ตอนที่ 4 ชีวิตฉันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป!?

หลังจากที่ฉัน ‘ยอม’ ให้มีลูกน้องมาเฟียตามอารักขาแทนการถูกจับไปอยู่คฤหาสน์ของเรย์จิ ฉันก็โล่งใจไปเปราะหนึ่ง…

…แต่ฉันคิดผิด!!!! 😱💀

วันรุ่งขึ้น

ฉันก้าวเท้าเข้าไปใน มหาวิทยาลัยไทระ อินโนเวชั่น (TIU) ตามปกติด้วยหัวใจที่ยังไม่ฟื้นตัวจากเหตุการณ์เมื่อคืน

แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือ—

ฉันมีผู้ชายตัวโตใส่สูทดำสองคนเดินตามมาด้วย!!!! 😱💥

“......”

“......”

ทั้งมหา’ ลัยเงียบกริบไปสามวินาที ก่อนที่เสียงซุบซิบจะเริ่มดังขึ้นราวกับไฟลามทุ่ง!!!

“เห้ยๆๆๆ ดูนั่นดิ!?”

“นั่นมันมินาเอะนี่!? ทำไมมีบอดี้การ์ดเดินตามวะ!?”

“อย่าบอกนะว่าที่บ้านเป็นมาเฟีย!!?”

ม่ายยย!!! พวกแกเข้าใจผิดแล้วววว!!! 😱😭

ฉันพยายามเดินก้มหน้าก้มตา ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่พูดตรงๆ เลยว่า—มันเป็นไปไม่ได้! 😵💫

ขนาดฉันแค่ขยับตัว นักศึกษาคนอื่นยังเหลือบมองด้วยสายตาตื่นเต้นสุดขีด ราวกับฉันเป็นซูเปอร์สตาร์ หรือไม่ก็นักโทษที่เพิ่งแหกคุกมา!

“เฮ้ยๆๆ บอดี้การ์ดสองคนนั่นโคตรโหดอะ ดูดิ!”

“แม่งหล่อแบบหล่อดุๆ ด้วย! แต่แบบนี้แสดงว่า…มินาเอะซังเป็นลูกสาวมาเฟียจริง ๆ เหรอวะ!?”

ลูกสาวมาเฟียพ่องงง!!! 😱💀🔥

ฉันแทบอยากจะวิ่งหนีออกจากมหา’ ลัยไปซ่อนตัวอยู่ใต้กองดิน แค่วันแรกก็มีข่าวลือบ้าๆ แบบนี้แล้วเรอะ!?

ฉันเร่งฝีเท้าเดินไปที่คณะให้เร็วที่สุด หวังว่าถ้าเข้าห้องเรียนแล้ว ทุกอย่างจะสงบลง…

แต่เปล่าเลย…

ในห้องบรรยาย

พอฉันก้าวเข้าไป—

ห้องทั้งห้องเงียบกริบ!!!

แล้ว…

สายตาของเพื่อนทั้งคลาสก็มองฉันเป็นตาเดียวกัน 😱🔥

“...”

“...”

“เห้ยยย!! ทำไมแกมีบอดี้การ์ดฟะ!!!??”

เสียงของ อัยย์ เพื่อนตัวแสบของฉันแผดลั่นห้องทันที!!

บรรยากาศที่เงียบกริบเมื่อกี้พังทลายลงอย่างสมบูรณ์ ตอนนี้ทุกคนหันมาสนใจฉันแบบ เต็มๆ!

“ชู่ววว! แกเบาๆ หน่อยสิฟะ!” ฉันรีบลากอัยย์ให้นั่งลง ก่อนจะกระซิบเสียงเครียดสุดๆ

“ฉันอธิบายไม่ถูกอ่ะ… คือเรื่องมันยาว…” 😩

“เรื่องมันยาวบ้านแกสิ!” อัยย์ตบโต๊ะดังปังแล้วหรี่ตาใส่ฉัน

“แกอย่าบอกนะว่า—”

เธอขยับเข้ามาใกล้ แล้วลดเสียงลงเหลือแค่พอให้ฉันได้ยิน

“มันเกี่ยวกับ… ผู้ชายจากแอปเดตคนนั้น เรอะ!?”

สะ…สะดุ้งเฮือก!! 😨

ฉันเผลอสะดุ้งเล็กน้อย ซึ่งอัยย์จับสังเกตได้ทันที

“เห้ย…!?”

เธอเบิกตากว้างขึ้น ก่อนจะคว้าตัวฉันเขย่าไปมาเหมือนฉันเป็นขวดน้ำอัดลมที่ยังไม่ได้เปิดฝา!

“อย่าบอกนะว่า…แกเป็นแฟนมันจริงๆ เรอะ!?!?” 😱🔥

ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อก—ขอโทษนะอัยย์ ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เหมือนกัน!!!

ฉันค่อยๆ พยักหน้าเบาๆ แบบสโลว์โมชั่นสุดๆ ราวกับเป็นซีนหนังดราม่าหนักๆ

“...”

อัยย์ชะงักไปสามวินาที

จากนั้น…

“เฮ้ยยยยยยย!!! แกไปทำอิท่าไหนวะเนี่ยยยยย!!!?!?”

ฉันปิดหน้า ถอนหายใจยาว ๆ

“อัยย์… ฉันไม่รอดอะ…” 😭💀🔥

“เวรเอ๊ย!! แล้วทำไมต้องมีบอดี้การ์ดเดินตามแบบนี้ด้วยฟะ!?”

เสียงของอัยย์เพื่อนตัวแสบของฉันดังขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามล้านแปด เธอเหลือบมองชายฉกรรจ์สองคนที่ยืนกอดอกอยู่ไม่ไกลอย่างหวาดระแวง พวกเขาสวมสูทดำเนี้ยบ หน้าตาดุดันเหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมให้ ‘เฝ้าระวัง’ ตลอดเวลา

และพวกเขา… กำลังจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลาจริงๆ เฮ้ยย! นี่ฉันจะกลืนน้ำลายยังต้องระวังเลยไหมฟะ!? 😱

ฉันพ่นลมหายใจออกอย่างปลงตก ก่อนจะพึมพำเสียงแผ่ว

“มันเป็นข้อแลกเปลี่ยนไง…”

“ข้อแลกเปลี่ยน!?” อัยย์ขมวดคิ้ว

“ข้อแลกเปลี่ยนบ้าอะไรฟะ!?”

ฉันเหลือบมองซ้ายขวาก่อนจะกระซิบตอบ

“เพราะฉันไม่ย้ายไปอยู่บ้านเขา…”

อัยย์ทำหน้าเหวอทันที ก่อนจะตีไหล่ฉันดัง ป้าบ!

“โอ๊ยยย! แกไปคบกับตัวท็อปของวงการมาเฟียได้ไงฟะเนี่ย!!?!?”

“ฉันไม่รู้วววว!!!” 😭💥

ให้ตายเถอะ! ถ้าเวลาย้อนกลับได้ ฉันจะไม่มีวันยอมให้ไอ้แอปเดตบ้านั่นแมตช์ฉันกับ ‘เรย์จิ คุโรซาวะ’ แน่นอน!!!

“เออ แล้วมันเป็นมาเฟียแก๊งไหนฟะ!?” อัยย์เริ่มโหมดนักสืบทันที เธอหยิบมือถือขึ้นมาเตรียมค้นข้อมูล

“แกบอกว่าชื่อ เรย์จิ คุโรซาวะ ใช่มั้ย?”

“ใช่…” ฉันพยักหน้า “แต่ว่า—”

ติ๊ก ติ๊๊ก ติ๊๊ก! (เสียงอัยย์พิมพ์มือถือเร็วระดับเครื่องจักร)

เฮ้ยยย! เดี๋ยว! นี่แกจะกูเกิ้ลชื่อแฟน (?) ฉันต่อหน้าฉันเลยเรอะ!? 😵💫🔥

ผ่านไปไม่ถึงสิบวินาที…

อัยย์ก็เงยหน้าขึ้นมองฉัน สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปทันที จากที่ตื่นเต้นกลายเป็น… ซีดลงเล็กน้อย 😨💀

“มินาเอะ…”

ฉันเริ่มใจคอไม่ดี “อะไรฟะ?”

อัยย์กลืนน้ำลาย ก่อนจะเลื่อนหน้าจอมือถือมาให้ฉันดู

[เรย์จิ คุโรซาวะ – ทายาทตระกูลคุโรซาวะ ว่าที่หัวหน้าแก๊งมาเฟียที่ทรงอิทธิพลที่สุดในญี่ปุ่น]

[ฉายา: ‘มังกรดำแห่งคุโรซาวะ’]

[ผู้ที่ไม่มีใครกล้าต่อกร]

[ขึ้นชื่อเรื่องความโหด—]

โอ๊ยยยย! ฉันไม่อยากอ่านต่อแล้วโว้ยยย!!! 😱🔥

“แฟนแก…” อัยย์สูดลมหายใจลึก

“มันเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียจริงๆ ว่ะ!!!”

“ฉันรู้แล้วโว้ยยยย!!!” 😭

ฉันแทบจะฟุบลงกับโต๊ะด้วยความสิ้นหวัง

นี่มันอะไรกัน!? ฉันแค่อยากมีแฟนปกติ ไม่ได้อยากมาเป็นนางเอกมังงะแอ็กชันมาเฟียแบบนี้นะเว้ยยยย!!!

พรืด!!!

จังหวะนั้นเอง…

มือถือของฉันก็ดังขึ้น

📱 [สายเรียกเข้า: "เรย์จิ"]

“...”

ฉันกับอัยย์หันไปมองชื่อบนหน้าจอมือถือ พร้อมกัน และสีหน้าของพวกเราก็แข็งค้างไปทันที เหมือนโดนสตั๊นในเกม! 😨

“เห้ยๆๆ นี่มันโทรมาเช็กระยะไกลเลยเหรอวะ!?” อัยย์กระซิบเบาๆ

เฮือกกกกก!!! 😱💥

นี่มันสถานการณ์บ้าอะไรกัน!? ฉันเพิ่งนินทาหมอนี่ไปแค่ไม่กี่วินาทีเองนะ!!!

ฉันหันไปกระซิบกับอัยย์เสียงสั่น

“แกว่าฉันควรรับไหมฟะ…”

“รับเซ่!” อัยย์กระซิบกลับ

“ไม่งั้นแกอาจได้มีคนเพิ่มมาเดินตามอีกก็ได้!!”

เห้ยยย!!! 😱💀🔥

แค่สองคนฉันก็แทบแทรกแผ่นดินหนีแล้วนะโว้ยยย!!!

ฉันกลืนน้ำลาย รีบกดรับสายด้วยมือสั่น ๆ แล้วกรอกเสียงลงไปเบา ๆ

“ฮะ…ฮัลโหล?”

📱 “เธอถึงมหาวิทยาลัยแล้วสินะ”

เสียงทุ้มต่ำจากปลายสายทำให้ฉันสะดุ้งเฮือก! เฮ้ย! นี่นายเช็กตำแหน่งฉันได้ด้วยเรอะ!?

“อะ…อืม ถึงแล้ว” ฉันตอบเสียงตะกุกตะกัก

“ดี”

“...อ่า แล้ว…” ฉันกลืนน้ำลาย

“นายโทรมามีอะไรเหรอ?”

ปลายสายเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนที่เรย์จิจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ไม่ได้มีอะไร”

“หา?”

“แค่โทรมาเช็กเฉยๆ”

“...เอ่อ…”

“ก็เธอเป็นแฟนฉันแล้วนี่”

“......”

ฉันค้างไปสามวิ ก่อนจะค่อยๆ หันไปกระซิบกับอัยย์เสียงแตกพร่า

“เฮ้ยย! นี่มันโทรมาเช็กฉันแบบแฟนหวงแฟนรึเปล่าวะ!!?”

อัยย์พยักหน้ารัวๆ อย่างตื่นเต้นสุดขีด

“เออออ!! แกเจอคนคลั่งรักเข้าแล้ววว!!”

ฉันแทบล้มทั้งยืน เห้ยยย!! นี่มันเรื่องจริงใช่ไหม!? มาเฟียสุดโหดคนนี้มันเป็นพวกขี้หวงขนาดนี้เลยเรอะ!!! 😭💀🔥

แถม—

หมอนี่ใช้คำว่า ‘แฟนฉัน’ แบบโคตรลื่นไหลเลยอ้ะ!! 😵

โว้ยยย!!! ฉันขอลาออกจากตำแหน่งแฟน (?) ของมาเฟียได้ไหมเนี่ย!?!? 😭🔥