ความใกล้ชิด

อัญชันให้ชมพู่ช่วยยกสำรับข้าวขึ้นมาให้ด้านบนและก็เตรียมเสื้อผ้าอาภรณ์ไว้ให้พ่อคุ้ม อัญชันที่ทำทุกอย่างบนเรือนได้เป็นอย่างดีแม้จะอายุเพียง 17 ปีแต่ก็ถูกยายปริกอบรมบ่มนิสัยให้เป็นกุลสตรี

"พ่อคุ้มจ๊ะ พ่อคุ้ม"อัญชันใช้สองมือเรียวเล็กเขย่าไปที่ร่างหนาที่ยังคงนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง

อินทรีย์ที่ได้ยินเสียงของอัญชันก็รีบลืมตาขึ้นพร้อมกับลุกนั่งอย่างไม่ทันระวังจึงทำให้รู้สึกเจ็บแผล

"โอ๊ย.."!"

อัญชันที่ได้ยินเสียงพ่อคุ้มร้องดังลั่นจึงรีบพุ่งร่างกายเล็กๆ เข้าไปพยุง ไม่ให้พ่อคุ้มลุกพรวดพราดแบบนั้น

"พ่อคุ้มปวดแผลใช่หรือไม่จ๊ะพ่อคุ้มอย่าเพิ่งรีบขยับนะแผลยังไม่หายดี เดี๋ยวมันจะฉีก'อัญชันที่พอเรียนรู้วิชาแพทย์มาบ้างเพราะแม่ของอัญชันสอนไว้

"ข้าไม่เป็นไร อัญชันมีกี่ยามแล้วหนา"อินทรีย์ที่ลุกขึ้นได้ก็เห็นว่าตะวันโด่งแล้ว

'ไม่สายมากหรอกจ้ะพ่อคุ้ม วันนี้พ่อคุ้มอยู่ที่เรือนกับอัญชันเถิด ให้อัญชันดูแลพ่อคุ้มนะจ๊ะ"อัญชันทำท่าทางออดอ้อนอยากเป็นธรรมชาติ

"ก็ได้วันนี้ข้าจะอยู่ที่เรือนกับเอ็ง"อินทรีย์เองก็รู้สึกเหนื่อยไม่ใช่น้อยจึงรับปากอัญชัน

"พ่อคุ้มกินข้าวก่อนนะจ๊ะ แล้วเดี๋ยวอัญชันจะเปลี่ยนผ้าพันแผลแล้วก็เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้พ่อคุ้ม เปลี่ยนเสื้อผ้านะจ๊ะ"อัญชันที่ทำแบบนี้จนชินก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรเลยและยินดีจะทำให้อินทรีย์เสมอ

"ขอบใจนะอัญชัน ที่ดูแลข้าตลอดทั้งคืน"อินทรีย์จึงเริ่มตักข้าวกินจนหมดเกลี้ยง หลังจากนั้นอัญชันก็เปลี่ยนผ้าพันแผลและเช็ดเนื้อเช็ดตัวเท่าที่เช็ดได้พร้อมกับเปลี่ยนชุดใหม่ให้กับอินทรีย์

"อัญชันเดี๋ยวช่วยพยุงข้าออกไปนั่งรับลมด้านนอกเรือนหน่อยเถอะ อยู่ในนี้ร้อนอุดอู้เสียจริง"อินทรีย์ที่อยู่แต่ในห้องกับอัญชันก็รู้สึกอึดอัดเพราะว่าอากาศร้อน

"ได้สิจ๊ะ อัญชันกำลังจะออกไปนั่งร้อยมาลัยด้านนอกเลยจ้ะ พรุ่งนี้ว่าจะไปวัดเสียหน่อย จะไปทำบุญใส่บาตรให้แม่นวล"อัญชันพูดไปก็ยิ้มไปพร้อมกับเข้าไปประคองอินทรีย์

"ไปสิเดี๋ยว พรุ่งนี้ข้าจะไปเป็นเพื่อนเอ็ง เอ็งร้อยมาลัยเผื่อข้าสักพวงได้หรือไม่"อินทรีย์จริง.ๆ เดินเองไหวแต่ก็ยังอยากให้อัญชันมาคลอเคลียร์อยู่ใกล้.ๆ.จึงแกล้งให้อัญชันพยุงออกจากห้อง

"ได้สิจ๊ะ อัญชันจะร้อยพวงที่สวยที่สุดให้พ่อคุ้มอินทรีย์เลยจ้ะ"

"ขอบใจเอ็งมากอัญชัน"

อีจวงที่เดินชะเง้อชะแง้คอยาวอยู่ใต้ถุนเรือนไม่กล้าขึ้นเสนอหน้าให้อินทรีย์ได้เห็นอีจวงกระวนกระวายทำท่าทางเป็นห่วงอินทรีย์จนออกนอกหน้า

"อีชมพู่พ่อคุ้มเป็นอย่างไรบ้าง อยู่กับอีตัวซวยข้างบนดูซิ พ่อคุ้มของกูโดนยิง"

"ปากมึงหรอนั่นอีจวง" เสียงอีแดงตะโกนไล่หลังด่าอีจวงตอบกลับทันที

"ก็ปากกูนี่แหละ หรือมึงว่าไม่จริงล่ะ อยู่มาก็มีแต่เรื่องซวย ๆ ทำให้พ่อคุ้มต้องเจ็บตัวอีก"อีจวงไม่เคยที่จะยอมแพ้หากเป็นเรื่องของอัญชันอีจวงจะค้านจนหัวชนฝา

"พ่อคุ้มจะเป็นเช่นไร มันก็ไม่ใช่โกงการอะไรของพี่ดอกพี่จวง พี่มีหน้าที่ทำอะไรก็ทำไปเถอะ"นางชมพู่ก็รู้สึกไม่ชอบใจอีจวงอยู่แล้วยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่

"แล้วมึงเลิกเรียกคุณหนูอัญชันว่าอีหรือจิกบาลเสียทีหากพ่อคุ้มท่านไม่เมตตาแล้ว มาได้ยินแบบนี้มึงจะโดนเฆี่ยนและโดนไล่ออกจากเรือน"อีแดงถึงแม้จะเกลียดอีจวงแต่ก็ยังเตือนสติ

"ก็ได้แม่อัญชันคนสวย หากวันใดพ่อคุ้มเฉดหัวมันลงมาเป็นขี้ข้าเหมือนพวกเรา มึงก็คอยดูเถอะมันก็ไม่ต่างจากมึงกับกูหรอกอีแดง"

"หากพ่อคุ้มจะเฉดหัวคุณหนูอัญชันจริง คงเฉดหัวตั้งแต่อายุ 15 แล้วจ้า คงไม่รอให้คุณหนูโตเป็นสาวเช่นนี้ดอก แถมยังรักและหวงเป็นที่สุด"

นางชมพู่ที่ได้ยินก็ถึงกับอดกลั้นอารมณ์กลุ่มโกรธเอาไว้ไม่อยู่แทนอัญชัน

"แหมอีชมพู่ ทำเป็นเถียงแทนนายมึงนะ ระวังตัวให้ดีเถอะมึง หากวันใดกูได้ขึ้นเป็นใหญ่ที่นี่ กูจะเฉดหัวพวกมึงออกจากเรือนเสียให้หมด"

อีจงที่ยังพยายามฝันหวานว่าตนเองจะได้เป็นคุณหญิงแห่งเรือนนี้

"โอ๊ยกูทนไม่ไหวแล้วโว้ย..!! อีจวงมึงตื่นสักทีเถอะแม้แต่ปลายตีนของพ่อคุ้มอินทรีย์ ทุกวันนี้มึงก็ไม่ได้จับมึงยังจะมาหวังลมๆ แล้งๆ อยู่ได้"อีแดงที่รู้สึกสังเวชใจก็ตะโกนด่าให้อีจวงรู้สึกคิดเสียบ้าง

"พวกมึงอิจฉากูล่ะสิ กูไม่คุยกับพวกมึงแล้วไร้ประโยชน์เสียจริง"อีจวงที่พูดจบก็เดินสะบัดตูดออกจากครัว กลับไปที่ห้องอีจวงวางแผนบางอย่างอยากจะได้อินทรีย์ทำผัวจนตัวสั่น

อัญชันที่เตรียมข้าวของนั่งร้อยมาลัยโดยมีชมพู่นั่งดูอยู่ข้าง ๆ ไม่ห่าง อัญชันนั่งอยู่ที่พื้นกลางเรือนส่วนอินทรีย์นั่งอยู่บนแท่นนอน เขานอนดูอัญชันด้วยความเอ็นดู

"พ่อคุ้มจ๊ะ เห็นพี่มิ่งคนที่เลี้ยงวัวให้กับพ่อคุ้มเมื่อวาน แกมาขอให้อัญชันรับเมียของแกเข้ามาช่วยงานในเรือน พ่อคุ้มยังขาดคนไหมจ๊ะ"อัญชันที่ร้อยมาลัยไปด้วยก็ชวนอินทรีย์พูดคุย

"แล้วเอ็งเถอะ อยากจะได้เอามาช่วยงานตรงจุดไหนได้บ้างเล่า เรือนนี้ข้าก็ให้เอ็งคุมเสียหมดแล้ว เอ็งตัดสินใจดูเอาเถิด"อินทรีย์พูดให้อัญชันได้คิดและตัดสินใจเอง

"อัญชันตัดสินใจเองไม่ได้หรอกจ้ะ การจะรับคนเข้าก็ต้องให้พ่อคุ้มอนุญาตเสียก่อนอัญชันไม่ใช่.,.."ยังไม่ทันพูดจบอินทรีย์จึงพูดแทรกขึ้น

"เอ็งเป็นเจ้าของเรือนนี้ ไม่ต่างจากที่ข้าเป็น อย่าได้คิดจะพูดอะไร ที่มันทำให้ตัวเองตกต่ำลงจำไว้อัญชัน" อินทรีย์พูดจบ เขาก็ไม่หันกลับไปมองหน้าอัญชันปล่อยให้อัญชันได้นั่งร้อยมาลัยอย่างเงียบๆ

ทางด้านเหล่าบรรดาลูกสมุนคู่ใจก็พากันแห่มาที่เรือนแต่ไม่มีใครกล้าขึ้นเรือน เพราะรู้ว่าอัญชันอยู่บนเรือนดูแล พ่อคุ้มอินทรีย์ไม่ห่าง ทุกคนรู้ดีว่าอินทรีย์หวงอัญชันมากไหน

"พี่สนขึ้นไปหาพ่อคุ้มซิ" ลูกสมุนคนหนึ่งพูดขึ้น

"กูอีกแล้ว โถ่ชีวิตกู เมื่อคืนยังไม่เคลียร์เลยจะให้กูเดินไปหาลูกปืนพี่อินทรีย์อีกแล้ว ไอ้พวกเวร.!"ไอ้สนบ่นอุบ

"ก็ถ้าพี่ไม่ขึ้นไป พวกข้าก็ไม่กล้าขึ้นไปหรอกเดี๋ยวโดนพ่อคุ้มยิงไส้แตก" เหล่าลูกสมุนที่อยากมาดูอาการของอินทรีย์

อินทรีย์ที่ได้ยินเสียงคนเถียงกันด้านล่างเรือนจึงบอกให้ชมพู่ลงไปดู

"ใครกันนางชมพู่มาเอะอะอยู่ด้านล่างเรือนของข้า"อินทรีย์ตะโกนถาม

"พวกพี่สนกับลูกสมุนคนอื่นจากลานอาวุธจากพ่อคุ้ม"ชมพู่ตะโกนตอบขึ้นมาหลังจากเดินไปดูตามเสียง

"พวกมันมาทำไมกันเยอะแยะ"อินทรีย์รู้สึกหงุดหงิดที่เห็นเราลูกน้องมาออกันเต็มหน้าเรือนของตัวเอง

"พ่อคุ้มจะให้พวกพี่เขาขึ้นมาไหมจ๊ะ"ชมพู่รีบเดินมาถาม

ยังไม่ทันที่อินทรีย์จะเอ่ยปากอนุญาต ไอ้สนก็พุ่งตัวพรวดขึ้นมา พร้อมกับลากเหล่าบรรดาลูกสมุนทุกคนที่มาด้วย ขึ้นมาพร้อมกับส่งยิ้มแห้งๆมาให้อินทรีย์

"พวกมึงมาทำไม ทำไมถึงไม่ฝึกอาวุธกันที่ลาน"อินทรีย์ถามเสียงเรียบ

"ก็ไอ้พวกเวรน่ะ มันบังคับให้ข้าพามาหาพี่ มันเป็นห่วงพี่อินทรีย์ ที่โดนยิงเมื่อคืนนะจ๊ะ ก็เลยอยากมาดูว่าอาการพี่เป็นอย่างไรบ้าง"ไอ้สนถึงกับปากเหงื่อเพราะเรื่องที่พาบรรดาลูกสมุนไพรตกที่หน้าลำบากก็ยังไม่ได้เคลียร์กับอินทรีย์เลย

กูดีขึ้นแล้วพวกมึงไม่ต้องเป็นห่วงขอบใจมากแล้วพวกมึงว่างกันนักหรือไงถึงหยุดฝึกปรืออาวุธกันวันนี้เห็นกูไม่อยู่วันเดียวริจะขี้เกียจกันหรืออินทรีย์เตรียมจะลุกนั่งแต่ก็ยังรู้สึกเจ็บแผลตรงหัวไหล่

อัญชันละมือจากการร้อยมาลัยแล้ววิ่งปรี่เข้าไปที่ร่างใหญ่ของอินทรีย์อัญชันใช้ 2 มือเรียวเล็กประคองอินทรีย์ให้นั่งตรง

เหล่าบรรดาลูกน้องลูกสมุนของอินทรีย์ต่างจ้องหน้าอัญชันกันตาไม่กระพริบ ด้วยความขาวสวย หน้าคมคาย ตาโตขนตางอน ปากนิด จมูกหน่อยผมยาวหยิกหยักศกสลวย ใครมองก็ต้องเคลิบเคลิ้มจนไม่อาจละสายตาจากความสวยงามนี้ได้

"พวกมึงมองอะไรกันวะ..! อยากให้กูควักลูกกะตาพวกมึงออกหรือเปล่า ไอ้พวกนี้นี่"อินทรีย์พูดข่มขู่ลูกสมุนผู้ชายที่นั่งอยู่

"เปล่าจ๊ะ งั้นพวกฉันกลับไปซ้อมอาวุธกันก่อนดีกว่า"ไอ้สนที่รู้ว่าอินทรีย์หวงอัญชันมากแค่ไหน รีบขอตัวกลับทันที พวกมันที่เหลือก็พากันสับตีนแตกลงเรือนกันแทบไม่ทัน

"ไอ้ชิบหาย..! พวกมึงเกือบทำกูซวยแล้วไหมล่ะ"ไอ้สนที่ลงจากเรือนมาได้ ก็หันไปด่าเหล่าบรรดาลูกน้องที่บังคับให้มันต้องมาหาอินทรีย์ที่เรือนแบบนี้

"โถ่..! พี่ใครจะไปรู้ ว่าพ่อคุ้มหวงคุณหนูอัญชันขนาดนั้น แต่คุณหนูอัญชันก็สวยมากเลยนะพี่ สวยแบบไม่เหมือนหญิงใดในเมืองโคราชเลย ขนาดข้าเห็นไกลๆ ยังเคลิ้มเลย"ลูกสมุนคนนึงเอ่ยชมอัญชันไม่ขาดปาก

"มึงอย่าได้ริพูดกับพี่อินทรีย์เช่นนี้เชียวนะ หากมึงยังอยากมีลมหายใจอยู่"ไอ้สนเอ่ยปากปรามทันที

"ข้ารู้แล้วน่า ข้ายังไม่อยากตายดอก" เหล่าลูกน้องลูกสมุนทุกคนจึงพากันเดินกลับไปฝึกปรืออาวุธเพราะมาเห็นกับตาแล้วว่าอินทรีย์ปลอดภัยดีทุกคนจึงคลายกังวล