บทที่ 7 ออกรบ

บทที่ 7 ออกรบ

วันเวลาล่วงเลยมาเป็นเดือนความรักของท่านอ๋องมอบให้หลิ่งฟู่ก็มากเพิ่มขึ้นทุกวัน ไม่มีวันใดที่ท่านอ๋องจะออกห่างจากหลิ่งฟู่ได้เลย

วันนี้หลิ่งฟู่ได้เข้าครัวทำขนมที่ท่านแม่เคยสั่งสอนมาเพื่อนำไปให้ท่านอ๋องได้ชิมก็เกิดทำมีดบาดมือของตนเองเพราะความเหม่อลอย

"โอ๊ย!! " หลิ่งฟู่ร้องออกมาด้วยความตกใจปนความเจ็บที่มือ ซูฮวารีบเดินเข้ามาดูนายหญิงของตนด้วยความร้อนรน

"เลือด พระชายาเลือดออกทำเช่นไรดี ท่านคงต้องเจ็บน่าดูข้าว่าท่านกลับห้องก่อนเถิดเพคะ ขนมพวกนี้เดี๋ยวหม่อมฉันจะทำให้เองนะเพคะ"

"โธ่!! ซูฮวาข้าแค่ตกใจเลยร้องออกมา ข้าไม่ได้เจ็บมากเสียหน่อย ข้าทำต่อได้"

"ไม่ได้เพคะ หม่อมฉันไม่ให้ทำ ท่านไปห้องก่อนเถอะนะเพคะ" ซูฮวาดันตัวของหลิ่งฟู่ออกมาจนนางอ่อนใจเลยทำตามที่ซูฮวาบอกทั้งๆ ที่นางได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย

"นี่พวกเจ้าช่วยดูขนมพวกนี้ให้ข้าด้วย เดี๋ยวข้าจะพาพระชายาไปพักที่ห้องก่อนแล้วข้าจะมาทำต่อ" ซูฮวาหันหลังมาบอกคนรับใช้อีก 2-3 คนที่ท่านอ๋องได้ให้พวกนางมาดูแลปรนนิบัติหลิ่งฟู่ช่วยซูอวา

"ได้เจ้าค่ะ"

นางได้มาส่งหลิ่งฟู่ที่ห้องและทำแผลที่มือเป็นจังหวะเดียวกันที่ท่านอ๋องเดินเข้ามาเห็นพอดี

"เกิดอะไรขึ้น ทำไมมียาวางอยู่บนโต๊ะเต็มไปหมด" เมื่อเห็นยาเหล่านั้นท่านอ๋องก็ใจร้อนรุ่มขึ้นทันที

"เอ่อ..เอ่อ พระชายาได้รับบาดเจ็บเพคะ" ซูฮวาพูดออกไปด้วยความกล้าๆ กลัวๆ

"พวกเจ้าดูแลพระชายาอย่างไรถึงทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้ ข้ามอบสาวรับใช้ดูแลพระชายาเพิ่มอีก3คนยังดูแลไม่ดี ข้าจะลงโทษพวกเจ้าทุกคน"

ซูฮวาก้มหน้าลงสั่นเทาด้วยความกลัว นางรู้ดีว่าท่านอ๋องรักคุณหนูของนางมากถึงได้โกรธถึงเพียงนี้

"ท่านพี่ อย่าไปดุด่าว่ากล่าวพวกนางเลยเพคะ เป็นเพราะข้าไม่ระวังตัวเอง ข้าแค่อยากทำขนมให้ท่านพี่ได้กินแต่ด้วยความคิดถึงท่านพี่ข้าเลยเหม่อลอยคิดถึงท่านพี่เป็นเหตุให้ข้าได้รับบาดเจ็บ มิใช่ความผิดของพวกนางเลยหากจะผิดก็ต้องเป็นท่านพี่นะเพคะ" หลิ่งฟู่พยักหน้าให้ซูฮวาออกจากห้องนี่ไปเพราะไม่อยากให้นางโดนตำหนิอีก

"เป็นเช่นนั้นหรือ แล้วเจ้าจะลงโทษข้าเช่นไรดี" ท่านอ๋องจับมือของหลิ่งฟู่มาดูบาดแผล

"ข้าเจ็บจังท่านช่วยเป่าให้ข้าได้หรือไม่" หลิ่งฟู่ชูมือให้ท่านอ๋องเป่าแต่ทว่าไม่เป็นอย่างที่นางคิดท่านอ๋องกลับจูบที่มือนั้นแทน

"มีตรงไหนที่เจ้าเจ็บอีกหรือไม่"

"มีสิเพคะ ตรงนี้" นางชี้มาแก้มของตนเพราะรู้ดีว่าท่านอ๋องต้องจูบแน่ๆ ก็เป็นอย่างที่นางคิดท่านอ๋องก้มลงมาจูบที่แก้มนวลของหลิ่งฟู่อย่างนุ่มนวล

"มีตรงไหนอีกหรือไม่" ด้วยความไม่พอของหลิ่งฟู่นางจึงชี้มาที่ปากของตน

"ข้าเจ็บตรงนี้ด้วยเพคะ" นางชี้พรางยิ้มออกมาอย่างหนิ่มอาย

"ได้ข้าจะเป่าให้เจ้าเอง"

พูดจบจวิ้นอ๋องจูบเข้าที่ปากอวบอิ่มของหลิ่งฟู่อย่างหนักหน่วงแต่ทว่าก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่จูบเท่านั้น มือของจวิ้นอ๋องกำลังไปปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ของหลิ่งฟู่แต่จู่ๆ เสียงประตูก็ดังขึ้น ทำให้จวิ้นอ๋องรีบหยุดการกระทำดังกล่าวอย่างหัวเสีย

"ท่านอ๋องกระหม่อมขออภัย มีทหารของแม่ทัพหยวนมาขอเข้าพบพะย่ะค่ะ"

"เดี๋ยวข้าออกไปพบ" จวิ้นอ๋องลุกขึ้นจากเตียงอย่างหัวเสีย

"อย่าอารมณ์เสียไปเลยเพคะ อย่างไรข้าก็นอนอยู่ข้างท่านทุกค่ำคืน "

"คืนนี้เจ้าเตรียมตัวไว้เลยข้าจะเป่าให้เจ้าทั้งตัวไม่ให้ได้นอนกันเลยทีเดียว"

"ข้าจะรอท่านพี่นะเพคะ" ท่านอ๋องเข้ามาหอมแก้มของหลิ่งฟู่ก่อนเดินออกไปพบทหารของแม่ทัพหยวนเป่า

"มีเรื่องอันใดแม่ทัพหยวนถึงส่งเจ้ามาหาข้าถึงที่จวน" จวิ้นอ๋องนั่งลงบนโต๊ะและถามทหารผู้นั้นออกไป

"กระหม่อมมาพบท่านจวิ้นอ๋องตามคำสั่งของท่านแม่ทัพบัดนี้ทัพของพวกเราจะต้านฝ่ายตรงข้ามไม่ได้จึงให้กระหม่อมมาขอความช่วยเหลือให้ท่านจวิ้นอ๋องนำทหารของท่านไปช่วยเป็นกองหนุนทีพะย่ะค่ะ นี่คือจดหมายของท่านแม่ทัพพะย่ะค่ะ" ทหารผู้นั้นนั่งลงมอบจดหมายให้แก่จวิ้นอ๋อง จวิ้นอ๋องรับจดหมายมาอ่านเนื้อความด้านในก็เป็นเช่นดังคำพูดของทหารผู้นี้

"ได้เจ้ากลับไปก่อน ข้าจะเตรียมทหารของข้าตามเจ้าไปอีกที " ทหารผู้นั้นก้มคำนับจวิ้นอ๋องและควบม้าออกไปทันที

"เจ้าไปบอกเหล่าทหารจำนวน 200 นายเตรียมตัวออกรบพร้อมกับข้า ให้เดินทางกันคืนนี้." จวิ้นอ๋องได้สั่งทหารคนสนิทของเขาให้ไปบอกเหล่าทหารของเขาเตียมตัว

"ได้พะย่ะค่ะท่านจวิ้นอ๋อง" จวิ้นอ๋องเดินกลับเข้ามาหาหลิ่งฟู่ที่กำลังนั่งกินขนมที่ซูฮวาทำเสร็จแล้วและพูดคุยกันอยู่อย่างสนุกสนาน

"ท่านพี่ทำไมท่านพี่ถึงมีสีหน้าเช่นนั้นเพคะ" หลิ่งฟู่รีบลุกขึ้นไปหาท่านอ๋องทันที

"ชายาข้ามีเรื่องต้องบอกแก่เจ้า เมื่อครู่ทหารของแม่ทัพหยวนเป่าได้มาหาข้าพร้อมกับจดหมายให้ข้านำทหารไปช่วยเขาในเวลานี้ " สีหน้ากังวลที่ต้องห่างคนรักอย่างอาลัยอาวรณ์

"ข้าไม่อยากให้ท่านพี่ต้องไปเลย ท่านส่งแค่ทหารไปไม่ได้หรือเพคะ "

"ทำเช่นนั้นไม่ได้หรอก เจ้าอยู่ที่นี่ก็รักษาตัวด้วยแล้วข้าจะรีบกลับมา"

"ท่านพี่จงรักษาตัวอย่าให้ได้รับบาดเจ็บกลับมานะเพคะ" หลิ่งฟู่กอดลาท่านอ๋องแม้ในใจของนางไม่อยากให้ท่านอ๋องออกไปรบในครั้งนี้เลยแต่นางก็ไม่สามารถห้ามเขาได้

หลังจากนั้นจวิ้นอ๋องก็ได้นำกองทัพทหารออกไปหาแม่ทัพหยวนเป่าตามที่นัดกันไว้

หลายวันต่อมาหลิ่งฟู่เฝ้ารอสามีที่หน้าประตูจวนทุกวันอย่างเป็นห่วง

"พระชายาช่วงนี้ท่านกินอาหารน้อยเหลือ วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยเพคะหม่อมฉันจะได้ไปบอกที่ห้องครัวให้" ซูฮวาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างกายของนายหญิงซูบซอมลง

"ข้าไม่อยากกินอะไรเลย เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง"

"หม่อมฉันรู้ว่าพระชายาเป็นห่วงท่านอ๋อง แต่หม่อมฉันว่าท่านอ๋องเก่งกาจเรื่องการต่อสู้ อีกไม่กี่วันก็คงกลับมาแล้วหากท่านไม่กินอะไรเยี่ยงนี้จะทำให้ท่านไม่สบายได้ เช่นนี้ท่านอ๋องจะเป็นห่วงและตำหนิหม่อมฉันได้นะเพคะ" หลิ่งฟู่คิดตามที่ซูฮวาบอกนางจึงเอ่ยปากให้สาวใช้ไปบอกห้องครัวให้นำอาหารมาให้าง

"เช่นนั้นให้พ่อครัวทำซุปมาให้ข้าก็แล้วกัน"

"ได้เพคะ " สาวใช้อีกนางได้ตอบรับคำสั่งของฮูหยิน

"หม่อมฉันว่าพระชายาเข้าไปรอที่ห้องเถิดเพคะ หากท่านอ๋องมาหม่อมฉันจะให้ทหารที่เฝ้าอยู่หน้าจวนไปบอกท่านทันที."

"เอาเช่นนั้นก็ได้ " พูดจบซูฮวาได้พาหลิ่งฟู่มาพักที่ห้องและกินอาหารที่พ่อครัวทำมาให้ตามที่ต้องการ

เพียงไม่นานทหารที่เฝ้าประตูก็ได้เข้ามาแจ้งข่าวของท่านอ๋องให้ฮูหยินได้ทราบ

"พระชายาตอนนี้ท่านอ๋องกลับมาแล้วพะย่ะค่ะ"

หลิ่งฟู่ได้ยินก็รีบวิ่งไปหาสามีของนางทันที