เป่ยเปยอย่าลัดคิว

“ฝ่าบาท ซูเหยา ซูเหยา” ปากอวบอิ่มถูกปิดลงเสียก่อนที่จะได้พูดอะไร มืออุ่นลูบไล้ทั่วผิวเนียนหยุดอยู่ที่หน้าท้องป่องนูน

“พ่อกับแม่ยังไม่ทันได้อุ่นเตียงกันเท่าไหร่ ลูกตัวน้อยของข้าก็กำลังจะออกมาดูโลก ว่าแต่เจ้าข้าวต้มปลาช่างไวไฟเสียจริง อุ่นเตียงกับเจ้าเพียงครั้งเดียวก็ให้กำเนิดทายาท เช่นนั้นเห็นจะต้องอุ่นเตียงบ่อยๆ ให้ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง”

“ไม่พูดอีกแล้ว สงสัยจะให้ทำเสียมากกว่าไม่อยากพูดกับข้าก็ไม่เป็นไรให้ความจริงใจของข้าแสดงออกทางกาย” โน้มร่างบางลงบนแท่นนอนกดริมฝีปากปิดปากอวบอิ่มบดเบียดนุ่มนวล อาภรณ์ถือถอดกองไว้ที่ปลายเท้า โถมร่างใหญ่เข้าใส่ ซูเหยายกมือดันอกกว้าง

“ฝ่าบาทเอาเปรียบซูเหยา”

“เช่นไรกัน”

“ก็เอาเปรียบที่มาถึงก็ไม่พูดพล่าม ตั้งใจรังแกซูเหยาเพียงอย่างเดียว”

“รักเจ้าเพียงนี้อุตส่าห์ตั้งใจชดเชยให้รู้ไหมที่ผ่านมามีบางอย่างบอกข้าว่า… หญิงงามนามซูเหยา น่าฟัดที่สุด วนเวียนไปมาเหมือนกับอยากจะได้เจ้ามาครอบครองแม้จะจำอะไรไม่ได้แต่ความรู้สึกในใจลึกๆ บอกข้าว่าซูเหยาคนนี้ หากได้ทาบทับไว้เช่นนี้คงเป็นสุขไม่น้อย แล้วความคิดของข้าหาผิดไม่อาจเป็นเพราะข้ายัง ไม่อิ่มหนำกับรสสวาทกับเจ้าในตอนน