Novels by ผู้หญิงจอมเพ้อฝัน

“พี่ไนท์เกี่ยวอะไรด้วยคะ” เธอช้อนตามองเดย์อย่างไม่เข้าใจ ที่อยู่ๆ เขาก็ลากบุคคลที่สามเข้ามา ทั้งๆ ที่ทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะเขา เพราะเขาทั้งนั้น!“ระหว่างเรา มันมีอะไรไม่เกี่ยวกับพี่ไนท์เลย”“แน่ใจเหรอ? หลังๆ มานี้พี่ว่าไอสนิทกับไอ้ไนท์เกินไปนะ” เดย์เลิกคิ้วถาม“แล้วที่เราต้องมาสนิทกันไม่ใช่เพราะพี่เดย์เหรอ? เมื่อคืนพี่เดย์ก็เป็นคนทิ้งไอไว้กับพี่ไนท์เอง ตอนเช้าที่ไอต้องแบกหน้าไปขอพี่ไนท์ไปส่งก็เพราะพี่เดย์เมาจนตื่นไม่ไหว อ้อ! ไม่ใช่แค่เมื่อเช้าสิ ก่อนหน้านี้อีกด้วย ที่เราต้องเจอกันหลายๆ ครั้งก็เพราะพี่เดย์ทั้งนั้น” ไอญดาสวนกลับทันควันเมื่อเดย์พูดเหมือนเธอกับไนท์มีซัมติงกันและเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเลิกกับเขา ทั้งที่มันไม่ใช่เลย!“…” เดย์หลุบสายตามองพื้น มือเสยผมขณะครุ่นคิดก่อนจะถามตัวเองในใจ'เพราะเขางั้นเหรอที่ทำให้ทั้งสองใกล้ชิดกัน?'“อย่าโทษใครเลยค่ะ เราก็แค่ไปด้วยกันไม่ได้ เรามันต่างกันเกินไป กลับไปใช้ชีวิตที่พี่เดย์ต้องการเถอะนะคะ”“ไอไม่เคยเป็นแบบนี้เลย” เดย์ส่ายหัวมองคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อปกติเธอว่านอนสอนง่าย บอกอะไรก็เชื่อ ไม่เคยแข็งข้อกับเขาสักครั้ง แต่ทำไมอยู่ๆ ถึงเ

@All night Pubเธอไม่รู้หรอกนะว่าการมาดื่มจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นไหม แต่เห็นใครๆ ก็ชอบมาดื่มตอนเศร้า เสียใจหรืออกหัก เลยอยากลองบ้าง ประจวบเหมาะกับเพื่อนชวนมาหลายครั้งแล้วและเธอก็ปฏิเสธมาตลอด ครั้งนี้เลยไม่อยากปฏิเสธอีก จึงตกลงกันว่าจะมาลองผับเปิดใหม่ที่คนเขาล่ำลือกันว่าเพลงดี มิกเซอร์ฟรี ดีเจหล่อ! ตามคำแนะนำของขาเที่ยวอย่างเอิงเอยทว่าจะยังไม่ทันได้เข้าไปสัมผัสแสงสีเสียงข้างใน ร่างสูงคุ้นตาที่เธอหลบหน้า ไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบแชทเขามาทั้งวันก็เดินเข้ามาขวางเอาไว้เสียก่อน“พี่เดย์”“ไปคุยกันก่อนได้ไหม” จากปกติที่มักจะเจอเดย์พร้อมกับรอยยิ้มเสมอ ทว่าวันนี้ใบหน้าที่เคยสดใสกลับตึงเครียดและเขาไม่แม้แต่จะเอ่ยทักทายเพื่อนของแฟนสาวเมื่อเห็นแววตาขอร้องอ้อนวอนของเดย์ ไอญดาจึงหันไปบอกเพื่อนๆ ให้เข้าไปข้างในก่อน เอิงเอยกับคิมเดินเข้าไปด้วยสีหน้างุนงงกับสถานการณ์ตึงๆ ระหว่างไอญากับเดย์ ด้านนานิที่เดินรั้งท้ายได้ส่งยิ้มเจื่อนๆ เชิงขอโทษขอโพยให้เพื่อนสนิท ไอญดาจึงเข้าใจทันทีว่าที่เดย์โผล่มาที่นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ“ทำไมไอไม่รับโทรศัพท์ ไม่ตอบแชทพี่เลย รู้ไหมพี่เป็นห่วงแค่ไหน” ทันทีที่พาไอญดาแยกออกมาท

หลังเลิกเรียนไอญดาขอให้นานิไปส่งที่คอนโด ทั้งที่ปกติเดย์จะมารับเธอไปทานข้าวเที่ยงด้วยกันหรือแวะมาทานด้วยกันที่โรงอาหารคณะมนุษย์ก่อนที่เขาจะเข้าเรียนในช่วงบ่าย ทว่าวันนี้เธอชิ่งกลับก่อนเพราะยังโกรธแฟนหนุ่มเรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา เธอยังไม่อยากคุย ไม่อยากเจอเขาตอนนี้ทันทีที่ถึงห้องก็ปล่อยกายแสนเหนื่อยล้าบนเตียงนุ่ม เธอเหนื่อยจนไม่มีแรงอาบน้ำหรือแม้แต่เปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนนี้แค่อยากนอนแล้วไม่ต้องคิดอะไรเลย พอหัวถึงหมอนก็เข้าสู่นิทราไปอย่างง่ายดาย เนื่องจากนอนน้อยและมีเรื่องให้คิดทั้งวันเหนื่อยทั้งกายและใจจนหลับยาวหลายชั่วโมงจนกระทั่งเสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ดังมือเล็กกดปิดนาฬิกาปลุกแล้วลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปทานข้าวเย็นกับผู้เป็นแม่ที่ได้นัดมายกันไว้เมื่อช่วงกลางวัน“ทำไมมาคนเดียวล่ะ ไม่เอาแฟนมาอวดแม่ด้วยเหรอ” ภวิกาทักทายด้วยน้ำเสียงสดใสพร้อมถามถึงแฟหนุ่มของลูกสาวสุดที่รักที่เจ้าตัวเคยส่งรูปมาอวดเธอบ่อยๆเธอไม่ได้เป็นคุณแม่หัวโบราณ เข้าใจว่าวัยของลูกสาวกำลังเป็นวัยอยากรู้อยากลอง โดยเฉพาะเรื่องความรัก แล้วเนื่องจากเธอพูดคุยกับลูกอย่างเปิดเผยอยู่ตลอด ไอญดาจึงค่อนข้างเปิดอกเปิดใจบอกเล่าเร

ไอญดาพลู่ลมหายใจขณะทรุดตัวนั่งข้างนานิเมื่อเห็นว่าอาจารย์ประจำคลาสยังไม่มา แถมยังพอมีเวลาหาอะไรรองท้องเสียหน่อยก่อนเข้าเรียน “ไอกินอะไรมารึยัง”“ยังเลย แต่พกขนมปังกับนมมาด้วย” ว่าพร้อมชูถุงผ้าเล็กใบเล็กที่บรรจุด้วยขนมปังหนึ่งห่อและนมหนึ่งกระป่องที่ไนท์ให้เธอเอาทานเป็นข้าวเช้า“เอาซื้อแซนวิสด้วยไหม เราซื้อมาหลายอันเลย”“เอาๆ แซนวิสร้านนี้อร่อย ขอบใจนะ” ไอญดารับแซนวิสน่าตาน่ากินจากนานิไปแกะทานอย่างรีบๆ เรียนตั้งสามชั่วโมงต้องหาอะไรรองท้องเสียหน่อย“คุณนายเช้าเสมอมาถึงกันนานรึยัง” เสียงทักสดใสจากคิม ผู้ชายร่างบางผิวขาวเนียน ท่าทางอ้อนแอ้นที่เดินถือกาแฟแก้วใหญ่เข้ามากับเพื่อนสนิทอย่าง เอิงเอย คิมและเอิงเอยเป็นเพื่อนใหม่ของไอญดากับนานิ ทั้งสี่เริ่มสนิทกันตอนทำรายงานกลุ่มที่ผ่านมา พอได้จับกลุ่มทำรายงานด้วยกัน ได้แชทปรึกษาเรื่องงาน ได้คุยเล่นกันตอนไปหาข้อมมูลด้วยกันเลยทำให้ทั้งสี่สนิทกันมากขึ้น กลายเป็นกลุ่มเพื่อนที่เริ่มแฮ้งเอ้าท์ด้วยกัน ไปทานข้าว ไปเดินเที่ยวเล่นตลาดนัดด้วยกัน“เราพึ่งมาถึง ส่วนนานิมาได้ซักพักแล้ว”“เช้าตลอดทั้งที่คอนโดอยู่ไกลกว่าเพื่อน”“ออกก่อนรถจะได้ไม่ติด มีเวลาแวะซื

เช้าวันต่อมา….ไอญดาตื่นนอนด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า เธอนอนไม่เพียงพอ ทั้งนอนดึกและยังโดนคนเมารบกวนกลางดึกอีกด้วย เธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนเดย์กลับห้องกี่โมง แต่คิดว่าน่าจะล่วงเลยวันใหม่มาแล้วหลายชั่วโมงเพราะเมื่อคืนกว่าเธอจะข่มตาหลับตาได้ก็เกือบตีหนึ่งแล้วดวงตากลมโตที่บวมหน่อยๆ เนื่องจากผ่านการร้องไห้มาก้มลงมองร่างสูงใหญ่ที่มีเพียงอันเดอร์แวร์ติดตัวกำลังนอนคว่ำกรนเสียงดังอยู่ข้างๆ ก่อนกวาดตามองรอบๆ เห็นเสื้อผ้าที่เดย์ใส่เมื่อคืนถูกทอดทิ้งเรี่ยราด ข้าวของหนังสือชั้นวางของปลายเตียงนอนตกกระจาดกระจายบนพื้นที่มาของเสียงโครมครามเมื่อคืน เธอถอนหายใจดังพรืดพลางโคลงหัวเบาๆ ก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวไปเรียนโดยไม่คิดจะปลุกเดย์ให้เสียเวลา เธอรู้สภาพนี้ปลุกยังไงก็ไม่ตื่นก๊อกๆ แกร๊ก!“ไอ”“พี่ไนท์…ไปส่งไอที่มอหน่อยได้ไหมคะ”“เข้ามาก่อนสิ” ไอญดาเดินตามแรงจูงของเจ้าของห้องไปง่ายๆ เพราะนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาช่วยเธอ ไนท์กลายเป็นเหมือนปุ่มฉุกเฉินของเธอไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แล้วตอนนี้เขาก็เป็นคนแรกที่เธอนึกถึง หลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเธอจึงรีบมาเคาะประตูห้องเขาเพื่อขอให้ไปส่งเรียน“เรากินข้าวเ

บนรถ….“ให้พี่ไปส่งที่ไหน คอนโดเราหรือคอนโดมัน?” เขารู้ว่าหลังๆ ไอญดามาอยู่กับเดย์ที่ห้องทุกคืน แต่คืนนี้เดย์ทำตัวไม่น่ารักใส่เธอ เลยไม่แน่ใจว่าหญิงสาวยังอยากกลับไปรอเดย์ที่ห้องหรืออยากกลับห้องตัวเอง“คอนโดพี่เดย์ค่ะ หนังสือเรียนกับชีทงานไออยู่ที่นั่น” ไม่ได้อยากกลับไปที่ห้องเดย์ตอนนี้เลย แต่หนังสือเรียนและชีทงานที่ต้องใช้พรุ่งนี้อยู่ที่ห้องเดย์หมดรวมไปถึงคีย์การ์ดคอนโดเธอด้วย จะไปเอาของแล้วให้ไนท์ขับไปส่งที่คอนโดตัวเอง เธอก็เกรงใจเกินกว่าจะเอ่ยปากขอไนท์“เรามีคีย์การ์ดห้องมันใช่ไหม”“มีค่ะ”“พี่ขอแวะหาอะไรกินที่ร้านสะดวกซื้อก่อนแป๊บหนึ่งได้ไหม แค่จะซื้อกลับห้อง” เขาไม่ได้หิวหรอกแค่อยากยืดเวลาที่จะได้อยู่กลับเธอก็เท่านั้น ทั้งที่รู้ว่าควรรีบกลับคอนโดเพราะเธอต้องรีบเข้านอน แต่โอกาสอยู่ตรงหน้าเข้าก็ไม่อยากปล่อยมันหลุดมือไป แค่แป๊บเดียวก็ยังดี“เอาสิคะ ไอก็รู้สึกหิวเหมือนกัน”ไนท์เลี้ยวรถเข้าปั๊มน้ำมันแล้วเข้าจอดหน้าร้านสะดวกซื้อเปิดให้บริการตลอด 24 ชั่วโมง ก่อนทั้งสองจะแยกย้ายกันไปเลือกซื้อของกินในร้านสะดวกซื้อ“จะกินมาม่า?” ไนท์เดินเข้ามายืนข้างคนตัวเลือกที่กำลังเลือกบะหมี่กึ่งสำเร็จอย

เดินมาถึงหน้าตึกก็ต้องตกใจเมื่อทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ไอญดา เดย์ ชิน เรนจิ เอิงเอย คิม และลูกพีช อยู่กันครบขนาดนี้คงเตี๊ยมกันมาแล้ว“โว้ มีเดินมาส่งด้วย” “ให้เกียร์ให้ใจ”“อุ๊ย! สร้อยข้อมือสวย”“ประกาศตัวผ่านโซเซียลฉ่ำ”“รูปคู่ก็มา”“เปลี่ยนรูปโปรไฟล์คู่”“My night”ชินเป็นคนแรกที่เปิดแซว จากนั้นคนอื่นก็แซวตามๆ กันมา ไนท์โคลงหัวอมยิ้มขำ มันก็เขินนิดๆ ที่เพื่อนแซว ต่างจากนานิที่โดนแซวจนเขินไม่ไหวหนีมาหลบข้างหลังไนท์ทุกคนลุ้นคู่ไนท์กับนานิมาพักใหญ่แล้ว ว่าเมื่อไหร่ทั้งสองจะเปิดตัวสักที แล้วในวันนี้ก็มาถึงเลยขอแซวหน่อย อีกอย่างไนท์สร้างซีนไว้เสียใหญ่โตเมื่อวาน“เมื่อวาน เล่นไว้ซะใหญ่เลยนะมึง” เหตุการณ์เมื่อวานเป็นที่กล่าวถึงกันมากในโซเซียล มีทั้งรูปและวิดีโอของไนท์กับนานิและก็มิลล์ เพจดังของมหาลัยก็เอาไปใส่สีตีไข่ว่าเกิดศึกแย่งหญิงระหว่างหนุ่มฮอตวิศวะกับหนุ่มตีว่าที่คุณหมอ มีคนมาคอมเมนต์มากมาย บ้างก็บอกว่ากินกันไม่ลงเพราะหล่อกันคนละแบบ จนเกิด #ทีมหมอมิลล์ #ทีมไนท์ แต่หลังจากที่ไนท์กับนานิแชร์สถานะใหม่บนโซเซียล พร้อมกับเปลี่ยนรูปโปรไฟล์ที่เป็นรูปคู่ของทั้งสองพร้อมกันและเป็นรูป

กริ๊งๆ เสียงนาฬิกาปลุกยามเช้าตรู่ นานิคว้าโทรศัพท์มาปิดนาฬิกาปลุก ในช่วงที่เธอขยับตัวไปเอื้อมโทรศัพท์ก็ทำให้ร่างหนาที่กอดรัดอยู่ด้านหลังขยับตัวตื่นตามไนท์ส่งเสียงอู้อี้ในคออย่างขัดใจนิดหน่อย เนื่องจากเขายังอยากนอนกอดร่างนุ่มนิ่มนี้ต่อ ปกติเขาไม่ใช่คนขี้เซาหรือตื่นสาย แต่ไม่รู้ทำไมตั้งแต่มีนานิมานอนด้วยเขาก็ไม่อยากลุกจากที่นอนเลย บวกกับไม่ได้กอดเธอตั้งหลายคืนแล้ว วันนี้เขาเลยไม่อยากลุกจากที่นอนเลย“ตื่นได้แล้วค่ะ วันนี้เรามีเรียนเช้ากันนะ”“อืม” ไนท์ตอบกลับเสียงอืมเบาๆ ในลำคอ แล้วซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอด้านหลังนานิ จมูกโด่งกดหอมไปทั่วจนถึงลาดไหล่ กดริมฝีปากขบเม้มตามผิวเนื้อเนียนในขณะที่ตาสองข้างยังปิดสนิทอยู่“พี่ ไม่เอาค่ะ เดี๋ยวไปเรียนสาย” นานิย่นคอหนีจมูกปากและลิ้นที่เริ่มไล้เลียไปยังใบหู เมื่อคืนหลังจากให้เกียร์ให้ใจไนท์ก็ให้ตัวเขามาแบบรัวๆ จนเธอแทบจะสลบเหมือดคาเตียง ตื่นเช้ามายังหื่นใส่อีก“พอแล้วค่ะ” เอ่ยเตือนอีกครั้งเพราะเริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่มันเริ่มขยายตัวถูไถอยู่ตรงก้นของเธอ ไนท์เป็นคนเครื่องติดง่ายเธอรู้ดี ถ้าห้ามได้ให้รีบห้ามไม่งั้นยาว ปกติเธอก็ไม่ใช่คนเล่นตัวอะไรแต่ตอ

“ยกเลิกตั้งนานแล้วทำไมยังเก็บเอกสารไว้อีกล่ะคะ”“ลืม ลืมจริงๆ เพราะพอยกเลิกก็ไม่ได้สนใจเรื่องนั้นอีก”“โห แบบนี้เราก็ร้องไห้ฟรีสิ” เสียน้ำตาไปเป็นปี๊บ แต่จะว่าร้องไห้ฟรีก็ไม่ใช่เพราะพอเกิดเรื่องนี้เธอกับเขาเลยได้เคลียร์ใจกันเหมือนตอนนั้น ไม่งั้นไม่รู้ว่าเธอจะได้มีโอกาสคุยกันตรงไปตรงมาแบบนี้ไหม“แล้วเราไปรู้ได้ยังไง รู้ตอนไหน” เมื่อกี้ถามไปแล้วแต่ยังไม่ได้คำตอบ“ตอนที่เราหาเอกสารที่ฝากพี่ปรินต์ไง เราหาบนโต๊ะไม่เจอเลยลองค้นในลิ้นชักที่โต๊ะทำงานดู”“งั้นก็วันเดียวกับที่เดย์เจอ” “พี่เดย์ก็พึ่งรู้เหรอคะ?”“อืม เรื่องเรียนตอนพี่ไม่ได้บอกใครเลย พ่อกับแม่ก็ไม่ได้บอก”“โห ใจร้าย ไม่คิดบ้างเหรอคะว่าคนรอบข้างจะเสียใจตอนรู้ว่าพี่จะไปเรียนต่อ”“คิดสิ แต่ไม่คิดว่าทุกคนจะเสียใจขนาดนี้” เพราะเขาแค่จะไปเรียน เรียนจบก็กลับมาแล้ว ไม่ได้ไปแล้วไปลับเสียหน่อย“ที่พี่ตัดสินใจไปเรียนต่อเพราะไอใช่ไหม”“อืม มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ ตอนนั้นคิดแค่ว่าคงอยู่เห็นเดย์กับไอรักกันไม่ได้ เลยอยากหนีไปไกลๆ “ “พี่คงรักไอมาก” “เคย..แค่เคยรัก” ตอนนี้แค่เคยรักเท่านั้นและไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นต่อไอญดาอีกต่อไป ไม่มีเลย เพราะ

ไนท์พานานิขึ้นมาคุยต่อบนห้องเนื่องจากมีอีกหลายเรื่องเลยที่เขาอยากอธิบาย“คุยกันบนเตียงได้ไหม อยากนอนกอดเรา คิดถึง” พอบอกไปแบบนั้นนานิก็มองด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ “แค่นอนคุยกันจริงๆ “ พอไนท์ยืนยันแบบนั้นนานิก็ยอมนอนลงในอ้อมแขนแกร่งแล้วหนุนศีรษะไว้ที่อกแข็งๆ ของไนท์ไนท์กดจมูกบนเรือนผมยาวสลวยสูดดมกลิ่นแชมพู กลิ่นครีมอาบน้ำ กลิ่นน้ำหอมกลิ่นคาราเมล เขาโคตรคิดถึงเธอเลย ตอนนี้เหมือนหัวใจเขากลับมาเต้นอีกครั้ง เขาเหมือนต้นไม้ที่ใกล้ตาย ใบแห้งเหี่ยวเฉ่า ทว่าอยู่ๆ ก็มีคนมารดน้ำช่วยชีวิตมันไว้“คิดถึง” ตั้งแต่วันที่เธอขอยุติความสัมพันธ์ เขาก็นอนไม่หลับ อาลัยอาวรณ์ถึงแต่เธอ ร่างนุ่มนิ่ม กลิ่นหอมละมุนที่คุ้นจมูกที่ได้สูดดมแล้วรู้สึกสบายใจ เธอเป็นเซฟโซนของเขา “เราก็คิดถึงพี่” นานิว่าแล้วกระชับเรียวแขนที่กอดรัดร่างหนาเอาไว้“แล้วรักพี่ไหมครับ?”“รักค่ะ” นานิตอบเสียงเบาและก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปสบตาไนท์ตอนพูด ก่อนหน้านี้เธอตะโกนคำว่ารักใส่เขาด้วยความโกรธแต่พอตอนนี้ไม่ได้อยู่ในอารมณ์นั้นอีกแล้ว แล้วเขาก็มาถามกันตรงๆ มันก็เกิดขัดเขินขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ไนท์ยกยิ้มบางทอดสายตามองคนตัวเล็กในอ้อมกอดด้วยความร

ไนท์ขับมอเตอร์ไซค์พานานิกลับและเพื่อความปลอดภัยของผู้หญิงที่เขารัก ไนท์ก็เสียสละหมวกกันน็อกให้นานิ ระหว่างทางก็ได้ยินเสียงสะอื้นดังขึ้นครั้งคราวจากข้างหลัง บ่งบอกว่าคนตัวเล็กกำลังร้องไห้ จะหยุดรถกลางรถปลอบก็ไม่ได้ จะขับเร็วขึ้นก็ห่วงความปลอดภัยของเธอ ตลอดทางไนท์ขับมอเตอร์ไซค์ด้วยความวุ่นวายใจ โชคดีที่คอนโดตั้งอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยเท่าไหร่ และในที่สุดเขาก็พาเธอมาก็ถึงจุดหมายพอมอเตอร์ไซค์หยุดนิ่งนานิก็รีบลงทันที เธอซ้อนคันนี้มาหลายครั้งแล้วเลยรู้วิธีลงอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นก็ปลดล็อกถอดหมวกกันน็อกยื่นคืนให้ไนท์แล้วทำท่าจะไป เห็นแบบนั้นไนท์ก็รีบคว้าตัวนานิไว้แล้วใช้อ้อมแขนแกร่งกอดรัดเธอไว้ในอ้อมกอด “จะไปไหน ไม่ให้ไป”ตุ้บ!กำปั้นเล็กทุบเข้าที่หน้าอกแกร่งในขณะที่สองแก้มยังอาบไปด้วยน้ำตา เธอร้องไห้ด้วยดวงตาแดงก่ำ ใต้ตาบวมแป่ง ใบหน้าเลอะเทอะไปด้วยคราบน้ำตา ร้องไห้จนหยุดสะอื้นไม่ได้ตุ้บๆๆๆ!!เสียงทุบจากกำปั้นเล็กดังต่อเนื่อง ซึ่งไนท์ก็นิ่งให้คนในอ้อมกอดระบายจนพอใจ เขาไม่แน่ใจว่าเธอโกรธเรื่องอะไร แต่รู้ว่าโกรธมากเพราะกำปั้นน้อยทั้งสองข้างทุบมาอย่างไม่ออมแรง“อย่ามาทำเหมือนรัก ถ้าไม่คิดจะรั

แววตาเจ็บปวดแสนเศร้าของนานิเมื่อครู่นี้ทำให้ไนท์สับสนบวกกับคำพูดหลายอย่างทีคุยกับเพื่อนเมื่อเช้าด้วย ‘อย่ามาทำเป็นพระรองแสนดีอีก มึงก็รู้ว่าเป็นพระรองมันเจ็บ เป็นพระเอกกับเขาบ้างสิวะ’‘เขาเป็นของมึงท่องไว้ ถ้ามันอยากได้ก็สู้กันให้ตายไปข้างหนึ่งเลย’ถ้าเราหัวใจตรงกันแล้วทำไมเขาต้องยอมเสียเธอไปให้คนอื่นด้วยวะ รักแรกแล้วไง ใครกลัว รอบนี้เขาจะสู้ให้ตายกันไปข้างหนึ่ง ถ้าเรื่องนี้เธอเป็นนางเอกเขาก็จะเป็นพระเอกไนท์วนรถกลับเข้ามาอีกครั้งทั้งที่ขับออกไปเกือบถึงทางออกหน้ามหาลัยแล้ว แต่พอขับเข้ามาก็เห็นนานิกำลังขึ้นรถเบนซ์คันสีดำที่เขารู้ดีว่ามันคือรถของใครมึงอีกแล้วเหรอ?ไนท์ดับเครื่องมอเตอร์ไซค์ถอดหมวกกันน็อกออกด้วยความรีบร้อน ในใจเดือดปุดๆ ที่เห็นมิลล์มารับนานิ ก้าวตรงไปที่รถของมิลล์แล้วพอเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วเห็นมิลล์โน้มตัวมาหานานิ ท่าทางเหมือนทั้งสองกำลังจูบกัน วินาทีนั้นความโกรธก็พุ่งปรี๊ด ไนท์โกรธเลือดขึ้นหน้ากระชากประตูฝั่งข้างคนขับออกด้วยความโมโห“ทำบ้าอะไรกัน” กระชากประตูเปิดออกก็ลากร่างบางออกมาแล้วตะโกนถามโดยไม่สนนักศึกษาหลายคนที่อยู่แถวนั้นทุกคนต่างพากันมาเมียงมองอย่างให้ความสน