บทที่ 16 ภารกิจพิสูจน์ความสามารถ /2

บทที่ 16 ภารกิจพิสูจน์ความสามารถ /2

หน้าทางเข้าป่าอสูรศักดิ์สิทธิ์

ชินอ๋องอวี้เหวินเทียนหยาเดินเคียงข้างมากับรวี่เยว่ นำเด็กสาวมาส่งยังทางเข้าป่าเพื่อทำภารกิจด้วยตนเอง ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชา ฉายแววกังวลระคนห่วงใยออกมาอย่างชัดเจน จนหลายคนเหลือบมองท่านหญิงเมิ่งที่ยืนอยู่ข้างองค์ราชินีด้วยสายตาหลากหลายอารมณ์

เฉียนเยียนหรานที่ยืนรวมกลุ่มอยู่กับศิษย์คนอื่นๆลอบยิ้ม ในใจกำลังสาปแช่งให้รวี่เยว่ตกตายด้วยฝีมือสัตว์อสูรระดับสูงในป่า

“รวี่เยว่ระวังด้วย อย่าให้ตัวเองต้องเป็นอันตราย หากไม่ไหวจริงๆ ให้ยิงพลุสัญญาณ ข้าจะเข้าไปรับเจ้าออกมาเอง” เขาคาดไม่ถึงว่าผู้อาวุโสของหอบำเพ็ญ จะกดดันให้รวี่เยว่ต้องทำการพิสูจน์ตนเองเร็วขนาดนี้ ตบะของนางยังไม่ถึงระดับหยวนอิงด้วยซ้ำ ตัวเขาคัดค้านอย่างไรก็ไม่เป็นผล สุดท้ายจึงต้องจำยอมปฏิบัติตามกฎที่บัญญัติไว้

ความจริงระดับตบะของรวี่เยว่ผ่านระดับหยวนอิงมาพักหนึ่งแล้ว นางแค่รอให้ผ่านวันปักปิ่นไปก่อนถึงจะยอมเปิดเผยพลังที่แท้จริง

เมิ่งเฟยหลิงกำหมัดใต้แขนเสื้อแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ เมื่อได้เห็นสีหน้าและแววตาอ่อนโยนของอวี้เหวินเทียนหยา ยามทอดมองรวี่เยว่ ทีกับนางเขามีแต่ความเย็นชาให้! ความริษยาและไม่ยินยอมพลันผุดขึ้นในใจ จนแทบอยากจะปรี่เข้าไปฟาดฝ่ามือใส่ดวงหน้าของเด็กสาว

รวี่เยว่รู้สึกถึงสายตาทิ่มแทงจึงหันขวับไปมอง และได้ทันเห็นสายตาอาฆาตมาดร้ายของเมิ่งเฟยหลิงเข้าพอดี รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นที่มุมปาก มือบางยกเกาะแขนร่างสูงสง่า เอื้อนเอ่ยวาจาเสียงหวาน ตั้งใจยั่วยุเมิ่งเฟยหลิง เพราะอย่างไรอีกฝ่ายก็เกลียดนางเข้ากระดูกไปแล้ว ถึงทำดีด้วยก็ไม่มีประโยชน์ เสียเวลาเปล่า

“ข้ารู้ว่าท่านอ๋องเป็นห่วงข้าที่สุด ข้าสัญญาว่าจะรักษาเนื้อรักษาตัวให้ดี หากไม่ไหวจริงๆ จะรีบจุดพลุ แจ้งให้ท่านอ๋องไปรับทันที ท่านอ๋องต้องรอข้ากลับมานะเจ้าคะ” สีหน้าเย็นชาของรวี่เยว่ เปลี่ยนเป็นออดอ้อนน่ารักน่าเอ็นดู จนคนมองหัวใจอ่อนยวบ

‘คิดว่าตนเล่นบทนางจิ้งจอกเป็นเดียวคนหรืออย่างไรเมิ่งเฟยหลิง รอข้ากลับมาก่อนเถอะ ข้าจะเล่นเป็นเพื่อนเจ้าเองอยู่ดีไม่ว่าดี อยากมีเรื่องดีนักใช่ไหม’

อวี้เหวินเทียนหยาหัวคิ้วเข้มมุ่นเข้าหากัน คิดในใจว่าวันนี้รวี่เยว่ดูแปลกไป นางมารน้อยไม่เคยออดอ้อนเขาต่อหน้าผู้คนมาก่อน แต่กระนั้นชายหนุ่มกลับพึงใจ มือใหญ่ยกขึ้นลูบหัวทุยอย่างนุ่มนวล รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา

“ข้าเอาใจช่วยเจ้าอยู่นะ”

รวี่เยว่พยักหน้ารับ ร่างบางทะยานหายเข้าไปในป่าอสูรศักดิ์สิทธิ์ การทำภารกิจครั้งนี้นางต้องทำเพียงคนเดียว ดังนั้นข้างกายจึงไม่มีแม้แต่สาวใช้ ทว่ามีองครักษ์คอยเฝ้ามองและคุ้มกันอยู่ห่างๆ

หลังจากเดินทางอยู่ราวครึ่งวัน ในที่สุดนางก็มาถึงป่าชั้นใน และก็เป็นไปอย่างที่คิด ชายชุดดำปิดหน้าปิดตา ตบะระดับเจี๋ยตันขั้นปลายสิบกว่าคนปรากฏตัวห้อมล้อมนางไว้

รวี่เยว่ยืนเอามือไพล่หลังเชิดคางเล็กน้อย กวาดตามองชายชุดดำตรงหน้ารวดเร็ว ก่อนเอ่ยวาจาทักทายอีกฝ่าย

“แหมม มีคนมารอต้อนรับก็ไม่บอกกันก่อน ข้าเลยไม่ได้เตรียมของกำนัลมาฝาก ธิดาเทพอย่างข้าเสียมารยาทแล้ว”

“ความจริงพวกข้าก็ไม่อยากทำร้ายเด็กสาวอย่างท่านหรอกนะ แต่เมื่อเป็นคำสั่งพวกข้าก็มิอาจปฏิเสธ” หัวหน้าชายชุดดำกล่าวกับรวี่เยว่ ก่อนส่งเสียงสั่งลูกน้อง “พวกเราลงมือ จัดการให้เรียบร้อยก่อนมืดค่ำ!”

มือสังหารทุกคนปลดปล่อยพลังปราณ ขยับตัวพุ่งเข้าหารวี่เยว่พร้อมกัน ทว่าสิ่งที่ไม่คาดฝันพลันบังเกิด แรงกดดันจากตบะระดับหยวนอิงขั้นปลายกระหน่ำใส่พวกมันอย่างคาดไม่ถึง

ครืนนน!!! ปึ้กกก อั๊กกก แต่ละคนกระอักเลือดออกมาทันที

หญิงสาวหน้าตาละม้ายคล้ายรวี่เยว่ถึงเจ็ดส่วน ยืนอยู่ข้างกายเด็กสาว หุ่นภูตระดับตบะพลังเพิ่มสูงขึ้น จากการหล่อหลอมของมหาเทวีเฟิ่งหนี่ว์

รวี่เยว่ไม่ถามไถ่ให้มากความ ปลดปล่อยอัคคีนิลกาฬใส่มือสังหารทั้งสิบกว่าคน เหลืออยู่หนึ่งคนที่ยังรอดชีวิต…

“บอกชื่อคนที่สั่งเจ้ามาแล้วข้าจะให้เจ้าไปสู่สุขคติ หากขัดขืน วิญญาณของเจ้าจะกลายเป็นทาส และข้าจะแผดเผาเจ้าเล่นทุกวัน เลือกเอา!”

มือสังหารที่ยังรอดชีวิตตกใจตาค้าง ไหนบอกว่าธิดาเทพมีตบะระดับเจี๋ยตันขั้นปลาย และเดินทางมาทำภารกิจคนเดียว แต่เท่าที่สัมผัสได้ เด็กสาวตรงหน้าตบะอยู่ที่ระดับหยวนอิงขั้นต้นปลายยอดแล้ว! ส่วนคนคุ้มกันนั่นอยู่ถึงขั้นปลาย

“ตกลงจะพูดได้รึยัง เจ้ากำลังทำให้ข้าเสียเวลา” สายตาของรวี่เยว่เย็นเยียบ น้ำเสียงกดดันคล้ายกำลังหมดความอดทน มือบางเริ่มวาดอักขระดึงวิญญาณในอากาศ

“พูดๆ ข้ายอมพูดแล้ว คนที่สั่งพวกข้าคือ…”

เมื่อได้รับคำตอบที่ต้องการ รวี่เยว่จึงหันไปพยักหน้าให้หุ่นภูต

ฉัวะ!!! ชายชุดดำคนสุดท้ายลมหายใจปลิดปลิว พร้อมกับร่างที่สลายไปกับอากาศ

ร่างบางปลดเขตแดนที่ใช้บดบังสายตาองครักษ์ที่ติดตามมาออก จากนั้นจึงมุ่งหน้าไปหาพยัคฆ์อนธการ ตามเส้นทางที่มหาเทวีเฟิ่งหนี่ว์ให้มาอย่างอารมณ์ดี

“แมวเหมียวจ๋า รวี่เยว่มาแล้ว”