บทที่ 18

“สิ่งที่เห็นภายนอกครับ” 

“เหรอ! แล้วพูดแบบนี้เนี่ย กูต้องยกเด็กนั่นขึ้นหิ้งเลยหรือไง มาให้ฉันเอาคืนนะ ไม่ใช่มาเป็นเจ้าหญิงของฉัน” ปราชญ์พูดด้วยน้ำเสียงดุเข้ม 

“คงต้องฝึกอีกเยอะ” 

“ใช่ ฝึกกันให้ตายไปข้างหนึ่ง กูอยากเห็น เวลาคนอยู่ที่สูงแล้วตกลงมากระแทกพื้นมันเจ็บหรือเปล่า” 

“พูดเหมือนนายจะไม่ไปหาเธอตอนนี้” 

“หึๆ ไป แต่ไม่ได้ไปในฐานะนาย กูอยากรู้ว่าเธอจะนึกถึงคืนนั้นไหม” 

“คืนนั้น” ชรันถามย้ำพลางเลิ่กคิ้ว 

“อืม” จบคำเจ้านายก็เดินกินองุ่นไปอย่างเพลินๆ ส่วนเรื่องคืนนั้น ปราชญ์ไม่เคยบอกใครให้รู้ยกเว้นชรัน และเป็นเรื่องของความรู้สึกที่เขาเก็บเอาไว้เพียงคนเดียว เมื่อถึงเวลาของขวัญจะได้รู้ความจริง

ตกค่ำในวันเดียวกัน ของขวัญทำความสะอาดบ้านจนเหนื่อย อ่อนล้าและหิว จึงหาอาหารกิน ตู้กับข้าวมีเพียงบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปให้เธอต้มกินรองท้อง เพราะเวลานี้ไม่รู้จะไปหาอาหารมาจากไหน ไม่มีใครมาช่วยเหลือ เหมือนชรันมาทิ้งเธอไว้แล้วให้เดียวดา