6.ความเย็นชาที่ต้องยอมรับ

 วีคแอนด์ที่แสนพิเศษจบลงแล้ว พสุธรกอดร่างบอบบางแนบชิดไม่ห่าง ตั้งแต่คืนวันศุกร์จนถึงเช้ามืดของวันจันทร์ เค้าไม่แตะเอกสารสักแผ่น ไม่อ่านรายงานสักเรื่อง มือของเค้าแนบชิดอยู่ที่ร่างกายของเธอ ปากหนาวนเวียนจูบไปที่ส่วนต่างๆ ของร่างกาย ร่องรอยรักถูกฝังเอาไว้จนทั่ว รอยยิ้มที่น้อยกว่าน้อยจะมี กลับยิ้มอย่างอารมณ์ดี เพียงได้เห็นคนข้างๆ นอนหลับอย่างอ่อนแรง หลังจากโดนเค้าจัดการจนอยู่หมัด 

"พี่ไปทำงาน บัวก็ต้องไปทำงาน " 

เค้าบอกเธอระหว่างมื้ออาหาร บัวชมพูลุกมาชงกาแฟ ปิ้งขนมปัง เตรียมอาหารเช้าให้เค้าอย่างง่ายๆ เสื้อแขนยาวสีฟ้าอ่อนกับกระโปรงสีเข้มดูเรียบร้อยเหมาะสม สิ่งหนึ่งที่เค้าประทับใจในตัวเธอก็คือเรื่องการแต่งตัว บัวชมพูแต่งตัวสุภาพ แต่ไม่ได้ดูเชย เสื้อผ้าที่ใส่ไม่ใช่ของมีราคาแต่ก็ดูสวย เมื่ออยู่บนร่างกายเธอ 

บัวชมพูใจหายขึ้นมาทันที ตลอดวีคเอนด์นี้เธอมีความสุข มีความสุขมากเหลือเกิน เค้าร่วมรักกับเธออย่างเร่าร้อน แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นอ่อนหวาน เสียงเค้าเรียกชื่อของเธอ ทำให้ห้วใจของเธอสั่นไหว เธอยอมรับอย่างไม่อายว่า เธอชอบการกระทำของเค้า ชอบที่เค้าอยู่บนตัวเธอ สอดใส่กายแกร่งขยับโยกลงมา ทำให้เธอมีความสุขจากการได้รับสัมผัสของเค้า 

รอยจูบของเค้า ยังอุ่นร้อนอยู่บริเวณหน้าผาก เค้าจูบลาเธอก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องมา 

"เจอกันวันศุกร์นะบัว " เสียงเค้ากระซิบข้างหูแล้วจูบน้ำคำพูดอีกครั้ง 

บัวชมพูหัวหมุนอยู่กับเอกสารทั้งวันจนถึงตอนเย็นเช้าวันจันทร์งานเต็มมือไปหมด เธอแทบจะไม่ได้จับโทรศัพท์เลย มีเสี้ยวนาทีที่คิดว่าเค้าจะคิดถึงเธอบ้างไหม จะอยากโทรหาเธอบ้างหรือเปล่า มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะพบว่ามันว่างเปล่า ไม่มีมิสคอล และ ไม่มีไลน์จากคนที่เฝ้ารอ 

เอกสารนัับร้อยแผ่นวางเรียงรายบนโต๊ะ วีคเอนด์นี้ไม่มีเวลาอ่านอะไรเลย เค้าต้องรีบแล้ว ลูกน้องหลายคนวนเวียนเข้ามารายงานผลงานของตัวเองและขอคำแนะนำ พสุธรมองดูเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทำงานๆ จะได้วันศุกร์ไวไว 

ชาตรีเดินยิ้มเข้ามาอารมณ์ดี สายตายิ้มยั่วร้ายกาจมองตรงไปที่ลูกพี่อย่างรู้ทัน 

"มีอะไร " ลูกพี่ทำเสียงเครียดถาม แต่คนฟังกลับยิ้มแล้วส่ายหัว

 "โถ คนมีความสุขจะยิ้มก็ยิ้มมาเถอะน่า ทำเก็กไปได้ แววตาระยิบระยับขนาดนี้ มองยังไงก็รู้ว่าคุณพสุธรแฮปปี้มากกก" 

คนถูกแซวคว้าของใก้ลมือปาไปทันที 

"อย่ามากวนประสาท ไปไหนก็ไป" ชาตรีลุกขึ้นยืนแล้วบอกเสียงเครียด

 "ดุแบบนี้ระวังคุณบัวจะกลัวนะครับ" พสุธรหมั่นไส้นัก ไอ้นี่มันน่าโดนจริงๆ 

อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์ผ่านไปแล้ว บัวชมพูได้แต่เฝ้ารอโทรศัพท์ของเค้า แต่ก็ไม่มี ทุกคืนที่กลับบ้าน เธอได้แต่ดมกลิ่นของเค้าที่ติดอยู่ที่หมอน เธอคิดถึงเค้า อยากได้ยินเสียง อยากเห็นหน้า และอยากคุยกับเค้า มือกดโทรศัพท์นับสิบครั้งแต่ก็ไม่กล้าโทร ไลน์พิมพ์ข้อความต่างๆ นับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็ไม่กล้าส่ง เธออึดอัด เธออยากคุย เธออยากรู้ว่าเค้าทำอะไร แต่เธอไม่กล้า เพราะเรื่องของเธอและเค้า ต้องเป็นความลับ 

พสุธรทำงานในห้องทำงานจนดึก เพ้นท์เฮ้าส์ชั้น18เป็นห้องขนาดใหญ่มาก เค้าซื้อมาแล้วตกแต่งเอง ห้องนอนใหญ่1ห้องนอน และมีห้องเอาไว้ทำงานอีกด้วย นาฬิกาบอกเวลาดึกมากแล้ว ป่านนี้เธอคงหลับไปแล้วใช่ไหม ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา เค้าโหมงานหนัก เคลียร์งานที่ค้างจนดึกทุกคืน เพื่อให้หลับ ร่างกายบอบบางที่เคยดึงมานอนซุกอกตัวเองเอาไว้ ทำให้อดคิดถึงไม่ได้ เตียงนอนขนาดใหญ่ ดูจะกว้างเกินไป สำหรับเค้าแล้ว 

บัวชมพูเตรียมจดรายการของที่จะต้องซื้อ วันนี้วันศุกร์ เธอจะเตรียมอาหารรอเค้า เค้าบอกว่า เค้ากินได้ทุกอย่าง กินผักได้เกือบทุกชนิด และทานได้ทุกเมนู 

"พี่กินได้ทุกอย่าง ไม่เลือกเลย " 

"ดีจังเลยค่ะ บัวยังเลือกกินผักเลย"

 พสุธรตักอาหารใส่จานคนข้างๆ แล้วมองเธอด้วยความเอ็นดู

 "เวลาจะทำกับข้าว ก็เลือกที่บัวชอบแล้วกัน ถ้าบัวอิ่มแล้ว พี่ก็จะได้กินบัวต่อ " 

เธอแทบจะสำลักข้าว เค้าพูดออกมาหน้าตาเฉยไม่มีท่าทีเขินอาย แต่ทำไมคนฟังถึงอายขนาดนี้ 

อาหารสด อาหารแห้ง วางกองอยู่เต็มเค้าเตอร์ครัว บัวชมพูรีบจัดการงานของตัวเองทันที อาทิตย์ที่แล้ว พี่พุมาถึงประมาณทุ่มนิดๆ อาทิตย์นี้น่าจะมาเวลาเดิม 

"บัว พี่ไม่ว่าง อาทิตย์นี้คงไม่ได้เจอ "

 เค้าโทรมาหาเธอในรอบ1อาทิตย์ พร้อมกับประโยคสั้นๆ ไม่กี่คำ บัวชมพูรับคำเค้าเบาๆ ก่อนจะได้ยินเค้าถามว่า 

"พี่ไปเมืองจีน จะเอาอะไรไหม " เธอบอกปฏิเสธไป ก่อนที่สายจะตัดลง 

อาหารถูกเก็บไปหมดแล้ว เค้าไม่ว่าง เค้าไม่มา เธอบอกตัวเองเบาๆ ใบหน้าสวยที่เคยมีรอยยิ้มหม่นหมองลงขึ้นมาทันที เธอคิดถึงเค้ามาก มากจนไม่รู้จะทำยังไง แสงไฟข้างนอกสว่างไสวส่องเข้าภายในห้องที่มืดมิด เธออยากจะรู้ว่า เค้าจะคิดถึงกันบ้างไหม 

ชาตรียืนหน้าเจี๋ยมเจี้ยมเตรียมรับพายุอารมณ์ พี่พุรอวันศุกร์นี้มาตลอดอาทิตย์ ถึงไม่พูดแต่เค้ารู้ว่า นัดวันศุกร์ของพี่พุสำคัญมาก พสุธรแจ้งลูกน้องล่วงหน้าแล้วว่า ต่อไปนี้ ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ถ้าไม่มีเรื่องด่วนมาก ห้ามติดต่อมา หรือถ้าด่วนจริงๆ ให้ติดต่อชาตรีก่อน เพราะเค้าจะไม่ทำงานช่วงวันหยุดแล้ว 

"เจ้าสัวจะบินด่วนเย็นนี้ครับ ผมจัดการกระเป๋าให้แล้ว เอกสารพร้อมแล้วครับ บินวันศุกร์เย็น กลับไฟล์วันจันทร์เช้าครับ " พสุธรข่มอารมณ์ไว้ กัดฟันแน่นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ความผิดหวัง ความไม่พอใจ แต่ก็ต้องยอมรับมัน มือหนาโบกมือไล่ให้ออกไป เค้าอยากอยู่คนเดียว สักพัก 

"ดูแลงานให้ดีนะ แล้วก็ดูแลบัวด้วย " ชาตรีรับปากหนักแน่น 

"ครับ ไว้ใจผมได้เลยพี่พุ " 

พสุธรหลับตาในความมืดระหว่างเดินทาง งานนี้ได้เงินเจ็ดหลัก งานนี้ได้รับความไว้วางใจและชื่อเสียง แต่ต้องแลกมากับความผิดหวังในเรื่องส่วนตัว ชายหนุ่มใช้ความคิดของตัวเองระหว่างเดินทาง เค้าต้องมีสมาธิ ไม่ฟุ้งซ่าน อีกไม่กี่วันก็ได้เจอ เธอไม่ได้หายไปไหน เธอยังอยู่ที่นั่น รอเค้าอยู่แน่นอน 

คืนวันศุกร์วันเสาร์วันอาทิตย์ผ่านไปอย่างเชื่องช้า เธอคิดถึง เธออยากเจอ อยากคุยกับเค้าเหลือเกิน ใบหน้าหวานหงอยเหงาอีกแล้ว บัวชมพูไม่อยากปล่อยให้ตัวเองฟุ้งซ่าน เพราะคิดถึงเค้าเลย

 เพื่อนร่วมงานเอ่ยทักในเช้าวันจันทร์ เธอยิ้มแกนๆ ตอบไป แล้วลงมือทำงาน รอต่อไป ที่ทำได้คือรอวันศุกร์นี้ต่อไป มือบางหยิบปฏิทินตั้งโต้ะขึ้นมา แล้วขีดทำเครื่องหมาย อีก5วัน เท่านั้น เธอก็จะได้พบหน้าเค้าแล้ว ตั้งสติให้มั่น แล้วลงมือทำงานของตัวเองได้แล้ว บัวชมพูบอกกับตัวเพื่อจะได้ไม่โฟกัสกับเค้า ไม่โฟกัสแต่เรื่องของเค้า อยู่เพียงอย่างเดียว 

ชาตรีโทรหาลูกพี่เป็นระยะ รายงานเรื่องงาน และเรื่องสำคัญ "คุณบัวไม่ได้ไปไหนครับ วันหยุดก็อยู่ที่คอนโดทั้งวัน " คนฟังรับคำเสียงเบา " เช้านี้ไปทำงานแล้วใช่ไหม " ไปแล้วครับ " "ดี เท่านี้แหละ เครื่องจะออกแล้ว " 

การเดินทางที่ยาวนาน ทำให้เค้าอ่อนล้า เรื่องงานไม่มีปัญหาอะไร เค้าต้องยอมยึดเอาความสบายของลูกค้าวีไอพีเป็นหลัก เจ้าสัวไม่ใช่คนมีเวลาว่างมากนัก ถ้าท่านนัดแล้ว เค้าต้องไป เสียงเอ่ยชมทำให้เค้ามีกำลังใจและรอยยิ้มขึ้นมา 

"ทำงานแบบนี้ ถ้ามีแฟนที่ไม่เข้าใจคงแย่ ดีแล้วที่ยังโสด ทำงานไปก่อน "

 พสุธรยิ้มออกมา แฟนเหรอ แบบเค้าจะมีแฟนเหรอ คงยาก แต่ภาพของคนที่อยู่เอ็มคอนโดชั้น14ผุดขึ้นมาในความคิดทันที