บทที่ 207

ความงามของนางกำลังล่อลวงเขา ทั้งริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้ม ทั้งยามที่นางโกหกยิ่งชวนให้เขานึกเอ็นดู ถึงนางจะเติบโตและงดงามขึ้นมา ทว่ายามที่เอ่ยโกหกนั้นกลับเหมือนเด็กหญิงตัวน้อยที่คอยเดินตามเขาไปทุกที่เฉกเช่นในวันวาน

ทว่าเมื่อคิดขึ้นได้ว่าเรื่องของพวกเขาไม่ได้สวยงามอีกต่อไปแล้ว จูชางหลางจึงปล่อยปลายคางของนา