสียงกระซิบแผ่วข้างใบหูทำให้เธอขนลุกวาบ“พี่ผา... ห้ามแกล้งเอยนะ...” เธอพูดเสียงสั่น พลางหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขา ใบหน้าแดงจัดราวกลีบพุดแต่แทนคำตอบ เขาเพียงยกมือขึ้นแตะแก้มเธอแผ่วเบา แล้วก้มลงจูบหน้าผากอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเลื่อนไปยังข้างแก้มและริมฝีปากที่กำลังสั่นระริกสัมผัสแรกของค่ำคืน เริ่มต้นจากความอ่อนหวาน...ริมฝีปากของเขาละเมียดละไม ค่อย ๆ เกลี่ยไล้ความกลัวและความเขินออกไปทีละน้อย... จนเธอเริ่มตอบรับกลับด้วยปลายลิ้นอย่างกล้า ๆ กลัว ๆเสียงหายใจเบาบางกลายเป็นเสียงครางน้อย ๆ เมื่อมือหนาเริ่มปลดสายชุดแต่งงานของเ

[วันแต่งงาน ณ โรงแรมหรูในเมือง / เวลา 06:30 น.]เสียงดนตรีไทยบรรเลงเบา ๆ ล่องลอยไปทั่วชั้นห้องจัดงานของโรงแรมหรูกลางเมืองซึ่งถูกเนรมิตให้กลายเป็นเรือนไทยโบราณอย่างละเมียดละไม กลิ่นหอมละมุนของดอกพุดแซมกลีบกุหลาบขาวลอยมาแตะจมูก บรรยากาศช่างอบอุ่นและละมุนละไมกว่าวันหมั้นที่บ้านเสียอีกภายในห้องเจ้าสาว ห้องสวีตพิเศษของโรงแรมที่เปิดม่านรับแสงธรรมชาติอ่อน ๆ ยามเช้า “หนูเอย” กำลังนั่งสงบอยู่หน้ากระจกบานใหญ่บนโต๊ะเครื่องแป้งไม้สักที่ตกแต่งด้วยมาลัยข้อมือสีขาว“พร้อมหรือยังคะคุณเจ้าสาว”เสียงหวานของช่างแต่งหน้าดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นที่ส่งผ่านกระจก“พร้อมค่ะ”คำตอบของเธอนุ่มเบา แต่หนักแน่นและเต็มไปด้วยความหมายหนูเอยอยู่ในชุดไทยประยุกต์สีขาวงาช้าง ปักลวดลายดอกพุดสีเงินละเอียดอ่อนทั่วสไบเฉียง ผมเกล้าเรียบสูง ประดับด้วยปิ่นดอกไม้สดสีขาว ดวงหน้าแต่งแต้มอย่างละมุนละไม มีแสงอ่อน ๆ สะท้อนจากกระจกขับความเปล่งประกายออกมาจากภายในหัวใจของเธอเต้นรัวอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ว่า... นี่ไม่ใช่แค่วันสำคัญ แต่มันคือวันที่เธอกำลังจะกลายเป็นภรรยาของผู้ชายที่รักมากที่สุดในชีวิต[เวลา 07:30 น. / พิธีเช้า ณ

สองเดือนก่อนงานแต่งไฟในห้องนอนสว่างเพียงแสงสีส้มสลัวจากโคมข้างเตียง หนูเอยเพิ่งเปลี่ยนชุดนอนเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ ชุดนอนสายเดี่ยวผ้าซาตินเนื้อบางเฉียบแนบเนื้อ รั้งชายเสื้อไว้แค่ต้นขา ก้อนนูนเล็กๆ สองข้างหน้าอกดันผ้าบางจนเห็นเป็นรูปทรงเด่นชัด โดยไม่มีเสื้อชั้นในกั้นอยู่แม้แต่นิดสายตาคมเข้มของภูผาไล่ตามเธอทุกก้าว“พี่ผา...” หนูเอยเอ่ยเสียงแผ่ว เมื่อเห็นสายตาของคนตรงหน้ากำลังลุกวาว ไม่ใช่แค่ลุกวาว...แต่มันเหมือนคนหิวกระหายอะไรบางอย่างอย่างสุดขีด“มาใส่ชุดแบบนี้ เดินออกมาแบบนี้ แล้วจะให้พี่ทำเฉยเหรอ หนูเอย”น้ำเสียงทุ้มต่ำ ฟังแล้วขนลุกวาบไปถึงกลางหลัง หนูเอยชะงักเท้า แต่ยังไม่ทันได้ถอยหนีก็ถูกร่างสูงใหญ่คว้าเข้าไปแนบอกแน่น แขนแกร่งรัดรอบเอวบางไว้แน่นจนตัวแทบติดกัน“พี่ผา… เดี๋ยวก่อนสิ”“ไม่เดี๋ยวแล้ว หนูเอย พี่จะอดใจไม่ไหวแล้วจริง ๆ”เขาพูดจบก็กดจูบลงมาที่ซอกคอขาวเนียนของเธอทันที เสียงสูดลมหายใจเข้าลึกบ่งบอกถึงความอดกลั้นอย่างสุดขีด มือหนึ่งเลื่อนขึ้นจับเนินอกเล็กผ่านผ้าบาง บีบเคล้นด้วยความกระหาย“ตัวเล็กขนาดนี้ แต่ทำพี่แทบบ้า...”เสียงครางต่ำในลำคอเขาทำเอาเธอใจเต้นรัว ขาแทบยืนไม

“แค่หมั้นก็ยังตื่นเต้นเลยค่ะ... ถ้าถึงวันแต่งจริง เอยคงยืนไม่ไหวแน่ ๆ”พี่ผายกมือมาจับมือเธอแน่น มือใหญ่อบอุ่นสวมทับมือเรียวเล็กพอดิบพอดี “ไม่ต้องกลัวนะ...ไม่ว่าเอยจะยืนไม่ไหว หรือใจเต้นแรงแค่ไหน พี่ก็จะยืนอยู่ตรงนี้ข้าง ๆ เสมอ”คำพูดนั้นทำให้หนูเอยแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่... “ขอบคุณนะคะพี่ผา”เขาเอียงตัวมาใกล้ ก้มลงจูบหน้าผากเธอเบา ๆ อย่างอ่อนโยนที่สุด “อย่าขอบคุณเลย เอยคือคนที่พี่รอมาทั้งชีวิตต่างหาก”[ วันงานหมั้น ณ คฤหาสน์ของหนูเอย / เวลา 07:30 น.]เสียงดนตรีบรรเลงไทยคลอเบา ๆ ผสานกลิ่นหอมของดอกมะลิ ดอกพุด และกลีบกุหลาบที่ประดับทั่วคฤหาสน์ บรรยากาศในเช้าวันนี้อบอวลไปด้วยความสุข และตื่นเต้นของทุกคนญาติผู้ใหญ่เริ่มทยอยมารวมตัวกันในห้องรับแขกใหญ่ที่ถูกแปลงเป็นสถานที่หมั้นสุดหรูหรา แต่แฝงความละมุนด้วยโทนสีขาว ทอง และชมพูอ่อน สะท้อนถึงเจ้าสาวตัวน้อยผู้เป็นที่รักของทุกคน “ขันหมากมาแล้วค่าาา~”เสียงเรียกเจื้อยแจ้วของเพื่อนเจ้าสาวดังขึ้นพร้อมเสียงกลองยาวตีกระชับจังหวะหน้าบ้านประตูใหญ่เปิดออกให้ขบวนขันหมากเคลื่อนตัวเข้ามา — นำหน้าโดยพี่ผาในชุดไทยประยุกต์สีทองไหมพรมสอดดิ้นเงินสง่างาม ช่อดอ

สองวันถัดมาแสงแดดยามสายสาดลอดม่านบางเข้ามาในห้องรับรองหรูของคฤหาสน์สไตล์คลาสสิก ครอบครัวของหนูเอยและครอบครัวของภูผานั่งล้อมวงบนโซฟาหลายชุดที่ถูกจัดไว้รอบโต๊ะกลางบุนวมสีครีมอ่อน บรรยากาศเป็นกันเอง มีเสียงหัวเราะเบา ๆ แทรกเข้ามาเป็นระยะบนโต๊ะกลางมีเอกสารลายมือเขียนที่ระบุ "ฤกษ์งามยามดี" พร้อมด้วยสมุดโน้ตและแคตตาล็อกชุดไทยประยุกต์หลายเล่มวางอยู่“ทางเราดูฤกษ์ไว้ให้แล้วนะครับ เป็นวันเสาร์ที่ 12 เดือนหน้า ช่วงสายประมาณ 9 โมง 29 นาที เป็นฤกษ์คู่มิตร พิธีมงคลเหมาะมาก” — คุณพ่อของภูผาพูดพลางเลื่อนกระดาษให้ทางบ้านนางเอกดูคุณแม่ของหนูเอยพยักหน้าเบา ๆ ขณะรับกระดาษไปดู “ฤกษ์นี้ดีค่ะ วันเสาร์แขกก็สะดวกด้วย แถมตรงกับช่วงที่เอยสอบเสร็จพอดี...” “พอดีมากครับ” — ภูผาเสริมเสียงนุ่ม ก่อนจะหันไปมองเอยที่นั่งนิ่งหน้าแดงอยู่ข้าง ๆ “เราจะได้มีเวลาเตรียมตัวกันเต็มที่...”คุณแม่ของภูผายิ้มพลางหยิบสมุดเล่มเล็กที่จดหัวข้อไว้ออกมาเปิด “แม่กับพ่อคุยกันแล้วนะลูก ถ้าฝ่ายหญิงไม่ติดอะไร อยากให้จัดพิธีหมั้นที่คฤหาสน์นี้เลย บ้านน้องเอยกว้างขวาง แขกญาติฝ่ายหญิงจะได้สะดวก” “ตกลงเลยค่ะ ทางเรายินดีมากที่จะจัดที่นี่” —