หยูเจียงเองก็หูผึ่งขึ้นเช่นกัน เนื่องจากบุตรสาวของตนนั้นเพิ่งจะเคยเดินทางไกลครั้งนี้เป็นครั้งแรกหนิงอันหลั่งเหงื่อเย็น เอาวะ “ท่านปู่เคยพาข้าไปดูเจ้าค่ะ ท่านบอกว่าพวกเราสามารถทำเกลือจากน้ำเค็มได้ และท่านยังได้สอนข้าอีกว่ามีสัตว์อะไรกินได้บ้าง”คำตอบของคนตัวเล็กได้นำความตกตะลึงพรึงเพริดมาให้กับผู้คน
เช้าวันต่อมาสองพ่อลูกหยูกำลังทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ ชวนให้ทั้งแม่และเมียสงสัยในการกระทำของพวกเขายิ่ง “ท่านพี่” น้ำเสียงของภรรยาสาวทำให้หยูเจียงสะดุ้ง “น้องหญิงเจ้ามีอะไรอย่างนั้นหรือ” ชายหนุ่มส่งเสียงถามเมียรักอย่างประหม่าพร้อมกับชำเลืองตามองลูกน้อยเพื่อขอความช่วยเหลือ “ไม่มีอะไรหร
“ข้าจะพาเจ้าไปเอง” ยงเผยเปิดปากพูด ซึ่งหยูเจียงได้แต่มองเขาอย่างขอบคุณ ฉู่เกอรู้สึกประหลาดใจเนื่องจากคิดว่าพ่อกับยงเผยจะปฏิเสธ “เจ้าไม่ห้ามหรือ” สีหน้าของชายชราแฝงไปด้วยความสงสัยระคนใคร่รู้ “ไม่ขอรับ เพราะห้ามนางก็หาทางไปเองอยู่ดี” ยงเผยเป็นคนตอบ ซึ่งคำพูดนี้ทำให้ชายชรายิ่งมีความมึนงงมาก
อันอันเดินลัดเลาะอย่างคล่องแคล่วพาชายชรามายังบริเวณที่พี่ชายทั้งสองกับมู่ตานมาดักกุ้งดักปลาซึ่งที่แห่งนี้พวกเขาได้นัดกันไว้ก่อนหน้า เมื่อมาถึงเด็กหญิงก็เดินไปยังหลุมที่พี่ ๆ ขุดเอาไว้ ชายชราผู้มีความสงสัยอยู่เต็มท้องก็เดินตามเด็กหญิงไปติด ๆ และเมื่อเขามองเห็นสิ่งที่อัดแน่นเบียดเสียดกันอย
“ก็ได้”ผึ้งน้อยตัวจิ๋วคอตกอย่างจำยอม “นายน้อย” ผึ้งตัวนั้นบินมาอยู่หน้าของอันอันเรียกเด็กหญิงอย่างสุภาพ “หืม?” หนิงอันมองผึ้งตัวจิ๋วครางในลำคอ ‘หมีตัวนั้นอยู่ป่าทางด้านตะวันออกห่างจากนี้ไปไกลพอสมควร ทิศทางนั้นมีเจ้าลายตัวใหญ่ข้าเกรงว่าท่านอาจจะเกิดอันตรายได้ยังไงหากจะไปก็ระวังตัวด้วย’ จบ
หลังสิ้นคำถามของอาจารย์เฒ่า หนิงอันยังไม่ทันได้เอ่ยปากพูดหูของนางก็ได้ยินเสียงหึ่ง ๆ ของผึ้งดังอยู่รอบด้าน ‘กุยเฮยเจ้าตัวจิ๋วพวกนี้พูดอะไรอย่างนั้นหรือ’ ‘มันบอกว่าไม่คิดว่าเจ้านายจะยังเด็กถึงเพียงนี้ อีกทั้งพวกนี้ยังกล่าวขอบคุณเจ้าด้วยที่มีของอร่อยให้กิน ซึ่งดีกว่าน้ำหวานจากดอกไม้ก่อนที่