Chapter 2

Isang buong taon na mula nang magsimula ang lahat. Sa loob ng mga buwang iyon, inilaan ko ang bawat sandali para maghanda, siguraduhin na handa na ako sa sandaling isasakatuparan ko na ang aking paghihiganti.

Ang paghihiganti ko ay hindi lang para kay Alona o kay Lorenzo. Saklaw nito ang buong pamilya Bellucci. Wala akong gaanong alam sa misteryosong babaeng nagligtas sa akin, pero naintindihan ko ang galit niya kay Giovanni Bellucci at ang pagnanais niyang sirain ito. Ang misyon na iyon ay akin na ngayon.

Sa unang pagkakataon sa buhay ko, sinimulan kong makita ang sarili kong ganda. Hindi na ako ang dating ako. Habang nakatingin ako sa salamin, nakasuot ng uniporme ng katulong, ipinapaalala ko sa sarili ko ang aking layunin. Kailangan kong mapalapit kay Giovanni, kahit anong mangyari.

“Hindi mo dapat ginagawa ‘yan. Kailangan na nating umalis bago bumalik si boss,” bulong sa akin ng isa sa mga katulong.

We were tidying up Giovanni's room. The walls were painted a somber shade of gray, and a grand king-size bed dominated the center of the space. A large wardrobe filled with dark, elegant dresses stood nearby.

“Do you think the boss has a thing for mafia-style dresses like these?” kaswal kong tanong, habang sumusulyap sa katulong na hindi ko pa rin alam ang pangalan.

“Tumahimik ka at magtrabaho. May sampung minuto tayo para makalabas dito nang buhay,” mataray niyang sagot.

Inirapan ko siya pero bumalik ako sa pag-aalis ng alikabok sa isang lamesa na wala namang alikabok.

Sa gilid ng mata ko, pinanood ko siyang nagmamadaling kuskusin ang sahig, halatang desperadong makaalis agad sa silid na ito. Di nagtagal, sumulyap siya sa akin, at sinenyasan niya akong lumabas na kami.

Habang naglalakad palayo, sinadya kong ihulog ang walis sa likod ko, sinigurado na hindi niya ito napansin. Kailangan ko ng dahilan para makabalik dito mamaya kapag nandiyan na si Giovanni. Delikado, pero wala akong pakialam.

“Anong oras babalik si boss?” tanong ko habang nasa pasilyo na kami.

“A few hours from now,” mabilis niyang sagot, may halong babala ang tono ng boses niya. “At maniwala ka sa akin, mas mabuting wala ka na bago siya dumating.”

“Bakit ba takot na takot ka sa kanya?” tanong ko, dahil na-curious ako sa takot na naririnig sa boses niya.

“Wala siyang pakialam sa mga katulong. O sa kahit sino, sa totoo lang. Maski sa mga tauhan niya. Kapag malapit ka sa kanya habang galit siya, magiging biktima ka niya,” mapait niyang sabi bago siya naglaho sa servant quarters.

“Eh bakit ka pa rin nag-stay dito? Bakit mo tiniis ang lahat ng ito?” tanong ko, hindi pa rin maintindihan ang pagiging tapat niya.

“Wala kaming ibang pagpipilian,” pag-amin niya, mahina ang boses. “Nakakababa man ng pagkatao ang trabahong ito, pero malaki ang bayad. Walang sinuman sa amin ang kayang umalis.”

Nagbigay siya sa akin ng mahina at pagod na ngiti, at sa isang sandali, parang nakita ko ang lungkot sa mga mata niya.

“Anong pangalan mo?” tanong ko nang makarating kami sa servant quarters.

“Heart,” simple niyang sagot bago pumasok sa loob kasama ang mga gamit panlinis.

I stayed behind, staring down the hallway, my heart heavy with frustration.

This was madness. Ilang linggo na akong nandito at hindi ko man lang nasilayan si Giovanni. Balisa na si Magdalene, at naiintindihan ko kung bakit. Malaki ang inilaan niya sa paghubog sa akin, ginawa niya akong karapat-dapat para mapalapit kay Giovanni. Ayaw niya kapag nag-aasal duwag ako.

Pero ngayon, hindi na ako pwedeng mag-atubili pa.

Kailangan kong harapin ang mga takot ko.

Kailangan ko siyang harapin.

Nagkubli ako sa likod ng isang haligi, mababaw ang paghinga habang naghihintay. Tila ba walang katapusan ang paghihintay bago ko narinig ang tunog ng mabibigat na yapak na papalapit. Bumilis ang tibok ng puso ko.

At bumalik na siya.

Ang sandaling hinihintay ko ay narito na.

Matapos tipunin ang kaunting tapang na mayroon ako, lumabas ako sa pinagtataguan ko at naglakad patungo sa silid niya. My heart was pounding so hard it hurt. His men stood outside the door, armed, their cold stares slicing into me.

“Saan ka pupunta?” tahol ng isa sa kanila, matalim ang boses na halos ikaurong ko.

“Iniwan ko... Naiwan ko po ang walis doon,” mahina kong bulong, nakatingin sa sahig at nagkunwaring nanginginig. “Ayaw ko po kasing magalit si boss.”

“Bago ka siguro,” bulong niya. “Hindi pinapayagan ang mga katulong sa bahagi na ito ng bahay sa ganitong oras. Bumalik ka na sa quarters mo.”

Bago pa ako makatago, nagsalita ang isa pang lalaki. “Relax, pare. Hayaan mo siyang dumaan. Walis lang naman ang kukunin niya.”

Nahuli ko ang mahinang ngiti sa mga labi niya at ang bulong na sumunod. “Hayaan mo na. Babalatan siya ng buhay ni boss kapag nakita siya doon.”

Ang mga salitang iyon ay nagdulot ng lamig sa aking katawan.

Humugot ako ng malalim na hininga, binuksan ang pinto, at pumasok. Tahimik ang silid, walang tao. Nakahinga ako ng maluwag habang naglalakad patungo sa lugar kung saan ko iniwan ang walis.

Nang akmang kukunin ko na ito, bumukas nang biglaan ang pinto ng banyo.

“Anong ginagawa mo dito?”

Ang malalim at malamig na boses ay nagpatigil sa akin. Dumaloy ang panginginig sa aking gulugod habang dahan-dahan akong lumingon.

Ang unang bagay na nakita ko ay halos ikagulat ko.

Hubad siya!

Agad kong iniwas ang tingin, namumula ang mga pisngi ko, bago pilitin ang sarili kong tumingin sa mukha niya. Inasahan kong makakakita ng matanda at pangit na lalaki na nagtatago sa anino at mga sabi-sabi. Walang sinuman ang nakakita sa mukha niya. Only his name carried weight.

But what I saw instead stole the air from my lungs.

Sa harap ko ay nakatayo ang pinaka-delikadong gwapong lalaki na nakita ko. Isang peklat ang bumabaybay mula sa kanyang kilay patungo sa pisngi, na nagdaragdag ng kakaibang tapang sa kanyang mukha. Ang mga tattoo ay nakakalat sa kanyang magandang katawan, at ang mahaba niyang itim na buhok ay humahaplos sa kanyang mga balikat, binabalangkas ang isang mukha na parehong walang awa at nakakabighani.

At pagkatapos ay ang mga mata niya. Kulay abo. Almost unreal. They drew me in before I could even think to resist.

Nakatayo lang ako at hindi makagalaw, hindi makapagsalita.

Lumapit siya at sinasarado ang distansya sa pagitan namin ng mabagal.

Biglang umangat ang kamay niya, hinawakan ang leeg ko nang mahigpit pero hindi masakit, hinila ako papalapit sa kanya hanggang sa magkalapit ang mga mukha namin.

“I asked you a question," he said, his voice low and rough, snapping me out of my trance. “Anong ginagawa mo dito?”

At sa sandaling iyon, alam kong iyon na ang simula ng malaking laban na haharapin ko.

Inaasahan ko na ang haharapin ko ay isang pangit na mafia don na nahihiya sa sarili at laging nagtatago sa dilim. Mas magiging madali sana ang trabaho ko kung gano'n. Pero iba si Giovanni.

Tinitigan niya ako gamit ang nanggagalaiting kulay-abong mga mata, at halos mawala ako sa sarili dahil sa sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko.

“Na… na... naiwan ko po ang walis dito,” utal ko, at nang bitawan niya ang leeg ko, bumagsak ako sa sahig, at bumungad sa akin ang pagkalalaki niya.

Napakalaki nito. Birhen pa ako, pero siniguro ni Magdalene na naturuan niya ako sa lahat ng paraan ng panunukso. Nakapanood na ako ng hindi mabilang na p**n films sa ilalim ng gabay niya at alam na alam ko kung ano ang gagawin.

Sa isang iglap, pinairal ko ang instinct ko. Mabilis ko siyang kinapitan, habang nakasalubong ang mga mata ko sa kaniya, at nakita ko ang gulat sa mga mata niya. Pinanood niya ako, naghihintay kung ano ang susunod kong gagawin.

Dahan-dahan, sinimulan ko siyang hagurin habang nakatitig pa rin ang mga mata ko sa kaniya. Nararamdaman ko ang pagtigas niya sa ilalim ng kamay ko. Bumaba ako at isinubo iyon sa bibig ko, hindi inaalis ang tingin ko sa kaniya. Di nagtagal, narinig ko na ang mahihinang ungol niya, at bawat isa ay nagpadala ng kilig sa akin.

Nang malapit na siya sa rurok, huminto ako, binitawan siya, at lumayo.

“What the fuck was that? Who told you to stop?” he snapped, his voice sharp as I rose to my feet.

“Ayoko na pong magpatuloy, sir,” kalmado kong sabi, at napataas ang kilay niya sa hindi niya paniniwala.

“Humihinto ka lang kapag sinabi ko, at nagpapatuloy ka lang kapag inutusan kita. Ngayon, bumalik ka sa ginagawa mo,” sigaw niya.

“Last I checked, forced sex is called rape, sir," sabi ko, habang lumalayo sa kanya.

Nanginginig siya sa galit, at matindi ang titig niya na halos manlambot ang mga tuhod ko. Naglakad ako sa pintuan, nagtangkang umalis, pero mabilis niyang inabot at hinawakan ang kamay ko.

“You’re playing with fire, woman. You know you could get burned,” he growled, looming over me.

“Hindi, hindi ako masusunog. Ako ang magdedesisyon kung kailan ako masusunog. Walang sinuman ang makakasunog sa akin nang wala akong pahintulot,” pabulong kong sabi, habang sinasadyang ilipat ang tingin ko sa labi niya.

“You walk in here, turn me on, and think you can just walk out unscathed?” pabulong niyang tanong, at ngumisi ako.

“Gaya po ng tanong ko, sir, pipilitin n'yo ba ako?” pang-aasar ko, habang pinapanood ko ang pamamangha sa mga mata niya.

“Sa tingin ko ay hindi,” dagdag ko at muling naglakad papunta sa pintuan, hinayaan siyang panoorin akong umalis.

“I will make sure you burn,” he threatened, and I paused, smiling confidently at him.

Sige. Hihintayin ko.