บทที่ 6 ท่ามกลางธรรมชาติที่โอบกอด

บทที่ 6 ท่ามกลางธรรมชาติที่โอบกอด

รุ่งเช้าของอีกวัน

หลิ่งฟู่ได้ตื่นมาแต่เช้าเตรียมตัวออกไปที่หมู่บ้านทางด้านใต้กับจวิ้นอ๋อง

วันนี้ซูฮวานางไม่ได้เดินทางไปด้วยเพราะท่านอ๋อนจะเดินทางโดยการควบม้าไป ทำให้หลิ่งฟู่ต้องไปกับจวิ้นอ๋องและทหารของเขา

"เจ้าเตรียมตัวเสร็จแล้วรึ" จวิ้นอ๋องที่เดินเข้ามาจากด้านนอกเพราะเขาออกไปสั่งให้บ่าวรับใช้เตรียมม้าไว้ให้

''ข้าเตรียมตัวเสร็จแล้วเพคะ "

"งั้นดีเลย เราออกเดินทางกันเถอะสายมากเดี๋ยวเจ้าจะร้อน"

"ได้เพคะ ซูฮวาเจ้าอยู่ที่จวนอย่าทำเรื่องอันใดให้ข้าเดือดร้อนเข้าใจมั้ย" ก่อนนางจะออกไปจากห้องได้หันกลับไปสั่งสาวใช้อย่างเป็นห่วง

''เข้าใจแล้วเพคะ ขอให้ท่านทั้งสองคนเที่ยวให้สนุกนะเพคะ"

"เดี๋ยวข้าจะแวะซื้อขนมอร่อยๆ มาฝากเจ้านะซูฮวา"

"ขอให้ท่านอ๋องและพระชายาเดินทางปลอดภัยนะเพคะ "

ซูฮวาโบกมือให้กับเจ้านายของตนที่นั่งม้าไปกับท่านอ๋องพร้อมออกเดินทาง หลิ่งฟู่เองก็เช่นกัน

ทั้งสองคนเดินทางมาถึงกลางทางก็ได้พักกินข้าวที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว

จวิ้นอ๋องสั่งอาหารมาให้หลิ่งฟู่นั่งกินอยู่ผู้เดียวก่อนที่เขาจะขอตัวออกไปทำธุระด้านนอกสักครู่ โดยให้ทหารของเขาเฝ้าคออยคุ้มกันนางอยู่ใกล้ๆ

สักพักจวิ้นอ๋องก็กลับมาทั้งคู่ก็ออกเดินทางต่อ จนถึงหมู่บ้านทางใต้ของเมือง ผู้ที่จวิ้นอ๋องมาพบอย่างลับๆ นั้นคือแม่ทัพหยวนเป่า เพื่อนัดหาลือเรื่องกองกำลังทหาร เขาก็ได้เอ่ยทักทายหลิ่งฟู่

"พระชายาของท่านช่างงามสมคำลำลือยิ่งนัก สมแล้วที่ท่านไปอ้อนฝ่าบาทให้ประทานงานแต่งอย่างเร็วที่สุด ก็เพราะเช่นนี้เองสินะ ฮาฮ่า" แม่ทัพหยวนพูดออกมาอย่างไม่ได้คิดอะไรเพราะเขาเป็นคนตรงและซื่อสัตย์ทำให้ท่านอ๋องเองก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจเช่นกัน

"ใช่มั้ยล่ะ ตอนแรกข้าก็คิดว่าข้านั้นบ้าแน่ๆ ที่รักหญิงสาวที่เจอหน้าตั้งแต่แรกเห็น แต่นางงามเช่นนี้ใครบ้างจะอดใจไม่ให้หลุ่มหลงนางได้ "

"ท่านก็พูดเกินไปนะเพคะ ท่านพี่" หลิ่งฟู่ที่นั่งฟังทั้งสองคนชมตนเองจนนางเองก็แทบจะทำอะไรไม่ถูกเพราะความอาย

"พระชายาดูยังเด็กอายุคงเท่าๆ กับบุตรสาวของกระหม่อมเห็นหน้าท่านแล้วกระหม่อมช่างคิดถึงนางเหลือเกินชีวิตของนางน่าเวทนา มีเพียวแค่บิดามารดาของนางได้ตายไปตั้งแต่นางยังเด็ก ถ้ามีโอกาสกระหม่อมจะพาบุตรสาวของกระหม่อมไปเที่ยวหาท่านที่จวนนะพะย่ะค่ะ" สายตาที่บ่งบอกอาการคิดถึงและเป็นห่วงบุตรสาวเพียงผู้เดียวของแม่ทัพทำให้หลิ่งฟู่รีบพูดออกมาปลอบใจเขาทันที

"ได้สิ ข้าจะเตรียมขนมน้ำชาไว้รองรับ บุตรสาวของท่านเองก็คงจะงดงามเช่นกันเพราะมีท่านพ่อที่มีจิตใจดียอมเสียสละตนเพื่อความสงบสุขของบ้านเมือง นางคงไม่คิดน้อยเนื้อต่ำใจที่ไม่มีมารดาหรอก เพราะท่านเองก็คงจะมอบความรักให้นางเพียงพอสำหรับพ่อคนหนึ่งที่ทำให้บุตรสาวของตนได้ นางคงภูมิใจเสียด้วยซ้ำที่มีบิดากล้าหารเช่นท่าน"

"พระชายาของท่านช่างพูดช่างจาเหลือเกินนะพะย่ะค่ะ งั้นกระหม่อมต้องขอไปที่ทัพก่อนปล่อยไว้นานกระหม่อมก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา" แม่ทัพหยวนโค้งคำนับแล้วเดินจากไป

"ขอให้ท่านเดินทางปลอดภัยนะทานแม่ทัพหยวนเป่า" หลิ่งฟู่ได้บอกกล่าวเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินออกไป

"เจ้ารู้สึกเบื่อหรือไม่ ที่ข้าเจ้ามานั่งฟังเรื่องเช่นนี้ด้วยกัน"

"ไม่เลยเพคะ แล้วนี่เราจะไปที่ใดกันอีกหรือเพคะ"

"ข้าจะพาเจ้าไปเดินเล่นที่ลำธารที่ข้าเคยบอกกับเจ้าอย่างไรเล่า " พูดจบจวิ้นอ๋องผายมือให้หลิ่งฟู่เดินไปหาม้าที่ผูกไว้

"พวกเจ้ากลับกันไปก่อนไม่ต้องเป็นห่วงข้า " ท่านอ๋องตะโกนบอกทหารที่คอยคุ้มกันเขากับหลิ่งฟู่ เพื่อพวกเขาทั้งสองคนจะได้อยู่กันอย่างลำพัง

"ได้พะย่ะค่ะ ท่านอ๋องโปรดรักษาตัวด้วย"

ท่านอ๋องพาหลิ่งฟู่ขึ้นมาควบมาที่ลำธารเงียบสงัดได้ยินเพียงเสียงน้ำที่ไหลกระทบก้อนหินและเสียงนกที่ประสานเสียงร้องส่งกันไปมา ทำให้หลิ่งฟู่รู้สึกสบายใจเมื่อได้อยู่ท่ามกลางธรรมชาติ ท่านอ๋องกระโดดลงจากม้าอย่างชำนาญก่อนจะอุ้มหลิ่งฟู่ลงตามมา

"ถึงแล้วลงมาเถิด"

"ที่นี่สวยมากเลยนะเพคะ" หลิ่งฟู่ยิ้มออกมาอย่างพอใจแม้นางจะเป็นบุตรของใต้เท้าก็ใช่ว่านางจะออกไปไหนมาไหนได้อย่างตามใจ เพราะนางต้องถูกทางบ้านอบรมบ่มนิสัยให้เป็นสตรีที่ดี

"มานี่สิข้าจะพาเจ้าเดินไปดูอีกฝั่ง ฝั่งนั้นสวยงามยิ่งกว่าฝั่งอย่างมาก" ท่านอ๋องนำม้ามาผูกกับต้นไม้ก่อนจะพาหลิ่งฟู่เดินข้ามก้อนหินไปอีกฝั่ง หลิ่งฟู่นางไม่ค่อยชำนาญอีกทั้งวันนี้ยังใส่ชุดที่ไม่ทะมัดทะแมงทำให้นางเดินข้ามก้อนหินยากนัก ทำให้นางเกือบล้มตกน้ำ แต่ทว่าท่านอ๋องนั้นช่างรวดเร็วคว้าตัวของนางไว้ได้ก่อนที่จะตกน้ำไป

"เจ้าไม่เป็นไรใช่มั้ย"

"ไม่เพคะ เมื่อครู่ข้าลื่นเท่านั้นโชคดีที่ท่านพี่คว้าข้าไว้ทันไม่งั้นข้าคงต้องตกน้ำเปียกทั้งตัวเป็นแน่"

"เยี่ยงนี้ต้องมีรางวัลแล้วสิ" ท่านอ๋องยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะพาหลิ่งฟู่ข้ามไปจนถึงอีกฝั่งอย่างง่ายดาย

"ท่านอยากได้รางวัลอะไรกับข้าหรือท่านพี่"

"ตอนนี้ข้ายังไม่รู้ เมื่อไหร่ที่ข้ารู้จะบอกเจ้าอีกที มานี่เถิด"ท่านอ๋องจูงมือหลิ่งฟู่ให้เดินตามเขาไป ในถ่ำและไปโผล่อีกฝั่งหนึ่ง ภาพเบื้องหน้าทำให้หลิ่งฟู่แทบไม่เชื่อสายตาว่ามีที่เช่นนี้อยู่ด้วย ทุ่งดอกไม้หลากสีที่หล่ายล้อมไปด้วยฝูงแมลงปอและเหล่าผีเสื้อบินกันอยู่เต็มท้องฟ้าราวกับภาพวาด

"ท่านพี่นี่ที่ใดกันเพคะ อย่างกับสวรรค์เลย"

"งดงามมากใช่หรือไม่ เพราะเจ้าเป็นคนพิเศษของข้า ข้าเลยพาเจ้ามาที่พิเศษเช่นนี้ นี่คือสวรรค์ที่อยู่บนดินเวลาที่ข้าไม่สบายใจข้ามักจะมาที่นี่เสมอและนี่ของขวัญจากข้าเมื่อครั้งที่เราแวะกินอาหารข้าเห็นร้านนี่เข้าพอดีมันสวยเหมาะกับเจ้ามากข้าเลยซื้อมาฝาก " ท่านอ๋องมอบปิ่นปักผมที่สวยงามที่สุดเท่าที่หลิ่งฟู่เคยมีมานางรับจากมือของท่านอ๋องก่อนจะปักเข้าที่ผมของตนเองและเอ่ยขอบคุณ

"ข้าชอบมากเลยเพคะ ขอบคุณท่านพี่มากๆ นะเพคะ ว่าแต่สวยเข้ากับข้าจริงหรือ ท่านพี่ช่วยดูให้ข้าที"ท่านอ๋องจับหลิ่งฟู่เอียงซ้ายที ขวาทีก่อนเอ่ยปากชมนาง

"ข้านี่ตาถึงจริงๆ ช่างเหมาะสมกับเจ้ายิ่งนัก" หลิ่งฟู่ยิ้มกริ่มและหันไปชมทิวทัศน์ที่ยากจะได้เห็นอีก ท่านอ๋องโอบกอดหลิ่งฟู่มาจากด้านหลังสอดแขนทั้งสองข้างเข้ามาข้างๆ กายของนาง หลิ่งฟู่พิงอกแกร่งของท่านอ๋องอย่างอบอุ่นใจ

"ท่านพี่รักข้าจริงหรอเพคะ หรือเพียงแค่ท่านหลงในความงามของข้าเท่านั้น"

"เหตุใดเจ้าถึงถามข้าเรื่องนี้เล่า หากข้าไม่รักเจ้าข้าจะแต่งเจ้ามาเป็นชายาของข้าทำไมกัน"

"ก็เพราะว่าท่านยังไม่เคยบอกว่าชอบหรือรักในตัวข้านี่เพคะ ข้าเลยไม่แน่ใจและข้าเองก็อยากรู้หัวใจของท่านเช่นกัน"

"ในใจของข้ามีเพียงเจ้าผู้เดียว ผู้หญิงใดในทั่วหล้าก็มิอาจมาแทนที่เจ้าได้ ข้ารักเจ้าเหลือเกินหลิ่งฟู่ยอดรักของข้า" หลิ่งฟู่เอี้ยวตัวหันหน้ากลับมาหาท่านอ๋อง ทั้งคู่จ้องตาด้วยความลึกซึ้งท่ามกลางบรรยากาศที่เป็นใจ ท่านอ๋องอดที่จะเชยชมนางไม่ได้

เขาบดขยี้ริมฝีปากหนาของเขาลงบนริมฝีปากที่เผยอรอสัมผัสของเขาอยู่ หลิ่งฟู่รู้สึกดีเหลือเกินที่ได้รักความรักจากคนที่นางเองก็หลงรักตั้งแต่แรกเจอ นางตวัดลิ้นอุ่นๆ ไปทั่วปากของท่านอ๋องทำให้เขาเองตอนนี้คุมอารมณ์ตนเองไม่ได้อีกต่อไป ท่านอ๋องอุ้มหลิ่งฟู่นอนลงที่ดงดอกไม้ก่อนที่ทั้งสองคนจะร่วมรักเพื่อปลดปล่อยความใคร่ใต้สายตาของเหล่าผีเสื้อแมลงปอเป็นนับพันที่ร่วมเป็นสักขีพยานในรักของพวกเขา