Chapter 2

“Good morning, Mr. Velasco.”

Halos maputol ang hininga ko nang bumukas ang pinto ng opisina at tumama sa akin ang malamig na tingin ng bagong boss ko. Kahapon lang, iniisip ko pang baka hindi ako makapasa. Pero ngayon, nandito na ako, nakatayo sa harap ng pinakamakapangyarihang lalaki sa buong kumpanya.

Dominic Velasco. The Dominic Velasco.

Suot niya ang isang dark navy suit na mukhang mas mahal pa kaysa sa lahat ng gamit sa bahay namin. Tumatak ang presensya niya — matangkad, broad-shouldered, parang wala kang ibang mararamdaman kundi awtoridad. Pero ang pinaka-nakakabaliw? Ang mga mata niyang parang tumatagos sa kaluluwa mo.

Tumingin siya sa relo niya, tapos sa akin. “You’re five minutes early.”

Napalunok ako. “Opo, Sir. Ayoko pong mahuli sa unang araw.”

Umangat ang sulok ng labi niya, bahagyang ngiti lang. “Good. I hate late people.”

Ang trabaho ko raw ay simple: sagutin ang mga tawag, ayusin ang mga schedule, at siguraduhin na lahat ng kailangan ng boss ko ay nasa oras at lugar. Sounds easy, diba? Pero hindi pala, lalo na kapag ang boss mo ay si Dominic Velasco mismo.

“Clara, my coffee,” utos niya habang abala sa laptop.

Agad akong tumayo at tinimpla iyon sa mini bar. Nang iabot ko, napansin kong nakatitig siya diretso sa akin — masyadong diretso na parang ini-scan niya ang bawat galaw ko.

“Two sugars,” dagdag niya.

Nagulat ako. “Ah, opo—”

“Don’t forget again.”

Again? Napakunot noo ako, pero hindi na ako kumibo.

Umupo siya pabalik, tapos biglang bumulong habang binabasa ang mga papeles: “At least you look better serving coffee than most of my past secretaries.”

Nanlaki ang mga mata ko. “Po?”

Umangat ang tingin niya, diretso sa akin. “Nothing.” Pero narinig ko. At ramdam ko rin ang init na biglang kumalat sa pisngi ko.

Pagkatapos ng ilang oras ng meeting at phone calls, inutusan niya akong magdala ng ilang dokumento sa office niya. Nang pumasok ako, nakatayo siya malapit sa mesa, tinatanggal ang necktie niya.

Sa sobrang pagka-conscious, hindi ko napansin na nalaglag ang isa sa folders ko. Napayuko ako agad para pulutin — at doon ko naramdaman ang bigat ng tingin niya mula sa itaas.

“Careful, Clara,” malamig pero mababa ang boses niya.

Tumingala ako, at halos mapalunok nang makita ko ang mga manggas niya’y nakatupi, kita ang malalakas na braso. Pawisan ako bigla kahit malamig ang aircon.

“Sorry po, Sir,” mahina kong sagot.

Lumapit siya nang dahan-dahan. Napaatras ako, pero hindi niya ako tinigilan. Hanggang sa nasa likod ko na ang mesa, wala na akong atrasan.

“Do you always look this nervous?” tanong niya, halos pabulong.

“Ah… hindi naman po. Siguro kasi… bago lang ako dito.”

Napangisi siya. “Hmm. Or maybe you’re nervous because of me?”

Parang kinuryente ang buong katawan ko. “Hindi po—”

“Don’t lie to me, Clara.”

Hindi ko alam kung anong mas nakakakaba: ang mismong presensya niya o ang lapit ng mukha niya sa akin ngayon. Ramdam ko ang init ng hininga niya, amoy ko pa ang faint scent ng aftershave niya.

At bago pa ako makagalaw, dinukot niya ang folder mula sa kamay ko — halos dumampi ang daliri niya sa balat ko.

“Next time, hold it tighter,” bulong niya. Tapos ay umalis siya na parang walang nangyari.

Iniwan niya akong nakatayo roon, halos walang hininga, nanginginig sa halo ng kaba at kakaibang kilig na ayokong aminin.

---

Kinagabihan, habang naglilinis ako ng mesa niya, napansin kong naiwan niya ang cellphone niya. Sinubukan ko siyang tawagan mula sa landline pero hindi siya sumasagot. Ilang minuto pa, bumalik siya — nakatanggal na ang coat at necktie, nakabukas pa ng konti ang top button ng polo niya.

“Still here?” tanong niya.

“Opo, Sir. Iniwan niyo po phone niyo—”

Bago ko pa maabot iyon sa kanya, kinuha niya mismo sa kamay ko. At sa halip na kumilos agad, tumingin siya diretso sa akin.

“You’re different from the others,” sabi niya.

Nagkibit-balikat ako. “Siguro po dahil bago lang ako.”

Umiling siya. “No. It’s not that. There’s something… raw about you. Unpolished. Honest.”

Napakagat ako sa labi, hindi alam kung matutuwa ba ako o maiilang. “I… I just try to do my job, Sir.”

Lumapit siya muli. Sobrang lapit na halos ramdam ko na ang init ng katawan niya. “Do your job. But remember… once you step into my world, Clara, it’s hard to step out.”

At bago pa ako makasagot, tumalikod na siya at naglakad palabas ng opisina, iniwan akong gulo ang isip, gulo ang dibdib.

Pero isang bagay ang malinaw.

Hindi ako makakatulog ngayong gabi.

At alam kong nagsisimula na ang isang kwentong hindi ko na basta-basta matatakasan.