Chapter 5

“Shit…” bulong ko sa sarili ko habang nakahiga pa rin sa leather couch ng opisina. Naka-jacket ni Dominic ako, amoy niya pa rin, at ramdam ko pa rin ang kirot at init sa pagitan ng mga hita ko.

Napakagat ako sa labi. Hindi ko alam kung iiyak ba ako o tatawa. Ano bang ginawa ko kagabi?

“Good morning, Ms. Santos.”

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig nang marinig ko ang boses niya mula sa desk. Nakatayo si Dominic, suot na ulit ang crisp na puting polo at itim na slacks, parang walang nangyari kagabi. Ang tanging bakas lang ng kalokohan namin ay ang gulo ng buhok niya… at ang paminsan-minsang pagngisi niya habang nagtatype sa laptop.

“Good morning, Sir,” halos bulong kong sagot. Hindi ko siya matingnan. Napayuko lang ako, mahigpit na nakakapit sa jacket niya na parang shield ko.

“Hmm. Good morning Sir agad?” aniya, nag-angat ng tingin. “Akala ko ba kagabi iba ang tawag mo sa’kin?”

Namula ako agad, halos gusto kong lamunin ng lupa. “S-stop it. Hindi mo kailangang i-bring up ‘yun.”

Ngumisi siya, mabagal, parang nananadya. “Why not? You sounded so sweet screaming my name. You even begged me to—”

“Dominic!” putol ko, halos sigaw. Napatingin ako sa kanya, galit-galit ang mukha pero nanginginig ang labi ko.

Tumaas lang ang kilay niya, saka tumawa nang mahina. “Relax, Clara. I’m not going to tell anyone.”

Nilingon ko siya, halos magtampo. “Para kang walang ginawa! Do you even realize how—how fucked up this is?!”

Tumigil siya sa pagtype. Dahan-dahan siyang tumayo, naglakad papalapit sa akin. Sa bawat hakbang niya, parang mas humihigpit ang dibdib ko.

“Clara…” malumanay niyang bulong nang nasa harap ko na siya. Yumuko siya, halos magdikit ang mga mukha namin. “I know exactly how fucked up this is.”

Napakagat ako ng labi, pilit na nilalabanan ang titig niya. “Then why—why did you—”

“Because I wanted you.” Hinaplos niya ang pisngi ko gamit ang likod ng daliri, marahan pero nakakapaso. “And don’t pretend you didn’t want me too.”

Pinikit ko ang mga mata ko, nilalabanan ang init na gustong sumiklab ulit. Tangina, bakit totoo lahat ng sinasabi niya?

“Dominic…” mahina kong bulong, halos pagsusumamo. “Please… let’s just forget it.”

Sandaling natahimik. Parang pinag-isipan niya, pero nang dumilat ako, mas lalo lang siyang nakangiti.

“Forget it?” ngumisi siya, sabay yuko para bulungan ako sa tainga. “Good luck with that, Clara. Because I sure as hell won’t.”

At iniwan niya akong nakatulala, pulang-pula, habang siya naman ay bumalik lang sa desk niya na parang wala lang nangyari.

Nagpaikut-ikot lang ang mata ko sa opisina, pilit na iniiwasan ang titig niya. Pero habang busy siya sa laptop, hindi ko maiwasang mapansin kung gaano siya ka-relaxed—samantalang ako, parang mababaliw sa kaba.

Ano ba ‘to, Clara… para kang high school girl na nahuling nakikipag-make out.

“Clara,” tawag niya bigla.

“Y-Yes, Sir?” agad kong sagot, masyadong mabilis.

Ngumisi siya nang bahagya. “Handa ka na ba para sa board meeting mamaya? I want you to assist me with the files.”

Kinabahan ako lalo. Board meeting. Mga executive. At ako? Kailangan kong magpaka-professional, samantalang ilang oras lang ang nakalipas, hawak niya ang lahat ng parte ng katawan ko.

“Opo, Sir. I already prepared the reports,” sagot ko, pilit na kalmado ang tono.

Tumango siya, pero hindi tinanggal ang titig niya sa akin. Matagal. Mapang-akit. Para bang iniisip niya ulit yung nangyari kagabi.

Later that morning

Nasa boardroom na kami. Malamig ang aircon pero pinapawisan ako. Nakaupo siya sa tabi ko, in all his commanding aura, habang nagsasalita sa harap ng mga directors.

Ako naman, tahimik lang, ayos ng ayos ng files, pilit na hindi tumitingin sa kanya. Pero nararamdaman ko. Yung init ng tuhod niya, dahan-dahang dumidikit sa hita ko.

Napatingala ako sa kanya, gulat. Pero wala siyang reaksyon—straight face, parang walang ginagawa.

“Clara,” bulong niya habang nagsusulat siya ng notes sa papel. “Pass me the sales report.”

Inabot ko, nanginginig ang kamay ko. Sa halip na kunin agad, sinadya niyang haplusin ang daliri ko gamit ang kanya. Mabilis lang, pero sapat para magpatayo ng balahibo sa batok ko.

“Focus,” bulong niya muli, this time direkta sa tainga ko habang nakayuko siya, kunwari nagbabasa ng chart. “Don’t make it obvious.”

Nanlamig ako pero sabay init din. Putangina, bakit ba niya ako ginaganito sa harap ng lahat?

Sinubukan kong ibaling ang atensyon ko sa projector, pero mas lalo lang niyang siniksik ang tuhod niya laban sa hita ko sa ilalim ng mesa.

“Dominic…” pabulong kong saway, halos walang tunog.

Pero ngumisi lang siya nang hindi tumitingin sa akin. “Shhh, Ms. Santos. Eyes on the screen. Unless you want everyone here to know how much you’re shaking right now.”

Tahimik ang buong boardroom. Maliban sa tunog ng projector at boses ng isang director na nagsasalita tungkol sa quarterly sales, lahat ay seryosong nakikinig.

Lahat—maliban sa akin.

Kasi habang pilit kong ini-straighten ang posture ko, ramdam ko ang kamay ni Dominic na dahan-dahang gumagapang sa hita ko, nakatago sa ilalim ng mahaba kong skirt.

“Sir…” halos wala sa wisyo kong bulong.

“Dominic,” mabilis niyang putol habang nakangiti sa mga investors. “Always Dominic when we’re alone.”

Alone? Napalunok ako. Eh nasa harap tayo ng sampung tao!

Pilit kong hinablot ang kamay niya pero lalo lang niyang siniksik, mainit, madiin, hanggang sa mapahawak siya sa laylayan ng skirt ko.

“Don’t,” kinakabahan kong pigil.

“Relax,” bulong niya, parang wala lang. “I just want to feel you squirm beside me. You look so pretty when you’re trying to act composed.”

Napakagat ako ng labi. Tumingin ako sa kabilang side ng mesa—lahat focused sa charts, walang nakakapansin. Pero sa ilalim, ibang klaseng laban ang nangyayari.

“Dominic, please…”

Dumikit siya ng kaunti, sobrang lapit ng bibig niya sa tainga ko na halos mag-init ang buong pisngi ko.

“Say stop, and I’ll stop,” bulong niya. “But don’t lie, Clara. I can feel how wet you are already.”

Nanlaki ang mata ko, ramdam kong namula ako hanggang leeg. Pinilit kong wag gumalaw. Pinilit kong mag-focus sa report. Pero nang maramdaman kong dumulas ang daliri niya papasok sa pagitan ng hita ko, muntik na akong mapasigaw.

Agad akong napakapit sa mesa, halos mabitawan ko ang ballpen.

“Everything alright, Ms. Santos?” tanong ng isang director.

“Y-Yes, sir!” halos tili kong sagot.

Napangisi si Dominic, kunyaring nakikinig lang sa report. Pero sa ilalim ng mesa, pinapahirapan niya ako.

“Good girl,” bulong niya ulit, halos hindi gumagalaw ang labi. “Now, keep that smile and pretend nothing’s happening.”

At doon, habang nagtatala ng figures ang lahat, ako lang ang parang nawawala sa sarili—dahil sa bawat haplos ng boss kong hindi dapat ko minahal, lalo lang akong hinihila papalapit sa apoy na siya mismo ang nagsindi.