ขวัญข้าว ทะลุมิติมาเป็นนางร้าย ในนิยายที่เธออ่าน แถมยังอยู่ในตอนที่เสียตัวให้พระรองสุดเย็นชา และ ไม่ชอบเธอ นั้นคือต้นเหตุของความเจ็บปวดที่นางร้ายจะได้รับ
View Moreเสียงดนตรีดังกระหึ่มจากภายในฮอลล์จัดเลี้ยงหรูหรากลางใจเมือง แสงไฟสีทองสาดสะท้อนผ่านแชนเดอเลียร์คริสตัลนับร้อยดวงลงบนผู้คนที่สวมชุดราตรีและสูทหรูอย่างพร้อมเพรียง เสียงหัวเราะเบา ๆ คลุกเคล้ากลิ่นไวน์และน้ำหอมราคาแพงสร้างบรรยากาศราวกับอยู่ในงานของเหล่าดารา ไม่ใช่งานเลี้ยงนักศึกษาของมหาวิทยาลัยอันดับต้น ๆ ของประเทศ
มินนี่ หรือชื่อจริงว่า มินตรา นั่งไขว่ห้างอยู่ข้างเวทีในชุดเดรสผ้าซาตินสีเลือดหมูที่เว้าหลังลึกจนเห็นแนวกระดูกสันหลัง ผมยาวสีน้ำตาลประกายทองถูกรวบขึ้นอย่างมีศิลป์เผยให้เห็นลำคอระหง และเครื่องประดับไข่มุกแท้ที่ไม่ต่างจากมงกุฎของราชินี เธอกวาดตามองไปรอบงาน ดวงตาเฉี่ยวจัดเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ทว่าแฝงความไม่มั่นคงบางอย่างอยู่ลึก ๆ เธอเป็นสาวสวยแซ่บ บ้านรวยมีหน้ามีตาในสังคม ด้วยนิสัยเย่อหยิ่งทรนง เธอไม่เคยก้มหัวมองใคร แถมยังวางตัวเป็นนางร้ายคอยขัดขวางผู้หญิงคนอื่นที่อยากเข้าหาคนที่เธอหมายปอง โดยเฉพาะพิมพ์เธอเป็นผู้หญิงที่พระเอกให้ความสนใจ แต่มีเหรอเธอจะยอมผู้ชายที่เธอต้องการเธอต้องได้ไม่ว่าจะมีผู้ชายคนที่ดีกว่าหล่อกว่าหรือรวยกว่าก็ตาม คืนนี้คือโอกาสดี... เธอต้องให้เขารู้ว่าไม่มีใครเหมาะกับเขาเท่าเธอ สายตาของเธอหยุดอยู่ที่ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทและใบหน้าคมเข้ม เขาคือก๊อต รุ่นพี่ปีสี่แห่งวิศวกรรมศาสตร์ที่ใคร ๆ ต่างก็หมายปอง เขาเป็นคนเดียวที่เธอหลงรักและเป็นคนเดียวที่ไม่เคยมองเธอกลับมาเลยแม้แต่น้อย “คืนนี้ต้องได้!” มินนี่พึมพำกับตัวเองพลางกวาดนิ้วเรียวยาวไปตามลำคอขวดไวน์ข้างตัว ก่อนจะหยิบของบางอย่างจากกระเป๋าเครื่องสำอาง ยาเม็ดเล็กจิ๋วที่ไม่มีรส ไม่มีกลิ่น และไม่มีใครเอะใจเมื่อมันละลายหายไปในไวน์แดง เธอหันไปหยิบกระดาษโน้ตจากกระเป๋า แล้วเขียนข้อความสั้น ๆ "มาหาเราที่ห้อง 1103 คืนนี้มีอะไรจะให้" พร้อมกับเขียนชื่อ ‘พิมพ์’ ต่อท้าย เธอหัวเราะเบา ๆ อย่างเย้ยหยัน จะให้เขามาหาในชื่อของผู้หญิงที่เขาชอบ แล้วพบกับเธอแทนยังไงล่ะ ทั้งหมดถูกจัดฉากเรียบร้อย: ไวน์หนึ่งขวด จดหมายหนึ่งใบ และบริกรหนึ่งคนที่ได้รับทิปหนักเพื่อส่งสิ่งเหล่านี้ให้ถึงตัวก๊อตก่อนใคร ...แต่เธอไม่รู้เลยว่า ใครอีกคนที่แอบมองเธออยู่ พีท รุ่นพี่ปีสี่อีกคน หน้าตาดี เงียบขรึม และมีชื่อเสียงในหมู่สาว ๆ ว่าเป็นเจ้าชู้เงียบ เขาไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเธอ แต่สายตาในคืนนี้กลับเต็มไปด้วยความสงสัยปนระแวง เพราะเขาก็ชอบผู้หญิงที่ชื่อพิมพ์ แม้จะไม่ได้บอกให้ใครรู้เหมือนพระเอก ทุกครั้งที่เธอทำร้ายหรือหาเรื่องพิมพ์ เขามักจะเข้ามาปกป้องพิมพ์เสมอ เธอเกลียดเขาเกลียดทุกคนที่ชอบพิมพ์ เธอมีดีอะไรถึงชอบเธอขนาดนั้น “ดูนั่นสิ ไม่ใช่ใหญ่มินนี่ใช่ไหม ก็สวยอยู่หรอกแต่นิสัยแบบนี้ก็ไม่เอานะ เพื่อนยังไม่มีผู้ชายก็ไม่เอาแล้วผู้หญิงแบบนี้” “ได้ข่าวว่าชอบรุ่นพี่ปี 4 แต่เขาไม่เล่นด้วยก็เลยเอาไปลงใส่คนที่รุ่นพี่คนนั้นชอบนั่นไง พิมพ์” “อย่างกับนางฟ้ากับนางปีศาจ เป็นรุ่นพี่ปี 4 ฉันก็คงเลือกพิมพ์ ทั้งสวยทั้งน่ารักแถมยังนิสัยดีไม่เหมือนยายมินนี่” “อย่าเสียงดังสิเดี๋ยวได้ยินเข้าจะเป็นเรื่องหรอก” เสียงคนในงานพูดกันดังกระหึ่ม จงใจพูดเข้าหูมินนี่ พวกเธอเป็นเพื่อนเรียนห้องเดียวกัน ไม่ก็คนที่รู้ฤทธิ์เดชของมินนี่ จะว่าไปใครจะชอบเธอต่างก็บอกว่าเธอเป็นนางร้าย “ทำทุกอย่างเพื่อคนที่เรารักและอยากครอบครองนั่นไม่ใช่ความรักเหรอ” เธอยกแก้วไวน์ทรงสูงขึ้นมาดื่มติดกันหลายแก้วแล้ว คืนนี้ต่อให้เขาจะไม่ชอบเธอ แต่ก็คงไม่ปฏิเสธเธอหรอกเธอเชื่อแบบนั้น “พ่อเสียหนุ่ม วันนี้มีใครจริงแจ่ม ๆ บ้าง” พีทตื่นจากภวังค์เมื่อเพื่อนเรียก เพราะเขากำลังจ้องมองมินนี่อยู่เงียบๆ แต่แล้วก็ไม่อ่านละสายตาจากเธอ เข้าพินิจวิเคราะห์เธอก็สวยใช้ได้ถ้าไม่ใช่เพราะนิสัยแย่ๆ คงจะมีแต่คนรุมจีบ “ไม่มีใคร...ถ้าพ่อแก่ขัดก็พอมีอยู่บ้าง” เขาพูดพรางมองมินนี่ ตอนนี้ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ เพราะแอลกอฮอล์ “อย่าไปสนใจเด็กใหม่คนนั้นเลย นายไม่รู้เกียรติศักดิ์ของเธอเหรอ” กลุ่มเพื่อนพูดพรางหัวเราะใครไม่รู้บ้างว่าเธอเป็นยังไง ข่าวของเธอมีไม่เว้นวัน โดยเฉพาะล่าผู้ชายไปกิน แถมยังชอบแกล้งผู้หญิงคนอื่นอีกด้วย ก็ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่าแต่คนอื่นก็ว่ามาแบบนั้น “ใครจะไปสนยัยนั่นวะ...ให้ฟรีก็ไม่เอา” เขาพูดจากใจจริง คนที่ทำร้ายพิมพ์เขาจะไปชอบได้ไงจะเกลียดมากกว่า ห้องพักชั้นสิบเอ็ดของโรงแรมหรูใกล้มหาวิทยาลัยเงียบสนิท เมื่อมินนี่เดินโซเซเข้ามา มือของเธอสั่นน้อย ๆ จากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มไปหลายแก้วเพื่อกลบความกังวล แต่เธอไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เธอวางแผนไว้มันกำลังผิดเพี้ยน เพราะไวน์แก้วนั่นที่เธอตั้งใจจะส่งให้ก๊อต... กลับไปอยู่ในมือของพีท และจดหมายที่เธอเขียนชื่อพิมพ์ไว้... บริกรส่งผิดคน “เธอ... พิมพ์?” เสียงทุ้มต่ำถามขึ้นเมื่อร่างสูงในชุดเชิ้ตหลุดลุ่ยก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกลิ่นเหล้าอ่อน ๆ และดวงตาแดงวาบด้วยฤทธิ์ของบาง แสงไฟสลัวที่เธอสร้างขึ้นมาเพื่อไม่ให้เขารู้ตัวว่าเป็นเธอได้ใช้ประโยชน์แล้ว “ห้องนี้...ของฉัน...” มินนี่พึมพำก่อนจะเบลอ จนหนักอึ้ง เธอเห็นเพียงเงาร่างชายหนุ่มราง ๆ ที่เดินเข้ามาใกล้ แล้วร่างของเธอก็ถูกอุ้มขึ้นจากพื้นอย่างง่ายดาย เธอกำลังนอนหลับไม่ใช่เหรอ หลังจากอ่านนิยายจบก็ด่านางร้ายไปยกใหญ่ ผู้หญิงอย่างเธอทำไมต้องไปง้อผู้ชายคนเดียวด้วย แถมยังลงเอยกับพระรองก็ดีแล้วไม่ใช่หรอเขาก็หล่อนี่ เธอจำได้ว่าตัวเองหลับสนิท ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ ห้องนี้เป็นของใคร หรือเป็นเพราะอินนิยายจนเก็บมาฝัน “อย่า...” เธอพยายามพูด แต่ริมฝีปากกลับหนักเกินไป โลกทั้งใบเหมือนถูกกลืนด้วยไอน้ำร้อนและเสียงหัวใจของใครบางคนที่เต้นรัว... เธอเห็นภาพเบลอของชายหนุ่มที่ก้มลงจูบเธออย่างรุนแรง และเสียงหัวใจของตัวเองที่ดังก้องข้างหู ใบหน้าหล่อเหลาจมูกเป็นสั่นดวงตาคมเข้มแถมยังมัดกล้าแน่นๆบริเวณหน้าท้อง กลิ่นตัวหอมๆให้ความรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายแค่ไหน ซอกคอขาวจูบปากหนาดูดตึงกัดจนเป็นรอย ร่างกายของเธอตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้านเธอคงบ้าไปแน่ๆ ต่อให้เป็นความฝันเธอก็คงไม่ใจง่ายขนาดนี้ ‘นี่ฝันใช่ไหม...’ “ฉันจะทำให้เธอมีความสุข... พิมพ์...” เสียงกระซิบชิดริมแก้มที่เปียกชื้นบอกด้วย น้ำเสียงแหบพร่าพูดออกมาด้วยความพอใจ เรือนร่างเย้ายวนของเธอทำให้เขานึกถึงผู้หญิงอีกคน แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอกเธอจะมาอยู่ที่นี่ได้ไง หลังจากที่ได้รับไวน์พร้อมจดหมายเขาก็เร่งมาที่ห้องทันที ไม่คิดว่าคนที่ตนตามจีบมานาน จะมีมุมนี้ด้วย เขาไม่ติดหรอกนะ ออกจะชอบ พอมาถึงห้องก็เห็นร่างเพรียวบางนอนอยู่บนพื้น หุ่นของเธอทำให้เขาแทบคลั่ง ริมฝีปากหวานของเธอสมแล้วที่เขารอคอยมานาน ทั้งตัวเธอน่ากินจนเกินจะห้ามไว้ ขวัญข้าวได้แต่เคลิ้มตามรสจูบของคนตัวโต เธอเหมือนกำลังถูกสอนบทจูบทีละขั้นตอน ยิ่งรู้สึกสมจริงขึ้นมาเมื่อถูกมือหนานวดคลึงสองเนินสวย ‘ความฝันมันดีขนาดนี้เลยเหรอ’ แล้วทุกอย่างก็มืดสนิท...มือหนาสวมกอดเอวบางของมินนี่เอาไว้ เจ้าของร่างเล็กขยับตัวไปมา รู้สึกถึงความแน่นหนที่เอว และ หน้าอกที่ถูกขย้ำด้วยมือของคนตัวโต “พอแล้ว...” น้ำเสียงงัวเงีย เพราะกำลังตื่นนอน เธอรู้สึกเหนื่อยจนปวดไปทั้งตัว “ขอ...ครั้งเดียวนะ” พูดพลางหอมแก้มแดงเบา ๆ “ไม่...ถ้ายังไม่หยุด จะโกรธจริง ๆ แล้วนะ” มินนี่หันมาตวาดเสียงเข้ม ดวงตากลมโตเขียวราวกับมรกตพีทยิ้มแห้ง....ก่อนจะถอยหนึ่งก้าว กอดตัวเล็กเอาไว้อย่างนี้อีกสักพัก “ถ้างั้น...ขอกอดอีกหน่อยนะ” “ได้...แต่ห้านาทีเดี๋ยวต้องไปข้างนอก หิวข้าวจะแย่” “เดี๋ยวพาไป...อยากกินอะไรเหรอ” มินนี่หันมาจ้องตาเขียวใส่ หลังจากคบกันจริงจังมาเป็นเดือนแล้ว แต่ละวันมีแต่ทำเรื่องอย่างว่า ไม่คิดจะขอแต่งงานเลยเหรอ ไกนบอกว่าอยากแต่งงานตอนแรก ทำไมเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ล่ะ “อะไรก็ได้” พีทคิดหนัก...อะไรก็ได้ที่ว่าคืออะไรกันแน่ เมนูนี้เขากลัวมาก ๆ เดี๋ยวทำให้เธอโกรธคงแย่หลังออกจากพันธนาการของพีทมาได้ เธอรีบเข้าไปอาบน้ำอย่างสบายใจ รู้สึกสดชื่นจริง ๆ แต่รอยแดงที่เนินอกจะล้างออกยังไงเนี่ย “บอกว่าอย่าทำรอยเอาไว้ ไม่เคยฟังกันเลย” พึมพำกับตัวเองหลังจากอาบน้ำเสร็จก็มาแต่งตัว แ
ใบหน้าเล็กดวงตาเป็นประกาย สายตาจ้องมองวิดีโอสุดโรแมนติกฉากขอแต่งงานของพระนางในหนัง มินนี่ยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงภาพตัว ถ้าถูกขอแต่งงานแบบยานั้นก็ดีสิ“ยิ้มอะไร...ดูไรอยู่” พีทนั่งลงข้าง ๆ มือหนาสอดเข้ามารัดเอวบางในชุดนักศึกษาที่ยังไม่ทันได้เปลี่ยน ใบหน้าคมโน้มไปสูดกลิ่นตรงซอกคอขาวมินนี่ทำหน้าเข้มจ้องมองอย่างไม่สบอารมณ์ ‘ก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้วนะ เขาไม่คิดจะขอแต่งงานเลยเหรอ’ “ไม่ให้ดูหรอก...เอามือออกไปเลย” มือเล็กตีเขาเบา ๆ แต่เธอกลับต้องโมโหกว่าเดิม เพราะตัวเธอถูกยกขึ้นมานั่งตักเขาในท่าหันหน้าเข้าหากัน“ทำอะไรเนี่ย...” มินนี่หน้าแดง พูดด้วยความเขินอายแต่พีทกลับยิ้มร้าย ประคองเอวบางให้แนบชิด จนมินนี่ต้องเอามือผลักเขาเอาไว้ แต่ดันรู้สึกว่ามีอะไรดันต้นขา“ไม่เอา...วันนี้เหนื่อย” เธอบ่นพึมพำ สายตาต้มจ้องมองเขา“แต่ฉันไม่ไหวแล้ว...คงจะปล่อยไปไหนไม่ได้” มือปลาหมึกลูบไล้แผ่นหลังของเธอ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าจนมินนี่ไม่ทันรู้ตัว “ไม่เอา...เมื่อคืนยังไม่พออีกหรอ” มินนี่ทำหน้าดุ แต่ก็ไม่ขัดขืนจริงจังเท่าไหร่ “ก็น่ากิน...ใครจะอดไหว” พีทประคองท้ายทอยของเธอให้รับจูบสุดเร้าร้อน มือลูบไล้เนินสวยจนคนตัว
หลังจากที่คุยกับแม่เขาก็ไปหามินนี่คิดว่าเธอน่าจะไปเรียน แต่เธอออกไปข้างนอก เพื่อนของเธอกว่าจะยอมบอกว่าเธอไปไหน เขาจึงรีบไปหามินนี่ ทว่าไปถึงก็ไม่เจอใคร แต่เจ้าของร้านบอกว่าเธอมาพบผู้หญิงคนหนึ่ง เขาจึงขอดูกล้องวงจรปิด จึงรู้ว่าเป็นคุณแม่ พีทรีบติดต่อหาแม่เพราะหลังจะเกิดเรื่องไม่ดีกับมินนี่ แต่แล้วก็ไม่สามารถติดต่อได้ “ทั้งสองคนออกไปนานหรือยังครับ” “ออกไปไม่ถึงสิบนาทีเลยค่ะ” พนักงานสาวตอบตามความเป็นจริง พีทรู้สึกไม่ชอบมาพากลกับเรื่องนี้ แต่พอเดินออกมาข้างนอกเขาพบกับมือถือของมินนี่ เขารีบหยิบโทรศัพท์ต่อสายหาตำรวจที่รู้จัก ก่อนจะตรวจกล้องบริเวณรอบ ๆ จึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น “รีบไปเถอะ ฉันรอไม่ได้แล้ว” พีทพูดพลางเดินนำไป เจากลัวเธอกับแม่จะเป็นอันตรายถ้ายังช้า“ได้...แต่ต้องรอกำลังเสริมก่อน ใจเย็นนะครับ” “ไม่มีเวลาแล้ว” พีทมองหาตำรวจหนุ่มเพื่อนคนนฃสนิท เขาไม่อยากเสียเวลาอีกแล้ว“โอเคร...ลำบากกููอีกแล้ว” ตำรวจหนุ่มเรียกกองหนุนให้รีบตามมา ก่อนที่พวกเขาจะไปรอดูสถานการณ์เมื่อเห็นว่ามินนี่ไม่เป็นอะไรเขาก็โล่งใจ เขายอมแลกทุกอย่างเพื่อช่วยเธอได้ ตอนนั้นเองที่แพราวกันอาวุธใส่เธอ เขาไท่คิดด้วยซ้
มินนี่นั่งเงียบไม่กล้าขยับตัวแม้แต่นิดเดียว เธอไม่รู้ว่าพวกนี้คฝต้องการอะไรกันแน่ เป็นห่วงก็แต่คุณหญิงที่เจอเรื่องไม่ดีมาทั้งวัน ต้องมาเจออะไรแบบนี้ยอมรับตกใจมาก กลัวจนไม่กล้าขยับ แต่ความกล้าสุดท้ายทำให้เท้าของเธอขยับ แล้ววิ่งหนี สุดท้ายก็ไปไม่รอด ฟังจากพวกนั้นคุยกัน คงจะจับเธอมาเรียกค่าไถ่แน่ ๆ แต่ไม่ว่าอะไรสุดท้ายก็ไม่ปลอดภัย คนพวกนี้เมื่อหน้ามืดจะทำอะไรก็ได้ ‘ขอเถอะ...พระเอกในเรื่องนี้ หรือใครก็ได้มาช่วยหน่อยเถอะ ถึงฉันไม่ใช่นางเอกแต่แม่พระเอกอยู่ด้วยนะ’มินนี่ภาวนาในใจ ไม่อยากถูกย้ำยี ไม่อยากถูกทำไม่ดีไม่ร้ายด้วย “ถึงแล้ว พวกมึงเฝ้ามันไส้นะกูจะไปโทรคุยกับผู้ว่าจ้างก่อน อย่าให้หนีได้ละ” “ได้ครับ” พวกนั้นคุยกันจบรถก็จอดสนิท ก่อนที่พวกมันจะพาดทั้งสองคนลงไป แล้วเอาไปขังที่โกดังแห่งหนึ่ง ก่อนจะดึงผ้าคลุมหัวออก พร้อมกับผ้าปิดปาก ตอนนี้ค่อยหายใจโล่งหน่อย มินนี่มองรอบ ๆ ก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่ เพราะนี้เป็นที่ยอดนิยมสำหรับคนร้าย แต่แล้วเธอก็ถอยมาหลบหลังคุณหญิง เมื่อมีมือของหนึ่งในพวกนั้นใกล้เข้ามา “จะทำอะไร...หยุดเลยนะ” คุณหญิงตวาดเสียงดัง พร้อมกับเสียงหายใจหอบ“สวยดีวะ...เสร็จงานเม
“แต่แม่ไม่ต้องการแบบนี้ แม่อยากได้หนูแพรมาเป็นลูกสะใภ้จริง...แต่ก็จะทำอะไรได้ ช่างเถอะ” “ถ้างั้นผมไปก่อนนะ” “แต่แม่ไม่เอามินนี่ ขอเตือนไว้ก่อน” เธอรู้ดีว่าลูกชายยังตัดใจไม่ได้ จึงห้ามไว้ก่อน หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่ยอม“แม่ก็อย่าอคติกับเธอนักสิครับ” พีทลุกขึ้นเดินออกไป ไม่สนคำค้านของแม่ ยังไม่เขาก็จะทำให้แม่ยอมรับเธอให้ได้ แต่ก่อนอื่นจะทำให้เธอใจอ่อนยังไงก่อนสีหน้าของเธอตอนนั้นยังชัดเจน เธอเย็นชาใส่เขา ไม่คิดจะให้โอกาสเลยสักนิด ดีไม่ดีคงเกลียดเขาไปแล้ว แต่จะยอมแพ้ได้ไง “ก็รักไปแล้ว”หลังจากลูกชายตัวดีออกไป คุณหญิงก็ไปหาแพรวาทันที เมื่อรู้ว่าจะมาเธอก็ร้องไห้รอ พอเห็นแพรวาร้องไห้สะอึกสะอื้น ก็รีบเข้าไปปลอบ“โถ ๆ ไม่เป็นไรนะลูก ยังไงแม่ก็รักหนูเหมือนเดิม” มือข้างหนึ่งลูบหลังให้“แม่ไม่คิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้” แพรวายิ้มมุมปากก่อนจะเงยหน้ามอง แล้วสวมกอดร่างของแม่เอาไว้ “ไม่ใช่นะคะ”“หมายความว่าไง?” คุณหญิงเริ่มเอะใจกับเรื่องนี้ ก็คิดว่าทำไมเรื่องมันดูแปลก ๆ“หนูไม่กล้าพูด...” แพรวาก้มหน้ามองพื้น“พูดมาเถอะ เล่าให้แม่ฟังทุกอย่าง” แพรวาเล่าว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพราะมินนี่ที่อยากกลับมาคืน
หลังจากไปส่งมินนี่เขาก็ตรงกลับ พอมาถึงก็เหมือนจะมีคนรออยู่ แพรวากับแม่ของเขาที่สีหน้าไม่พอใจ ลูกชายตัวดีใกล้จะหมั้นแล้วยังทำตัวแบบนี้พอแต่ลงมาจากรถเสียงของแม่ก็ดังจนแสบหู พีทไม่ได้โกรธอะไร เพราะรู้ว่าแม่ไม่รูเรื่อง คงถูกแพรวาเป่าหูแน่ ๆ“ตาพีท...ทำไมทิ้งน้องแล้วกลับก่อน แล้วนี้ไปไหนมา หรือว่ายังไม่เลิกยุ่งกับเด็กนั้นอีก” พีทไม่แสดงสีหน้าอะไร เขาไม่อยากให้แม่เสียใจ ถ้ารู้ว่าลูกสาวที่รับเลี้ยง รักเหมือนลูกทำตัวแบบไหน และด้วยนิสัยของพ่อกับปู่คงกลายเป็นเรื่องใหญ่ ใจหนึ่งก็สงสารเด็กไม่รักดีอย่างแพรวา “ผมเข้าใจแล้ว...” พีทกันมาหาแพรวาที่ยื่นก้มหน้าอยู่ เธอยังคงแสดงเพราะไม่รู้ว่าคนที่เธอร่วมมือด้วยเป็นยังไงตอนนี้ “ตามพี่มาที่ห้อง...มีเรื่องจะคุยด้วย”พูดจบก็เดินขึ้นไป ส่วนแพรวาก็แอบคิดว่าตัวเองอาจจะทำให้พีทหันมาสนใจ หรือไม่ก็เห็นมินนี่ถูกย้ำยีแล้วตัดใจได้ เธอยกยิ้มมุมปากมองดูคุณหญิงที่โกรธจนพูดอะไรไม่ออก“อย่าโกรธเลยนะคะ หนูไม่เป็นไร อีกอย่างพี่พีทคงจะมีเหตุผลสำคัญ” สีหน้าของเธอใสซื่อจนทำให้หลายคนตายใจ มือเล็กเข้ามาปลอบอย่างคนเข้าใจ และ ไม่ถือโทษอะไร ใครเห็นก็คิดว่าเป็นคนใจกว้างราวมหาสมุ
Comments