ยามคำคืนใจกลางเมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยแสงสี บนดาดฟ้าของโรงแรมหรูชื่อดังย่านใจกลางเมืองกรุงเทพมหานครถูกถูกจัดตกแต่งไปด้วยดอกกุหลาบสีแดง และมีโต๊ะดินเนอร์ตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางซุ้มดอกกุหลาบ
พิมพิรายาปล่อยผมยาวสยายแต่งหน้าเบาๆ ในชุดเดรสสายเดี่ยวซาตินสีดำช่วงบนแหวกจนแทบจะถึงกลางอก ช่วงล่างแม้จะเป็นกระโปรงยาว ทว่าก็ผ่าสูงเสียจนถึงช่วงขาอ่อน เธอเลือกที่จะสวมชุดนี้กับรองเท้าและกระเป๋าที่เขาส่งมาให้ ทว่าเครื่องประดับก็เป็นสิ่งที่เธอเลือกเอง
ทันทีที่เธอก้าวมาถึงชั้นบนสุดของโรงแรมก็มีแฮร์ริคในชุดสูททักซิโด้สีดำยืนรอต้อนรับเธออยู่ก่อนแล้ว
“วันนี้คุณเพชรสวยมากเลยนะครับ” แฮร์ริคจ้องหน้าพิมพิรายาไม่วางตาก่อนจะยื่นแขนให้เธอได้ควง
“ขอบคุณค่ะ” ริมฝีปากอวบอิ่มยกยิ้มน้อยๆ พองามในขณะที่เดินไปยังโต๊ะเนอร์พร้อมกับชายหนุ่ม เมื่อมาถึงโต๊ะเธอก็หย่อนก้นนั่งเก้าอี้ที่แฮร์ริคเลื่อนให้
ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปยังอาหารตรงหน้าในขณะที่แฮร์ริคกำลังเดินอ้อมไปนั่งที่ของตน ที่เธอต้องสังเกตก่อนก็เพราะจะได้รู้ว่าตัวเองจะรับประทานอาหารในจานอย่างไรถึงจะดูดีที่สุดในสายตาของแฟนหนุ่ม ทุกวินาทีขอ
“อีพลอย!” พิมพิรายาได้ยินเช่นนั้นก็โกรธจนมือไม้สั่น จากนั้นก็ปรี่เข้าไปจะทำร้ายพัดพารัชชา ทว่าแฮร์ริคก็มาขวางเอาไว้“ทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไงฮะ! แกต้องการอะไร” ปึก ปึก พิมพิรายาลงมือกับพัดพารัชชาไม่ได้เธอก็ฟาดกำปั้นไปที่อกของแฮร์ริคแขวิไลยืนกำหมัดแน่นดูสถานการณ์อย่างเจ็บปวดหัวใจ ไม่น่าเลย เธอควรจะเตือนลูกสาวของเธอก่อนที่จะตกลงแต่งงานกับแฮร์ริค เชื่อได้เลยว่ามันสองคนผัวเมียจะต้องรวมหัวกันทำให้ลูกของเธอเสียใจแน่“คุณรู้เรื่องนี้ใช่ไหมคะคุณเฟรด”เฟรดก้มหน้างุดเมื่อหญิงสาวที่ยืนข้างๆ กำลังมองค้อนเขาด้วยสายตาโกรธเคือง “ผมขอโทษครับ ผมเป็นเพื่อนกับแฮร์ริค”“พลอย” อนนท์แทรกทุกคนเข้ามาหาพัดพารัชชา เพราะรู้ว่าตอนนี้เธอต้องการคนที่อยู่เคียงข้าง“พี่นนท์”“ถ้าพลอยอยากไปจากที่นี่ พี่จะพาไป”“ค่ะ” พัดพารัชชารีบจับมือของอนนท์เอาไว้ เพราะตอนนี้หัวใจของเธอไม่พร้อมรับรู้อะไรตรงนี้ต่อไปแล้ว“มึงจะไปไหนอีพลอย อีลูกเมียน้อย” พิมพิรายาตวาดลั่นตามหลังพัดพารัชชาที่กำลังเดินหนีไปพร้อมอนนท์ เธออยากจะฉีกเนื้อพัดพารัชชาเป็นชิ้นๆ ที่ทำให้เธอ
“ทางนี้ยัยเพชร” พิมพิรายาในชุดมินิเดรสกระโปรงบอลลูนสีแดงกำมะหยี่ หันไปตามเสียงช้าๆ อย่างไว้ท่วงท่าหลังจากได้ยินเสียงของเมทาวดีเรียกเมื่อก้าวเข้ามาในร้านอาหารหรูใจกลางเมืองกรุงเทพมหานคร“แกนัดฉันมาทำไม” พิมพิรายาเอ่ยถามเมทาวดีเสียงเรียบทั้งที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นักเพราะก่อนหน้านี้เมทาวดีคะยั้นคะยอให้เธอออกมาหาให้ได้ทั้งที่เธอไม่ได้อยากจะออกมาข้างนอก“ก็ยัยลูกหมีฝากการ์ดงานแต่งมาให้แก” เมทาวดียื่นซองการ์ดงานแต่งสีเงินตรงหน้าพิมพิรายา“ยัยลูกหมีมีแฟนตั้งแต่เมื่อไร”“คบกันเงียบๆ ได้เป็นปีแล้วมั้ง แล้วฉันก็เพิ่งจะรู้นะว่าแฟนนางเป็นเจ้าของสายการบินที่สิงคโปร์ ถึงว่าก่อนหน้านี้ถึงได้เที่ยวต่างประเทศเป็นว่าเล่น เห็นว่าจะไปจัดงานแต่งกันที่ปารีสด้วย แล้วแกล่ะเมื่อไรฉันจะได้การ์ดงานแต่งของแก นี่ถ้าแกได้แต่งงานกับคุณแฮร์ริคคงจะจัดงานแต่งใหญ่โตกว่ายัยลูกหมีแน่เลย เพราะคุณแฮร์ริคน่าจะรวยกว่าแฟนยัยลูกหมีใช่ไหม”“ก็ต้องเป็นอย่างงั้น”“จะจัดที่ไหนล่ะ ได้คิดเอาไว้หรือยัง ฉันจะได้เตรียมตัดชุดรอเอาไว้”“ฉันจะบอกอีกทีก็แล้วกัน แต่บอกไว้ก่อนว่าฉันคงไม่ได้ไปงาน
พัดพารัชชาเข้ามาหาอนนท์ที่บ้านของหมอหนุ่ม เธอต้องมาเอาเอกสารส่วนตัวก่อนที่จะบินไปออสเตรเลียพักใหญ่“พลอยเปลี่ยนเบอร์มือถือทำไมเหรอครับ” เขาพยายามติดต่อเธอหลายวันแล้ว ทว่าก็ไม่สามารถติดต่อได้ จนวันนี้ถึงได้รู้ว่าเธอเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์มือถือเมื่อเธอเป็นฝ่ายติดต่อเขาเข้ามาเอง“มือถือพลอยหายค่ะ แล้วที่พี่นนท์บอกมีเรื่องสำคัญจะคุย เรื่องอะไรเหรอคะ”“วันก่อนคุณป้าโทรเรียกให้พี่ไปคุยเรื่องพลอย”“คุณแม่รู้เรื่องว่าพี่นนท์คบกับพลอยใช่ไหมคะ”“ครับ คุณป้าอยากให้พี่หมั้นกับพลอย พี่เลยบอกคุณป้าว่าอยากถามพลอยก่อน แล้วพี่ก็อยากบอกพลอยให้รู้ว่าพี่เต็มใจที่จะหมั้นกับพลอย”“พี่นนท์!”“พี่พูดตรงๆ พี่ไม่ได้เห็นพลอยเป็นแค่น้องนานแล้ว พี่พร้อมจะดูแลพลอยถ้าพลอยให้โอกาสพี่” อนนท์ไม่รีรอที่จะพูดความในใจอีกแล้ว ไม่ว่าวันนี้จะเป็นยังไงเขาก็จะยอมรับผลของมัน“คือ พลอย ยังอยากให้พี่นนท์เป็นพี่ชาย ขอโทษนะคะ” เธอก้มหน้างุดไม่ยอมเงยหน้ามาสบตาอีกฝ่ายอนนท์เงียบไปครู่หนึ่ง ทว่าก็ไม่ได้แปลกใจกับคำตอบของพัดพารัชชา“พลอยยังรักแฮร์ริคมากใช่ไหม”
แฮร์ริคตัดสินใจพาพัดพารัชชาขับรถกลับไปที่กรุงเทพมหานครโดยที่ยังไม่ได้บอกเหตุผลกับเธอ“ถ้าจะพาฉันไปส่งก็ไปส่งที่เดิมที่พาฉันมาด้วยค่ะ” พัดพารัชชาไม่รู้หรอกว่าเขามีเหตุผลอะไรที่ต้องพาเธอกลับกรุงเทพมหานครกะทันหัน แต่ถ้าหากเขาจะพาเธอไปส่งก็ขอให้ไปส่งที่เดิมที่พาเธอออกมาก็พอ เพราะข้าวของของเธออยู่ที่นั่น“ผมไม่ให้พลอยไปอยู่บ้านไอ้หมอนั่นหรอก”“งั้นก็ไปส่งฉันที่บ้านเพื่อนฉันก็ได้ แล้วต่อไปนี้ก็เลิกยุ่งกับฉัน”“เลิกคิดว่าผมจะเลิกยุ่งกับพลอยไปได้เลย บอกแล้วไงว่าผมรักพลอย แล้วอีกไม่นานผมจะกลับมาอธิบายทุกอย่าง ตอนนี้ผมจะไปส่งพลอยที่บ้านเพื่อนของพลอย แต่กลับมาแล้วผมต้องเจอพลอยอยู่ที่นั่น ไม่อย่างงั้นเพื่อนพลอยนั่นแหละที่จะเดือดร้อน”พัดพารัชชาขบเม้มริมฝีปากแน่น ขอบตาของเธอเริ่มร้อนผ่าว เธอหันหน้าหนีชายหนุ่มเช่นเดิม เพราะไม่อยากให้เขาได้เห็นน้ำตา หากเขาพูดไม่รู้เรื่องเธอก็ไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกับเขาอีกอทิตยาเดินงัวเงียหัวฟูฟ่องออกมาเปิดประตูรั้วหน้าบ้านหลังจากพัดพารัชชาโทรให้ออกมารับที่หน้าบ้านกลางดึก สาวเจ้าขยี้หูขยี้ตาหน้าเหยเกต้องเบิกต
ใบหน้าหวานเริ่มนิ่วหน้ามองจ้องคนตัวโตไม่พอใจ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรเขาก็จะไม่ให้เธอปฏิเสธเขาได้เลยสินะ ได้ ถ้าเขาอยากให้เธอรับก็ได้ เพราะมันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายที่เธอจะรับของแพงๆ จากเขา“ก็ได้ ฉันจะรับเอาไว้ ถือซะว่าคุณโง่เอาของแพงมาให้ฉันเอง”“ผมใส่ให้” เขารีบถอดสร้อยออกจากกล่องด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มก่อนจะรีบสวมใส่ไปที่คอระหงส์ของคนตัวเล็ก เขาไม่ได้สนใจคำพูดที่เธอต่อว่า เพียงแค่เธอยอมรับของที่เขาอยากให้ก็พอใจแล้ว“ทำไมไม่ซื้อบ้านพร้อมที่ดินเป็นของขวัญวันเกิดให้ฉันด้วยเลยล่ะคะ”“ถ้าพลอยอยากได้ผมก็จะซื้อให้ มีที่ดูเอาไว้ไหม”“อยากได้บ้านบนดาวอังคารค่ะ จะได้หนีจากคนบนโลกนี้ไปซะที”“ประชดผมอีกแล้ว แต่ผมไม่โกรธหรอก วันนี้วันเกิดพลอย พลอยจะว่าจะด่าอะไรผมหรือจะพูดประชดอะไรผมก็ยอมทั้งนั้น พลอยจะได้มีความสุข เราไปข้างล่างกันเถอะ โต๊ะดินเนอร์น่าจะเรียบร้อยแล้ว” แฮร์ริคจูงมือคนตัวเล็กลงมาชั้นล่าง เตรียมจะพากันออกไปข้างนอก แต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าเมื่อเจ้าของออแกไนท์ที่แฮร์ริคจ้างเดินเข้ามาด้านใน“สถานที่และอาหารจัดเอาไว้เรียบร้อยค่ะ ถ้ามีอะไรผิดพลาดหรืออ
“บอกก่อนสิครับว่าจะไม่หนีไปไหน”“โอเค”เมื่อทำให้สาวเจ้าจอมพยศหมดฤทธิ์ได้เขาก็คลายแขนแกร่งออกจากการกอดรัดตัวเธอเอาไว้พัดพารัชชารีบขยับเข้าไปชิดขอบเตียงจากนั้นก็คว้าหมอนข้างเข้ามากั้นตรงกลางระหว่างเธอกับเขา“คุณจะให้ฉันอยู่ที่นี่กี่วัน ฉันต้องกลับไปใช้ชีวิตหาการหางานทำนะคะ”“ผมจะเลี้ยงพลอยเอง”“ถ้าฉันหนีออกไปได้ ฉันจะหนีไปให้ไกลที่สุด ให้คุณไม่มีวันตามหาฉันเจอ”“ผมก็จะตามพลอยให้เจอให้ได้ แล้วถ้าพลอยพูดอีกคำเดียวผมจะเอาหมอนข้างตรงกลางออก แล้วก็...”“ฉันนอนแล้ว” พัดพารัชชารีบเอาผ้าห่มมาพันตัวเอาไว้แน่นแล้วหลับตาลงในทันที เธอจะไม่ยอมให้เขามาหาความสุขจากร่างกายของเธออีกเด็ดขาดแฮร์ริคยกยิ้มมุมปาก หากเขาอยากจะทำอะไรเธอก็คงทำได้โดยที่ไม่มีข้อแม้ แต่เขาอยากจะให้เธอเต็มใจมอบกายให้เขามากกว่าการบังคับ เขายังอยากให้เธอคงความเกลียดเขาเอาไว้เท่าเดิมในปัจจุบัน เพราะรู้ว่าอีกไม่นานความโกรธเกลียดที่เธอมีต่อตัวของเขามันจะทวีความรุนแรงขึ้นจนเขาเองก็ประมาณมันไม่ได้เหมือนกันว่าหลังจากนั้นเขาจะสามารถง้อให้เธอกลับมารักคนอย่างเขาได้อีกหรือไม่