บทที่ 1 แหวนหยกสีเลือด

ชิงชิง สาวน้อยลูกครึ่งไทย-จีนที่มีโอกาสติดตามอาป๊ากลับไปไหว้สุสานบรรพบุรุษที่ประเทศจีนและบังเอิญเก็บแหวนหยกสีเลือดวงหนึ่งได้จากหน้าฮวงซุ้ย ในขณะที่กำลังจะถามหาเจ้าของ แหวนวงนั้นดันหายไปจากฝ่ามือและมาปรากฏเป็นแดงรอบนิ้วกลางมือขวาของเธอแทน ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรอาป๊ากลับรีบจูงเธอไปขึ้นรถทันทีเพราะดันนึกได้ว่าอีกแค่สองชั่วโมงเครื่องจะออกแล้ว เนื่องจากผู้คนแห่กันมาไหว้บรรพบุรุษวันนี้กันเยอะมาก กว่าที่พวกเธอจะมาถึงสุสานก็หมดเวลาไปกับการจราจรอันคับคั่งจนต้องรีบกลับแบบสายฟ้าแลบ ดีที่ขากลับมีสภาพคล่องมาก เพราะฝูงชนยังออกันอยู่ที่สุสานเพราะปีนึงจะได้มารวมตัวกันสักที เหล่าลูกหลานที่ยังมีชีวิตอยู่จึงอาศัยเวลานี้อัพเดตข่าวสารซึ่งกันและกัน

กว่าจะมีเวลาได้คิดถึงแหวนอีกครั้งก็เป็นอีกสามวันหลังจากกลับมาจากเมืองจีน และเคลียงานที่คั่งค้างไว้ช่วงที่เธอไม่อยู่ รวมถึงหาเงินมาใช้หนี้บัตรเครดิตที่ซื้อตั๋วเครื่องบินพาอาป๊าไปไหว้สุสานบรรพบุรุษ หากไม่รีบใช้หนี้และมัวแต่ชำระขั้นต่ำดอกเบี้ยบัตรเครดิตคงพอกพูนจนเป็นปัญหาให้ชิงชิงตามแก้จนปวดหัวอีกแน่ๆ

ครอบครัวของชิงชิงมีอาชีพเก็บของเก่าขาย หรือหลายคนเรียกว่าคนเก็บขยะ เพราะตอนหนุ่มพ่อติดการพนันจนธุรกิจร้านอาหารจีนที่สืบทอดมาจากอากงต้องปิดตัวลง แม่ที่เป็นแม่ครัวในร้านและจบการศึกษาเพียงประถมหกจึงเริ่มเก็บของเก่าที่นำไปรีไซเคิลได้ไปขายตามร้านรับซื้อของเก่าเจ้าใหญ่ๆ เพียงแค่สอง ปีแม่ก็เก็บหอมรอมริบจนสามารถเปิดร้านรับซื้อของเก่าเป็นของตนเองได้ โดยมีพ่อที่กลับตัวกลับใจเลิกเล่นการพนันได้อย่างเด็ดขาดเข้ามาช่วยกันทำงาน

หลังจากที่แม่จากไปตอนที่ชิงชิงเพิ่งเริ่มเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่งพ่อของเธอก็เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงในการหาเงินส่งชิงชิงเรียนแต่เพียงผู้เดียว เพราะอยากได้เงินมากๆ พ่อจึงเริ่มร่วมหุ้นกับเพื่อนในวงการค้าของเก่า ด้วยการออกไปรับซื้อซากคอมพิวเตอร์ หรืออุปกรณ์เทคโนโลยี หรือรับทำความสะอาดร้านช่างทองแล้วนำมาเข้ากระบวนการเพื่อสกัดเอาทองคำออกมา แต่กลับมาถูกโกงเพราะที่ร้านไม่มีโรงหลอม

เมื่อเอาไปผ่านกระบวนการที่โรงงานของคนอื่นเขาก็ไม่บอกยอดตามความเป็นจริง ส่วนแบ่งที่ได้เลยน้อยกว่าที่ควรจะเป็น เมื่อเพื่อนมาชวนไปลงทุนอีกครั้งชิงชิงเลยทัดทานอาป๊าไว้ ตอนนี้สภาพคล่องในบ้านจึงน้อยลงไปจนสองพ่อลูกต้องรัดเข็มขัด ถ้าหากอาป๊าไม่ติดเชื้อโควิดจนป่วยหนักและฝันเห็นเตี่ยของอาป๊าหรือก็คือปู่ของชิงชิงก็คงไม่คิดกลับไปไหว้สุสานบรรพบุรุษ ชิงชิงเองก็ไม่เห็นด้วยกับการใช้เงินก้อนใหญ่เพราะเธอคิดว่าอาป๊าคงแค่อุปทานเพราะอาการป่วย ด้วยคิดว่าตนเองอกตัญญูเพราะตั้งแต่อากงตายไปได้สั่งเสียไว้ว่าให้อาป๊ากลับไปไหว้สุสานบรรพบุรุษก็ยังไม่เคยกลับไปเลยสักครั้ง หากมาเสียชีวิตเพราะโควิดก็จะไม่มีหน้าไปพบอากงในปรโลก เพื่อความสบายใจของอาป๊าชิงชิงเลยยอมเป็นหนี้บัตรเครดิตก้อนใหญ่เพื่อการนี้

แม้ว่าจะเรียนจบการตลาดมาได้ 1 ปีแล้ว ชิงชิงก็ไม่เคยคิดจะเข้ามาบริหารร้านรับซื้อของเก่าของอาป๊าเพราะเพื่อนที่โรงเรียนมักเรียกเธอว่าเด็กขยะ จากโรงเรียนเอกชนชื่อดังเธอต้องย้ายมาเรียนโรงเรียนวัดเพราะอาป๊าเล่นการพนันแม้ท่านจะเลิกได้แล้วแต่อาชีพเก็บขยะของครอบครัวมันเป็นปมด้อยในใจของเธอเสมอมา ด้วยเหตุนี้เองหลังจากเรียนจบชิงชิงจึงเลือกที่จะทำงานกับซุปเปอร์มาเก็ตชื่อดังในห้างสรรพสินค้าใกล้บ้านของเธอแทน

หลังจากกลับจากที่ทำงานชิงชิงที่มีสภาพไม่ต่างจากซอมบี้ก็รีบไปอาบน้ำทันที เพราะวันนี้มีการจัดบู๊ทประชาสัมพันธ์โปรโมชั่นประจำเดือนใหม่ สินค้าแทบทุกตัวในซุปเปอร์มาเก็ตมีการเปลี่ยนแปลงราคาและรายการส่งเสริมการขาย ของจากจะต้องตรวจสอบป้ายราคาและป้ายโปรโมชั่นว่าตรงกับที่แผนกการตลาดจัดไว้หรือไม่ยังต้องไปสำรวจร้านค้าปลีกในห้องสรรพสินค้าที่มีสินค้าชนิดเดียวกันวางขายว่ามีราคาใกล้เคียงหรือแตกต่างกันมากน้อยเพียงใดอีกด้วย เพื่อที่จะได้สามารถปรับแก้ให้ไม่ต่างกันไปนักได้ทัน ซึ่งทั้งหมดนี้ต้องทำหลังเวลาปิดทำการพนักงานทั้งในห้างฯ และซุปเปอร์ต่างก็ต้องผลัดกันรับผิดชอบหน้าที่เหล่านี้เพราะต้องทำเดือนละครั้ง 

“โอย ค่อยยังชั่วหน่อย อาบน้ำฉ่ำปอดจนหายร้อน เหลือแต่ท้องนี่แหล่ะที่ยังหิว สงสัยข้าวกล่องลดราคาที่ซื้อมาไว้กินพรุ่งนี้คงไม่รอดละมั้ง ดีนะที่ยังไม่ได้เอาเข้าตู้เย็น ไม่งั้นต้องอุ่นใหม่เสียเวลาเป่าให้หายร้อนไปอีกซื้อมาตั้งสามกล่อง ตอนนี้ดึกแล้วกินแค่กล่องเดียวก็พอที่เหลือก็เก็บเข้าตู้เย็นไปก่อนดีนะที่มีตู้เย็นไว้แช่ขนม น้ำดื่ม และเครื่องสำอางในห้องนอน” บ่นกับตัวเองเบาๆ แล้วชิงชิงก็เดินไปคว้าข้าวกล่องจากซุปเปอร์มาเก็ตที่อยู่ในกระเป๋าเป้ที่มักพกไปทำงานเป็นประจำทุกวัน

‘ฮ่า ชื่นใจจัง’ หลังจากดูดน้ำอัดลมในแก้วเก็บความเย็นเสร็จก็ต้องออกเสียงแสดงความพึงพอใจออกมา คราแรกกะจะลุกไปแปรงฟันแล้วมาเข้านอนทันทีเพราะความเพลียแต่ก็นึกได้ว่าพฤติกรรมกินแล้วนอนทันทีอาจจะทำให้อาการกรดไหลย้อนกำเริบกลับมาได้ชิงชิงจึงต้องหากิจกรรมอะไรมาทำเพื่อถ่วงเวลาให้อาหารที่เพิ่งกินเข้าไปเดินทางไปสู่กระเพาะอาหารสักหน่อยว่าแล้วก็ตัดแต่งเล็บดีกว่า ถ้าจะให้ดีทาสีเล็บไปเลยเพราะวันนี้ทั้งงัดทั้งแงะป้ายราคาเก่า แกะแถบกระดาษกาวสองหน้าเล็บที่ไม่มีเวลาดูแลสีสันที่ทาไว้ตั้งแต่เดือนก่อนก็ลอกล่อนจนแทบจะหาสีเดิมไม่ได้อยู่แล้ว

‘ก่อนอื่นทาครีมทามือกับทาปิโตเลียมเจลที่จมูกเล็บก่อนตัดหนังละกัน’ คิดได้อย่างนั้นชิงชิงก็เดินไปนั่งหน้าโต๊ะที่จัดไว้สำหรับอุปกรณ์ทำเล็บโดยเฉพาะ เพราะเธอขอบการแต่งแต้มสีเล็บเป็นอย่างมากจากงานอดิเรกตอนมัธยมปลายก็กลายเป็นอาชีพหารายได้ระหว่างเรียนมหาวิทยาลัยของเธอมาตลอดสี่ปี ถ้าหากไม่มีสถานการณ์โรคโควิดระบาดเธอคงจะเปิดร้านทำเล็บตามตลาดนัดแทนการทำงานประจำไปแล้ว

‘เอ๊ะ รอยแดงนี่ยังอยู่รึ’ ขณะที่กำลังทาครีมสำหรับบำรุงผิวมืออยู่นั้นสายตาก็ดันไปสะดุดกับรอยแดงรอบนิ้วกลางข้างขวาจนทำให้นึกถึงแหวนหยกสีเลือดวงนั้นขึ้นมาได้ แม้ว่าเดิมจะตั้งใจตัดแต่งเล็บแต่ชิงชิงกลับเดินเหม่อมองรอยแดงรอบนิ้วไปทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม สิ่งแรกที่สะดุดตาคือลายเส้นดำๆ ที่อยู่ในรอยแถบสีแดงที่มีขนาดเท่าแหวนวงที่เธอเก็บได้กะด้วยสายตาคร่าวๆ ก็น่าจะราวสักครึ่งเซนติเมตร ว่าแต่มันมาอยู่บนนิ้วเธอได้อย่างไรแล้วมันทำงานอย่างไร