บทที่ 8 ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บ

บทที่ 8 ท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บ

หลิ่งฟู่วิ่งออกมาจากห้องด้วยความดีใจที่จะได้พบหน้าของสามีที่นางคิดถึงสุดหัวใจ นางเดินกึ่งวิ่งตรงไปที่ทางเข้าจวนก็พบกับท่านอ๋องที่ตอนนี้ถูกทหารแบกตัวของเขาที่ได้รับบาดเจ็บลงจากหลังม้า ใจของหลิ่งฟู่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจากที่ยิ้มร่าออกมาต้องหุบยิ้มในทันทีนางเองแทบไม่มีเรี่ยวแรงที่จะเดินเมื่อเห็นคนที่รักได้รับบาดเจ็บเลือดไหลออกมาไม่หยุด

"ท่านพี่ท่านได้รับบาดเจ็บ ข้าจะทำเช่นไรดี ซูฮวาเจ้าไปตามหมอมาโดยเร็ว ส่วนพวกเจ้ารีบพาตัวของท่านอ๋องไปที่ห้องของข้า" แม้ว่านางจะทุกข์ใจแต่ทว่าบัดนี้นางต้องตั้งสติช่วยเหลืออาการบาดเจ็บของท่านอ๋องเสียก่อน ใบหน้าผีดเผือกไร้เลือดฝืนยิ้มแห้งให้กับเมียรักของตนและเอ่ยเสียงออกมาอย่างแหบพร่า

"ข้าไม่เป็นอะไรมากเสียหน่อย ดูหน้าเจ้าสิทำไมมองเหมือนข้าจะตายจากเจ้าอย่างไรอย่างนั้น " จูบจบท่านอ๋องก็หมดสติลงทันที

"ท่านพี่ อย่าพึ่งเป็นอะไรนะเคะ พวกเจ้ารีบพาท่านพี่ไปที่ห้องโดยเร็ว" สีหน้าตื่นตะหนกเมื่อเห็นท่านอ๋องหมดสติไปต่อหน้าต่อตา ด้วยความเป็นห่วงและตกใจหลิ่งฟู่ฟูมฟายร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายผู้ใด

ทหารพาตัวท่านอ๋องมานอนบนเตียงหลิ่งฟู่รีบแก้เสื้อเขาออกเพื่อเช็ดเลือดทำความสะอาดกลิ่นเลือดคละคลุ้งไปทั่วห้องแต่นางหารังเกียจไม่ ยังให้สาวใช้ไปนำน้ำและผ้ามาให้นางเช็ดตัวให้ท่านอ๋อง เพียงไม่นานซูฮวาก็ได้ตามหมอมาที่ห้องและตรวจดูอาการของจวิ้นอ๋องทันที

"เป็นอย่างไรบ้าง เหตุใดเลือดของท่านพี่ถึงไม่หยุดไหลเสียที" หลิ่งฟู่ถามอย่างร้อนใจ

"พระชายาขกระหม่อมคิดว่าท่านอ๋องน่าจะถูกดาบฟันเข้าเส้นเลือดใหญ่ทำให้เลือดไหลไม่หยุด แถมท่านอ๋องยังโดนฟันเข้าที่หน้าท้องเสียด้วย กระหม่อมจะให้ยาห้ามเลือดและทำแผลให้ท่านอ๋อง ท่านโปรดวางใจแผลของท่านอ๋องไม่ใช้เวลาไม่นานก็หายเพียงไม่กี่วันท่านอ๋องก็ฟื้นตัวพะย่ะค่ะ" เมื่อได้ก็ยินเช่นนั้นนางก็เริ่มใจชื้นขึ้นมา

"เจ้ามียาดีอย่างไรก็จัดมาให้ข้าให้หมดข้าจะให้สาวใช้ไปต้มมาให้ท่านพี่ได้ดื่ม"

"นี่พะย่ะค่ะ"ท่านหมอได้ยื่นห่อยาให้กับหลิ่งฟู่

"ซูฮวาเจ้าไปต้มยานี่มาให้ข้าที"

"ได้เพคะพระชายา" ซูฮวารีบวิ่งเข้าไปที่ห้องครัวของจวน ส่วนด้านหลิ่งฟู่ก็เฝ้าดูท่านหมอทำแผลให้สามีของนางอยู่ไม่ห่างจนเสร็จ

"พระชายาตอนนี้ข้าทำแผลให้ท่านอ๋องเสร็จแล้วพะย่ะค่ะ เมื่อต้มยาเสร็จแล้วให้ท่านอ๋องดื่มหลังอาหารของทุกมื้อ กระหม่อมต้องขอตัวก่อนเดี๋ยววันพรุ้งกระหม่อมจะเข้ามาตรวจอาการของท่านอ๋องอีกรอบ"

"ต้องขอบใจท่านหมอมากที่ดูแลท่านอ๋องเป็นอย่างดี นี่คือน้ำใจจากข้า" หลิ่งฟู่ยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้เพื่อตอบแทนท่านหมอ

"การดูแลคนป่วยนับเป็นหน้าที่ของกระหม่อมพะย่ะค่ะ " แม้ปากท่านหมอจะพูดเช่นนั้นแต่ว่าเขาก็รับเงินจากหลิ่งฟู่อยู่ดี

เมื่อไม่มีผู้ใดอยู่ในห้องหลิ่งฟู่เดินมานั่งลงข้างๆ จวิ้นอ๋องและจับมือของเขาพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงริน

"ก่อนท่านไปท่านรับปากกับข้าว่าจะไม่บาดเจ็บกลับมา เหตุใดท่านไม่รักษาสัญญาละเพคะ" นางได้พูดกับจวิ้นอ๋องที่ยังไม่ฟื้นจากอาการบาดเจ็บ

นางเฝ้าดูอาการท่านอ๋องทั้งคืนจนผลอยหลับไปรู้สึกตัวอีกทีก็มีแสงสว่างจ้าส่องสอดแทรกมาแยงตาทำให้นางลืมขึ้นด้วยความแสบตา

"เอ๊ะ! ทำไมข้าถึงมานอนบนเตียงได้ข้าจำได้วาาข้านั่งเฝ้าท่านพี่อยู่นี่หน่า" หลิ่งฟู่ลุกขึ้นหันมาทางซ้ายก็พบท่านอ๋องนอนอยู่ข้างๆ

"หรือว่าท่านพี่เป็นคนอุ้มข้าขึ้นมานอนบนเตียง" หลิ่งฟู่พยายามคิดเท่าไหร่นางก็คิดไม่ออกจู่ๆ มือหนาๆ ของท่านอ๋องก็โอบกอดเอวเล็กของนางให้นอนลงข้างๆ

"เจ้านี่ชอบตื่นแต่เช้า นอนต่ออีกสักหน่อยเถอะข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกินขอนอนกอดเจ้านานๆ หน่อยไม่ได้หรือไง"

"ท่านพี่ท่านฟื้นแล้วหรือเพคะ ท่านบาดเจ็บอยู่ปล่อยข้าเถอะ ข้าเกรงว่าข้าจะทำให้ท่านพี่บาดเจ็บหนักกว่าเดิม" แต่ทว่าท่านอ๋องไม่ได้ฟังคำพูดของนาง เขากอดรัดนางแน่นกว่าเดิม

"แผลแค่นี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอกนอนอยู่อย่างนี้ก่อนเถอะนะ"

"ก็ได้เพคะ" หลิ่งฟู่นางไม่อยากขัดผู้บาดเจ็บอีกอย่างนางเองก็คิดถึงอ้อมกอดของท่านอ๋องยิ่งนักนางจึงนอนหลับต่อจนช่วงสายๆ ของวัน บ่าวรับใช้ทั้งหมดต่างรู้ดีว่านางดูแลท่านอ๋องจนไม่ได้หลับได้นอนก็เลยไม่มีผู้ใดกล้ามารบกวนเวลานอนหลับของทั้งคู่

หลายวันต่อมาอาการของท่านอ๋องก็ดีขึ้นมากแล้วด้วยความดูแลเอาใจใส่ของหลิ่งฟู่ทำให้ท่านอ๋องอาการฟื้นตัวได้ไว

"ดื่มยาตัวนี้ด้วยนะเพคะ" เมื่อนางเห็นสามีของนางกินอาหารเสร็จก็ได้มอบยาต้มให้แก่ท่านอ๋องได้ดื่ม

"ตอนนี้ข้าเองหายดีแล้ว ยาต้มพวกนั้นข้าดื่มจนไม่อยากจะดื่มแล้วล่ะ เจ้าหยุดต้มมาให้ข้าเสียที"

ท่านอ๋องใช้มือปัดป่ายถ้วยยานั้นออกไปห่างจากตัว

"แต่ว่าร่างกายของท่านยังไม่แข็งแรงเลยนะเพคะท่านหมอบอกว่าให่ท่านดื่มยาจนกว่าท่านจะกลับมาเป็นปกติ "

"ตอนนี้ข้าหายแล้วจริงๆ และก็กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมแล้วไม่เชื่อเจ้าจะให้ข้าพิสูจน์หรือไม่" ท่านอ๋องพูดพร้อมทำใบหน้าเจ้าเล่ห์ใส่หลิ่งฟู่และนางเองก็รู้ว่าที่ท่านอ๋องพูดถึงนั้นหมายถึงเรื่องใด นางจึงลุกขึ้นพูดเปลี่ยนเรื่องเพราะอายเหล่าสาวใช้

"ท่านหายแล้วก็ดี ต่อไปนี้ข้าจะได้พักผ่อนเสียบ้าง " หลิ่งฟู่เดินหนีแต่ก็ถูกท่านอ๋องดึงแขนนางไว้โดยไม่ทันได้ตั้งตัว หลิ่งฟู่จึงได้มานั่งบนตักของท่านอ๋องโดยไม่ได้ตั้งใจ

"ข้าไม่อยู่เพียงไม่กี่วันตัวของเจ้าช่างเบาลงยิ่งนัก พวกเจ้าไปพักผ่อนเถิดต่อจากนี้ขอจะดูแลชายาของข้าเอง หากข้าไม่ได้เรียกหาไม่ต้องเข้ามา"

"เพคะ" สาวใช้รวมถึงซูฮวาต่างพากันเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่ลืมที่จะปิดประตูให้ท่านอ๋องอีกด้วย หลิ่งฟู่อายจนเบาหน้าแดงไปหมดนางตีลงที่อกแกร่งของท่านอ๋องโดยลืมไปว่าเขายังเจ็บอยู่

"ท่านพูดเช่นนั้นสาวใช้คงคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วนะท่านพี่"

"โอ๊ย!!" ท่านอ๋องร้องออกมาเสียงหลง

"โอ๊ะ!! ท่านพี่ข้าลืมไปว่าท่านยังบาดเจ็บอยู่" หลิ่งฟู่รีบลูบอกเขาเบาๆ

"ข้าแค่แกล้งเจ้าเล่น สาวใช้จะคิดเช่นไรก็ช่างสิ ก็เจ้าเป็นชายาของข้ามีอะไรที่เจ้าต้องอายเล่า ข้าหายดีเพราะมีเจ้าดูแล ตอนนี้ถึงเวลาที่ข้าจะดูแลเจ้าบ้าง" พูดจบท่านอ๋องก็โอบกอดหลิ่งฟู่ก่อนจะมอบความถวิลหาตลอดเวลาที่ห่างจากนางครั้งแล้วครั้งเล่าจนหลิ่งฟู่แอบคิดว่านี่คือผู้หายจากการบาดเจ็บมาใหม่ๆ จริงนะหรือ