บทที่ 5 เช้าวันใหม่ที่ไม่เป็นดั่งฝัน 2

เสียงที่ดังขึ้น ทำให้เจิ้งลี่ซาสะดุ้งจนเกือบจะทำโทรศัพท์หลุดมือ ฉู่เฮ่าชวนกลับเข้ามาในห้องนอนแล้ว...พร้อมกับเรือนร่างที่เปลือยเปล่า ลำแกร่งที่แกว่งไกวอย่างอิสระอยู่ตรงหน้าทำให้เธอไม่อาจละสายตาไปได้ มันช่างเป็นความเป็นชายที่สมบูรณ์แบบ งดงามราวกับงานสลักชั้นสูงภายใต้แสงแดดยามเช้า ทั้งยาว ทั้งหนา แต่ก็ไม่ใหญ่เทอะทะจนเกินไป ส่วนปลายที่บานออกราวกับดอกเห็ดป่าสีชมพูระเรื่อนั้น ทำให้เธอต้องเผลอเลียริมฝีปากออกมาอย่างลืมตัว เมื่อหวนนึกถึงรสชาติของมันที่ยังคงติดตรึงอยู่ที่ปลายลิ้น

ความรู้สึกละอายใจแผ่ซ่านไปทั่วร่างเมื่อตระหนักได้ว่าเธอปรารถนาที่จะให้มันเข้ามาอยู่ในโพรงปากของเธออีกครั้ง ปรารถนาที่จะได้รู้สึกถึงอำนาจอันหอมหวานเหมือนเมื่อคืน ตอนที่เขาครางอย่างทรมานและอ้อนวอนขอให้เธออย่าหยุด เธอยังคงได้ยินเสียงคำรามของเขาในตอนที่เขาปลดปล่อยธารลาวาสีขาวขุ่นออกมารดรินทั่วเนินอกของเธอ และยังคงรู้สึกได้ถึงความนุ่มนวลของผ้าขนหนูอุ่น ๆ ที่เขาใช้เช็ดคราบรักออกจากยอดถันของเธออย่างแผ่วเบา

และในตอนที่เขาเข้ามาในตัวเธอ...มันก็รู้สึกราวกับว่าเราเป็นหนึ่งเดียวกัน ลำแกร่งของเขาโลดแล่นอยู่ภายในราวกับรู้จักทุกตาราง