Chapter 2

Tinikman ni Hannah ang niluluto niyang beef soup para sa pagdating ni Cedric, gabi ng Lunes, saktong umuulan.

Kaya napatingin siya sa labas ng bintana ng kusina, hawak ang sandok at kutsarang ipinangtikim niya. Sandali niya itong ibinaba at pinagmasdan ang bawat pagpatak ng ulan…

Parang gusto niyang lumabas para damhin at hayaang pumatak ito sa kanya…

Mabilis siyang napatalon sa gulat nang magsalita si Manang Fe mula sa likuran niya, na pumasok pala sa kusina.

“Hannah, tapos na ba iyan? Parating na si Cedric.”

Dali-dali namang kumilos si Hannah pagkasabi ni Manang Fe at in-off niya agad ang stove.

“O-Opo, Manang. Tapos na.” Bahagya niya pang hinalo ang ilalim at inalis ang potholder na nakasuot sa kanang kamay niya, at mabilis siyang naghugas sa lababo at nagtuyo rin ng kamay. Hinubad na rin niya ang suot niyang apron.

“Lalabas na ho ako at sasalubungin ko na po siya,” nagmamadali na niyang paalam at akmang lalabas na nga siya at lalagpasan na sana si Manang Fe nang hawakan siya nito sa braso at sandali siyang pinigilan.

“Hindi mo kailangan parating magmadali at mataranta.” Naroon ang hinahon at awa ni Manang Fe para sa kanya, buhat ng malamlam nitong mga matang may linya na dala na ng katandaan.

Pero ngumiti lang si Hannah. “Hindi ho pwedeng hindi ako magmadali, Manang.” Hinawakan niya ang kamay nitong nakawak sa kanya. “Ayos lang ho, sanay na po ako sa paspasang kilos at alam niyo naman po ang mangyayari kapag pabagal-bagal—”

“HANNAH.”

Nanlaki ang mga mata ni Hannah, ganoon din si Manang Fe, nang marinig ang buo at malagong na boses ni Cedric mula sa bukana ng bahay, tawag na ang pangalan niya. Kaya dali-dali na siyang lumabas mula sa kusina na may pangangatal. Ang akala niya ay nasa biyahe pa lang ito, narito na pala!

“What took you so long?” tanong ni Cedric nang makalapit siya, saktong kapapasok lang nito ng bahay. Dapat bago ito dumating, nakaabang na siya sa pintuan para salubungin, pero hindi siya naabutan kaya agad siyang hinanap.

“P-Pasensya na! N-Naghanda kasi ako,” sagot ni Hannah buhat ng malambing na boses na medyo nauutal pa.

Hindi na siya nag-abala pang tingnan si Cedric sa mukha. Hinubad na lang niya ang coat nitong medyo nabasa dahil naampiyasan ng ulan sa lakas ng hangin sa labas.

Buti binigyan siya ng kasambahay ng malinis na tuwalyang nakaabang na at kinuha niya agad ito at maingat na ipinunas sa nabasa nitong mukha at buhok. Lihim naman si Hannah na napapalunok dahil sa paninitig ni Cedric sa kanya habang masuyo niya itong pinupunasan nang nakatingala at nakatingkayad dahil matangkad ito ng husto sa kanya. Kaya hindi rin maiwasang magtama ang kanilang mga mata, pero si Hannah kaagad ang unang umiiwas.

Kahit isang beses hindi niya pa natagalan ang titig ni Cedric na takot lang ang hatid sa kanya.

Nang ayos na, agad siyang lumayo at nagbaba ng mukha at itinuon ang tingin sa sahig na magkadaop ang kamay, hawak ang tuwalya.

“Balik lang po ako ng kusina, ihahanda ko lang ang pagkain niyo” paalam niya na sandali at mabilis na tumalikod siya pero agad din siyang natigilan nang magsalita si Cedric.

“Let the maids prepare my food. Follow me.”

Mariin na lang si Hannah na napapikit at tumango.

Nauna na si Cedric na magtungo sa hagdanan at si Hannah naman ay tahimik na lang na sumunod sa kanya paakyat habang nilalamukos ang sarili niyang mga kamay sa kaba habang nakatingin sa malapad nitong likod at malaking pangangatawan, suot ng black plain long sleeve polo dress na naka-tuck in sa black slacks nitong pamasok sa trabaho.

Sa katunayan, kung hindi siya kilalang masamang tao, una mong mapapansin kay Cedric ay ang kakisigan niya at ang magandang pamumustura at katawan, ngunit sa kabila nito… hindi mo siya gugustuhing makilala.

Tumigil si Cedric sa tapat ng pintuan ng kanyang silid, siyang tigil din ni Hannah. Nauna itong pumasok sa loob, kasunod siya.

Tumigil si Hannah nang nasa loob na sila at tahimik lang din niyang sinundan si Cedric ng tingin nang magtungo ito sa tabi ng kama at hinubad ang suot na relo at ipinatong sa ibabaw ng bedside table.

Saka siya hinarap ni Cedric at itinupi naman ang magkabilang mahabang manggas hanggang sa siko. Hindi alam ni Hannah bakit hindi maganda ang pakiramdam niya sa katahimikang ipinakikita nitong ito.

Pero kailan ba gumanda ang pakiramdam niya sa tuwing nandiyan si Cedric.

“Hannah” tawag nito sa kanya buhat ng mahinahong boses at tiningnan siya. Saka humakbang si Cedric ng mabagal papunta sa kanya kaya bahagya siyang napaatras at humigpit ang hawak niya sa tuwalya.

“P-Po?” Hirap siyang napalunok.

Patuloy pa si Cedric sa paglapit sa kanya nang magtanong ito. “Did you try to contact someone secretly over the phone to ask for help, hmm?”

Namilog ang mga mata ni Hannah, hindi siya agad nakasagot. Muli siyang humakbang paatras at nag-umpisa na manginig ulit ang mga binti niya nang tumalas at dumilim na ang mga mata ni Cedric.

How did he…

But before she could speak, she just found herself hanging in the air and her body forcefully and painfully hit the wall by him holding her neck using his only one hand through his fast movement and because of shock, she got stunned.

Hawak na siya ni Cedric sa leeg at nabitiwan na rin niya ang hawak niyang tuwalya. Kahit sigaw hindi na niya nagawa sa bilis ng pagsalya nito sa kanya sa dingding.

Bukod tanging singhap at igik lang ang nagawa niya, kasabay nang impit na pag-iyak, hawak ang kamay ni Cedric na nasa leeg niya gamit naman ang dalawa niyang kamay, pilit niluluwagan but she had no strength…

Napaawang na lang ang bibig niya sa hirap nang huminga, ang mga paa niya nakaangat na sa sahig at nakita niyang iba ang galit ni Cedric ngayon kumpara nitong nagdaang araw. Parang hindi na siya bubuhayin nito…

“You think I wouldn't know?” He smirked darkly. "We already talked about this, as far as I remember." He chuckled but his eyes are getting dark and more intense.

"Trying to call a cop, huh?"

It happened this morning. Nakita ni Hannah naiwan ng isang bantay ang phone nito sa may labas sa likod ng bahay malapit sa pintuan palabas ng kusina at sinamantala niya ang pagkakataon.

Kinuha niya and she tried to dial 911 out of desperation kaso naudlot dahil narinig niya agad ang boses ng mga pabalik na niyang mga tauhan at nag-uusap tungkol sa phone na naiwan ng may-ari kaya binalikan.

At bago pa siya mahuli, ibinalik niya rin kaagad sa pinagkunan niya. Marahil nakita nila sa may call history dahil napa-ring niya ng isang beses. Wala na siyang oras para burahin pa at wala naman silang alam na ibang tatawag ng emergency hotline kundi siya lang…

“I-I'm sorry!” Lumakas ang iyak niya. “H-Hindi na po…” Napahagok siya. “M-Mauulit—ack!”

"You're so... innocent and very... naive."

At sa halip na bitiwan siya ay tumawa lang si Cedric at sunod napasigaw siya nang bigla na lang pahampas siya nitong binitawan na may hustong lakas kaya humampas siya sa muwebles na sahig at namilipit nang mauna ang likod niya sunod ang ulo niya and it made a loud impact sound on the floor.

Pansamantala natigilan si Hannah sa paghinga at napahiga na lang habang awang ang bibig niyang nakatingin sa kisame, pilit at pahagok na sumasagap ng hangin.

Pero parang naipit ang baga niya kasabay ng pag-ubo niya at sa pagkabigla rin tila hindi niya na naramdaman pa ang katawan niya hanggang may naramdaman na lang siyang mainit na dumaloy mula sa likod ng ulo niya na nakalapat sa sahig…

She felt temporary paralized and her sight started to blur. Hindi na siya nakalikha pa ng ingay…

At hindi lang sa ulo niya may naramdaman na mainit na dumadaloy sa kanya, kundi pati na rin sa pagitan ng kanyang mga hita na sinabayan pa ng matinding sakit at pagkirot sa bandang puson na parang may bagay na hindi kaya ampatan, at doon niya na siya narinig na malakas na napamura.

“SH*T… D*MN…” he sounds shocked by what he saw…

When he walked closer to her, hindi man malinaw na makita ni Hannah, pero naaninag niya ang takot at gulat sa mukha ni Cedric na kahit ito mukhang nabigla sa ginawa niya.

And the last thing she remembered, he scoop her from the floor but her body did not respond like a veggie and she heard him calling one of his men’s name outside the room and he immediately ordered to call a doctor…