Novels by Raeven L. Veylor

The designer immediately set to work on me. After an hour, I barely recognized myself. Naka-suot ako ng isang puting damit na dinisenyo upang maging sentro ng atensyon, ang laylayan ay nasa itaas ng aking hita upang magbigay ng maximum na epekto. Ang tela ay perpektong kumakapit sa aking pigura at nagpapakita ng hugis na pinaghirapan kong panatilihin. Ang aking buhok ay malambot, makintab, at nakabuhaghang kulot sa aking likod, at ang aking makeup ay flawless ngunit sapat upang makilala ako ni Giovanni.By the time they were done, I looked stunning.Hindi nagtagal, nagtungo ako sa club kung saan kinumpirma ng aming intel na dumating na si Giovanni.Sa sandaling pumasok ako, nilamon ako ng malakas na tunog ng bass, na nag-vibrate sa sahig at sa aking dibdib. Dim lights bathed the crowd in a warm, pulsing glow, and bodies moved in every direction, swaying with the beat.Ilang mga curious na tingin ang tumama sa akin, ngunit hindi ko sila pinansin at naglakad ako patungo sa bar.“Vodka,

His men stared at me as if they had seen a ghost. I held my head high, but just as I rounded the corner, someone grabbed my hand.May kakaibang kilabot na dumaloy sa likod ko. Inasahan ko na si Giovanni ito, may tutok na baril sa akin. Sa halip, si Adrian pala, isa sa mga bantay niya, at halata sa mukha nito na litong-lito dahil buhay pa akong nakalabas sa kwarto ni Giovanni.“You’re the first girl to survive contact with the boss without being dragged out screaming, crying, or dead,” hindi makapaniwala niyang sabi.Ngumisi naman ako.“Hindi lang ako basta-bastang babae,” sagot ko, binawi ang kamay ko at naglakad palayo.“You should stay away from him. It won’t end well. He is dangerous. Hindi mo gugustuhin ang kakatantungan mo,” babala ni Adrian, at ngumiti ako sa kaniya.“Mas gusto ko ang delikadong kalayaan kaysa sa mapayapang pagkaalipin,” sabi ko, at namutla siya. Naging senyales ko na iyon para iwan siya at bumalik sa maid's quarters.Ang kailangan ko na lang ay maghintay. I kne

Isang buong taon na mula nang magsimula ang lahat. Sa loob ng mga buwang iyon, inilaan ko ang bawat sandali para maghanda, siguraduhin na handa na ako sa sandaling isasakatuparan ko na ang aking paghihiganti.Ang paghihiganti ko ay hindi lang para kay Alona o kay Lorenzo. Saklaw nito ang buong pamilya Bellucci. Wala akong gaanong alam sa misteryosong babaeng nagligtas sa akin, pero naintindihan ko ang galit niya kay Giovanni Bellucci at ang pagnanais niyang sirain ito. Ang misyon na iyon ay akin na ngayon.Sa unang pagkakataon sa buhay ko, sinimulan kong makita ang sarili kong ganda. Hindi na ako ang dating ako. Habang nakatingin ako sa salamin, nakasuot ng uniporme ng katulong, ipinapaalala ko sa sarili ko ang aking layunin. Kailangan kong mapalapit kay Giovanni, kahit anong mangyari.“Hindi mo dapat ginagawa ‘yan. Kailangan na nating umalis bago bumalik si boss,” bulong sa akin ng isa sa mga katulong.We were tidying up Giovanni's room. The walls were painted a somber shade of gray,

"Aalis kami!" sigaw ko, nabasag ang boses ko dahil sa tindi ng desperasyon. "Aalis kami ni Mama, at hinding-hindi n'yo na kami makikita!"Gumuhit ang isang nakakasuklam na ngiti sa labi ni Alona."Oh, dear sister," she said softly, her tone dripping with venom. "Did you really think you could take what belongs to me?"Humakbang siya papalapit, nagliliyab sa galit ang mga mata niya."Tingnan mo ang sarili mo, Elena," dura niya sa akin. "Mataba, pangit, at kaawa-awa. Umiiyak na parang baboy."Ang bawat salita ay tumatagos sa akin na parang talim, pero tumanggi akong sumuko."Si Daddy ang nag-ayos ng kasal na ito," pagmamakaawa ko, nanginginig ang boses. "Hindi ko ito hiniling! Wala akong kinalaman dito!"Pero wala siyang pakialam. Hindi siya interesado sa pangangatwiran ko. Bago pa ako makapagsalita, humagibis ang kamay niya.The slap came so fast I barely saw it. Pain exploded across my cheek, and my body crumpled to the floor."How dare you?" she hissed, her breath hot against my ear.