Romans de whitegelpen426

“MAMA! MAMA!”Nagmamadaling lumabas ako ng silid namin at sinalubong ang nagsisigaw na si Pio. “Bakit? May nangyari ba?”Umiling ito at nagmamadaling pumasok ng silid namin. Napa-pantastikuhang pinagmasdan ko ito hanggang sa lumapit ito sa drawer namin at kinuha ang paborito nitong avengers na maliit na bag. Tsaka nito sinimulang maghalungkat ng damit nito at inilagay sa bag. Doon lamang ako napakilos.“Anak, anong ginagawa mo?! Bakit ka naglalagay ng damit sa bag?” natatarantang tanong ko kay Pio sabay pigil sa ginagawa nito. Inosente naman itong tumingala sa akin. Ngumiti pa ito na para bang isang magandang ideya ang ginagawa. “Eh, kasi mama... Nag-iimpake na rin po si Lola sa kwarto niya. Mama, may pumuntang matanda dito kanina. Sabi niya, bibigyan niya raw tayo ng bagong house! 'Yong malaki at magandang house, mama!” masiglang sabi nito. Hindi ako nagsalita at pilit na pino-proseso sa aking isipan ang sinabi ni Pio.Si Inay? Nag-iimpake? Mabilis akong lumabas ng kwarto at puma

"SERYOSO ka ba?" pang-uusisa pa ni Karolin sa akin mula sa kabilang linya. Naisipan ko kasi siyang tawagan dahil hindi pa rin ako dinadalaw ng antok. Habang si Pio naman ay kanina pa tulog sa tabi ko.Bumuntong-hininga ako bago magsalita. "Seryoso nga sabi, eh!" Umayos ako ng upo sa papag saka isinandal ang likod ko sa dingding. "Bakit ba hindi kami nilulubayan ng mga Montallejo? Nitong nakaraan lang, tatlong Montallejo ang nakasalamuha ko. Tapos kanina, isa na namang Montallejo?!" problemado kong sabi kay Karolin. Narinig ko naman itong natawa sa kabilang linya. "Relax ka lang, girl. Malay mo hindi na masundan pa iyon. Baka ang Minerva Montallejo na ang pinakahuling Montallejo na makakatagpo mo..." natatawang komento nito. Napailing nalang ako saka bahagyang napairap."Sana nga. Kasi sa totoo lang, di pa talaga ako maka-get over sa Zionn Montallejo na iyon. Hindi ko alam baka isang araw, may ipadala na lamang itong tao para paalisin kami dito sa tinitirhan namin. Hanggang ngayon, h

TANGHALI na nang magising ako dahil halos inumaga na akong nakatulog kagabi. Hinintay ko kasing lumakas ang signal at hinintay ko rin kung may update si Karolin. Sabi niya kasi tulungan niya raw akong maghanap ng trabaho. Kahapon rin sila tuluyang umalis dito sa Sitio Yakal at lumipat sa ni-rentahang bahay ni Karolin doon sa Quezon.Sa ngayon, tanging kami nalang ang natitira dito sa Sitio Yakal. Nagsi-alisan na rin kasi ang iba at napilitang lumipat ng bagong tirahan. Binayaran naman sila ng mga Montallejo. And speaking of the devil, hindi ko alam kung nasaan na iyon. Ang huling kita ko rito, nakipaglaro pa ang mokong kay Pio kagabi.Kaya naman agad akong bumangon at nagligpit ng higaan. Inayos ko na rin ang hinigaan ni Inay. Simula kasi no'ng araw na napadpad dito si Zionn Montallejo ay nakikitulog muna kami ng anak ko sa silid ni Inay. Okupado kasi nito ang kwarto namin ni Pio.Pagkatapos kong mag-ayos ay lumabas na ako ng silid. Agad akong nagtungo sa pinaka-sala ng bahay namin a

NANGINGITING lumabas ako ng silid namin at nagtungo sa kusina. Baka kasi magising nalang bigla ang haring nasa loob ng kwarto naming mag-ina. Pag nagkataon, ako na naman ang masesermunan ni Inay. Hay! Ang isang iyon, nakakita lang ng gwapo, tinubuan agad ng pakpak at bilog sa ulo.Nagsaing na muna ako at nag-igib ng tubig para sa pampaligo ni Pio. Mamaya ko na rin ipagpapatuloy ang pagbabanlaw na na-pending kanina dahil kay poncio pilato. Pagkatapos kong maisalang ang bigas sa kalan ay hinintay ko muna hanggang sa maluto. Binuksan ko rin ang maliit na estante na laging pinaglalagyan ng ulam namin subalit wala palang itinabi si Inay. Siguro bibili nalang kami mamaya ng pang-ulam. Nakakaumay na kasi na puro nalang isda ang ulam namin. Naaawa na rin ako sa anak ko dahil minsan kakaunti nalang rin kinakain nito.Natigil ako sa ginagawa ko ng makita ang humahangos na si Pio, papasok sa kusina. Nanlalaki ang mga mata nito pero may kislap ng kasiyahan. Naguluhan naman ako. “Bakit? Anong

SUNOD-SUNOD ang pagtulo ng luha ko pagkauwi ko pa lamang sa bahay. Tila ba ngayon lang ako nagkaroon ng lakas ng loob na ibuhos lahat ng emosyon at sakit na nararamdaman ko dahil sa nangyari kanina. Siguro nga tama si Inay na dapat hindi na ako nagpursige na pumunta pa sa lugar na iyon at pakiusapan ang walanghiyang iyon. Hindi sana ako makukutya at mapagsasalitaan ng gano'ng kasakit na mga salita. Kung hindi na rin sana ako nagpumilit na pumasok sa kompanya nito at nakinig na lamang kay Manong guard, edi sana hindi ako parang tanga na iyak ng iyak ngayon.Minsan kasi di ko rin makontrol ang katigasan ng ulo ko. 'Yon naman ang nararapat di ba? Ginawa ko lang din naman kung ano ang sa tingin ko ay tama. At iyon ang ipaglaban kung anong dapat naming ipaglaban. Nang marinig kong bumukas ang pinto ay mabilis pa sa alas onse akong napaupo sabay pahid ng mga luha ko. Akala ko pa naman si Inay ang pumasok pero ng makitang si Pio iyon ay napangiti nalang ako.“Pio, anak...” tawag ko sa ana

KASABAY ng pagbukas ng elevator ay lumabas ako agad. Pero hindi pa man ako tuluyang nakakalayo ng magsalita ang ginang na nasa likuran ko na pala. “By the way, hija... I think this is yours. You dropped it awhile ago...” malumanay na sabi nito sabay abot ng brown envelope na nakalimutan kong nahulog pala kanina. “S-Salamat po...” nahihiyang tugon ko sa ginang. Kinuha ko mula sa kanya ang envelope at muling nagpasalamat. Tatalikod na ulit sana siya ng muli itong magsalita. “By the way, hija... Saan ka pupunta? Are you an employee here?” tanong pa nito. Mabilis akong umiling. “Hindi po, ma'am. May kailangan lang po akong kausapin...” sagot ko pa. “Sino?” Akmang sasagot na sana ako ng biglang bumukas ang pinto sa may bandang kanan ko. Medyo nagulat pa ako at bahagyang napaatras ng lumabas mula doon ang isang umiiyak na babae. May bitbit itong white folder. Dire-diretso itong lumabas hanggang sa makasakay sa isang elevator. Anong nangyari? Naguguluhan na napatingin ako sa gina