Nobela ni noviecanto17

Nakatulala si Hannah habang nakaupo at nakasandal sa kama, nakatanaw sa labas ng bintana ng munti niyang silid. Tanging lampshade lang na nasa ibabaw ng maliit na lamesa tabi ng kama ang nakabukas na nagbibigay konting liwanag sa kanya.Gabi na sa labas, bukas ang bintana at isinasayaw ng hangin ang kulay asul at manipis nitong kurtina habang malayo ang tingin niya nang bumukas ang pintuan at pumasok si Manang Fe na may dalang tray ng pagkain.“Hannah, kumain ka. Kaninang tanghali ka pa hindi kumakain,” nagaalala na nitong sinabi nang makalapit sa kama at inilagay sa tabi ang tray. Hindi nag-abalang lingunin ni Hannah si Manang Fe.“Wala ho akong gana…” tamlay niyang sagot.Kaninang umaga lang siya iniuwi ni Cedric matapos ng isang linggo niyang pamamalagi sa ospital.Wala na rin naman naging imik pa ito, hindi na naulit pa ang pag-uusap nila noong araw na iyon na ipinagpasalamat niya. Hindi niya rin na rin siya ginambala at hinayaan siyang makapagpahinga hanggang ngayong nakauwi siya

Isang malakas na amoy ng antiseptic ang tumama sa ilong ni Hannah nang magkamalay siya.Nasaan siya? Malabo pa rin ang paningin niya pagkatapos niyang imulat ang mga mata at biglang tumama ang matinding sakit sa ulo niya na nagpa-daing sa kanya nang may lumapit sa kanyang isang nurse.Nasa ospital siya… dinala siya ni Cedric rito?“Huwag kayong kumilos, Ma’am! Sandali, tatawagin ko ho si Doc.” Nagmamadali na itong lumabas at mayamaya lang, bumalik nga ito kasama ang Doctor, pero may isa pang lalaking pumasok kaya nanlaki ang mata ni Hannah at nanigas siya sa kinahihigaan niya.Biglang nag-ingay ang aparato, hudyat na nagpapanic siya, kaya mabilis na nila siyang dinaluhan at lumapit din sa kanya si Cedric na may kakaibang emosyon sa mga mata na hindi niya lubos na maintindihan.Tila… pagsisisi na hindi niya mapaniwalaan dahil wala naman ito no’n…“Calm down, Ma’am. We’re here to check on you not to hurt you,” paniniguro ng lalaking Doctor nang makita nito ang takot at pamumutla sa mukh

Tinikman ni Hannah ang niluluto niyang beef soup para sa pagdating ni Cedric, gabi ng Lunes, saktong umuulan.Kaya napatingin siya sa labas ng bintana ng kusina, hawak ang sandok at kutsarang ipinangtikim niya. Sandali niya itong ibinaba at pinagmasdan ang bawat pagpatak ng ulan…Parang gusto niyang lumabas para damhin at hayaang pumatak ito sa kanya…Mabilis siyang napatalon sa gulat nang magsalita si Manang Fe mula sa likuran niya, na pumasok pala sa kusina.“Hannah, tapos na ba iyan? Parating na si Cedric.”Dali-dali namang kumilos si Hannah pagkasabi ni Manang Fe at in-off niya agad ang stove.“O-Opo, Manang. Tapos na.” Bahagya niya pang hinalo ang ilalim at inalis ang potholder na nakasuot sa kanang kamay niya, at mabilis siyang naghugas sa lababo at nagtuyo rin ng kamay. Hinubad na rin niya ang suot niyang apron.“Lalabas na ho ako at sasalubungin ko na po siya,” nagmamadali na niyang paalam at akmang lalabas na nga siya at lalagpasan na sana si Manang Fe nang hawakan siya nito

“P-Pakiusap, Cedric, huwag mo akong saktan,” pakiusap ni Hannah. “W-Wala naman akong g-ginawang masama…”Nagsimula siyang manginig. Kaya pinagmasdan ni Cedric Rama ang pagsusumamo niya.“Ano ang gagawin ko sa iyo kapag umakit ka pa ng ibang lalaki?” tanong nito, naghihintay na magsalita siya.“A-Alam mo na hindi ko iyon ginawa kahit minsan.”Halos pabulong at nanginginig ang boses ni Hannah dahil sa takot, ngunit napadaing siya sa sakit nang mas lalo siyang idiin ni Cedric. Lalong umiyak si Hannah habang iniisip kung kailan matatapos ang paghihirap niya sa lalaki.“Siyempre, ginawa mo, baby… Palagi mo akong pinaparamdam ng ganito.”“Hindi ko ginawa!” humihikbi niyang pagmamakaawa na pakawalan siya.“Ano ang magagawa mo para tumigil ako? Hmm?”Bakit napakawalang-puso ni Cedric?Bakit may kundisyon pa para tigilan niya ang pananakit sa kanya?“Bakit mo ba ito sa akin palaging ginagawa?” tanong ni Hannah na may hikbi.“Dahil…” Hinaplos ni Cedric ang basang pisngi niya gamit ang isa niyan