บทที่ 4 ให้ข้าอุ้มน่ะดีแล้ว

บทที่ 4

ให้ข้าอุ้มน่ะดีแล้ว

ทันทีที่หนิงอวี้เฟยถึงจวน นางแทบไม่เสียเวลามองไปรอบตัว นางเดินตรงไปยังเตียงแล้วล้มตัวลงนอนคว่ำบนเตียง ดวงตาหลับลงด้วยความเหนื่อยล้า

“เดินทางมาหลายวัน ข้าอยากพักจะแย่ ปวดเนื้อปวดตัวไปหมด” นางบ่นเสียงเบาด้วยพร้อมกับห้วงนิทราที่เริ่มคืบคลานเข้ามา “...ข้าจะไม่ขยับอีกแล้ว...”

ทว่าในทันทีทันใดนั้นเอง เพ่ยเพ่ยและเหล่าสาวใช้ก็กรูกันเข้ามาลากตัวนางขึ้นมาจากเตียง

“คุณหนูเจ้าคะ ได้เวลาต้องเตรียมตัวเข้าเฝ้าเจ้าค่ะ” 

ก่อนจะช่วยกันผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้นางคนละไม้คนละมือ

“เดี๋ยว! ข้ายังไม่ได้พักเลยนะ!” นางบ่นเสียงอิดออดอย่างไร้เรี่ยวแรง แต่ไม่มีผู้ใดสนใจเพราะสิ่งสำคัญที่สุดในยามนี้คือการเตรียมตัวเข้าเฝ้าฮ่องเต้!

อาภรณ์สีขาวราวหิมะถูกสวมลงบนเรือนร่างของนาง เนื้อผ้าเนียนละเอียดลื่นไหลราวกับสายน้ำไหลต้องผิว ลวดลายปักบนเนื้อผ้าเป็นรูปเมฆหมอกและดอกเหมย ละเอียดอ่อนราวกับสลักโดยมือของเทพสมกับเป็นอาภรณ์ของเทพธิดาเช่นนาง

มือของสาวใช้ขยับฉับไว ปักปิ่นหยกลงบนเรือนผมของนาง หยกแกะสลักลวดลายวิจิตรประกายแสงเย็นตา เสริมให้นางดูสูงส่งยิ่งขึ้น

เมื่อนางแต่งตัวเสร็จก็ถูกพาไปยังรถม้าที่จอดรออยู่ก่อนแล้ว นางถูกจับยัดเข้าไปด้านในอย่างรีบร้อนก่อนจะเริ่มออกเดินทางไปยังพระราชวัง

“เมื่อไหร่ข้าจะได้พัก ข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว กระดูกของข้าใกล้จะพังแล้ว ที่นี่มีร้านหมอนวดหรือไม่ ข้าอยากนวดสักหน่อย...”

ระหว่างทางหนิงอวี้เฟยก็พร่ำบ่นตลอดทาง เพ่ยเพ่ยได้แต่ให้กำลังใจนาง พลางครุ่นคิดในใจว่าเทพธิดาคงจะไม่เคยเจอความยากลำบาก เช่นนี้แล้วนางจะปรนนิบัติเทพธิดาสุดความสามารถ!

การปรากฏตัวของหนิงอวี้เฟยนำพาสายฝนทำให้ใต้หล้าฟื้นฟูจากความแห้งแล้ง ครอบครัวของนางก็ได้พ้นวิกฤตไปด้วย จึงไม่แปลกเลยที่ทุกคนจะยกย่องนางเป็นเทพธิดาและเคารพนาง

ไม่นานก็มาถึงพระราชวัง ประตูรถม้าถูกเปิดออก เผยให้เห็นหยวนซีซวนที่ยืนรออยู่ด้านนอก สตรีตัวน้อยมองเขาพลางทำหน้าบึ้งตึง ราวกับการที่นางไม่ได้พักผ่อนเป็นความผิดของเขา

“ถึงแล้ว ลงมาเถิด” บุรุษเอ่ยเสียงเรียบ แล้วยื่นมือรอรับ

หนิงอวี้เฟยถอนหายใจก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้น ก้าวลงจากรถม้าด้วยความเหนื่อยล้า แต่ยังไม่ทันได้ยืนมั่นคงดีอาภรณ์ยาวที่ลากพื้นทำให้เธอก้าวพลาด ร่างของเธอเอนไปข้างหน้า

“อ๊ะ!” นางร้องด้วยความตกใจ ทว่าก่อนที่ร่างของนางจะล้มหน้าคว่ำ แขนแข็งแกร่งของหยวนซีซวนก็ยื่นออกมารับตัวนางไว้ได้้

หัวใจดวงน้อยแทบหลุดออกมาจากอกด้วยความตกใจ สองมือของนางวางทาบลงบนแผงอกกว้าง ดวงหน้าของนางเองก็แนบไปกับอกกว้างเช่นกัน สตรีตัวน้อยค่อยๆ ผลักตนเองออกจากอ้อมอกนั้น เงยหน้าขึ้นสบตากับบุรุษ

“ระวังหน่อย” หยวนซีซวนเอ่ยดุนางเสียงเข้ม คิ้วของบุรุษขมวดเข้าหากันราวกับสิ่งที่นางทำมันร้ายแรง

เขาประคองร่างของนางลงมาจากบันไดรถม้า ทว่าขณะช่วยจับนางให้ยืนทรงตัวด้วยตนเอง ร่างบอบบางกลับล้มพับกลับสู่อ้อมอกของบุรุษอีกครั้ง โดยครั้งนี้หยวนซีซวนก็โอบกอดนางเอาไว้แน่นด้วยกลัวว่านางจะบาดเจ็บเช่นเดิม

“โอ้ย!... เจ็บ...!” นางพึมพำเบาๆ ก่อนจะขมวดคิ้ว

หยวนซีซวนเห็นเช่นนั้นจึงพานางไปนั่งตรงม้านั่งยาวที่ตั้งอยู่ไม่ไกล ก่อนจะคุกเข่าลงข้างตัวเธอแล้วเอื้อมมือไปจับข้อเท้านาง 

“ขอเสียมารยาท…” น้ำเสียงของเขาสุภาพและแฝงไปด้วยความห่วงใย 

หนิงอวี้เฟยลังเลเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ขัดขืน นางปล่อยให้เขาประคองข้อเท้าของตนเองเบาๆ

“เจ็บมากหรือไม่?” เขาถามขณะใช้ปลายนิ้วตรวจดูรอยบวม แต่ก่อนที่นางจะตอบ เสียงของกงกงผู้เป็นตัวแทนฮ่องเต้มาต้อนรับพวกเขาในวันนี้ก็ดังขึ้นขัดจังหวะ 

“ท่านอ๋อง ฝ่าบาทรออยู่ที่ห้องโถงเข้าเฝ้า ต้องรีบแล้วขอรับ”

บุรุษเหลือบสายตามองกงกงแวบหนึ่ง ก่อนจะก้มกลับไปมองรอยช้ำบนข้อเท้าเล็กๆ ที่ราวกับจะหักได้ง่ายๆ ครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจ

“เช่นนั้นก็รีบไป…”

หมับ!

“ว้าย!”

ทันทีที่หยวนซีซวนตัดสินใจ ร่างสูงก็โน้มตัวลงเล็กน้อย มือหนึ่งสอดเข้าที่ใต้ข้อพับขา อีกมือโอบประคองแผ่นหลังของหนิงอวี้เฟย 

ด้วยเรี่ยวแรงอันแข็งแกร่งของเขา ร่างอรชรของนางลอยขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว อาภรณ์สีขาวพลิ้วไหวตามแรงเคลื่อนที่ ศีรษะของนางเอนไปเล็กน้อยจากแรงอุ้ม ดวงตากระพริบตาอย่างตกตะลึงจนเผลอหลุดคำคุ้นเคยออกมา

“นะ นาย!?”

นัยน์ตาคมกดสายตามองนางเป็นการตักเตือน หนิงอวี้เฟยจึงรู้ทันทีว่าได้หลุดการพูดแบบยุคปัจจุบันออกไป

“ปะ ปล่อยข้านะ”

“เจ้าเจ็บเท้าไม่ใช่หรือ ให้ข้าอุ้มน่ะดีแล้ว”

“ขะ ข้าเดินเองได้” นางพยายามดิ้นลงจากอ้อมแขนของเขา แต่ก็ถูกบุรุษกระชับแนบแน่นยิ่งขึ้นอย่างไม่สนใจ

“อย่าดื้อ!” บุรุษเอ่ยบอกนางตาดุ แม้นางจะหวาดหวั่นแต่มั่นน่าอายมากกว่า เพราะยามนี้ทุกสายตามองมาที่นางเป็นตาเดียว!

ทว่าดิ้นไปไม่นานก็มาถึงหน้าห้องโถงใหญ่ หยวนซีซวนจึงเอ่ยกระซิบเตือนนาง

“หากยังดิ้นอีก ก็ไม่รู้คราวนี้ผู้คนจะมองว่าเจ้าเป็นเทพธิดาเช่นไร”

จบถ้อยคำนั้นหยวนซีซวนก็ก้าวเท้าเข้ามาในห้องโถง เป็นจุดรวมสายตาของทุกคน แต่ดูเหมือนผู้ที่เป็นจุดสนใจที่สุดจะเป็นสตรีตัวน้อยในอ้อมกอดของบุรุษ

ร่างของนางขาวสะอาดราวหิมะ เรือนผมดำขลับรับกับหยกที่ประดับประดา ทุกสายตาภายในห้องจับจ้องมายังนาง บางคนอ้าปากค้าง บางคนสูดลมหายใจลึกด้วยความประหลาดใจ นางงดงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์จริงๆ

“ถวายบังคมฝ่าบาท” หยวนซีซวนโค้งกายลงเล็กน้อย แม้ในอ้อมแขนของเขาจะยังมีร่างบางของสตรี “โปรดอภัยให้กับการเสียมารยาทในครั้งนี้ด้วย ท่านเทพธิดาได้รับบาดเจ็บ กระหม่อมจึงต้องเสียมารยาทแตะต้องร้างกายอันล้ำค่าของนาง เพื่อพานางมาเข้าเฝ้าฝาบาท”

“ช่างเถิด ไม่ต้องถือสา” ฮ่องเต้ทอดสายตามองภาพตรงหน้า ก่อนจะโบกมือทว่าสายตายังคงจับจ้องไปยังสตรีที่อยู่ในอ้อมแขนของหยวนซีซวนไม่วางตา พลางเอ่ยถามเสียงเรียบ “เจ้าคือเทพธิดาที่ประทานฝนแก่ชาวแคว้นต้าจวิน ที่เขาล่ำลือกันใช่หรือไม่?”

หนิงอวี้เฟยรู้สึกถึงน้ำเสียงทรงอำนาจของผู้ที่อยู่เบื้องหน้า นางเงยหน้ามองฮ่องเต้ รับรู้ถึงแรงกดดันที่ทำให้นางแทบหายใจไม่ทั่วท้อง 

บรรยากาศภายในห้องโถงคล้ายเย็นลงอย่างฉับพลัน นางนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะพยักหน้ารับว่านางคือคนในข่าวลือนั่น หากแต่เอ่ยปฏิเสธบางสิ่ง

“…แต่ข้าไม่ใช่เทพธิดา”

“เช่นนั้นเจ้าคือผู้ใด?” ฮ่องเต้เลิกคิ้วเพียงเล็กน้อย ไม่ได้แสดงความแปลกใจออกมาอย่างชัดเจน “แล้วเหตุใดจึงร่วงหล่นลงมาจากฟ้า?”

นางนิ่งเงียบไร้คำตอบ หยวนซีซวนขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะเป็นฝ่ายตอบแทนนาง 

“เทพธิดายังคงสับสน อาจเป็นเพราะถูกส่งมายังโลกมนุษย์กะทันหัน ขอฝ่าบาทโปรดอภัย” น้ำเสียงของเขาสุขุมเยือกเย็น 

“ช่างเถิด ข้าไม่ถือสา ว่าแต่...” ฮ่องเต้หัวเราะเบาๆ พลางโบกมือราวกับไม่ถือสา แต่แล้วเสียงหัวเราะก็เงียบลงทันใด พร้อมกับเอ่ยบางสิ่งขึ้นมาแทนที่ราวกับกำลังจ้องจับผิดนาง “ตอนนี้เจ้าทำให้ฝนตกได้หรือไม่?”

สตรีตัวน้อยนิ่งงันไปทันที นางไม่รู้ว่าต้องตอบอะไร เพราะนางไม่ใช่เทพธิดาเรียกฝน ทว่าหากปฏิเสธก็คล้ายกับหัวนางจะหลุดออกจากบ่า!

“พลังควบคุมฟ้าดินต้องใช้พลังมหาศาล นางเพิ่งทำให้ฝนตก คงมิอาจเรียกฝนมาได้เร็วๆ นี้ ขอให้ฝ่าบาทโปรดอภัย ให้นางได้พักสักหน่อย…”

ยังไม่ทันที่หยวนซีซวนจะเอ่ยจบ ทันใดนั้นเองเสียงแรกของหยดน้ำดังขึ้นจากด้านนอก เสียงหยาดฝนกระทบกระเบื้องหลังคาก้องไปทั่ว ทุกคนภายในห้องโถงชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะเร่งเดินไปยังบานหน้าต่างใหญ่ 

ฟ้ากลางเมืองหลวงที่แดดจ้าเมื่อครู่ ถูกเมฆครึ้มปกคลุมทั่วทุกที่ เม็ดฝนโปรยปรายลงมาช้าๆ ท่ามกลางเสียงอุทานของเหล่าขุนนาง 

“นางทำได้จริงๆ”

“นางคือเทพธิดาจริงๆ”

“ฝ่าบาทโปรดทอดพระเนตร นี่เป็นปาฏิหาริย์แท้จริง” 

“สวรรค์ทรงเมตตา เทพธิดาโปรดประทานฝนให้แคว้นเราแล้ว”

เสียงสรรเสริญดังระงม ขุนนางบางคนรีบคุกเข่าลงถวายคำนับ ใบหน้าประดับด้วยความศรัทธา บรรยากาศภายในห้องโถงแปรเปลี่ยนเป็นความตื่นตะลึง 

หนิงอวี้เฟยเองก็อึ้งไม่แพ้กัน นางมองผ่านม่านฝนที่ตกลงมา สัมผัสความเย็นที่กระจายไปทั่วอากาศ 

…กะ เกิดอะไรขึ้น ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!...

หยวนซีซวนกดสายตามองนาง เฝ้ามองหาคำตอบในดวงตาของนาง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาเป็นเพียงสายตาสับสน กระวนกระวาย และตกลตะลึงของนาง 

เสียงหัวเราะของฮ่องเต้ดังขึ้นแผ่วเบา ทว่าก้องกังวานไปทั่วห้องโถงอันโอ่อ่า ร่างของฮ่องเต้หยัดกายขึ้นจากบัลลังก์ อาภรณ์สีทองสะท้อนแสงเทียนภายในห้อง เสริมให้เขาดูทรงอำนาจยิ่งกว่าเดิม

“เป็นเทพธิดาจริงๆ” ฮ่องเต้เอ่ยพร้อมกับประสานมือคำนับแด่นาง

หนิงอวี้เฟยไม่ได้ตอบรับ นางยังคงตกตะลึง สายตาของนางจ้องไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย ราวกับไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว