Chapter 3

Isang malakas na amoy ng antiseptic ang tumama sa ilong ni Hannah nang magkamalay siya.

Nasaan siya? Malabo pa rin ang paningin niya pagkatapos niyang imulat ang mga mata at biglang tumama ang matinding sakit sa ulo niya na nagpa-daing sa kanya nang may lumapit sa kanyang isang nurse.

Nasa ospital siya… dinala siya ni Cedric rito?

“Huwag kayong kumilos, Ma’am! Sandali, tatawagin ko ho si Doc.” Nagmamadali na itong lumabas at mayamaya lang, bumalik nga ito kasama ang Doctor, pero may isa pang lalaking pumasok kaya nanlaki ang mata ni Hannah at nanigas siya sa kinahihigaan niya.

Biglang nag-ingay ang aparato, hudyat na nagpapanic siya, kaya mabilis na nila siyang dinaluhan at lumapit din sa kanya si Cedric na may kakaibang emosyon sa mga mata na hindi niya lubos na maintindihan.

Tila… pagsisisi na hindi niya mapaniwalaan dahil wala naman ito no’n…

“Calm down, Ma’am. We’re here to check on you not to hurt you,” paniniguro ng lalaking Doctor nang makita nito ang takot at pamumutla sa mukha niya. Akmang hahawakan siya nito sa balikat pero agad siyang umiwas.

Natigilan naman ang Doctor at ngumiti. “It’s okay, we mean no harm,” saad nito buhat ng palakaibigang boses kaya unti-unti nang tumitigil sa pag-iingay ang aparato.

Hindi naman natatakot si Hannah mahawakan ng Doctor, kundi sa lalaking nasa likod nito na ngayon ay seryosong nakatingin lang sa kanya, pero kinuha ng Doctor ang atensyon niya.

“Anong masakit?” tanong nito.

“U-Ulo ko po” mahina at malumanay niyang sagot.

“Alright, later bibigyan kita ng pain reliever but I have one more question.” Sabay lingon sa likod kung nasaan nakatayo si Cedric na hinahayaang kausapin siya ng ibang lalaki sa pagkakataong ito at himalang hindi pinaiiral ang selos.

Marunong pa rin pala siyang lumugar.

At muli siya nitong hinarap. “Aware ba kayo na nagdadalang tao kayo bago pa kayo makunan?”

Biglang tigil ng mundo ni Hannah sa narinig.

Nagdadalang tao siya at… nakunan?

Hindi siya nakasagot at napatulala na lang.

Nagbuntis siya… at ngayon nakunan siya?

Nanginit ang mga mata niyang napatingin sa kawalan at umiling. “Hindi ko… alam…”

Napahawak siya sa tiyan niya at napatingin dito.

“Nagbuntis ako pero… ngayon wala na?” Hindi maproseso ng utak niya at nagumpisa nang manubig ang mga mata.

Sinong dapat sisishin? Siya ba o ang nakabuntis sa kanya at siya ring nanakit sa kanya?

Bigla siyang tumawa nang gumuhit ang pait sa lalamunan niya. Hindi niya alam bakit ang sakit malamang nawala nang hindi niya man lang nalalaman na may nabuo pala?

Kahit pa bunga siya ng pananakit at pangaabuso? Parang naninikip ang dibdib niya at hindi siya makahinga at napaiyak na lang ng tahimik.

“Leave us,” narinig niya ang matigas na utos ni Cedric sa kanila at hinarap siya ng Doctor at lumapit pa sa kanya at may sinabi pero hindi niya nagawang maintindihan because the shock is unbearable…

Lumabas na nga sila ng silid at naiwan na lang silang dalawa.

“You know that you’re pregnant but you didn't tell me, don't you?” Why does he sound like I'm the one who should take the blame to ease his guilt for what he did?

Unti-unti siyang binalingan ni Hannah mula sa pagkakatingin niya sa kawalan. “I didn't know… and why are you asking me this?” Hate is suddenly shown in her eyes.

“Bakit parang kasalanan ko pang nakunan ako kahit wala akong ideya na may nabuo mula sa kalupitan mo sa akin?” dagdag niya pa na puno ng hinanakit.

Hindi siya nakapag-salita, pero alam ni Hannah na guilty rin si Cedric na siya na ang nakabuntis, siya rin ang may gawa bakit nawala… and it’s not her fault anymore, at kahit simula pa lang naman wala siyang naging kasalanan dito.

“You got me pregnant…” Mapait siyang natawa. “Pero ikaw rin ang nag-alis.”

Umigting ang panga ni Cedric sabay napahilamos at nagpamaywang sabay tumingala at napayuko, hilot ang noo.

Tama si Hannah, guilt is taking over him. Hindi dahil nakokonsensya siya para sa kanya, kundi dahil din sa kanya nawalan siya ng sanang magiging anak na niya…

Pero may halaga nga ba ito sa kanya?

Hindi naman siya espesyal na babae para kay Cedric na kung tutuusin kaya wala lang ito dapat dito at ganun din dapat kay Hannah dahil bunga iyon ng kalupitan niya.

Marahil sinadyang hindi matuloy ang dinadala niya para hindi niya masaksihan kung anong klaseng tao ang pinanggalingan niya.

“Baka kaya hindi natuloy dahil hindi ka karapat-dapat maging ama.”

Natigilan si Cedric mula sa pagkakayuko at unti-unti nag-angat ng tingin sa kanya. Kitang-kita ang pagguhit ng matinding galit sa mga mata niya na para bang anumang oras kayang-kaya niya siyang ulit saktan sa kabila ng estado at kondisyon niya.

Pero sa kauna-unahang beses hindi nakaramdam ng takot si Hannah kay Cedric dahil mas nangingibabaw ang sakit sa kalooban niya.

Kung saktan man niya siya ngayon, mabuti pang tuluyan niya na lang siya pero himala rin hindi siya kumibo at hindi siya umalis sa kinatatayuan niya.

Pero ang mga mata nanatili ang galit doon at sinasabing pasalamat si Hannah nasa ganitong kondisyon siya kung hindi… at napailing na nga lang siya at natawa habang nanunubig ang mga mata.

“Saka” Muli siyang tumawa at tumingala sa itaas ng kisame para maibsan ang bigat ng dibdib.

“Wala naman tayong relasyon… kaya dapat masaya kang hindi natuloy dahil kung nagkataon magkakaanak ka sa babaeng inaalila mo lang… wala akong halaga Cedric para magkaanak ka sa tulad ko.”

She chose to down and degrade herself in front of him so she can save at least of freedom she had. Kung sakali ay mas kawawa ang bata kaya naisip niya na lang din mainam na iyong nangyari, kaysa pati ito maghirap katulad niya.

“Who are you to say that, huh?” His eyes are now looking at her bloodshot and anger is visible on his face and she gasped when he walked fast and hold both of her arms.

Halatang sinusubukan gaanan ni Cedric ang hawak niya kay Hannah pero nanatiling mabigat, ganoon din ang tinging iginagawad niya at tila mas naghihinagpis pa kaysa sa kanya.

“Who are you to tell me like it was nothing to me?!” Tumaas ang boses niya. Nagulat man siya, pero nanatili lang ang tingin niya kay Cedric.

“Maybe you can see me as the most evil man you ever knew, but let me tell you this” He gritted his teeth and his eyes reddened na hindi niya alam kung galit pa ba ito o pagkahabag na.

“If I only knew that you were pregnant” He hissed and the guilt clearly visible in his eyes and on his face. “I could have at least been gentle to you” He whispered and he put his forehead on her weak and thin shoulder wearing a white hospital gown.

“But it's too late.” She chuckled with tears. “You killed the baby, you're the one who made it but you're also the one who took it."