Chapter 1:

“Clara, baka ma-late ka na naman sa interview mo!” sigaw ng Nanay mula sa kusina.

Napatingin ako sa relo. 7:15 a.m. na pala. Halos ihagis ko ang murang pulbos sa mukha ko habang pinipilit takpan ang eyebags na tila permanenteng nakaukit na sa ilalim ng aking mga mata. Mabilis kong isinuot ang lumang blouse na ilang beses ko nang ginagamit sa lahat ng job interview na sinalihan ko nitong nakaraang buwan.

Ako si Clara Reyes, dalawampu’t dalawang taong gulang. Dating kolehiyala. Dating nangangarap na maging professional someday. Pero ngayon, isa na lang akong statistics ng mga batang hindi nakapagtapos dahil kinapos sa pera.

Panganay ako sa tatlong magkakapatid. Ang tatay ko, jeepney driver na madalas umuuwi na mas marami pang reklamo sa trapiko kaysa sa perang naiuwi. Ang nanay ko naman, tindera sa palengke. At dahil gusto kong makatulong sa kanila, nagtiis akong mag-shift ng kurso dati mula sa Nursing papuntang Business Administration — mas mura, mas konti ang gastos. Pero kahit ganoon, hindi pa rin kinaya.

Sa huli, napilitan akong tumigil. Hindi dahil sa kulang ako sa sipag, kundi dahil hindi talaga sapat ang pera.

Kaya eto ako ngayon, suot ang pang-interview outfit na halos makapal na ang tupi sa sobrang gamit, dala ang brown envelope ng mga requirements, at nakikipagsiksikan sa jeep papuntang Makati.

Hindi na mabilang kung ilang beses na akong bumagsak sa mga job interview. Minsan kulang daw ako sa experience. Minsan naman, “we’ll just call you.” Pero syempre, walang tumatawag.

Pero ngayong araw na ito, iba ang kaba ko. Dahil sabi ng kaibigan kong si Mia, may opening daw bilang secretary sa isang malaking kumpanya — Velasco Corporation.

“Bes, wag ka magpapa-intimidate ha,” sabi ni Mia kagabi sa tawag. “Seryoso ‘tong kumpanya na ‘to. Malaki sweldo, may benefits. Basta ayusin mo lang sarili mo.”

At iyon ang ginagawa ko ngayon, kahit na halos mabutas ko na ang shoes kong binili pa sa ukay-ukay.

Pagpasok ko sa lobby ng Velasco Corp, parang nanliit ako sa sarili. Ang mga receptionist, naka-corporate attire mula ulo hanggang paa. Ang sahig, marble. Ang kisame, sobrang taas, may chandelier pa. Pakiramdam ko, isang maling hakbang ko lang ay baka ipatapon na ako ng guard palabas.

“Good morning, Miss. For interview?” bati ng receptionist.

“Opo,” sagot ko, pilit na ngumiti kahit nanginginig ang kamay kong nag-abot ng ID.

Pinaupo nila ako sa waiting area kasama ng iba pang aplikante. Lahat sila mukhang sosyal — may dalang branded na bag, suot ang mamahaling blazer, at halatang sanay na sanay sa corporate world. Ako lang ang naka-simpleng blouse at slacks na parang pinilit kong gawing presentable.

Napahinga ako nang malalim. Kaya ko ‘to. Para sa pamilya. Para makabalik ako sa direksyon ng buhay ko.

Ilang minuto pa, tinawag na ang pangalan ko.

Pagpasok ko sa opisina ng HR, in-interview ako tungkol sa background ko. Basic lang. Pero ang ikinagulat ko, hindi lang pala iyon ang huling stage.

“Miss Reyes, gusto kang makita mismo ni Mr. Velasco,” sabi ng HR.

Nanlaki ang mga mata ko. “Si… si Mr. Dominic Velasco po? Yung CEO?”

Ngumiti lang ang HR. “Yes. He likes to personally screen candidates for executive secretary.”

Parang biglang lumubog ang sikmura ko. CEO? Ako? Bakit ako?

At doon ko unang nakita si Dominic Velasco.

Nakatayo siya sa harap ng floor-to-ceiling glass window ng opisina niya, nakasuot ng mamahaling suit. Matangkad. Malamig ang aura. Para bang isang tingin niya lang ay kaya na niyang ipabagsak ang mundo mo.

“Sit,” malamig niyang utos nang makita ako.

Parang automatic na sumunod ako, halos mawalan ng boses.

Binuklat niya ang resume ko at tumingin sandali. “No work experience?”

“Ah… opo, Sir. Nagpa-part time po ako dati pero—”

“College undergraduate,” dagdag niya, tinapik ang papel. “Why should I hire you?”

Nanuyo ang lalamunan ko. Pero hindi ako pwedeng umatras. “Sir, hindi po ako perpekto. Wala po akong diploma at wala rin akong high-profile experience. Pero kaya kong matuto. At handa po akong gawin ang lahat para patunayan na worth it ako sa posisyon.”

Ilang segundo siyang tahimik. Nakakatunaw ang titig niya. Hanggang sa bigla siyang ngumiti ng konti — hindi puno, pero sapat para patigilin ang kaba ko.

“Interesting,” mahina niyang bulong. “You start on Monday.”

Parang hindi ko alam kung iiyak ba ako o matatawa. Pero isang bagay ang sigurado: sa araw na iyon, nagsimula ang kwento ko sa Velasco Corporation.

At hindi ko alam, sa desisyong iyon — papasok pala ako sa isang mundong masalimuot.

Mundong hindi na ako lalabas nang buo.