บทที่8

ต้นหนาวที่เปิดประตูออกไปรับอาหารที่สั่งมาเสร็จก็ทำการปลุกปลายฟ้าที่ยังคงนอนหลับอยู่ที่เตียงให้ลุกขึ้นมากินข้าว

“ฟ้า ตื่นขึ้นมากินข้าวได้แล้ว” เขากระซิบบอกข้างหูพร้อมกับใช้มือสะกิดเรียกอีกฝ่ายเบาๆ

ปลายฟ้าที่เป็นคนตื่นง่ายอยู่แล้ว เมื่อถูกต้นหนาวที่นั่งอยู่ด้วยกันเรียกเขาจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าพลางปรับสายตาให้ชินกับแสงไฟในห้อง

“อื้อ” ร่างเล็กเสียงในลำคอก่อนที่จะยันตัวลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้าสะลึมสะลือ

“ลุกไปกินข้าวแล้วค่อยกลับมานอนต่อ” อัลฟ่าหนุ่มเอ่ยสั่ง

“แต่ผมอยากกลับห้องแล้วนะครับ”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปส่ง ตอนนี้มันดึกมากแล้ว” เขาเลือกที่จะใช้ข้ออ้างในการรั้งปลายฟ้าไว้ให้อยู่ด้วยกันกับเขาในวันนี้

“ก็ได้ครับ”

ปลายฟ้าที่ไม่ใช่คนเรื่องมากและชอบเซ้าซี้อะไรให้ใครต้องรำคาญใจเขาจึงไม่คิดจะงอแงกลับห้องอีก

ต้นหนาวว่าจบก็จูงมือเล็กให้เดินไปที่โต๊ะกินข้าวด้วยกัน เพราะถึงร่างสูงจะเป็นพวกพูดจาปากหมา เอ่อ หมายถึง พูดไม่เพราะแต่อีกฝ่ายก็มักจะคอยใส่ใจคนรอบข้างเสมอ

หลังจากที่ทั้งสองนั่งทานข้าวกันเสร็จ ร่างเล็กจึงเก็บจานไปล้างแต่ทว่าในตอนที่เขากำลังยืนร่างจานอยู่ก็มีม