ตอนที่ 3 ฉันต้องรอด!?

ฉันจ้องตาไอ้มาเฟียหน้าหล่อที่นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงหน้าอย่างหวาดระแวงสุดชีวิต…

“สรุปคือฉันต้องเป็นแฟนนาย… แค่เพราะหมาของนายติดฉัน!?”

“อืม”

เรย์จิ… นายแม่งตอบง่ายไปไหมฟะ!? 😱💀

“ไม่เอาโว้ยยย!!” ฉันลุกพรวดขึ้นทันที

“ฉันไม่อยากเป็นแฟนมาเฟีย! ฉันแค่อยากกลับบ้านไปเล่นเกม!!”

“นั่งลง”

“ไม่!!”

หมับ!

เฮ้ยยย! อิบ้านี่มันดึงแขนฉันให้นั่งลงไปอีกแล้ว!!

“เธอกล้าปฏิเสธฉันต่อหน้าแบบนี้ตลอดเลยนะ” เขาพูดเสียงเรียบ สายตาคมกริบเหมือนจะกรีดวิญญาณฉันเป็นชิ้นๆ ได้

“เธอรู้ไหมว่าไม่มีใครกล้าทำแบบนี้กับฉันมาก่อน”

แล้วฉันต้องภูมิใจรึไงฟะ!? 😱

“แต่ก็ดี” เรย์จิพยักหน้าเบาๆ

“ฉันชอบ”

ชอบพ่อง!!

ฉันอยากจะกรีดร้องลั่นร้าน! ทำไมหมอนี่ถึงเป็นคนที่ตรรกะพังขนาดนี้วะ!? 😵💫💀

“ฟังนะ…” ฉันพยายามสูดลมหายใจเข้า อธิบายให้คนตรงหน้าฟังอย่างใจเย็นที่สุดเท่าที่จะทำได้ (ถึงแม้ฉันอยากจะฟาดหน้าหล่อๆ นั่นสักทีมากกว่าก็ตาม!)

“นายเป็นมาเฟีย ฉันเป็นแค่เด็กเนิร์ดที่วันๆ นั่งเล่นเกมกับอ่านมังงะ ฉันไม่มีทางใช้ชีวิตร่วมกับนายได้แน่ๆ เข้าใจไหม!?”

เรย์จิเท้าคางมองฉัน ราวกับกำลังวิเคราะห์ข้อมูลอะไรบางอย่างอยู่

“ทำไมจะไม่ได้?”

“ก็นายยิงปืนเป็น ฟันดาบเป็น ส่วนฉันใช้แต่จอยเกมกับคีย์บอร์ด!” ฉันโวยวายสุดเสียง

“แค่นี้ก็ไปกันไม่รอดแล้ว!”

“งั้นก็ฝึกซะ”

“...หา!?” ฉันกะพริบตาปริบๆ

“ถ้าคิดว่าเข้ากับฉันไม่ได้เพราะใช้ปืนไม่เป็น ก็ฝึกซะ” เรย์จิพูดหน้าตาย

“ฉันจะสอนให้เธอยิงปืนเอง”

“ไม่เอาโว้ยยยย!!” ฉันแทบจะร้องไห้ออกมาแล้วนะ! ฉันแค่เด็กเนิร์ด ไม่ใช่นางเอกหนังแอ็กชันนะเว้ย!! 😭

“ใจเย็น” เรย์จิยกมือขึ้นเหมือนจะปลอบ แต่สีหน้ามันดันนิ่งสนิทจนฉันไม่รู้เลยว่าหมอนี่กำลังคิดอะไรอยู่

“จะให้ใจเย็นได้ไงฟะ!!!”

…แล้วอยู่ดีๆ เขาก็หยิบมือถือออกมา กดโทรหาคนบางคน

📞 “คิน จัดการเรื่องแฟนฉันให้เรียบร้อยที”

“เฮ้ยยย! เดี๋ยวๆๆๆ! นายจะให้ลูกน้องมาฆ่าฉันเรอะ!?” ฉันแทบจะกระโดดข้ามโต๊ะหนี!

เรย์จิเลิกคิ้ว “ใครว่า?”

📞 “ฉันหมายถึงให้เตรียมห้องที่บ้านไว้ เธอจะย้ายมาอยู่กับฉัน”

“.....”

“ห้ะ!?!?!?!?!” 😱

เสียงกรีดร้องในหัวฉันดังก้องเป็นล้านเดซิเบล!

เดี๋ยวๆๆ นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ!? ฉันแค่เผลอไปช่วยหมาของมาเฟีย แล้วตอนนี้ฉันต้องย้ายไปอยู่บ้านมันเนี่ยนะ!?!? 😵💫🔥

ฉันจ้องเรย์จิด้วยสายตาเหลือเชื่อสุดชีวิต แต่เจ้าตัวกลับนั่งไขว่ห้างชิล ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มือข้างหนึ่งถือมือถือแนบหู ส่วนนิ้วอีกข้างเคาะโต๊ะเบาๆ อย่างใจเย็น ราวกับนี่เป็นแค่ธุรกรรมธุรกิจทั่วไป

แต่สำหรับฉัน… นี่มันคือการลักพาตัวชัด ๆ !!!!

“เดี๋ยวๆๆๆๆๆ!!!!” ฉันแทบจะพุ่งข้ามโต๊ะไปกระชากมือถือจากมือเขา

“นี่มันไม่ใช่เรื่องที่นายจะมาตัดสินใจเองนะโว้ยยย!!”

เรย์จิปรายตามองฉันเล็กน้อย ก่อนจะพูดลงโทรศัพท์ต่อด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งจนขนลุก

📞 “เอาห้องที่ติดกับฉันก็ได้”

“เห้ยยย!!!” ฉันแทบจะพ่นวิญญาณออกจากร่าง

“ไม่เอาโว้ยยย!! ใครบอกว่าฉันจะไปอยู่บ้านนายกันฟะ!?!”

เรย์จิวางสายโดยไม่พูดอะไรอีก จากนั้นก็กดล็อกหน้าจอมือถือวางลงบนโต๊ะอย่างใจเย็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น... ในขณะที่ฉันกำลังจะบ้าตายแล้ว!!!

“ทำไมฉันต้องย้ายไปอยู่บ้านนายฟะ!?” ฉันโวยวายสุดเสียง

“ฉันมีบ้านของฉันเองนะ!”

“ไม่ปลอดภัย” เขาตอบเรียบๆ

“ไม่ปลอดภัยพ่องงง!!” ฉันจะบ้าตายแล้วจริง ๆ นะ!

“ตอนนี้เธอเป็น ‘แฟน’ ของฉัน” เรย์จิพูดต่อเหมือนนี่เป็นเรื่องที่ทุกคนควรเข้าใจ

“พวกศัตรูของแก๊งฉันต้องเริ่มสืบแล้วว่าเธอเป็นใคร ถ้าเธออยู่ที่เดิม อาจมีพวกมันไปหาที่บ้าน”

“...เฮ้ยๆๆๆๆ เดี๋ยวนะ!!” ฉันเริ่มสติแตก

“ทำไมแค่แมตช์กันในแอปเดต ฉันต้องมาเสี่ยงตายกับแก๊งมาเฟียด้วยฟะ!? ฉันไม่ได้สมัครเข้าชิงตำแหน่ง ‘ราชินีแก๊งมาเฟีย’ นะโว้ยยย!!!” 😭

“ก็ช่วยไม่ได้” เรย์จิยักไหล่

“เพราะเธอเป็นของฉันแล้ว”

“ไม่เป็นเว้ยยยยย!!!” 😱💀🔥

ฉันอยากจะกระโดดข่วนหน้าหมอนี่จริงๆ !!! ไอ้บ้านี่มันยึดติดกับตรรกะบ้าอะไรวะ!?

ให้ตายเถอะ!! นี่ฉันไปแมตช์กับตัวอะไรมาเนี่ย!? 😵💫 💀

หลังจากฉันเริ่มตั้งสติได้ รู้ตัวว่า ถึงสติแตกไป ไอ้หน้าหล่อนี่ก็ไม่มีวันสะทกสะท้าน ฉันต้องวางแผนใหม่

“นี่นาย ใครเขาย้ายไปอยู่บ้านแฟนตั้งแต่เดตแรกกันฟะ!?”

เรย์จิมองฉันนิ่งๆ เหมือนกำลังพิจารณาว่า ฉันกำลังประท้วงจริงๆ หรือแค่เล่นตัว ริมฝีปากบางยกยิ้มเล็กน้อย

“มีปัญหา?”

“มีโว้ยยยยย!!” ฉันกระแทกมือกับโต๊ะเสียงดังจนลูกน้องมาเฟียที่อยู่มุมร้านแอบขยับมือไปแตะปืนที่เอว

เฮ้ยๆ ใจเย็นนะทุกคนน!! ฉันแค่โวยวาย ไม่ได้จะก่ออาชญากรรมนะเฟ้ย!!!

ฉันกลืนน้ำลาย นี่มันอันตรายกว่าตอนเล่นเกม Battle Royale อีกนะเนี่ย…

ถ้าขืนเถียงกับไอ้บ้านี่ต่อ ฉันอาจได้ไปอยู่บ้านเขาแบบตัวเป็นๆ หรือไม่ก็ถูกแพ็กใส่กล่องไปเลยก็ได้!! 😱💀

ต้องหาทางต่อรอง… ต้องเอาตัวรอดให้ได้!!

ฉันพยายามสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ ขณะที่สมองกำลังประมวลผลหาทางเอาตัวรอดจากสถานการณ์ ‘ถูกบังคับย้ายเข้าบ้านมาเฟีย’ นี่ให้ได้!

โอเค มินาเอะ… คิดสิ!

การเถียงกับผู้ชายคนนี้ดูจะไม่ได้ผล เพราะตรรกะเขาโคตรพังและ ดื้อเป็นควาย ดังนั้น—ฉันต้องใช้ ‘สกิลพูดโน้มน้าว’ ที่ได้มาจากการเล่นเกมจีบหนุ่มมาตลอดชีวิตให้เป็นประโยชน์!

ฉันสูดลมหายใจเข้า เปลี่ยนสีหน้าให้ดูอ่อนโยน (?) แล้วฝืนยิ้มแห้งๆ ออกมา

“อะ…เอางี้ดีไหม” ฉันกระแอมเบาๆ ก่อนจะพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน

“เราลอง… เอ่อ… คบกันไปก่อน แบบปกติ ไม่ต้องย้ายไปอยู่ด้วยกันก็ได้?”

เรย์จิเลิกคิ้วนิดๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร

เฮ้ย… หมอนี่กำลังพิจารณาข้อเสนอของฉันใช่มะ!? 😳

ฉันรีบพูดต่อทันที

“แบบว่าค่อยๆ ศึกษากันไปไง! นายเองก็น่าจะอยากลองใช้ชีวิตแบบคู่รักทั่วไปบ้างใช่มะ?”

...

...

เวรแล้ว… ฉันพูดอะไรออกไปฟะเนี่ย!?

ไอ้มาเฟียหน้าหล่อทำหน้าเหมือนกำลังคิดตามจริงๆ! เขาแตะคางตัวเองเบาๆ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย ดวงตาคมกริบฉายแววพิจารณา

โคตรเท่— เอ้ย! นี่ไม่ใช่เวลาชมพระเอกนะเว้ย!

“หืม…”

เรย์จิเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำออกมาเบาๆ

“อืม ก็น่าสนใจ”

เว้ยเฮ้ย! ดูเหมือนฉันจะรอดแล้วใช่มะ!? 😆🎉

“แปลว่า นายตกลงแล้วใช่ไหม!?” ฉันถามย้ำเสียงลุ้นสุดๆ ตื่นเต้นเหมือนเพิ่งผ่านด่านบอสใหญ่ได้สำเร็จ!

แต่ยังไม่ทันได้ดีใจครบสามวินาที…

เรย์จิปรายตามองฉันนิ่งๆ ก่อนจะพูด ข้อเสนอใหม่ ออกมา

“งั้นก็ดี” เขาพยักหน้าเบาๆ

“แต่มีข้อแลกเปลี่ยน”

...

ฉันรู้แล้วว่าแม่งต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล!!!

ฉันรีบขยับตัวออกห่างทันที “ข้อแลกเปลี่ยนอะไรฟะ!?”

เรย์จิเอนตัวพิงเก้าอี้ ก่อนจะพูดเรียบๆ ราวกับกำลังเสนอข้อตกลงทางธุรกิจ

“ถ้าเธอไม่ย้ายมาอยู่กับฉัน ก็ต้องมีลูกน้องของฉันตามอารักขาตลอด 24 ชั่วโมงแทน”

...

หา!?!?!? 😱 😱 😱

“อะ อารักขาอะไร!? ฉันไม่ต้องการบอดี้การ์ดนะเว้ย!”

“แต่ฉันต้องการ”

“ทำไมฟะ!?”

เรย์จิจ้องตาฉันนิ่งๆ ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ

“เพราะเธอเป็นแฟนฉัน”

“.........”

โอ๊ยยยย!!! ไอ้บ้านี่มันจริงจังสุดๆ ไปเลย!!! 😭

ฉันกัดริมฝีปากตัวเอง นี่ถ้าปฏิเสธไปอีก ฉันอาจโดนแบกไปคฤหาสน์มาเฟียเลยก็ได้…

ฉันชั่งใจอยู่สามวินาที ก่อนจะถอนหายใจยาว แล้วพยักหน้ารับข้อเสนอครึ่งทาง

“ก็ได้…” ฉันยอมแพ้

“แต่ห้ามเยอะเกินไปนะเว้ย! ฉันไม่อยากไปเรียนแบบมีมาเฟียใส่สูทเดินตามหลังเป็นสิบ!”

เรย์จิยกมุมปากขึ้นนิดๆ เหมือนพอใจกับการตกลงครั้งนี้

“หึ…”

เฮ้ย!? หมอนี่มันแอบยิ้ม!?!?!? 😳

ฉันสะดุ้งเฮือก—ไม่ใช่ว่ากลัวนะ! (อาจจะนิดหน่อย) แต่มันเป็นรอยยิ้มที่…

โคตรหล่อ!

บรรยากาศรอบตัวหมอนี่ตอนปกติก็น่ากลัวอยู่แล้ว แต่พอเห็นรอยยิ้มมุมปากนั่น มันเหมือน…

‘แบดบอยสายอันตรายที่หลุดออกมาจากมังงะ’ ชัดๆ!!! 😵

ให้ตายเถอะ!!! นี่ฉันต้องมานั่งหวั่นไหวกับมาเฟียเหรอฟะ!?

“ดีมาก” เรย์จิพูด ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดเบาๆ แล้วพูดเสียงราบเรียบ

📞 “คิน เปลี่ยนแผน ไม่ต้องเตรียมห้องที่บ้านแล้ว แต่ให้จัดคนดูแลเธอแทน”

ฉันกลอกตา ให้ตายเถอะ… นี่ฉันได้แฟนหรือได้บอดี้การ์ดส่วนตัวกันแน่!? 😩

แต่ยังไม่ทันได้โวยวายอะไรต่อ เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น

📱 [คุณได้รับคำขอเป็นเพื่อนจาก: คิน - หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยของแก๊งคุโรซาวะ]

...

เห้ยยยย!!! นี่มันอะไรกันฟะ!? 😱 😱 😱