I Am My Boss's Mistress

“Close the door.”

Napakapit ako sa hawakan, mariin ang tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung bakit nanginginig ako—dahil ba sa takot… o dahil sa paraan ng pagkakatitig ng aking boss sa akin ngayon.

Dominic Velasco.

Ang lalaking dahilan kung bakit ako nandito. Ang lalaking bawal kong mahalin.

Dahan-dahan kong isinara ang pinto. At sa loob ng opisina niyang puno ng kapangyarihan at hiwaga, ako lang at siya ang naiwan.

Lumapit siya. Mabigat ang bawat hakbang, parang nilalamon ang katauhan ko. Hanggang sa wala na akong matakbuhan nang sumandal ang likod ko sa malamig na pader.

“Do you even know,” bulong niya, ramdam ko ang init ng hininga niya sa aking pisngi, “how hard it is to resist you every single day?”

Napatigil ako. Napalunok. Hindi ito tama. Hindi ito dapat mangyari.

Pero nang mahulog ang labi niya sa akin—mapusok, mapanganib, bawal—wala na akong nagawa kundi ang malunod sa halik na iyon.

At sa mismong sandaling iyon, alam kong wala nang atrasan.

Mainit. Mabigat. Hindi ko na alam kung saan nagsisimula ang hininga ko at saan nagtatapos ang kanya. Ang bawat dampi ng labi niya sa akin ay parang apoy na hindi ko mapatay.

Ang kamay niyang dati’y nakikita ko lang na mahigpit na nakahawak sa mamahaling ballpen at kontrata—ngayon ay nakapulupot sa aking bewang, mariin, parang ayaw akong pakawalan.

“Dominic…” mahina kong ungol, pilit na kumakawala pero mas lalo niya akong hinila palapit.

“Don’t say my name like that,” bulong niya, mas lalong dumidikit ang katawan niya sa akin. “You’ll drive me insane.”

Ramdam ko ang init ng palad niyang gumapang sa likod ko, pababa, hanggang sa halos mawalan na ako ng lakas para tumutol.

Alam kong mali.

Alam kong isang maling hakbang lang ito na sisira sa buong pagkatao ko.

Pero bakit sa bawat paghalik niya, sa bawat paghaplos niya, mas lalo akong nahuhulog sa kasalanang ito?

At sa sandaling iyon, malinaw sa akin ang lahat:

Hindi na ako simpleng empleyado.

Hindi na ako inosenteng Clara Reyes.

Ako ang magiging lihim. Ang bawal. Ang kabit ng sarili kong boss.

“Dominic, we can’t…” halos pabulong kong protesta, pero pinutol niya iyon ng isa pang halik—mas madiin, mas mapusok, mas nakakapaso.

Parang lahat ng pinipigil namin sa mga nakaraang linggo, ngayong gabi naibuhos. Ang galit, ang pagnanasa, ang lihim na pagnanakaw ng tingin sa isa’t isa sa opisina. Ngayon, wala nang hadlang.

His lips trailed down my jaw, burning marks I knew I’d carry forever. His hands, strong and demanding, pressed me tighter against the wall as if he wanted to brand me as his.

“You don’t understand,” he rasped against my skin, “I’ve tried to stop… but I can’t. Not anymore.”

Nanginginig akong napapikit, pilit na nilalabanan ang sarili. Ngunit sa bawat haplos niya, mas lalo akong bumibigay.

Ang amoy ng mamahaling alak sa kanyang hininga, ang bigat ng katawan niyang nakadikit sa akin, at ang titig niyang puno ng pagnanasa—lahat iyon ay nakakasakal at nakakaakit nang sabay.

At sa gitna ng dilim ng kanyang opisina, may isang bagay akong napagtanto:

Hindi na ito basta pagkakamali.

Ito na ang simula ng isang kasalanang ikakabagsak ko… o ikakapahamak naming dalawa.

At kahit alam kong mali—hindi ko kayang tumigil.