บทที่9

ปลายฟ้าที่ยังคงใช้ชีวิตปกติดังเดิม แต่เขาก็ไม่ได้เจอกับต้นหนาวมาเกือบอาทิตย์แล้ว เขาได้แต่อยากรู้ว่าอีกคนหายไปไหน แล้วทำไม่ถึงไม่บอกกล่าวอะไรกันบ้างเลย

“ฟ้า ฟ้า” ชัตเตอร์ที่เข้ามาดูความเรียบร้อยก่อนเปิดร้านเอ่ยเรียกคนที่ยืนเช็ดแก้วใบเดิมมาเป็นสิบนาทีแล้ว

“ห้ะพี่เตอร์ มีอะไรหรือเปล่าครับ!?” ปลายฟ้าที่ตัวเล็กกว่าชัตเตอร์เอ่ยถามอีกฝ่ายพลางวางแก้วลง

“ฟ้านะสิเป็นอะไร ทำไมถึงเหม่อล่ะ?”

“….”

“เงินไม่พอใช้เหรอ?” ชัตเตอร์ยังคงถามต่อด้วยสีหน้าเป็นห่วงคนที่เขาเห็นเป็นน้องชายมาตลอด

“ไม่ใช่ครับ ไม่มีอะไรหรอกพี่” ปลายฟ้าบอกปัดไปก่อนที่จะทำงานต่อ

ชัตเตอร์ที่รู้จักนิสัยของรุ่นน้องดีว่าถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงก็ไม่มีทางเล่าอะไรให้เขาได้รู้แน่นอน เขาคงทำได้แค่รอให้อีกฝ่ายมาเล่าให้ฟังเองเท่านั้น

ปลายฟ้าที่ถึงช่วงนี้จะไม่ค่อยมีสติสักเท่าไหร่แต่เขาก็ยังคงตั้งใจทำงานเหมือนเดิมอีกทั้งเหลืออีกแค่สองเดือนเขาก็จะเรียนจบแล้ว เขาจะต้องทำทุกอย่างเพื่ออนาคตของเขาที่จะต้องไม่ลำบากเหมือนเมื่อก่อนอีก

ทว่าในตอนที่เขาพึ่งเรียนเสร็จและกำลังจะกลับห้องไปนอนพักต่อ เขาก็เจอเข้ากับผู้เป็นแม่ท