เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 553
บทล่าสุด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 562
"หรือเย่จิ่งหานต้องการจะเห็นข้าสิ้นแผ่นดินเช่นนั้นรึ เขาเองก็เป็นเสด็จอาแห่งแคว้นเย่" "นั่นสิ เพราะเขาคือเสด็จอาของแคว้นเย่ ฉะนั้นหลังจากที่แคว้นเย่สิ้นแผ่นดินแล้ว เขาก็จะปลุกระดมกองทัพอีกครั้ง ตีแคว้นหวาจนพ่ายแพ้ออกไป ถึงเวลานั้น หากเขาคิดจะนั่งบังลังก์ฮ่องเต้ ก็เป็นเรื่องที่ถูกหลักธรรมนองคลองธรรม ผู้ใดก็ไม่กล้าฝ่าฝืน ส่วนท่าน ก็จะกลายเป็นเด็กถูกทิ้งคนนั้นไป" ฮ่องเต้เย่มีคำพูดมากมายอยากจะตอกนางกลับไป ทว่ากลับคิดเหตุผลที่จะหยุดนางได้ไม่ออก กู้ชูหน่วนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง "ฉะนั้น ไม่สู้ท่านเลือกที่จะเชื่อข้า ข้ารับประกันว่าจะต้องทำให้เย่จิ่งหานออกมาจัดการแคว้นหวาได้ ทำให้แคว้นเย่ของพวกเรามั่นคงปลอดภัย" "เย่จิ่งหานจะฟังเจ้าหรือ" "แน่นอน เชื่อว่าฝ่าบาทคงเคยได้ยินว่าท่านอ๋องโปรดปรานข้าเพียงใด" "แต่เหตุใดเจ้าต้องช่วยข้าด้วย" เขารู้สึกอยู่ตลอดว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล แต่คิดไปคิดมา ก็คิดไม่ออกว่าเป็นเรื่องใดกันแน่ "ข้ากำลังตั้งท้องของเทพสงครามอยู่ไม่ใช่หรือ หลายวันก่อนข้าฝัน ฝันเห็นว่าเจ้าแม่กวนอิมมาดลบันดาล บอกว่าเทพสงครามฆ่าคนมามากนัก พลังชั่วร้ายหนักหนาเกินไป ลูกจะ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 561
กู้ชูหน่วนแคะหู พลางบ่นพึมพำอย่างเหลืออด "หนวกหู" "สามหาว ข้าคือฮ่องเต้แห่งแคว้นเย่ ประมุขผู้มีอำนาจสูงสุด เจ้าบังอาจกล้าไม่เคารพข้าเช่นนี้ ใครก็ได้ เข้ามา อ้ะ..." กู้ชูหน่วนสองมือกอดอก ท่าทางสบายๆ ไม่ทุกข์ร้อน "ฮ่องเต้ ข้าขอเตือนท่านว่า ก่อนจะตะโกนเรียกใคร คิดดูให้ดีๆ เสียก่อน ต่อให้ท่านเรียกเหล่าองครักษ์มาทั้งหมด ในฐานะที่ข้าเป็นชายาเอกของเทพสงคราม พวกเขาจะกล้าจัดการข้าหรือ" "เจ้า......" ฮ่องเต้หงุดหงิด นางผู้นี้ จงใจขู่เขาชัดๆ เพราะการตะโกนเสียงดังของเขา ทำให้เหล่าองครักษ์ตื่นตกใจ พากันเข้ามาคุกเข่าตรงหน้า "กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาท ขอพระองค์อายุยืนหมื่นปีหมื่นหมื่นปี ไม่ทราบว่าฝ่าบาททรงตะโกนเรียกกระหม่อมเพราะ..." องครักษ์ผู้เป็นหัวหน้าแอบเหลือบมองกู้ชูหน่วนปราดหนึ่ง มือพลอยกำด้ามดาบโดยไม่รู้ตัว "ข้าเรียกพวกเจ้าเสียเมื่อไหร่ เป็นถึงองครักษ์แห่งราชสำนัก หูพวกเจ้าแต่ละคนเป็นเช่นนี้ แล้วข้าจะวางใจให้พวกเจ้าคุ้มกันความปลอดภัยข้าได้อย่างไร" "พะยะค่ะๆๆ......" "ยังไม่รีบออกไปอีก" "พะยะค่ะ....." กลุ่มองครักษ์หลายคนเข้ามา แล้วออกไป เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นรวดเร็วใ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 560
กู้ชูหน่วนยืนอยู่ด้านหลังเขาเทียม ชะโงกหน้าไปมอง กลับเห็นว่าผู้ที่กำลังตวาดอยู่นั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นฮ่องเต้ของแคว้นเย่ ฮ่องเต้เพิ่งจะอายุได้สิบกว่า ดูแล้วยังอ่อนเยาว์นัก ตรงหน้าเขา มีขุนนางเจ็ดแปดคนกำลังคุกเข่า ขุนนางเหล่านั้นตัวสั่นเทา ก้มหน้าก้มตาไม่กล้ามองฮ่องเต้ ทั่วทั้งร่างสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว หนึ่งในนั้นมีพ่อของนางอยู่ด้วย อัครเสนาบดีกู้ ขุนนางผู้หนึ่งเอ่ยเสียงสั่น "ฝ่าบาท ไม่ใช่ว่าแคว้นเย่ของเราไม่มีแม่ทัพ เพียงแต่เทพสงครามมีคำสั่ง ไม่อนุญาตให้แม่ทัพของแคว้นเย่เราออกรบ ไม่เช่นนั้นจะได้เห็นดีกัน" "ไร้สาระ ข้าหรือเขากันแน่ที่เป็นฮ่องเต้ พวกเขาได้เบี้ยหวัดจากใคร" เหล่าขุนนางพากันเงียบกริบอีกครั้ง "ตอบสิ เหตุใดไม่พูด เป็นใบ้กันหมดรึ แคว้นหวาตีเข้ามาถึงเมืองอู๋ซวงแล้ว ขืนตีเข้ามาอีก ดินแดนของข้าก็จะไม่เหลือ หากข้ากลายเป็นคนสิ้นชาติ พวกเจ้าก็ไม่มีทางดีไปกว่าข้าหรอก" "ฝ่าบาท ยามนี้มีเพียงสองทางให้เลือก ทางแรก พวกเราพยายามตีต้านต่อไปอย่างสุดกำลัง ทางที่สองคือ ขอให้เทพสงครามช่วย" "ข้าไม่มีทางขอให้เทพสงครามช่วย เทพสงครามมักใหญ่ใฝ่สูงนัก เขาต้องการบัลล
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 559
"พระชายาคิดว่า ข้าต้องซ่อนสิ่งใดหรือ ทั่วทั้งใต้หล้า ข้าต้องการสิ่งใดก็ได้ จำเป็นต้องซ่อนรึ ? มีแต่พระชายานั่นแหละ คงไม่ใช่เพราะเจตนาเดิมไม่ได้อยู่ตรงนี้แต่แรกหรอกกระมัง" "เพ้อเจ้ออะไรกัน ข้าก็แค่กลัวว่าท่านจะเอาของดีไปซ่อนไว้ นี่ เอาอันนี้นี่แหละ" กู้ชูหน่วนเลือกมุกราตรีเม็ดโตเท่าขอบถ้วยเม็ดนั้นมา มุกราตรีเม็ดนี้ สามารถส่องแสงสว่างไสวท่ามกลางคืนที่มืดมิด สามารถส่องสว่างทุกสิ่งรอบตัวได้ มีมันแล้ว ต่อไปกลางดึกยังสามารถใช้เป็นไฟฟ้าได้ ยิ่งไปกว่านั้น มุกราตรีเม็ดนี้ มูลค่าไม่มีทางด้อยไปกว่าสิ่งอื่นในที่นี้แน่ เพียงแค่กู้ชูหน่วนไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าใดนัก หัวใจแห่งหล่อแกไม่ได้อยู่ที่นี่ แล้วจะอยู่ที่ใดได้ หรือว่า... ข้อมูลของเสี่ยวลู่คลาดเคลื่อน "ได้ เช่นนั้นมุกราตรีเม็ดนี้ก็เป็นของพระชายาแล้ว" "ขอหลายๆ เม็ดหน่อยได้ไหม" "ไม่ได้" "เช่นนั้นก็ขอเพิ่มอีกสักเม็ด" "เม็ดเดียวก็ไม่ได้" "ขี้เหนียว" "ได้ยินมาว่าในวังมีงานเลี้ยง หากเจ้าชอบงานเลี้ยง จะไปดูก็ได้" กู้ชูหน่วนอยากจะปฏิเสธ แต่คิดถึงหัวใจแห่งหล่อแก ปากนางจึงเปลี่ยนไปเองอัตโนมัติ "ได้สิ ข้ายังไม่เคยเ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 558
"จะไปตอนนี้เลย ? รีบร้อนเพียงนี้เชียวหรือ" "ฟ้ายังไม่มืด กลับไปก็ไม่มีอะไรทำ ข้าอุดอู้อยู่ในจวนมาตั้งนาน อีกทั้งวันนี้ได้เงินมาเยอะ ข้าอารมณ์ดีอย่างไรเล่า" "ได้" เย่จิ่งหานยิ้มด้วยความเอ็นดู และไม่ได้ซักไซ้นางต่อว่าไปเรียนวิชากลั่นยามาจากที่ใด หรือไปได้วัสดุตัวยามากมายเพียงนั้นมาจากที่ใด ตั้งแต่ที่กู้ชูหน่วนข้ามมิติมา นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้เข้าวังหลวงอย่างจริงๆ จังๆ คานแกะสลักและศิลปะภาพวาดหลากสีสันภายใน อร่ามเรืองรอง ตำหนักเรียงรายติดกันไปทีละหลังด้วยสัดส่วนที่พอเหมาะ นางและเย่จิ่งหานเดินเคียงกันเข้าไป ผู้ที่เดินผ่านล้วนแต่พากันคุกเข่าคำนับ ตกใจกลัวจนตัวสั่น วังหลวงกว้างใหญ่ไพศาล เส้นทางที่พวกเขาผ่าน ราวกับไร้ผู้คนไร้เขตแดน ไม่มีผู้ใดกล้าขวาง กู้ชูหน่วนกำลังคิดว่าควรจะสลัดเย่จิ่งหานออกไปเช่นไรดี หากเข้าไปในห้องเก็บสมบัติแล้ว นางสามารถขอหัวใจแห่งหล่อแกต่อหน้าเย่จิ่งหานโดยตรงได้ นางพยายามหลายครั้งที่ให้จะเย่จิ่งหานไปทำธุระของตนก่อน ส่วนนางจะเข้าไปที่ห้องเก็บสมบัติคนเดียว แล้วถือโอกาสไปเดินเล่นในวัง แต่เย่จิ่งหานไม่รู้ไปกินอะไรผิดมาหรืออย่างไร ไม่ยอมห่า
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 557
ประโยคนี้ทำให้ชิงเฟิงที่ได้ยินไม่พอใจยิ่งนัก ยิ่งรู้สึกเสียดายแทนชิวเอ๋อร์ ในใจของนาง ในสายตาของนางมีแต่พระชายา นึกถึงพระชายาอยู่เสมอ แต่นางกลับเห็นชิวเอ๋อร์เป็นเพียงสิ่งของ คิดจะยกให้ผู้ใดก็ให้ คิดจะทิ้งก็ทิ้ง ไร้หัวใจจริงๆ เสียงประตูใหญ่ถูกเปิดออก เย่จิ่งหานกลับมาแล้ว เขาอยู่ในเสื้อคลุมสีม่วง สวมหน้ากาก มองไม่เห็นรูปโฉมที่แท้จริง แต่ทั่วทั้งร่างของเขาแผ่ซ่านความน่าเกรงขามและเด็ดเดี่ยวออกมา เพียงมองแค่ปราดเดียว ก็ทำให้ผู้คนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ราวกับเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา พวกเขาเป็นเพียงแค่มวกมดต้อยต่ำเท่านั้น เมื่อเย่จิ่งหานเข้ามา กู้ชูหน่วนก็รีบฟ้องด้วยความไม่พอใจทันที "ท่านอ๋อง ท่านดูสิ นี่งานประมูลอะไรกัน ของที่ประมูลไม่มีที่ข้าถูกใจเลยสักชิ้น ข้าอยู่ที่นี่ เบื่อจะแย่อยู่แล้ว เหตุใดท่านไปตั้งนานกว่าจะกลับมา คงไม่ได้ไปเที่ยวหาสตรีอื่นด้านนอกหรอกกระมัง" เย่จิ่งหานมองไปทางชิงเฟิง ชิงเฟิงรีบก้มหน้า ก่อนจะพูดด้วยท่าทางรู้สึกผิด "ของที่ประมูลล้วนแต่เป็นของดีทั้งสิ้น แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด พระชายาถึงไม่ถูกใจเลยสักชิ้น" ไม่รู้เพราะอะไร ชิงเฟิงรู้สึกหัวใจ
บางทีคุณอาจจะชอบ
ใต้หล้าสยบรัก
จูน187.8K viewsมนตรารักท่านอ๋องขี้หึง (หึงโหด คลั่งรัก)
ชาไทยเย็น12.6K viewsซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม
เหลียนฮวาสีชมพู/เสี่ยวอวี้16.5K viewsปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ
มู่โร่ว162.5K viewsจอมนางพญามาร
LiHong4.1K viewsพิศวาส 3000 ปี
จ้าวฮุ่ยอิง1.1K viewsข้าไม่อยากเป็นนางเอกผู้ถูกทอดทิ้ง
ปังจัง50 viewsสตรีอ้วนเช่นข้า ขอหย่ารักท่าน
ฟู่จินเฟย3.3K views
