ตอนที่10 เริ่มรู้สึกตัว

วันต่อมา

ลู่ซิ่ว ถืออ่างน้ำเข้ามาในห้องนอนเพื่อจะปรนนิบัติคุณหนูของตน

"คุณหนูเจ้าคะ  เช้าวันนี้คุณหนูจะใส่ชุดสีอะไรดีเจ้าคะ"

เสียงเจื่อนแจ้วของสาวใช้เข้าไปในห้อง แต่ร่างบางบนเตียงยังไม่ขยับ

“คุณเจ้าคะ คุณหนู”

ลู่ซิ่วขยับเข้าไปใกล้ เมื่อเรียกแล้วอีกฝ่ายยังไม่ขยับ ด้วยความเป็นห่วงจึงแตะเบา ๆ ที่ตัว แล้วนางก็ต้องรีบชักมือกลับเมื่อร่างนั้นร้อนผ่าวราวกับกองไฟ

“อ๊ะ ทำไมตัวร้อนจี๋แบบนี้”

นางเห็นใบหน้าของคุณหนูซีดเซียว ริมฝีปากแห้งผาก คิดว่าคงเป็นไข้หนักแน่แล้ว จึงรีบวิ่งไปรายงานองค์ชายเพื่อขอให้ส่งตัวหมอหลวงมาตรวจอาการ

2 ชั่วยามผ่านไป

ฉู่เหลียนเริ่มรู้ตัวขึ้นมา ดวงตาหนักอึ้งจนลืมตาไม่ขึ้น เรี่ยวแรงขยับแขนขาแทบไม่มีแม้แต่น้อยนิด

“คุณหนู อย่าเพิ่งขยับนะเจ้าคะ.. หมอหลวงให้ท่านนอนพักนิ่ง ๆ บนเตียง”

ลู่ซิ่วรีบเข้าไปหาเจ้านายของตนด้วยความดีใจที่นายของตนฟื้นสติขึ้นมาแล้ว

 ฉู่เหลียนขมวดคิ้ว หมอหลวงอย่างนั้นเหรอ นางกะพริบตาเพื่อปรับสายตาให้มองเห็นได้ชัดขึ้น

“ข้าเป็นอะไรไปหรือ”

“คุณหนูเป็นไข้เพราะร่างกายอ่อนเพลียมากเจ้าคะ ท่านหมอได้จัดยาให้แล้ว.. และพักผ่อนเยอะๆ..อย่าเพิ่งคิดอะไร..ตอนนี้ร่างกายของคุณหนูอ่อนแอเกินกว่าที่จะทำสิ่งใด”

เมื่อรับทราบดังนั้น ฉู่เหลียนก็หลับตาลงอีกครั้งทั้งๆ ที่ตื่นแล้ว นางยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง

แต่แล้วจู่ๆ ประตูก็เปิดออกพร้อมกับฝีเท้าหนักๆ ก็เดินเข้าพร้อมมาพร้อมกับเสียงที่นางไม่อยากจะได้ยินว่า

“ตายรึยัง”

ลู่ซิ่วถอยห่างออกไป ซ่อนสีหน้าไม่พอใจเอาไว้อย่างสุดความสามารถ หากว่านางไม่ถูกคุณหนูห้ามไว้ และมีวิชาการต่อสู้ที่กล้าแกร่งกว่านี้ นางคงได้ถือดาบฟันบุรุษผู้นี้ให้ตายในดาบเดียวแน่

“เป็นใบ้กันหมดหรือไง ข้าถามทำไมไม่ตอบ”

ซ่งเทียนตวาดถามเสียงแข็งอย่างไม่พอใจ

“ยังไม่ตาย รู้แล้วก็ออกไปซะ”

ฉู่เหลียนเอ่ยเสียงเรียบ แฝงด้วยอารมณ์ขุ่นมัว บุรุษผู้นี้ใจอำมหิตนักกระทำย่ำยีร่างกายนางจนล้มเจ็บ แล้วยังถามเช่นนั้นออกมา

“หึ ยังไม่ตายก็ดี กินยาที่หมอสั่งให้ครบ พรุ่งนี้จะได้มีแรงลุกขึ้นมารับน้ำชาจากอนุ”

ฉู่เหลียนใจหายวาบ อุทานในใจ ‘อนุหรือ นี่เขาจะรับอนุเข้าจวนทั้ง ๆ ที่แต่งงานไม่ถึง 3 วัน’ แม้จะเสียใจแค่ไหน นางก็ต้องฝืนเสียงแข็งเอ่ยกลับไปว่า

“ท่านรับอนุ มิเกี่ยวอันใดกับข้า”

“ทำไมจะไม่เกี่ยว” ซ่งเทียนเข้าไปกระชากร่างบางให้ลุกขึ้นมาคุย “ตามประเพณีการรับอนุเข้าจวน เจ้าต้องรับการยกน้ำชาจากนาง”

“ว๊าย ! องค์ชายโปรดเบามือด้วยเพคะ พระชายากำลังป่วยหนัก”

ลู่ซิ่วอุทานเสียงหลงรีบเข้ามาประคองนายหญิงของตน

“เหอะ” ซ่งเทียนยอมปล่อยมือ “ต่อให้ป่วยหนักใกล้ตาย พรุ่งนี้เจ้าก็ต้องลุกขึ้นมารับน้ำชา”

สิ้นคำ เขาก็เดินจากไปอย่างไม่ไยดี ปล่อยให้ฉู่เหลียนน้ำตาไหลออกมาเงียบ ๆ

วันรับอนุเข้าจวน

เจียลี่ไม่คิดว่าองค์ชายซ่งเทียนจะจัดพิธีการแต่งอนุเข้าตำหนักอย่างยิ่งใหญ่เช่นนี้ นางลอบยิ้มกับตนเองอย่างพอใจ และคิดอยากครอบครองตำแหน่งนี้จริง ๆ เสียแล้ว

ซ่งเทียนเดินออกไปรับนางลงจากเกี้ยวสีแดงด้วยตนเอง จากนั้นก็พาไปยังห้องโถงของเรือนหลักเพื่อยกน้ำชาให้กับพระชายา

ฉู่เหลียนนั่งนิ่งอยู่บนตั่ง ใบหน้านิ่งขรึม ดูซีดเซียวอยู่บ้าง เพราะยังไม่หายจากอาการป่วยดี

เจียลี่ในชุดแดงยิ้มหน้าระรื่น ยิ่งเห็นภรรยาหลวงดูโทรมไม่ผ่องใส นางก็ยิ่งมั่นใจว่า สามารถเขี่ยบุตรสาวแม่ทัพคนนี้ให้กระเด็นออกจากตำหนักองค์ชายใหญ่ได้ในเร็ววัน

“ข้าน้อย... เจียลี่ น้อมคำนับพระชายา”

นางคุกเข่าลงตรงหน้าฉู่เหลียนพลางยกน้ำชาให้

ฉู่เหลียนแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน และมองไม่ให้ เชิดใบหน้าขึ้นสูงพลางคิดในใจว่า ‘จะแต่งอนุทั้งทีหาดี ๆ กว่านี้ไม่ได้หรือ เหตุใดไปคว้าเอาสตรีมัวบุรุษในหอนางโลมมายกย่องบูชา ช่างน่าอายจริงๆ’

ซ่งเทียนเห็นอาการของพระชายาตนเนเช่นนั้นก็พอใจเป็นอย่างยิ่งที่สร้างความขุ่นมัวในใจของนางได้ และเพื่อเพิ่มความเจ็บปวดให้นางมากยิ่งขึ้น เขาจึงเอ่ยว่า

“ฉู่เหลียน เจ้าอย่าใจแคบนักสิ น้องหญิงยกน้ำชาให้เจ้าแล้วเจ้าก็รับเสีย”

“ท่านเรียกนางว่าน้องหญิงรึ”

ฉู่เหลียนถามอย่างไม่พอใจ กับนาง.. เขาเรียกชื่อเต็มๆ แต่กับผู้หญิงชั้นต่ำพรรค์นี้เขากับเรียกน้องหญิงอย่างรักใคร่หวงแหน

“สตรีใดที่ข้ารัก ย่อมเป็นน้องหญิงของข้า”

“ท่านจะรักใครก็ช่างเถิด แต่ท่านแต่งนางโลมเข้าตำหนักเป็นอนุมันควรแล้วรึ”

ซ่งเทียนหัวเราะหึๆ ในลำคอก่อนเอยว่า “สำหรับข้าแล้ว... นางโลมมีค่าในสายตาข้ามากกว่าเจ้าด้วยซ้ำ”

“องค์ชาย ! อย่าเอาข้าไปเปรียบเทียบกับสตรีชั้นต่ำเช่นนี้”

ฉู่เหลียนมองเขาด้วยความเจ็บปวด น้ำตาเอ่อล้นขึ้นมา

เจียลี่ยิ้มที่มุมปากก่อนรีบปั้นหน้าเศร้า เอ่ยออกมาพร้อมกับสะอึกสะอื้นว่า  “พระชายา ข้าไม่เคยคิดจะป่ายปีนขึ้นไปเทียบท่านเลยสักนิด ข้าเพียงแค่อยากอยู่ปรนนิบัติใกล้ชิดองค์ชายด้วยความจงรักภักดีก็เท่านั้น”

เอ่ยจบแล้ว นางก็ยกถ้วยน้ำชาขึ้นอีกครั้งอย่างจงใจเยาะเย้ย

ซ่งเทียนเอ่ยเสียงแข็ง “นางนอบน้อมต่อเจ้าเพียงนี้ เจ้าก็อย่าได้ใจดำนักเลย รับน้ำชาไปซะ”

ฉู่เหลียนหลีกเลี่ยงไม่ได้ “ข้ารับแล้ว”

นางรับเอาถ้วยน้ำชามาแล้ว ก็วางลงที่โต๊ะอย่างแรง จากนั้น ก็เดินกลับห้องไป

ซ่งเทียนมองตามแผ่นหลังเหยียดตรงของนางไปอย่างอารมณ์ดี ไม่รู้ทำไมเวลาที่รู้ว่านางหึงหวงเขา เขากลับรู้สึกดีแทนที่จะโกรธนาง