Novels by ซังกง

ปลายฟ้าที่ได้รับอ้อมกอดจากคนที่เขารู้ตัวแล้วว่าเขารักอีกฝ่ายเข้าให้แล้ว มันก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเพราะอย่างน้อยลูกที่จะเกิดออกมาในอีกไม่กี่เดือนนี้ก็เกิดขึ้นจากความรักของเขา ทว่ายังไม่ทันที่พวกเขาจะได้เดินเข้าไปในลิฟท์เพื่อกลับห้องของตัวเอง ก็ดันพบกับคุณหญิงโรสสรินยืนกอดอกอยู่เบื้องหน้าของทั้งสองคน ปลายฟ้าที่พึ่งจะนึกออกตอนที่เห็นคนเบื้องหน้าอยู่ตรงหน้าของเขาแล้วในตอนนี้ เพราะก็คือผู้หญิงที่เคยแหกอกพี่เตอร์ไปเมื่อสองปีก่อนนั้นเอง แบบนี้เขาก็คงจะถูกแหกปากใส่หน้าเหมือนตอนรุ่นพี่ของเขาโดนแน่นอน “แม่มาทำอะไรที่นี่ครับ!?” ต้นหนาวเอ่ยถามพลางเอื้อมมือไปจับมือเล็กไว้แน่นเพื่อเป็นการปลอบใจ “แม่ก็ให้คนสืบนะสิ ว่าทำไมแกถึงกลับไทยก่อนกำหนด” เธอเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าลูกชายแอบซุกคนเอาไว้ “แล้วแม่มามีธุระอะไรครับ!?” เขายังคงถามต่อด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “ขึ้นไปคุยกันบนห้องเถอะ!” “ฟ้าจะถูกแม่พี่แหกอกก่อนไหม!?” ร่างเล็กกระชับถามคนร่างสูงให้ได้ยินกันแค่สองคนเมื่อเข้ามายืนในรถแล้วเรียบร้อย “มีพี่อยู่ แม่ไม่กล้าทำอะไรฟ้าหรอก” เขาพูดปลอบใจคนตัวเล็ก ทั้งสามคนที่เข้

ต้นหนาวที่ตอนนี้เข้ามานั่งในร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางเป็นที่เรียบร้อยก็ทำสีหน้าเอื้อมระอากับตัวเอง ที่แต่อีกฝ่ายอ้อนนิดเดียวเขาก็ทำตามอย่างว่าง่ายแล้ว แล้วแบบนี้เขาจะไม่กลายเป็นคนกลัวเมียไปแล้วหรือยังไงกันนะ “เดี๋ยวฟ้าสั่งให้เองครับรับรองอร่อยแน่นอน” “ฟ้าเคยมากินแล้วเหรอ?” ร่างสูงว่าขึ้นด้วยความสงสัย “ยังครับ แต่คิดว่าคนเยอะต้องอร่อยแน่นอน” ร่างเล็กยิ้มอ่อนพลางเกาหัวแก้เก้อเขิน “งั้นก็กินเถอะ จะได้รีบกลับห้องกัน” ร่างสูงว่าพลางขยับคอเสื้อเล็กน้อยเพราะอากาศที่ร้อนจนเขาเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าและตามตัว ปลายฟ้าที่เห็นเหงื่อบนหน้าหล่อเหลาของร่างสูงก็หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าขึ้นออกมาเช็ดเหงื่อที่หน้าให้ร่างสูงอย่างใจเย็น “คราวหลังสั่งไปกินบนห้องแทนแล้วกันครับ” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นและเริ่มก้มหน้าก้มตากินอย่างไม่คิดจะพูดอะไรอีก หลังจากทั้งสองทานอาหารกันจนเสร็จก็เดินข้ามถนนเพื่อกลับขึ้นคอนโดไปด้วยกัน เมื่อมาถึงในห้องทั้งสองก็เริ่มหาอะไรทำร่วมกันอย่างเช่นการนั่งดูซีรีย์ด้วยกันหนึ่งเรื่อง ก่อนที่ร่างสูงจะต้องไปเรียนในตอนบ่ายนี้ “วันนี้ฟ้าโดดเรียนอยู่เล่นกับพี่ไม่ได้เห

ทางด้านปลายฟ้าที่เริ่มตั้งสติได้มากขึ้นก็เช็ดน้ำตาตัวเองออกจากใบหน้าสวยลวกๆ ก่อนจะปรายตามองคนที่นั่งอยู่ข้างกัน “ถ้ามันเหนื่อยมากฟ้าก็แค่วางมันลง แล้วไม่ต้องคิดว่าฟ้ากับต้นหนาวจะรักกันได้นานแค่ไหนหรืออยู่ด้วนกันได้นานแค่ไหน!?” “พี่หมายความว่ายังไง!?” ปลายฟ้าถามออกไปอย่างไม่เข้าใจสิ่งที่คนพี่ต้องการจะสื่อ “ถึงสักวันนายสองคนอาจจะเลิกกัน แล้วนายคิดจะทิ้งลูกนายเหมือนที่แม่ทิ้งนายเหรอ?” ชัตเตอร์ลองพูดให้อีกฝ่ายเห็นภาพตาม ปลายฟ้าได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ เพราะเขาจะไม่มีวันทิ้งลูกตัวเองอย่างแน่นอน “ผมจะไม่มีวันทิ้งเขา” “เห็นไหม ฟ้าก็รู้คำตอบของตัวเองอยู่แล้ว แล้วฟ้ายังจะต้องกลัวอะไรอีก ทำตามที่ใจฟ้าอยากทำเถอะ” ชัตเตอร์พูดเตือนสติ เพราะถ้าคนน้องไม่ได้มีใจให้กับต้นหนาวจะยอมให้คนที่ตัวเองไม่ได้รักทำแบบนั้นได้ยังไง “แล้วผมจะผิดหวังไหม!?” “คนที่นายควรถามไม่ใช่พี่ แต่เป็นตัวนายและต้นหนาว” ชัตเตอร์ว่าจบก็ลุกขึ้นออกไปเมื่อเห็นว่าคนที่ควรจะคุยกันควรจะได้ใช้เวลาปรับความเข้าใจให้ตรงกัน “เรามาคุยเรื่องของเราสักหน่อยไหม!?” ต้นหนาวเอ่ยถามขึ้นเมื่ออยู่ด้วยกันเพียงลำพัง

ปลายฟ้าที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็ไม่พบกับร่างสูงที่เล่นรังแกเขาเกือบทั้งคืน แต่ตอนนี้กับไม่รู้ว่าหายหัวไปไหนอีกแล้ว “ทำหน้าตาแบบนั้นหมายความว่ายังไง!?” เขาที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “เปล่าครับ” ร่างเล็กทำท่าจะลงจากเตียงแต่ถูกร่างสูงบังเอาไว้ไม่ให้ไปไหนเสียก่อน “คุยเรื่องของเราก่อน แล้วถึงจะไปได้” “แต่ผมว่ามันไม่มีเรื่องของเราตั้งแต่แรกแล้วนะครับ” ร่างเล็กว่าขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “นายอย่าพูดอะไรให้ฉันอารมณ์เสียแต่เช้านะ” “แล้วคุณจะให้ผมพูดอะไรถึงคุณจะพอใจ” ร่างเล็กเถียงกลับทันควัน ไม่มีการโอนอ่อนให้กันแม้สักนิดเดียว “เล่าเรื่องครอบครัวนายให้ฟังหน่อยสิ” “ผมไม่มีอะไรจะเล่าครับ” เขาว่าด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “แต่เรากำลังจะมีลูกด้วยกันแล้วนะฟ้า นายควรให้โอกาสฉันได้ดูแลลูกและก็ดูแลนาย” แววตาของเขาสะท้อนถึงความจริงใจตอนพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะการที่ปลายฟ้าคิดว่าตัวเองไม่สามารถเป็นแม่ที่ดีได้มันย่อมมีเหตุผลรองรับ “เด็กในท้องเป็นลูกของคุณก็จริง แต่ผมไม่ได้อยากให้คุณต้องมารับผิดชอบชีวิตผมและลูก” ปลายฟ้าตวาดลั่

ต้นหนาวที่มาถึงไทยก็รีบตรงไปที่บ้านของผู้เป็นพี่ชายทันที เขาไม่คิดจะเอ่ยทักทายใครทั้งนั้น เพราะคนที่เขาต้องลงโทษต้องนอนอยู่ที่ห้องไหนสักห้อง “คุณหนาว มาซะดึกเลยนะครับ” ชัตเตอร์เอ่ยทักทายอีกฝ่ายเพราะถ้าได้เห็นหน้ากันตอนนี้บ้านของเขาคงได้ลุกเป็นไฟกันพอดี “ฟ้าอยู่ห้องไหนครับ” เขากดเสียงถาม “ไม่เห็นจะต้องดุเมียฉันเลย อยู่ชั้นบนห้องทางซ้ายมือห้องแรก” ต้นลมว่าด้วยรอยยิ้มพลางโอบเอวผู้เป็นภรรยาเอาไว้หลวมๆ “คุณจะเข้าไปในห้องปลายฟ้าทำไม!?” ชัตเตอร์ที่ไม่อยากให้ใครทำร้ายจิตใจน้องชายเขาอีก “ฉันเคยทำเป็นไม่เห็นตอนที่นายหนีพี่ชายฉันนะ” เขาเริ่มขุดเรื่องตอนที่ชัตเตอร์หนีพี่ชายเขาไป “อ๋อ นายนี่เองผู้สมรู้ร่วมคิด” ต้นลมพูดคาดโทษคนทั้งสอง “อึก นายจะคุยหรือเคลียร์อะไรกันก็แล้วแต่นาย” ชัตเตอร์ที่ยังไม่อยากต้องปวดเอวไปมากกว่านี้รีบไล่ให้ต้นหนาวเข้าไปในห้องของปลายฟ้าได้เลย “ส่วนนายมานี่ชัตเตอร์” ต้นลมว่าพร้อมกับดึงร่างเล็กเข้าไปในห้องของตัวเองและนับว่าโชคดีที่ช่วงนี้ลูกของเขาไปนอนกับแม่เขาบ่อยๆ จึงให้การทำอะไรมาก็สะดวก แกไม่รอดแน่ไอ้เตอร์เอ้ย!! ทางด้านต้นหนาวที่รู้ว่

ปลายฟ้ายกมือไหว้ขอบคุณคนทั้งสองที่เป็นธุระมาส่งเขา ก่อนที่เขาจะแยกตัวไปหารุ่นพี่ที่เขาเคารพด้วยสีหน้าซีดเซียว “ไม่สบายหรือเปล่าฟ้า แล้วมาหาพี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” ชัตเตอร์ที่เป็นห่วงอีกฝ่ายรัวคำถามออกมาอีกหลายคำถาม แต่ทว่าคนตัวเล็กก็ยังเอาแต่นั่งนิ่ง “พี่เตอร์ ตอนที่พี่รู้ว่าตัวเองท้องพี่เคยคิดจะเอาออกบ้างไหม” ปลายฟ้ากลั้นใจถามออกไป เพราะในหัวเขาตอนนี้ตีกันไปหมด ว่าเขาควรจะทำยังไงกับเด็กที่อยู่ในท้องดี “ฟ้าพูดแบบนี้หมายความว่าไง ฟ้าท้องเหรอ” ชัตเตอร์ยังคงถามต่อ เพราะเขาไม่สามารถรู้ได้เลยว่าอีกฝ่ายไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ “ผมท้อง แต่ผมไม่อยากมีลูก ผมไม่รู้ว่าผมจะเลี้ยงเขาออกมาได้ดีหรือเปล่า แล้วผมจะทำหน้าที่แม่ได้ดีไหม!?” ปลายฟ้าเริ่มพูดพรั่งพรูออกมาไม่หยุด ตอนนี้ในหัวของเขามีแต่เรื่องน่าปวดหัวเต็มหัวไปหมดแล้ว “ฟ้า ใจเย็นๆ แล้วฟังพี่” ชัตเตอร์เรียกเตือนสติ “….” “พี่ไม่รู้ว่าเราเจออะไรมา หรือเจอคนแบบไหนมา แต่พี่เชื่อว่านายจะเลี้ยงเขาออกมาได้ดีแน่นอน” “แต่ผมไม่ได้อยากที่จะให้พ่อของลูก ต้องมารับผิดชอบชีวิตผมและลูก” ร่างเล็กงึมงำ เขาไม่อยากที่จะต้องฝืน

รจนีที่ได้ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยความสดชื่นแบบถึงที่สุดและสบายใจมากที่สุดที่รู้ว่าตัวเองยังไม่ชีวิตอยู่แบบครบสามสิบสอง “ฮือ ไม่สิ ไม่ครบสามสิบสอง เพราะฉันมีดุ้นแทน…. ฮือ แค่คิดก็อยากจะร้องไห้ออกมา” เป็นฉันนี่มันน่าเหนื่อยจริงๆ เลย ชีวิตนี้ยังไม่เคยมีผัวหรือมีแฟนเลยสักคน แต่ทำไมชีวิตฉันถึงต้องมาอาภัพถึงขนาดนี้กันเนี่ย รู้งี้น่าจะมีแฟนตั้งแต่เรียนจบจะได้ไม่ต้องมารู้สึกเสียดายแบบนี้ ฮืออออ แต่การอยู่ในร่างของผู้ชายก็ดีเหมือนกันนะ เพราะฉันจะได้ต้องมานั่งเป็นประจำเดือนให้เหนื่อยหรือป่วยท้องทุกเดือนอีก ซึ่งนั้นยังมีอีกหนึ่งอย่างที่รจนีนั้นยังไม่ได้รู้เกี่ยวกับร่างกายของตัวเองที่จะต้องเป็นรดูของพวกบุหลันเพศชายเหมือนกันแม้ว่าจะไม่ได้มีรอบเดือน แต่จะเป็นการทรมานและร้อนรุ่มทางร่างกายแทนในความอยากทางกายที่มีอยากมีอะไรกับบุรุษเพศไม่ว่าจะเป็นทินกรหรืออัมพรก็ตาม ทั้งบุหลันแต่ละคนก็ได้มีกลิ่นเฉพาะตัวที่บ่งบอกถึงความเย้ายวนในตัวเองและนั้นก็คือสิ่งที่รจนียังไม่รู้ “ฉันจะต้องอยู่ในโลกนี้อย่างสงบสุขให้ได้” รจนีที่ตอนนี้กำลังเดินสาละวนอยู่ในห้องนอนของตัวเอง เพื่อต้องการสำรวจพื้

ท้าวสามนต์ที่เดินขึ้นมาเพื่อดูอาการของลูกชายหลังจากที่ตกบันไดและสลบไปหลายวันด้วยความเป็นห่วง “รจนีเจ้าฟื้นแล้วลูกพ่อ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” ท้าวสมมนต์เอ่ยถามลูกชายที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจด้วยความเป็นห่วง ทั้งที่เขานั้นก็รู้อยู่เต็มอกว่าลูกชายของเขามักจะถูกพวกพี่สาวรังแกอยู่บ่อยครั้ง แต่ด้วยความที่เขานั้นอยากจะฝึกให้ลูกมีอะไรก็ยอมที่จะพูดบอกเขาทุกเรื่องบ้าง ใครคือรจนีเนี่ย!? “เป็นอะไรหรือรจนี” ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามลูกชายด้วยความเป็นห่วงนักยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อเห็นว่าแววตาของลูกชายนั้นมีแต่ความสับสนและสงสัยจนปิดเอาไว้แทบไม่มิด เขาคุยกับฉันเหรอ!? แล้วรจนีไหน เคยได้ยินแต่รจนา เหมยได้แค่นึกเถียงขึ้นในใจ เพราะสิ่งที่เธอนั้นรู้จักดีมีแค่รจนาในเรื่องสังข์ทองเพียงเท่านั้น แล้วรจนีคือนิทานพื้นบ้านเรื่องไหนกัน นั้นคือสิ่งที่เธอสนใจอยู่ในตอนนี้ “ปะ เปล่า อ๊ะ ไม่สิ แล้วฉันต้องพูดว่าอะไรเนี่ย!?” เหมยว่าพึมพำกับตัวเอง เพราะไม่รู้ว่าเองจะต้องพูดเอ่ยอะไรออกไปถึงจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องกันแน่ “พ่อว่าเจ้าคงอาจจะต้องการใช้เวลาในการพักรักษาตัว” “ดีค่ะ เอ่อ เพคะ” เหมยว่าตอบกล

ส่วนเหมยหญิงสาวอายุยี่สิบห้าปี เธอใช้ชีวิตมาอย่างดีด้วยการเลี้ยงดูจากยายที่เลี้ยงเธอมาเพียงลำพังตลอดหลายปี จนเธอเรียนจบมัธยมปลาย ยายที่ได้เลี้ยงดูเธอมาตั้งแต่เด็กจนโตก็ได้เสียชีวิตลงด้วยโรคชรา อย่างที่เธอไม่อาจที่จะหลีกเลี่ยงในการเกิดแก่เจ็บตายได้ เหมยจึงได้ใช้ชีวิตเพียงลำพังและต้องหาเงินส่งตัวเองต่อให้จบปริญญา เพื่อที่จะได้มีงานมีการดีๆ ทำ ไม่ต้องลำบากลำบน จากนั้นผ่านมาหลายปีเหมยก็ได้เข้าทำงานที่พิพิธภัณฑ์จากการที่เธอได้ทำงานที่นี่มาสามปี เธอจึงต้องลงพื้นที่เพื่อไปยังถ้ำจินดามณีพร้อมกันกับเจ้าหน้าที่พิพิธภัณฑ์ แต่ไม่ใช่เพื่อการตรวจดูสถานที่หรือความเก่าแก่แต่อย่างใด พวกกลุ่มคณะของพิพิธภัณฑ์ก็แค่อยากที่จะรวมตัวกันไปเที่ยวก็เท่านั้นไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ “โอ้ย เราต้องนั่งรถเข้าไปอีกไกลแค่ไหนเนี่ย” แพรวดาวหนึ่งในคณะที่ร่วมออกเดินทางว่าบ่นออกมาด้วยความเหนื่อยล้าเต็มทีกับการที่ต้องตื่นเช้าและต้องนั่งรถมาหลายชั่วโมงเพื่อกราบไหว้บูชาพ่อเงาะป่า “อย่าบ่นสิแพรว อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้วเนี่ย“ เหมยพูดบอกพร้อมกับชี้บอกทางให้เพื่อนมองไปที่ด้านหน้าที่มีรูปปั้นขนาดใหญ่ตั้งอยู่และเด

ณ เมืองสามนต์นคร รจนีบุตรชายองค์สุดท้องของท้าวสามนต์ ที่มีบุตรสาวจากนางมณฑามเหสีฝั่งขวาถึงเจ็ดองค์ ซึ่งเป็นบุตรสาวทั้งหมดเจ็ดพระองค์และทุกพระองค์ต่างเป็นบุหลันด้วยกันทั้งหมด แต่ทว่าหลังจากที่รจนาบุตรสาวคนสุดท้องของมเหสีฝั่งขวาได้คลอดออกมาเพียงแค่ไม่กี่เดือน ซึ่งแน่นอนอยู่แล้วว่ารจนาก็เป็นบุหลันเหมือนกันกับพี่สาวทั้งหกของเธอ จากที่นางมณฑาที่คิดว่าความรักทั้งหมดคงจะอยู่ที่ลูกคนสุดท้องอย่างรจนาแน่นอน แต่ทุกอย่างกลับต้องเปลี่ยนไปเมื่อนางมณโฑมเหสีฝั่งซ้ายที่เป็นน้องสาวของนางมณฑาได้ตั้งท้องขึ้นมา หลังจากนั้นไม่กี่เดือนนางมณโฑก็ได้ให้กำเนิดบุตรชายขึ้นมา ซึ่งนั้นก็สร้างความดีใจท้าวสามนต์เป็นอย่างมาก เพราะด้วยความที่เขานั้นรักมเหสีฝั่งซ้ายมากกว่ารักมากกว่ามณฑาที่เป็นพี่สาว แต่ด้วยเหตุผลจำเป็นเขาต้องแต่งงานกับนางมณโฑก่อน ถึงจะสามารถแต่งงานกันนางมณโฑผู้เป็นน้องสาวได้ เขาจึงต้องยอมทำตามข้อตกลงนั้นอย่างไม่อาจที่จะหลีกเลี่ยงได้ “ลูกของเราเป็นผู้ชายเจ้าค่ะเสด็จพี่ แต่ลูกของเราเป็นบุหลัน” มณโฑว่าออกไปด้วยความเสียใจแทนสามีที่คาดหวังจะได้ลูกชายที่เป็นทินกร “….” “ไม่ใช

สองปีผ่านไป ชัตเตอร์ที่ยังคงต้องทำงานและเลี้ยงลูกไปด้วยจึงทำให้เหนื่อยขึ้นมากทั้งยังจะมีเรื่องของน้ำนมที่เขาไม่สามารถผลิตได้จนต้องหาซื้อน้ำนมและนมผงให้ลูกทั้งสองคนของเขา จนตอนนี้ลูกเขาอายุได้หนึ่งขวบกว่าแล้วก็เริ่มที่จะเดินได้และกินข้าวได้เองถึงจะไม่ค่อยตรงปากก็ตามแต่เขาก็มองว่ามันเป็นอะไรที่น่ารักเหลือเกิน ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้นั่งชมความน่ารักของลูกชายทั้งสองคนที่มีเพศรองเป็นอัลฟ่าและโอเมก้าได้นานนักก็มีเสียงเคาะประตูดังเข้ามาทำให้เขาต้องลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู และดันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่ทิศเหนือลูกชายคนโตที่มีเพศรองเป็นโอเมก้าร้องไห้งอแงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุจนเขาต้องเดินกลับไปอุ้มเด็กน้อยเอาไว้ในอ้อมแขน ทางด้านร่างสูงของอัลฟ่าหนุ่มอย่างต้นลมที่กว่าผู้เป็นแม่จะทำใจยอมรับได้ก็เป็นในตอนที่สภาพเขาดูย่ำแย่ราวกับซากศพที่เดินได้ ท่านจึงจำต้องบอกว่าชัตเตอร์อยู่ที่ไหน แต่พอไปยังห้องพักที่คุณแม่บอกก็ได้รู้ว่าชายหนุ่มไม่ได้อยู่ที่นั่นมาเกือบสองปีแล้ว เหมือนอยู่แค่ไม่เกินสามเดือนก็ย้ายออกไป จนเขาได้นึกถึงน้องชายของอีกฝ่ายที่น่าจะมาด้วยกันและต้องเรียนอยู่ที่ไหนสัก

หกเดือนผ่านไป ต้นลมที่พยายามตามหาชัตเตอร์มาเกือบครึ่งปีแล้วก็ยังไม่พบ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายหายตัวไปไหนทั้งพี่และน้อง ไหนว่ารักบ้านกันมากแต่ทำไมถึงทิ้งไปได้กันล่ะ เขาได้แต่เก็บตัวอยู่ในบาร์เพื่อหวังว่าชายหนุ่มจะกลับมาหาเขาหรืออาจจะติดต่อหาปลายฟ้าบ้างก็ได้แต่หวังไม่มีวี่แววเลยด้วยซ้ำ “ฮัลโหลครับแม่” เขาจำต้องกดรับของผู้เป็นแม่อย่างจำใจ เพราะเขาคิดว่าแม่ต้องมีเกี่ยวในเรื่องนี้อย่างแน่นอน [เมื่อไหร่แกจะยอมแต่งงานกับหนูแทนใจสักที] เธอว่าด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ทั้งที่เธอสามารถไล่เด็กนั่นออกจากชีวิตลูกชายเธอได้แล้วแต่ทำไมมันยังไม่เป็นไปตามที่เธอหวังไว้สักที “ผมจะไม่มีวันแต่งงานกับใครทั้งนั้นถ้าไม่ใช่เตอร์” เขาว่าเสียงแข็งพร้อมกับปาโทรศัพท์ลงพื้นด้วยความเกรี้ยวกราดจากที่เป็นคนใจเย็นก็เริ่มที่จะไม่มีใครเข้าหน้าติด “ว้าว ถ้าแม่ได้มาเห็นอะไรแบบนี้คงช็อกจนต้องเข้าแอดมิดแน่นอน” ต้นหนาวที่เดินเข้ามาในห้องทำงานของพี่ชายว่าขึ้น “เมื่อไหร่แม่จะเลิกบงการชีวิตฉันสักที” เขาพูดขึ้นอย่างเหนื่อยใจสองมือปิดหน้าเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองที่เริ่มไม่คงที่ “ถ้าพี่คบโอเมก้า แม่คงไม่ทำถึงขนาดนี้”

ร่างสูงที่พาคนตัวเล็กขึ้นมาชั้นบนก็พาอีกฝ่ายมาหยุดยืนที่โต๊ะทำงานของเขาก่อนที่เขาจะนั่งลงและดึงคนตัวเล็กกว่าให้นั่งลงบนตักของเขา “ไม่หนักหรือไงครับ?” “นั่งดูผมทำงานเงียบๆ ครับแล้วผมจะไม่หนัก” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมาก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวาของชัตเตอร์เต็มรัก “กินข้าวมาหรือยังครับ? ให้เตอร์สั่งอะไรขึ้นมาให้กินไหม?” ร่างเล็กยังคงหาเรื่องพูดกับร่างสูงใหญ่ต่อ เพราะหลังจากวันนี้ไปเขาจะย้ายไปอยู่กับน้องที่เชียงใหม่พร้อมกับหางานทำที่นั่นไปด้วย “หิวครับ แต่พี่ขอกินเตอร์ก่อนกินข้าวได้ไหม” อัลฟ่าหนุ่มกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนที่มือของเขาจะเริ่มทำการถอดเสื้อผ้าของอีกฝ่ายออกจนหมดเผยให้เห็นร่างกายอันเปลือยเปล่าปรากฏต่อสายตาของเขา “เราเข้าไปในห้องกันเถอะครับ” เบต้าหนุ่มที่กลัวจะมีใครเข้ามาจึงว่าขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องพร้อมร่างสูงใหญ่ที่เดินตามมา ร่างสองร่างต่างช่วยกันเติมเต็มความสุขให้กันและกันจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงอัลฟ่าหนุ่มถึงได้ปล่อยให้คนน้องเป็นอิสระ “พี่ลม ไม่เคยที่จะทำผมเบาๆ บ้างเลย” ร่างเล็กได้แต่บ่นงึมงำที่หน้ากระจกที่เห็นสภาพตัวเองที่มีรอย

ชัตเตอร์ Talk ตอนนี้เรื่องผมกับพี่ต้นลมเหมือนกำลังจะไปได้ดีเหมือนที่ใครหลายๆ คนเห็น แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นเลยครับ เพราะถึงพี่ลมจะซ่อนผมไว้จากแม่เขาได้และยังไม่ได้มีการแนะนำผมอย่างเป็นทางการให้ใครรู้จักเพราะเรายังไม่ได้ตกลงคบกัน ทว่าไม่กี่สัปดาห์ต่อมาคุณหญิงแม่ของพี่ลมก็ได้ทำการนัดผมมายังร้านอาหารแห่งหนึ่งโดยที่ผมไม่ได้บอกคนพี่แต่อย่างใด “เธอต้องการเงินเท่าไหร่ถึงจะยอมเลิกกับลูกชายฉัน” เธอพูดเข้าตรงประเด็นจนผมไม่รู้ว่าจะต้องตอบอะไรออกมา ราวกับคนที่กำลังหาเสียงของตัวเองไม่เจอผมทำแค่นั่งเงียบๆ อยู่ตรงนั้น “ลูกชายฉันควรจะได้แต่งงานกับคนดี” แล้วผมมันไม่ดีตรงไหนครับ วัดผมก็เข้า เหล้าผมก็ไม่ดื่ม เหลือแค่ต้องไปบวชเป็นพระแล้วล่ะครับ “ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะดูถูกเธอ แต่ลูกฉันควรจะได้คบกับคนที่สามารถมีลูกได้” ตอนนี้ก็กำลังดูถูกผมอยู่ไม่ใช่หรือไงกันน่ะ ทว่าผมก็ทำได้แค่เงียบและยิ้มรับทุกคำพูด แต่ผมก็คงจะเถียงอะไรด้วยไม่ได้เพราะที่ท่านพูดมามันถูกทุกอย่าง ผมไม่สามารถมีลูกให้อีกฝ่ายได้ด้วยซ้ำ ยังไงจุดสิ้นสุดของคำว่าครอบครัวก็คือการมีลูกอยู่ดี “ผมไม่ต้

ชัตเตอร์ที่ตื่นขึ้นมาเป็นเวลาเกือบเข้างานแล้วได้แต่ตาลีตาเหลือกควานหาเสื้อผ้าของตัวเองมาใส่เพื่อจะกลับบ้าน “จะไปไหนครับ?” ร่างสูงที่ตื่นขึ้นเพราะไม่ได้กอดอีกฝ่ายก็ถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย “กลับบ้านครับ ถ้าใครเห็นผมขึ้นมาจะทำยังไงครับ” ร่างเล็กพูดขึ้นอย่างลนลานเพราะวันนี้เป็นวันหยุดของเขา เขาไม่ควรที่จะมาโผล่ที่นี่ “หิวข้าวไหมครับ!?” ร่างสูงยังคงถามราวกับไม่ทุกข์ร้อนถ้ามีใครมาเจอเขา มันใช่เวลามาถามเรื่องพวกนี้ไหมเนี่ย!! “ไปกินข้าวกันเถอะครับ” เขาพูดเองเสร็จสรรพก่อนจะเดินไปหาเสื้อผ้าในตู้มาให้คนตัวเล็กกว่าสวมใส่ ชัตเตอร์รับไปแต่โดยดีก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำและออกมาด้วยชุดของอัลฟ่าหนุ่ม ทว่าเมื่อทั้งสองลงมาถึงด้านล่าง ร่างเล็กก็ต้องหยุดชะงักไปเมื่อเห็นคนตัวสูงเอาแต่ยืนนิ่งจ้องมองไปทางผู้หญิงวัยกลางคนที่มีสีหน้าบ่งบอกถึงความไม่พอใจ “ข้างหลังแกคือใครต้นลม” ผู้เป็นแม่ว่าเสียงแข็ง อัลฟ่าหนุ่มได้แต่จับข้อมือของคนน้องเอาไว้แล้วใช้ร่างของตัวเองบังอีกฝ่ายไว้จนมิด “แม่มาทำอะไรที่นี่ครับ!?” เขายังคงพูดด้วยความใจเย็นสีหน้าไม่ได้แสดงถึงความตกใจแต่อย่างใด

ร่างสูงใหญ่ที่เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดคลุมอาบน้ำสีกรมเข้มเดินตรงมาหาร่างโปร่งที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ที่เดย์เบด เขาโน้มหน้าเข้าไปใกล้ร่างโปร่ง “คิดอะไรอยู่ครับ” เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบเพราะตอนนี้ริมฝีปากเขาได้ครอบครองปากหยักได้รูปเอาไว้แล้ว พลางมือก็ค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ด ชัตเตอร์ที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็สะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะจูบตอบร่างสูงอย่างเร่าร้อนเช่นกัน แต่เหมือนว่าเขาจะเริ่มหายใจไม่ออกถ้าต้องจูบนานกว่านี้ “อื้อ” เขาส่งเสียงท้วงอยู่ในลำคอเป็นการบอกร่างสูงว่าเขาเริ่มหายใจไม่ออก ต้นลมได้แต่ถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่งสายตายังคงจ้องมองร่างโปร่งด้วยความต้องการที่มีมากจนปิดไม่มิด “ไม่เจอกันตั้งหลายวันเตอร์คิดถึงผมหรือเปล่า” เขาที่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังถามคำถามไร้สาระก็ได้แต่ยิ้มเย้ยหยันตัวเอง นี่เขากำลังคาดหวังอะไรอยู่ อยากได้ยินคำว่าคิดถึงหรือยังไงกัน ชัตเตอร์ที่ได้ยินคำถามของอีกฝ่ายที่เป็นคำถามทั่วไป แต่เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบว่าอะไรถึงจะดีที่สุด เขาได้แต่สบตากับร่างสูงไม่พูดอะไรออกมา “ช่างเถอะครับ” เขาที่ตั้งใจจะกดอีกฝ่ายให้จมเตียงก็ต้องเปลี่ยนคว