Chapter 3

His men stared at me as if they had seen a ghost. I held my head high, but just as I rounded the corner, someone grabbed my hand.

May kakaibang kilabot na dumaloy sa likod ko. Inasahan ko na si Giovanni ito, may tutok na baril sa akin. Sa halip, si Adrian pala, isa sa mga bantay niya, at halata sa mukha nito na litong-lito dahil buhay pa akong nakalabas sa kwarto ni Giovanni.

“You’re the first girl to survive contact with the boss without being dragged out screaming, crying, or dead,” hindi makapaniwala niyang sabi.

Ngumisi naman ako.

“Hindi lang ako basta-bastang babae,” sagot ko, binawi ang kamay ko at naglakad palayo.

“You should stay away from him. It won’t end well. He is dangerous. Hindi mo gugustuhin ang kakatantungan mo,” babala ni Adrian, at ngumiti ako sa kaniya.

“Mas gusto ko ang delikadong kalayaan kaysa sa mapayapang pagkaalipin,” sabi ko, at namutla siya. Naging senyales ko na iyon para iwan siya at bumalik sa maid's quarters.

Ang kailangan ko na lang ay maghintay. I knew Giovanni would sort me out soon, at alam ko ring hindi ako maghihintay nang matagal.

“Saan ka nanggaling?” tanong ni Heart nang pumasok ako sa kwarto namin.

“Diyan lang. Hindi mo kailangang malaman,” sagot ko nang may ngiti habang naglalakad patungo sa kama.

“Alam mo namang bawal ka sa labas nang ganitong oras. Kung mahuhuli ka, maaari kang matanggal sa trabaho… o mas malala pa,” sabi niya.

Umirap ako.

“Alas nuwebe pa lang ng gabi. Hindi pa naman masyadong gabi,” sagot ko habang bumagsak ako sa kama. “Heart, bakit ka ba takot na takot sa boss?” tanong ko na talagang interesado.

“Paano ba naman ako hindi matatakot sa isang walang pakundagang mamamatay-tao? Dapat ay matakot ka rin at tigilan mo na ang pagiging usisera, kung hindi ay may kakalagyan ka talaga,” singhal niya.

Pero ang babala niya ay lalo lang nagpaigting sa pagka-usisa ko.

Wala akong masyadong alam tungkol kay Giovanni. Sinabi ni Magdalene na kailangan kong alamin iyon nang mag-isa, at wala akong ideya kung paano niya ako naipasok sa lugar na ito.

“Kung ayaw mo rito, bakit ka pa nandito?” diretsahan kong tanong.

“Hindi mo ba alam? Kapag nagtrabaho ka sa ilalim ng mafia, sa kanila ka na habang-buhay. Hindi ka pwedeng umalis. Kahit simpleng katulong ka lang, pagmamay-ari ka nila. Look at your feet while you work and stop asking stupid questions," singhal niya, at alam kong hindi ko na dapat pang ipilit.

Habang nakahiga ako, ipinaalala ko sa sarili ko kung bakit ako dapat magtagumpay. Kailangan kong ipaghiganti ang ginawa sa akin ng kapatid ko. Ang walang magawang mukha ng aking ina na sinaktan na parang hayop ay sumagi sa isip ko.

I knew my stepmother had orchestrated her murder, while Alona wanted Lorenzo, so they could be together. At magagawa niya lang iyon kung mawalan ako sa landas niya.

Sinira nila ang buhay ko para sa sarili nilang kaligayahan, at sisirain ko ang kanila… kahit anuman ang mangyari.

Giovanni hadn’t reached out to me, and it frustrated me more than I wanted to admit. Hindi ako mapakali. At may kung anong takot at kaba akong nararamdaman nang, pagkatapos ng tatlong linggo, wala pa rin.

Hanggang sa tawagan na ako ni Magdalene. Alam kong galit na siya, at sa tono pa lang niya, siguradong galit na galit na siya.

Pumasok ako sa lugar kung saan niya ako pinapapunta at nakita siyang nakasandal sa isang silya, umiinom ng wine.

“You’re late, Elena!” bulyaw niya, ang mga mata ay matalim tulad ng talim ng kutsilyo.

“Pasensya na po. Medyo natagalan ako sa paglabas sa mansyon,” mahina kong sabi habang nakayuko.

Humalakhak siya, ibinaba ang baso, at sinenyasan ang mga lalaki sa silid na umalis. Ito rin ang lugar kung saan ako nanatili ng anim na buwan, ang lugar kung saan ginaganap ang lahat ng aming mga meeting. Habang papalapit siya sa akin, inihanda ko ang sarili ko sa tiyak na sermon.

Itinaas ni Magdalene ang baba ko at pinilit akong salubungin ang kanyang matalim na tingin.

“Hindi ka pwedeng pumalya, Elena. Ito na ang huli mong pagkakataon,” dahan-dahan niyang sabi, ang boses ay malamig at matigas. “I want you to reach him, even if it means losing yourself in the process.”

Naramdaman ko ang lamig na tumakbo sa aking gulugod. Alam kong malalim ang galit ni Magdalene kay Giovanni, kahit na wala akong ideya kung anong nangyari sa kanila. Anuman ang kanilang nakaraan, ang galit niya ay nag-aapoy.

“I’m sorry, Miss,” I whispered, my voice trembling. “I’ll do my best, but I can’t reach him. The maids aren’t allowed near the upper chambers unless we’re given permission."

“Kaya nga mayroon ka pang isang pagkakataon,” sabi niya nang mariin. “Ngayong gabi, makikipag-meeting siya sa isang business associate sa club. Mayroon tayong access. Nasa kanang balkonahe siya, at kita ng lahat.”

Kumunot ang noo ko sa kanya, hirap na intindihin ang kanyang mga salita.

“Pero… paano ko makukuha ang atensyon niya sa isang lugar na puno ng tao? Iyon ay… halos imposible,” nauutal kong sabi, napakaliit sa ilalim ng kanyang malamig na tingin.

I had learned what I truly was to her: a tool. Nothing more, nothing less. And if I failed her, I dreaded what she might do. Magdalene was in her early fifties, a strict and terrifying woman with a reputation for cruelty. Nakita ko mismo kung gaano karaming buhay ang kanyang sinira dahil lang sa isang pagkakamali.

Bago niya ako kinuha, pumirma ako sa isang kontrata na nagtatali sa akin sa kanya hanggang sa makamit ang kanyang layunin. Pumirma rin ako sa isang non-disclosure agreement, na nagtitiyak na ang lahat sa pagitan namin ay mananatiling nakabaon.

“Ako na ang bahala sa ibang mga bagay,” sabi niya nang walang kaabog-abog. “Para makuha ang atensyon niya, kailangan mong maging pinakamagandang babae sa club. Make him come to you. Make it look like it’s your idea.”

Sumenyas siya sa isang tao sa likod ko, at pumasok ang isang designer na may dalang ilang outfits.

“At tandaan mo, Elena,” babala niya, ang boses ay parang yelo. “Ito na ang huli mong pagkakataon. Wala nang iba pa.”

Isang panginginig ang dumaloy sa akin habang lumalapat sa isip ko ang kanyang mga salita.

“Naiintindihan ko po,” mahina kong sabi habang napapalunok. “Ipinapangako kong ibibigay ko ang lahat.”

Dahil kung ipagtatabuyan niya ako, wala na akong mapupuntahan. Nagdududa akong hahayaan niya akong umalis kung pumalya ako, pero kahit pa, ano na lang ang mangyayari? Hindi na ako pwedeng bumalik sa aking ama. Hindi man lang niya ako hinanap matapos akong mawala. Wala na rin ang aking ina, at iniwan akong mag-isa sa mundo.

“Mas mabuti kung ganun,” malamig niyang sabi bago lumabas sa silid.