กลิ่นหอมจางๆ

ณ ตำหนักบูรพา แดดยามบ่ายเริ่มทอดเงาทาบปลายชายม่าน เมื่อซางหลางนั่งทอดอารมณ์อยู่บนศาลาริมระเบียง ลมเช้าพัดเอื่อย กลิ่นดอกไม้เจือจางในอากาศ เขายกน้ำชาขึ้นจิบช้า ๆ สายตาหรี่ลงเล็กน้อยอย่างครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อคืนรอยยิ้มของไป๋ฮวายังตรึงใจเขา

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นก่อนที่เว่ยจินจะก้าวเข้ามาอย่างสง่างาม ริมฝีปากเผยรอยยิ้มน้อยๆ มือหนึ่งถือดอก จื่อหลาน เขาหมุนดอกไม้ในมือเล่นก่อนจะเอ่ยขึ้นช้า ๆ

“แปลกดีนะ ซางหลาง ท่านว่าหญิงสาวที่ตื่นเช้า รดน้ำต้นไม้ สูดกลิ่นดอกไม้ จะเป็นคนแบบไหนกัน”

ซางหลางปรายตามองอย่างสงสัย

“เจ้าพูดอะไรคลุมเครืออีกแล้วเว่ยจิน ดอกไม้ในมือเจ้าคืออะไรกันแน่ตั้งใจจะบอกอะไรข้า”

“ดอกจื่อหรานอย่างไรเล่าเจ้าไม่รู้จักมันหรือ” เว่ยจินยิ้มหวานแต่ดวงตาเป็นประกายขำขัน

“ดอกไม้จากสวนทางทิศเหนือของจวนอ๋องไร้พ่าย ข้าเด็ดมาตอนเช้ามืดยามเหมา…พร้อมกับได้พบหญิงงามนางหนึ่งถือว่ากำไร ดีนะที่ท่านลุงอนุญาตไห้ข้าค้างที่จวนอ๋องไร้พ่ายได้”

ซางหลางชะงัก ดวงตาเงียบขรึมพลันเปลี่ยนสี

“หญิงงาม เจ้าหมายถึงไป๋ฮวาอย่างนั้นหรือ”

“ก็นะ” เว่ยจินยิ้มเย้าอย่างจงใจ

“ท่านว่า ดอกไม้หรือรอยยิ้มของนางที่ข้าได้มาใ