ทาแผลให้ภรรยา

จวนฮองเฮา

อันอัน “ องค์ชายคุณหนูหนิงหลงอาการแย่มาก ได้โปรดส่งหมอหลวงมาให้หม่อมฉันเถิด “

อี้เฉิน “ เจ้าไม่ลืมตาดูให้ดี ๆ ว่าหมอหลวงนั้นไม่วาง โดนโบยแค่นี่คงไม่ถึงกับตาย “

อันอัน “ องค์ชายเหตุใดทรงเอ่ยเช่นนี่ “ คำพูดของอี้เฉินทำใหอันอัน เอื้อมระอาจนไม่อยากจะเอ่ยขอเรื่องต่อไปแล้ว

อันอัน “ได้ ข้าจะทูลเข้าเฝ้าฮองเฮา “ ส่วนอองเฮาที่นอนอยู่ในจวนได้ยินเสียงเหมือนมีคนจะขอเข้าเฝ้า ฮองเฮาเลยลุกขึ้นออกจากเตียงทั้ง ๆ ที่กำลังจะนอนพักร่างกายหลังจากที่หมอหลวงดูอาการให้

ฮองเฮา “ เกิดอะไรขึ้น ผู้ใดอยากพบข้า “ ทันใดที่อี้เฉินได้ยินเสียงมารดากล่าวออกมา ตนก็รีบเดินไปประคองร่างกายที่อ่อนแอทันที

อี้เฉิน “ ท่านแม่ ร่างกายท่านยังอ่อนแอนัก “

ฮองเฮา “เมื่อครู่เจ้าขัดขวางผู้ใดไม่ให้เข้ามาพบข้า “

อันอัน “ คำนับฮองเฮา คุณหนูเฟยจูกล่าวหาว่าคุณหนูหนิงหลงทำโทษบ่าวไพร่ในจวนของนางทั้งหมด แล้วองค์ชายก็เชื่อจึงสั่งให้ทหารโบยคุณหนูหนิงหลง ยีสิบครั้ง แต่องค์ชายนั้นกลับเปลี่ยนใจให้คุณหนูเฟยจูเป็นผู้ลงมือเอง ตอนนี่คุณหนูหนิงหลงมีไข้ขึ้นสูงมาก หม่อมฉันมาที่นี่เพื่อมาตามหมอหลวง แต่ไม่คิดว่าองค์ชายจะใจดำเช่นนี่ ไม่ยอมให้หม่อมฉันนำหมอหลวงไป “

ฮองเฮา “ อี้เฉิน เจ้าพูดเช่นนั้นจริงรึ “

อี้เฉิน “ ข้ายอมรับ ว่าพูดเช่นนั้นจริง ๆ

ฮองเฮา “ นั้นไงหมอหลวงออกมาแล้ว เจ้ารีบเข้าไปบอกท่าน “

อันอัน “ขอบพระทัยฮองเฮา “

ฮองเฮา “ อี้เฉิน แม่มีเรื่องจะคุยกับเจ้า “

อี้เฉิน “ ขอรับ “ น้ำเสียงที่ราบเรียบของฮองเฮาทำให้บุตรชายนั้นเริ่มคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่ก็แค่คิดยังไงก็มองหนิงหลงไม่ดีเช่นเคย

ฮองเฮา “ เจ้าคิดว่า คุณหนูเฟยจูที่เจ้ามองว่านางนั้นเป้นคนดี เจ้าคิดเช่นนั้นจริง ๆ รึ “ อี้เฉินถอนหายใจเพราะไม่อยากพูดถึงเรื่องเดิม ๆ

อี้เฉิน “ ท่านแม่ เหตุใดต้องเอ่ยถึงเรื่องนี่ ท่านแม่ก็เห็นอยู่ว่านางนั้นไม่มีพิษมีภัย มีแต่หนิงหลงที่หาทางกลั่นแกล้งนางตลอดเวลา “

ฮองเฮา “เจ้าดูมารยาสตรีไม่ออกรึ “

อี้เฉิน “ ท่านแม่ต้องการจะบอกอะไรข้ากันแน่ “

ฮองเฮา “ แม่คิดว่าหนิงหลงไม่ใช่คนที่วางยาพิษ “ อี้เฉินส่ายหน้าด้วยความไม่เชื่อ แลมองแม่ของตนนั้นไม่มีความยุธรรม

อี้เฉิน “ ท่านแม่ เหตุใดท่านถึงลำเอียงเช่นนี่ “ น้ำเสียงทุ้มใหญ่กำลังเอ่ยออกมาโดยไม่รู้ตัว

ฮองเฮา “ เจ้ากล้าขึ้นเสียงใส่ข้ารึ “ ฮองเฮาโยนแก้วน้ำใส่อี้เฉินจนแตกกระจัดกระจาย เพราะนางโมโหในความดื้อรั้นหัวแข็งไม่ยอมฟังอะไร

อี้เฉิน “ ท่านแม่ ข้าไม่ได้ตั้งใจ “ จากที่สีหน้าตึงเครียดอี้เฉินอ่อนท่าทีลง แล้วขอให้มารดานั้นใจเย็น ๆ ก่อน

ฮองเฮา “ เจ้าถ้าไม่เห็นโลงศพคงไม่หลั่งน้ำตา...ข้าไม่สนแล้วว่าเจ้าจะเชื่อหรือไม่ แต่จงจำไว้ให้ดี ข้าไม่มีวันรับนางเข้ามาเป็นชายาเอก.... ออกไปได้แล้ว “ ฮองเฮาโมโหจนตะคอกใส่อี้เฉินพร้อมชี้นิ้วสั่งให้ออกไปโดยเร็ว

จวนหนิงหลง 19.00

อันอัน “หมอหลวง คุณหนูอาการเป็นอย่างไรบ้าง “

หมอหลวง “ จากที่ข้าตรวจดูอาการนางร่างกายอ่อนแอยิ่งนัก ไม่รู้ว่าตอนที่ยังไม่พ้นโทษนางทำงานเกินเวลาหรือไม่ ถ้าไม่ นางอาจจะไม่ค่อยได้กินข้าว “

อันอัน “ ข้าว่าทั้งสองอย่าง อาจจะถูกคนในนั้นกลั่นแกล้ง “

หมอหลวง “ ถ้าเช่นนั้นต่อไปนี่ก็ให้นางกินอาหารให้ตรงเวลาและพักผ่อนให้มาก ๆ “ ในระหว่างนั้นอันอันก็เดินไปส่งหมอหลวงออกไปยังหน้าจวน แต่เมื่อนางกำลังจะปิดประตู นางเห็นเหมือนมีเงาคนวับหายไปกับตาเพียงชั่วครู่

อันอัน “ หรือว่าเป็นบ่าวรับใช้ของคุณหนูเฟยจู คงมาสืบข่าวให้คุณหนูเฟยจู “

หนิงหลง “ อันอัน ข้าหิวน้ำ “ น้ำเสียงที่แหบพร่ากำลังเอ่ยอย่างช้า ๆ ด้วยความอ่อนแรงจนหลับตาไม่สนิท

อันอัน “ คุณหนูน้ำมาแล้ว “

หนิงหลง “ ข้าอยากหลับตาแต่ข้ารู้สึกปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเลย “ อันอันเห็นว่าหนิงอันนั้นเจ็บปวดทรมานมาก ๆ นางจึงได้แต่คอยให้กำลังใจอยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา

เช้าวันใหม่ 06.00

หลังจากที่โดนฮองเฮาต่อว่าเมื่อวานนี่ อี้เฉินก็เริ่มคิดเรื่องที่ผ่านมาอีกครั้งและยอมเปิดใจสักครั้งเพื่อสืบเรื่องว่าผู้ใดนั้นวางยาพิษ แล้วไหนจะเรื่องที่พูดจาไม่มีใส่หนิงหลงอีก คิดไปคิดมาก็เริ่มรู้ตัวแล้วว่าตัวเองนั้นทำเกินไป

อี้เฉิน “หรือว่าข้าจะเข้าใจผิดนางจริง ๆ “

องค์รักษ์ “ องค์ชายท่านจะออกเดินทางไปที่ใดรึ “

อี้เฉิน “ข้าจะไปจวนหนิงหลง เจ้าช่วยเตรียมยาให้ข้าด้วย “

องค์รักษ์ “ ผีเข้ารึ หรือข้าหูฟาดไป “ องค์รักษ์ถึงกับเอามือกุมขมับด้วยสับสน พลางตบหน้าตัวเองสองสามที แล้วบอกตัวเองว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

จวนหนิงหลง

องค์รักษ์ “ องค์ชายท่านจะยืนอยู่ตรงนี่นานแค่ไหนรึ เหตุใดถึงไม่เข้าไป “

อี้เฉิน “ เหตุใดข้าต้องเข้าไปก่อน นางบ่าวรับใช้ต้องออกมารับข้าถึงจะถูก “

องค์รักษ์ “ องค์ชายไม่กล้าเข้าไปมากกว่า อะไรกันข้าสับสนไปหมด “ องครักษ์ได้แต่กลอกตามองบนในแต่ละเรื่องราวที่เกิดขึ้น

อี้เฉิน “ข้ารอไม่ไหวแล้ว “

องค์รักษ์ “ ข้าบอกท่านให้เข้าไปตั้งแต่ทีแรกท่านก็ไม่เชื่อข้า หากท่านขืนยืนรอเช่นนี่ต่อไป ผู้อื่นผ่านมาเห็นเข้าจะคิดว่าท่านนั้นสติไม่ดี มายืนมองหน้าจวนเป็นชั่วโมง “

อี้เฉิน “ เจ้าเงียบปากประเดี๋ยวนี่ “ องครักษ์แอบยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินไปอี้เฉินเข้าไปข้างในจวน

ก๊อก ๆ

อันอัน ได้ยินเสียงเคาะเรียกนางจึงรีบมาเปิดประตู พอนางเห็นอี้เฉินที่ถืออาหารในตระกร้าเต็มไม้เต็มมือ ตนจึงถามองค์ชายด้วยสีหน้าที่ แปลกใจ

อันอัน “ องค์ชายนี่จวนคุณหนูหนิงหลง ท่านมาผิดจวนแล้ว “

อี้เฉิน “ ข้าไม่ได้มาผิดจวน ถอยไป? “ น้ำเสียงข่มขู่ที่เอาจริงเอาจังกำลังบอกให้อันอันรับรู้ว่าตนนั้นไม่ได้มาผิดเรือน

อันอัน “เสียสติไปแล้วรึ “

องครักษ์ “ รอข้าก่อน เจ้าอย่าเพิ่งรีบปิดประตู “

อันอัน “ วันนี่เป็นวันอะไร ถึงเปลี่ยนไปทั้งนายทั้งลูกน้อง “

องค์รักษ์ “ เจ้าไม่เห็นต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น ข้าก็ปกติดี “

มันก็ต้องแปลกใจอยู่บ้างเล็กน้อยองค์ชายค่อยแต่หาเรื่องทรมานหนิงหลง บัดนี้ไม่รู้ว่าอะไรเป่าหูให้องค์ชายนั้นอ่อนโยนลงทั้ง ๆ ที่ผ่านมาต่อให้พยายามแก้ตัวแค่ไหนก็ไม่เป็นผล ถึงตอนนี่ที่อี้เฉิน กำลังนั่งเฝ้าหนิงหลงอยู่ข้างเตียงเหมือนหุ่นไล่กา นั่งนิ่งไม่ยอมขยับร่างกายจ้องมองแต่ใบหน้าที่กำลังหลับอยู่ อันอันเห็นเช่นนั้นเลยคิดว่าวิธีที่จะทำให้ทั้งสองได้มีเวลาปรับความเข้าใจในเมื่อโอกาสมาถึงแล้วจะรอช้าไม่ได้

อันอัน “ องค์ชายมาก็ดีแล้ว ท่านช่วยเช็ดตัวให้คุณหนูหนิงหลงแทนข้าได้หรือไม่ “

อี้เฉินไม่ตอบอะไรอันอันแต่ก็รับผ้าเช็ดตัวมาไว้ข้างกายอย่างว่าง่าย เมื่อองค์ชายเต็มใจที่จะอยู่ดูแลอันอัน จึงรีบดึงหูองครักษ์ออกจากห้องนอนคุณหนูหนิงหลงกะทันหัน

องค์รักษ์ “ นี่เจ้า? ข้าเจ็บเป็นนะ “ อันอันยิกหูอีกข้างองค์รักษ์อีกครั้งแล้วดึงลากไปออกห่างจากประตูหน้าจวน

องค์รักษ์ “ อะไรของเจ้า จะลากมาถึงที่นี่ทำไม “ ,มือหนา ๆ ได้แต่ลูบหูไปมาพร้อมบ่นให้อันอันอย่างหงุดหงิด

อันอัน “ ข้าอยากให้องค์ชายมีเวลาอยู่กับคุณหนู ก็เลยลากเจ้าออกมา หรือว่าเจ้าไม่อยากให้ทั้งสองปรับความเข้าใจกัน “

องค์รักษ์ “ อยากสิ แต่เจ้าก็ไม่เห็นต้องรีบขนาดนั้นบอกข้าดี ๆ ก็ได้ “

อี้เฉิน “ หวังว่านางจะตื่นขึ้นมาแล้วไม่ตกใจ “

ผ้าสีขาวบาง ๆ กำลังชุบลงในน้ำอุ่นแล้วนำมันขึ้นมาบิดให้หมาด ๆ แล้วพับผ้าเป็นพื้นสีเหลี่ยม เช็ดไปมองหน้าไปกลัวว่านางจะตื่นขึ้นมาแล้วตกใจ แต่การได้สัมผัสครั้งนี่ทำความรู้สึกที่เกียจชังนางเริ่มอ่อนลงบ้าง

หนิงหลง “ หนาวเหลือเกิน “

เสียงละเมอที่พูดออกมาโดยไม่รู้ตัวทำให้อี้เฉินหาผ้าห่มอีกผืนมาห่มให้นางอีกหนึ่งชั้น

อี้เฉิน “ ห่มอีกผืนนะ เจ้าจะได้ไม่หนาว “ ในขณะนั้นหนิงหลงเริ่มรู้สึกตัวแล้ว นางสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่อยู่ข้างกาย

หนิงหลง “ เจ้าเองรึอันอัน “

หนิงหลงคิดว่าผู้ที่อยู่ข้างกายนั้นคือบ่าวรับใช้ แต่เมื่อนางลืมตาขึ้นมา ก็ต้องใจหายทันทีที่เห็นอี้เฉินมานั่งเฝ้า

หนิงหลง “ ท่านอี้เฉินท่านมาทำอะไรที่นี่ “

หนิงหลงลุกขึ้นพิงขอบเตียงด้วยความตกใจแววตาลุกเป็นไฟเมื่อเจอหน้าอี้เฉิน

อี้เฉิน “ เจ้าใจเย็นก่อนได้ไหม ข้าไม่ได้จะมาทำร้ายเจ้า “

หนิงหลง “ แล้วท่านมาทำไม “

อี้เฉิน “ข้าอยากมาขอโทษเจ้าที่ผ่านมาข้าทำไม่ดีกับเจ้า... แต่เจ้าอย่าเพิ่งได้ใจไปข้ายังไม่เชื่อเจ้าทั้งหมด ส่วนเรื่องฮองเฮาหากไม่ได้เจ้าแม่ข้าคงไม่ฟื้นขึ้นมา “

หนิงหลง “ เจ้าเสียสติไปแล้วรึ “

อี้เฉิน “ ข้าไม่ได้เสียสติ ข้าพูดจริง “

สายตาที่กังวลและหวาดระแหวงกำลังจ้องหน้าอี้เฉินด้วยความประหลาดใจ

หนิงหลง “ อันอัน..เจ้าอยู่ไหน “

อี้เฉิน “ อันอันไม่อยู่นางบอกว่านางไปชักเสื้อผ้าให้เจ้าที่หลังจวน เจ้าต้องการอะไรบอกข้าได้ “

หนิงหลง “ ถึงเวลาข้าถึงทายาแล้ว “

อี้เฉิน “ งั้นข้าจะทาให้เจ้าเอง

หนิงหลง “ไม่ได้ “

อี้เฉิน “ เหตุใดจะไม่ได้ “

หนิงหลง “ ข้าอายที่เปิดแผ่นหลังที่มีแผลยังไม่หายดี “

อี้เฮิน “ หันหลังมาเถิด “

ในขณะนั้นคุณหนูเฟยจูได้เข้ามาที่จวนหนิงหลงเพื่อตามหาองค์ชาย อันอันจึงคิดหาวิธีที่จะทำให้คุณหนูเฟยจูไม่ต้องเข้ามา ไม่เช่นนั้นนางคงอกแตกตายถ้าเห็นว่าอี้เฉินเริ่มดีกับหนิงหลง

อันอัน “ ไม่ได้การละต้องทำอะไรสักอย่าง “

เฟยจู “เมื่อไรนางบ่าวชั้นต่ำจะออกมาเปิดประตูให้ข้า “

ขาทั้งสองข้างเดินวนไปวนมาอย่างร้อนรนที่หน้าจวน จนบ่าวข้างกายที่ติดตามมาด้วยเริ่มจะเวียนหัวแล้ว

“คุณหนูใจเย็น ๆ ก่อน ข้าว่าไม่นานก็คงออกมา “

เฟยจู “ เจ้าจะให้ข้าใจเย็นได้อย่างไร หากท่านพี่อยู่ในจวนของพี่สาวตอนนี่นางคง ให้ท่าไปถึงไหนแล้ว “

“แต่ว่าคุณหนูหนิงหลงได้รับบาดเจ็บ คงเป็นไปไม่ได้ “

เฟยจู “แต่ข้าก็ไว้ใจนางอยู่ดี “

ในระหว่างที่เฟยจูกำลังสนทนากับบ่าวไพร่ ตัวหนอนที่มีขนกำลังตกให้ใส่ศีรษะของทั้งสอง

เฟยจู “ นี่มันหนอน ( กริ๊ด !)

“คุณหนู ที่คอของที่มีอยู่ห้าตัว “

เฟยจู “ เจ้าเอามันออกไปให้ข้าประเดี่ยวนี่ “ ต่างคนต่างกลัวจนมือไม้สั่นไม่หยุด ต้องวิ่งหนีกลับจวนตัวเองอย่างหน้าขำแม้แต่ทหารที่อยู่ใกล้ก็ยังไม่กล้าช่วยซ้ำยังแอบขำขัน

อันอัน “ สำเร็จ “

รอยยิ้มแห่งชัยชนะของบ่าวรับใช้ทำให้องครักษ์ที่จ้องอยู่ด้านหลังเกาหัวยิก ๆ ว่าเหตุใดนางถึงยืนหัวเราะใส่กำแพง

องค์รักษ์ “ เจ้าดีใจเรื่องอะไรรึ “

อันอันรีบเงียบเสียงลงทันทีแล้วแก้ตัวไปพลาง ๆ ไม่ให้องค์รักจับได้

อันอัน “ ข้าแค่ดีใจ เรื่องส่วนตัวของข้าเอง ทำไมรึ ข้าจะดีใจไม่ได้งั้นรึ “

องค์รักษ์ “ไม่ใช่ว่าไม่ได้ ก็เจ้าทำเหมือนว่าชีวิตนี่จะไม่มีโอกาสได้หัวเราะอีกครั้ง “

อันอัน “ งั้นรึ....ไม่ใช่ว่าเจ้านั้นแอบหัวเราะข้าอยู่รึ “

องค์รักษ์ “ ไม่ ๆ ข้าไม่ได้หัวเราะ ข้าแค่ยิ้มก็เท่านั้นเอง “