บทที่ 4  กลับบ้าน

บทที่ 4  กลับบ้าน

                  สองวันต่อมาหมอให้เสี่ยวอิงออกจากโรงพยาบาลเพราะเห็นว่าร่างกายของเธอตอนนี้แข็งแรงขึ้นมาก นั่นเป็นเพราะเธอใช้มิติเอายาของยุคปันจุบันมากินจึงทำให้เธอไม่เจ็บปวดมากเท่าไหร่นัก  ระหว่างที่เธอนอนอยู่พยายายนึกเนื้อเรื่องชีวิตของเสี่ยวอิงตามบทละครจำได้ว่าเธอก็มีบ้านของพ่อแม่เธอเหลืออยู่ จึงเอ่ยถามเด็ก ๆ และรู้ว่าตอนนี้บ้านของพ่อกับแม่ยังอยู่ที่เดิมแต่ไม่ได้กลับไปดูแล ซิ่งผิงเลยคิดว่าเมื่อออกจากโรงพยาบาลจะพาน้อง ๆ กลับไปอยู่ที่บ้าน   

               เมื่อได้ยาจากโรงพยาบาลทั้งสามพี่น้องเดินเท้ากับมาที่บ้านสมัยนี้เป็นยุคสมัยที่มีรถประจำทางแล้วแต่ทว่าตอนนี้ซิ่งผิงเธอยังไม่มีเงินพอที่จะพาน้อง ๆ นั่งกลับบ้าน  ผ่านมาสักพักก็มาถึงบ้านของพ่อกับแม่ บ้านที่ไม่มีคนอาศัยอยู่สภาพสกปรกข้าวของเต็มไปด้วยฝุ่นเคอะ 

“เอ๊ะ ! นั่นหนูเสี่ยวอิงใช่มั้ย ?ป้าคงจำคนไม่ผิดแน่ ๆ  ” เสียงหญิงวัย50 เอ่ยทักทายเมื่อเห็นเสี่ยวอิงกับน้อง ๆ ยืนอยู่หน้าบ้านที่ไม่มีใครมาอยู่นานมากแล้ว เธอรีบเดินมาทักทายเอ่ยถามด้วยความดีใจที่ได้เจอหน้า ซิ่งผิงที่อยู่ในร่างของเสี่ยวอิงคิ้วขมวดเข้าหากันไม่ใช่เพราะเธอจำไม่ได้ว่าหญิงคนนี้เป็นใครแต่ในเนื้อเรื่องไม่มีการพูดถึงถิ่นฐานเดิมของเสี่ยวอิงเลยด้วยซ้ำ 

“เอ่อ ป้าเป็นใครคะ ”

“แม้.. ไปไม่นานทำเป็นจำไม่ได้เลยนะน่าน้อยใจจัง ฉันเสวียนหนี่เพื่อนของแม่เธออย่างไรล่ะ ตั้งแต่พ่อกับแม่เธอจากไปเธอก็ย้ายไปอยู่ที่บ้านสามีเป็นอย่างไรบ้างทำไมถึงได้กลับมาที่นี่แล้วนี่สามีเธอไม่มาด้วยเหรอ ดูสิเด็ก ๆ โตกันเป็นหนุ่มเป็นสาวแล้ว ” ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้มพูดคุยทักทาย น้อง ๆ ซิ่งผิงสังเกตลักษณะการพูดใบหน้าท่าทางเธอคงเป็นคนดีและไม่มีพิษมีภัยอะไร

“ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ฉันจำไม่ได้ ป้าเสวียนหนี่สบายดีมั้ยคะ  ตอนนี้ฉันเลิกลากับสามีแล้วเลยพาน้อง ๆ กลับมาอยู่ที่บ้าน" 

“เป็นอย่างนี้นี่เอง อย่างนั้นป้าจะเรียกลูกชายของป้ามาช่วยนะ หนูเสี่ยวอิงจะจำได้มั้ยเมื่อสมัยเด็ก ๆ ทั้งสองสนิทกันมากนี่น่า แต่เมื่อลูกชายป้าอายุได้ 15 ปีต้องย้ายไปเรียนที่อื่น กับคุณพ่อของเขาแต่ตอนนี้เขากลับมาอยู่กับป้าแล้ว ถ้ารู้ว่าหนูเสี่ยวอิงกลับมาอยู่ที่นี่คงดีใจไม่น้อยเลยล่ะ อย่างนั้นหนูทั้งสองไปเอาของทำความสะอาดบ้านป้ากันเถอะ สงสัยของที่อยู่ในบ้านหลังนี้คงพังหมดแล้ว”

“ได้ค่ะคุณป้า พี่เสี่ยวอิงตอนนี้พี่ร่างกายยังไม่แข็งแรงนั่งพักเถอะนะคะ ฉันกับจ้าวเหวินจะทำความสะอาดเอง” จิ่งเหยาพูดกับพี่เพราะรู้ว่าเธอยังมีอาการเจ็บปวดด้านในไม่อยากให้เธอได้ทำงานหนัก งานบ้านพวกนี้เธอจึงอาสาทำกับจ้าวเหวินเอง พี่สาวของเธอทำเพื่อพวกเธอมามากแล้วหากพวกเธอได้แบ่งเบาช่วยงานพี่ได้บ้างก็อยากจะให้พี่ได้พักผ่อน เพราะดูเหมือนหลายวันมานี่พี่สาวของเธอเปลี่ยนไปจริง ๆ จิ่งเหยาเลยคิดว่าที่พี่สาวของเธอเปลี่ยนไปคงเพราะตรอมใจเรื่องที่พบเจอมา

“หนูไม่สบายอย่างนั้นเหรอ อย่างนี้ป้าต้องรีบตามลูกชายของป้ามาช่วยแล้วล่ะ คนไม่สบายนั่งเฉย ๆ ก็พอ” ป้าเสวียนหนี่พูดออกมาอย่างกระตือรือร้นจับกายของเสี่ยวอิงให้นั่งเก้าที่ตั้งอยู่ด้านหน้าบ้าน ก่อนจะพาเด็ก ๆ เดินไปที่บ้านของเธอไม่ไกลจากที่นี่มากนักถัดกันไปเพียงแค่ 500 เมตร

‘อะไรกันเพื่อนสมัยเด็ก ทำไมในซีรี่ย์ถึงไม่มีการกล่าวถึงหรือเป็นเพราะฉันทะลุมิติเข้ามาเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเลยทำให้มีตัวละครเพิ่มขึ้น แต่ก็เอาเถอะในเมื่อเนื้อเรื่องมันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันเองก็จะตั้งใจทำภารกิจให้สำเร็จจะได้กลับมิติของตัวเองเสียที ’ เดิมทีซิ่งผิงคิดว่าเมื่อมาถึงบ้านจะนำของออกมาจากมิติเพื่อทำความสะอาดแต่เมื่อเห็นว่ามีคนอาสาช่วยเหลือเธอจึงไม่สามารถนำอะไรออกมาใช้ได้เลย จึงทำได้เพียงนั่งรอทั้งสามคนไปเอาไม้กวาดมาทำความสะอาดสายตาของเธอพลางกวาดมองบ้านอย่างถี่ถ้วน หากเธอจะเปิดร้านขายของที่นี่น่าจะขายได้เพราะบ้านของเธอติดถนนผู้คนเดินสัญจรไปมา 

“เสี่ยวอิงไม่ได้เจอกันนานเลย สบายดีมั้ยฉันดีใจมากเลยนะที่ได้เจอเธออีกครั้ง”เสียงทุ่มต่ำเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสซิ่งผิงที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ หันขวับกลับมามองไปยังต้นเสียงครั้นนั้นราวกับว่าเธอตกอยู่ในภวังค์ความหล่อเหลาของเขา ชายหนุ่มร่างกายบึกบึนโคร่งหน้าเข้ารูปดวงตาดำขลับ ไม่ว่าจะมองตรงไหนก็ดูดีไปจนหมดไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นคนหน้าตาดีขนาดนี้ในยุคนี้หากเทียบกับสามีเก่าอย่างหยางเจี้ยนเขาแทบไม่ได้ขี้เล็บของชายคนนี้เลยด้วยซ้ำ

“เสี่ยวอิงทำไมเธอมองฉันแบบนั้น อย่าบอกนะว่าจำฉันไม่ได้นะแต่ก็ไม่แปลกหรอกเพราะแต่ก่อนฉันตัวเล็กกะเปี้ยกเท่าบ่าของเธอ ตอนนี้นะฉันเติบโตขึ้นมาจนเธอจำไม่ได้สินะ คุณแม่บอกว่าเธอไม่สบายเจ็บป่วยตรงไหนเหรอ” ไม่ว่าเปล่าเขาเดินเข้ามาใช้มือแตะลงที่หน้าผากของเสี่ยวอิงอย่างสนิทสนม เธอตกใจรีบปัดมือเขาออกตอนนี้ไม่ใช่ว่าเธอจะมาตกตะลึงในความหล่อของชายคนนี้เสียหน่อย

‘นี่ซิ่งผิงตั้งสติหน่อยสิ แกอย่าลืมนะว่าเสี่ยวอิงถูกทรยศหักหลังมาตอนนี้ไม่ว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าจะรูปหล่อแค่ไหนก็ไม่สมควรสนใจเพราะสิ่งเดียวที่เธอจะต้องสนใจคือการใช้ชีวิตต้องหาเงินเท่านั้น ’ เธอคิดในใจรีบตั้งสติเงยหน้ามองชายตรงหน้าที่มีสีหน้าซีดเซียวสลดลงเล็กน้อยเมื่อเธอปัดมือของเขาออก  ทำให้เธอรู้สึกผิดเล็กน้อยเลยรีบเอ่ยคำขอโทษทันที

“เอ่อ.. ขอโทษด้วยนะพอดีฉันไม่ชินกับการถูกเนื้อต้องตัวนะ ช่วงนี้สติฉันเลอะเลือนทำให้จำไม่ได้ว่านายคือใครและเหมือนป้าเสวียนหนี่บอกว่านายย้ายไปที่อื่นตั้งแต่อายุ 15 ปี ตอนนี้เราทั้งคู่อายุ 28 แล้วหลายปีผ่านมาทำให้ฉันจำเพื่อน ๆ ไม่ค่อยได้ว่าแต่นายชื่อว่าอะไร”  ชายหนุ่มยิ้มกว้างขึ้นมาอีกครั้งพร้อมเอ่ยฉันะนำตัวกับเธออย่างภาคภูมิใจ เขากำลังนั่งทำงานอยู่ที่บ้านวันนี้เป็นวันหยุด ทว่าเมื่อได้ยินเสียงผู้เป็นแม่บอกว่าตอนนี้เสี่ยวอิงเพื่อนสมัยเด็กของเขากลับมาที่บ้าน ใจของเขาเต้นแรงระรัวราวกับว่าหัวใจที่ไม่ตื่นเต้นอะไรได้ตื่นมาโลดแล่นอีกครั้งเพราะเธอคือรักแรกของเขา เขาตั้งใจเรียนหนังสือและหวังว่าวันหนึ่งจะกลับมาหาเธอที่หมู่บ้านแห่งนี้ แต่ทว่าเมื่อกลับมาได้ยินว่าเธอได้แต่งงานหลังจากที่เสียพ่อกับแม่ทำให้เขากลายเป็นเย็นชา ไม่ว่าจะมีหญิงสาวมากมายเข้ามาหาแต่เขาไม่เคยจะสนใจพวกหล่อนเลยสักคน แต่พอได้ยินว่าเสี่ยวอิงกลับมาและรู้ว่าเธอเลิกลากับสามีครั้งนี้เขาจะไม่ยอมให้เธอหนีเขาไปไหนอีก ไม่ว่าอดีตของเธอจะเป็นยังไงเขาไม่ได้สนใจสักนิดเพราะความสุขของเขาคือการที่มีเธออยู่เคียงข้าง 

“ฉันชื่อว่ากงเสวียนเฉิน นายอำเภอของมณฑลตู่หนาน ต่อไปนี้จำไว้ให้ดีแล้วอย่าลืมอีกว่าฉันเป็นใครแต่ถ้าหากเธอลืมฉันจะบอกชื่อของฉันกับเธอทุกวันให้เธอจำขึ้นใจเลย”รอยยิ้มมีเลศนัยของเขาทำเอาซิ่งผิงขนลุกซู่อย่างบอกไม่ถูกว่าอนาคตต่อจากนี้เธอคงจะได้พบเจอเรื่องยุ่งยากมากขึ้นกว่าเดิมแน่ ๆ