Novelas de Cassi D

Hindi ako mapakali buong araw. After ng board meeting, parang gusto kong maglaho sa lupa. Ang hirap mag-focus, lalo na kapag tuwing dumadaan si Dominic sa likod ko, naamoy ko pa rin ‘yung pabango niya — ‘yung amoy na naging kasalanan ko. Gabi na nang matapos ang work. Karamihan sa office naka-uwi na, pero heto ako, nag-aayos pa rin ng reports, trying my best to act normal. “Still here?” Narinig ko ang boses niya mula sa pinto ng office. Napalingon ako — siya ‘yon, nakatayo, walang coat, sleeves rolled up. Parang laging handa akong matunaw tuwing ganyan siya. “May tinatapos lang po, Sir,” mabilis kong sagot, pilit pa ring professional. “Sir?” Umangat ang isa niyang kilay. “Akala ko napag-usapan na natin ‘yan.” Napakagat ako ng labi. “Dominic…” halos pabulong kong sambit, pero ramdam kong nanginginig ang boses ko. Lumapit siya, mabagal. Sa bawat hakbang niya, parang humihina ‘yung loob ko. Hindi ko alam kung takot ba ako o sabik. “Clara,” sabi niya, halos bulong, habang tumigil

“Shit…” bulong ko sa sarili ko habang nakahiga pa rin sa leather couch ng opisina. Naka-jacket ni Dominic ako, amoy niya pa rin, at ramdam ko pa rin ang kirot at init sa pagitan ng mga hita ko. Napakagat ako sa labi. Hindi ko alam kung iiyak ba ako o tatawa. Ano bang ginawa ko kagabi? “Good morning, Ms. Santos.” Parang binuhusan ako ng malamig na tubig nang marinig ko ang boses niya mula sa desk. Nakatayo si Dominic, suot na ulit ang crisp na puting polo at itim na slacks, parang walang nangyari kagabi. Ang tanging bakas lang ng kalokohan namin ay ang gulo ng buhok niya… at ang paminsan-minsang pagngisi niya habang nagtatype sa laptop. “Good morning, Sir,” halos bulong kong sagot. Hindi ko siya matingnan. Napayuko lang ako, mahigpit na nakakapit sa jacket niya na parang shield ko. “Hmm. Good morning Sir agad?” aniya, nag-angat ng tingin. “Akala ko ba kagabi iba ang tawag mo sa’kin?” Namula ako agad, halos gusto kong lamunin ng lupa. “S-stop it. Hindi mo kailangang i-bring

“Dominic…” hingal kong tawag sa kanya habang nakaupo ako sa mesa, nakataas ang palda, at ramdam ko ang init ng kamay niya na dumadampi sa hita ko. Para akong mawawala sa sarili—hindi ko alam kung itutulak ko siya o hahatakin papalapit. Ngumisi siya, mapanganib pero sobrang nakakaakit. “You’re shaking, baby. Nervous?” “I–I shouldn’t be here…” pilit kong tugon, nanginginig ang boses ko. Sinapo niya ang pisngi ko, marahang hinaplos ng hinlalaki ang labi ko. “But you are. And the way you’re looking at me right now? You want this as much as I do.” “Dominic, please—” “Please, what?” bumulong siya sa mismong tainga ko, mainit ang hininga niyang halos ikabaliw ko. “Please stop… or please don’t stop?” Hindi ko na nasagot, kasi ramdam ko na ang kamay niya na dahan-dahang pumapasok sa loob ng panty ko. Napasinghap ako nang maramdaman ang daliri niya, banayad pero nakakapaso. “Fuck… so wet for me already,” bulong niya, halos umungol. “You’re dripping, Clara. Don’t tell me you don’t want th

Tahimik ang buong opisina, tanging tunog ng wall clock at mahinang ugong ng aircon ang kasama ko. Eleven na ng gabi. Habang abala ako sa pagtatype, naramdaman kong parang may nakatingin. At hindi nga ako nagkamali. “Clara.” Napalingon ako. Si Dominic—walang coat, bukas ang ilang butones ng polo, at naka-upo sa gilid ng mesa ng sariling opisina niya. Nakataas ang isang kilay, parang sinusuri ako mula ulo hanggang paa. “Sir—” “Dominic,” putol niya agad, malamig pero nakakaakit ang tono. “I told you. When we’re alone, it’s Dominic.” Napalunok ako. Kahit pilit kong hindi pansinin, nanginginig ang kamay ko sa keyboard. “Do… Dominic. Tapos na po yung reports. Ilalagay ko na sa table ninyo.” Tumayo siya, mabagal, deliberate. Nilapitan niya ako na para bang pinapahaba ang bawat segundo ng kaba ko. Bago ko pa mailapag ang mga papel, nasa harap ko na siya. Ang tangkad niya, kaya ramdam ko agad ang bigat ng presensya niya. “You work too hard,” bulong niya habang dinadaanan ng daliri ang g

“Good morning, Mr. Velasco.”Halos maputol ang hininga ko nang bumukas ang pinto ng opisina at tumama sa akin ang malamig na tingin ng bagong boss ko. Kahapon lang, iniisip ko pang baka hindi ako makapasa. Pero ngayon, nandito na ako, nakatayo sa harap ng pinakamakapangyarihang lalaki sa buong kumpanya.Dominic Velasco. The Dominic Velasco.Suot niya ang isang dark navy suit na mukhang mas mahal pa kaysa sa lahat ng gamit sa bahay namin. Tumatak ang presensya niya — matangkad, broad-shouldered, parang wala kang ibang mararamdaman kundi awtoridad. Pero ang pinaka-nakakabaliw? Ang mga mata niyang parang tumatagos sa kaluluwa mo.Tumingin siya sa relo niya, tapos sa akin. “You’re five minutes early.”Napalunok ako. “Opo, Sir. Ayoko pong mahuli sa unang araw.”Umangat ang sulok ng labi niya, bahagyang ngiti lang. “Good. I hate late people.”Ang trabaho ko raw ay simple: sagutin ang mga tawag, ayusin ang mga schedule, at siguraduhin na lahat ng kailangan ng boss ko ay nasa oras at lugar. S

“Clara, baka ma-late ka na naman sa interview mo!” sigaw ng Nanay mula sa kusina.Napatingin ako sa relo. 7:15 a.m. na pala. Halos ihagis ko ang murang pulbos sa mukha ko habang pinipilit takpan ang eyebags na tila permanenteng nakaukit na sa ilalim ng aking mga mata. Mabilis kong isinuot ang lumang blouse na ilang beses ko nang ginagamit sa lahat ng job interview na sinalihan ko nitong nakaraang buwan.Ako si Clara Reyes, dalawampu’t dalawang taong gulang. Dating kolehiyala. Dating nangangarap na maging professional someday. Pero ngayon, isa na lang akong statistics ng mga batang hindi nakapagtapos dahil kinapos sa pera.Panganay ako sa tatlong magkakapatid. Ang tatay ko, jeepney driver na madalas umuuwi na mas marami pang reklamo sa trapiko kaysa sa perang naiuwi. Ang nanay ko naman, tindera sa palengke. At dahil gusto kong makatulong sa kanila, nagtiis akong mag-shift ng kurso dati mula sa Nursing papuntang Business Administration — mas mura, mas konti ang gastos. Pero kahit ganoon