เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 40
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-28 10:49:45“เอ่อจริงสิ ผมลืมดื่มน้ำ” ดูเหมือนอาทิตย์อยากจะเปลี่ยนเรื่องคุย ไม่อยากเซ้าซี้มากเกินไป จึงแสร้งหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม
“อืม คุณเลขาชงให้เนี่ย สดชื่นจังเลยครับ” เขาพูดพลางหันไปยิ้มให้ปั้นหยาเล็กน้อย“จริงสิ ทำไมเฮียให้เลขาเข้ามานั่งในห้องครับ” “ก็เผื่อเวลาแบบนี้ ไม่ต้องเรียกให้ยุ่งยาก” “แต่บางเรื่องเลขาไม่ควรรู้” “ฉันว่าเลขาควรรู้ทุกอย่างนะ ไม่งั้นจะให้ช่วยงานทำไม” “แม้กระทั่งเรื่องบนเตียงของเฮีย ควรรู้และจัดสรรให้ด้วยหรือเปล่าครับ” “ถ้าถึงเวลาอาจจะให้ช่วยก็ได้” “ว่าแต่คุณเลขา ชื่ออะไรนะครับผมจำไม่ได้” เขาหันไปถามปั้นหยาเป็นหลัก“ชื่อปั้นหยาค่ะ เรียกหยาเฉยๆ ก็ได้ค่ะ” “ชื่อน่ารักเชียว เรียกผมซันด์เฉยๆ ก็พอ ผมไม่ใช่ท่านประธานแบบเฮียตฤณ” “ค่ะคุณซันด์เฉยๆ ก็ได้” “ทำไมเลขาเฮียว่าง่ายกว่าเมื่อวานนี้อีก เมื่อวานดูถมึงทึงยังไงก็ไม่
บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 41
"หยาก็ว่าเขาโอเคนะคะ ไม่ได้เลวร้ายอะไรสักหน่อย คุยกันได้ไม่เสียหายนี่""ถ้าใครที่มาเห็นอาจจะมองว่าไม่เหมาะนะครับ ผมเป็นห่วง เขามาจีบคุณหยาด้วยหรือเปล่า""เปล่าหรอกค่ะ เขาไม่ไวไฟเหมือนเจ้านายคุณก้องหรอกน่า""เขาเป็นคนอันตรายคนหนึ่งนะครับ""หากจะพูดแบบนั้น หยาว่าท่านประธานก็ไม่ต่างกันค่ะ เขามาพึ่งใบบุญท่านประธาน หยาว่าน่าจะให้โอกาศนะคะ อย่าเห็นแก่ประโยชน์เกินไปนัก ยังไงก็ญาติกันไม่ใช่เหรอ" นี่เธอมองโลกในแง่ดีจังเลย เขาคิดพลางหรี่ตามอง"ผมว่าคุณหยาไม่รู้อะไรเลย แล้วก็ไม่ควรไว้ใจใคร ผมบอกแล้ว เคยเล่าให้ฟังแล้วด้วยว่าสองบ้านไม่ค่อยกินเส้นกันเท่าไหร่""หยามองให้เป็นเหตุเป็นผลค่ะ ไม่ได้ไว้ใจใครมากแต่ก็ไม่ได้ระแวงไปซะหมด" พูดจบเธอก็กลับเข้าห้องทำงาน แต่กลับต้องเผชิญกับสายตาพิฆาตของเจ้านาย ทว่าเธอก็ทำเป็นไม่สนใจ แสร้งดูงานบนโต๊ะไป กระทั่งเขาเดินมาหาแล้วเอามือค้ำโต๊ะก่อนจะโน้มตัวเข้าหาเธอ“วันนี้อยากให้โบนัสพิเศษจังเลย”“โบนัสพิเศษเนื่องในอะไรคะ”“ดูแลแขกของผมเป็นอย่างดี ต้อนรั
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-29ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 42
สุดท้าย เธอทนไม่ไหวคว้าแฟ้มที่เขาเซ็นแล้วออกไปทันที ไม่อยากโทรเรียกให้พนักงานขึ้นมารับ เพราะตอนนี้เธอเสียสมาธิอยากจะออกไปจากห้องก่อน“หน้ายุ่งๆ นะครับ หืม” ก้องการุณเอ่ยปากแซวยิ้มๆ“เขาเป็นคนที่... อยากจะ” ปั้นหยาเอามือข้างที่ว่างทำท่าบีบอากาศพร้อมกัดฟันแน่น“เสน่ห์แรงใช่ไหมล่ะ” นี่เขาแซวหรือเนี่ย“เปล๊า! ขี้โมเม ขี้ตู่ต่างหากแล้วขี้หึงด้วย ทั้งที่... หื้ม”“หึๆ แล้วนั่นจะไปไหนครับ”“เอาแฟ้มไปให้ฝ่ายการเงินค่ะ” ปั้นหยาตอบแบบขอไปที ก่อนจะเดินฉับๆ ออกไปเลย “หึๆ เจ้านายก็ควรจะเจอคนแบบคุณหยาเนี่ยนะ ปกติเจอแต่คนยอมๆๆ ลูกเดียว คนนี้ขบถสุดๆ” ก้องการุณเอ่ยลอยๆ และยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุขขณะที่ปั้นหยาลงลิฟต์มาที่ชั้นการเงิน เดินลัดเลาะไปที่โต๊ะเจ้าหน้าที่คนหนึ่งซึ่งเป็นเลขาของผู้จัดการ“อุ้ย! คุณหยามาเองเลย น
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-30ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 43
“สำรวจได้ แต่ไม่ใช่ให้เดินเฉิดฉายแผนกช่างหรอกนะ” พูดถึงแผนกช่างเท่านั้นแหละก้องการุณถึงกับอดขำไม่ได้“ไอ้ก้อง มีปัญหาเหรอ”“เปล่าครับท่าน”“แค่นี้ก็ต้องดุด้วย” เธอว่าแล้วก็เดินผ่านเขาเข้าห้องไปทันที เขาปรายตามองก้องการุณนิดหน่อยก่อนจะเข้าไปจัดกับเลขาตัวดีต่อ“ตอบคำถามผมก่อน ทำไมโทรไปไม่รับ แล้วลงไปนานมาก”“จะเรียกใช้งานหรือว่าคิดถึงคะท่าน”“หืม เอ่อ อยากให้คิดถึงไหมล่ะ ก็ทั้งนั้นแหละ”“ก็บอกแล้วหยาเข้าห้องน้ำ รับสายไปด้วยปลดทุกข์ไปด้วยก็เขินนะคะ ท่านประธานก็โทรจี้จัง แล้วนี่อะไรคะทำท่าหงุดหงิดใส่หยา”“ผมทำท่าหงุดหงิดอย่างนั้นเหรอ”“ดุอีกด้วยค่ะ คิ้วขมวดเข้าหากันเป็นเลขแปดเชียว เคยคุยกันแล้วนะคะเนี่ย”“ผมขอโทษ มีอะไรรบกวนใจนิดหน่อย เลยพาล”&ldquo
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-01ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 44
“ได้ครับ ผมจะได้บอกหนุ่มๆ เตรียมตัว เอ่อแล้วคุณหยาต้องไปด้วยหรือเปล่า” อันนี้ก้องการุณแสร้งถามให้ดังขึ้นไปงั้นเองแหละ“มีแต่ผู้ใหญ่แล้วก็ผู้ชาย คุยเรื่องงานกัน” ตฤณตอบเสียงเรียบ“ขอโทษค่ะ ยิ่งคุยเรื่องงานหยาก็ยิ่งต้องไป ท่านบอกเองว่าความจำไม่ดีต้องมีคนช่วยจำ” ปั้นหยารีบขันอาสาทันที“มีก้องไปแล้ว และนี่เป็นงานกลางคืน” ตฤณปรับน้ำเสียงให้นุ่มน่าฟังขึ้น ประเดี๋ยวจะหาว่าทำเสียงเข้มใส่“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ ดึกยังไงคุณก็ไปส่งหยาอยู่ดี”“เฮ้อ” เถียงไม่ได้เขาก็ถอนใจเชียว“จะไปยิมก่อน จะไปด้วยไหมล่ะครับคุณเลขา” ตฤณไม่ตอบเรื่องให้เธอไปด้วยหรือเปล่า แต่แสร้งถามเรื่องอื่น“อุ้ย! ดีเลยค่ะ หยาอยากรู้ว่ามาดอย่างท่านประธานเนี่ย แค่ไปวิ่ง ยกเวท หรือว่ามีอย่างอื่นอีก” ทำไมเธอชวนง่ายจัง ไม่ปฏิเสธเขาเลย“จ้ะ งั้นก็ไป” ดูเหมือนเขาจะตามใจเธอเก่งเสียเหล
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-02ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 45
ตุบ! ตุบ! ตุบ! ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! เสียงหมัดหนักๆ รัวใส่เพื่อนไม่ยั้ง ชนิดที่ตั้งตัวไม่ทันประหนึ่งจะชิงเข็มขัดเลยทีเดียว และการต่อสู้ของเขามืออาชีพ และเก่งมากจนปั้นหยาทึ่ง อ้าปากค้าง ผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีดีที่หล่อรวยอย่างเดียว หรือน่าเกรงขามเพราะมีบอร์ดี้การ์ด ทว่าศิลปะป้องกันตัวก็เจ๋ง ให้ตายสิ เธออึ้งมาก“อุ้ยตาย!” ปั้นหยาอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นตฤณทุ้มเพื่อน แล้วเหวี่ยงลงกับพื้นพร้อมกับบิดแขน จนเพื่อนต้องเอามือตบพื้นเพื่อส่งสัญญาณว่าไม่ไหว“ไอ้ตฤณ อย่าเอามารวมกันดิวะ ไอ้บ้า” เพื่อนบ่นด้วยความเจ็บ และเหนื่อยหอบ“อีกยกไหม”“เอ่อ มา ข้าไหว จัดมา” เพื่อนบอก แต่น้ำเสียงนั้นแทบจะไม่ไหวแล้วอ่อนเพลียเพราะจริงจังกันมาก เท่านั้นแหละตฤณก็จัดหนักทันที“ดูเหมือนจะไม่ได้ชกมวยอย่างเดียว” ปั้นหยาเอ่ย“ท่านประธานไม่ได้เก่งแค่ต่อยมวยนะครับ ยิมนี้มีให้เล่นหลายอย่าง ท่านก็ฝึกจนเก่งเชียวแหละ”“จ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-03ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 46
“เฮ้อ” ตฤณถอนใจเบาๆ ด้วยความเครียด เขามองว่าเรื่องธุรกิจไม่น่าจะให้ผู้หญิงมาปวดหัวด้วย จึงไม่อยากชวน อีกอย่างมันก็แอบหวงแหละ ตอนที่อาทิตย์มองตาเป็นมันขนาดนั้น“โอเค ผมยอมแพ้ ให้ไปก็ได้” พอตฤณตัดสินใจยอมแพ้เท่านั้นแหละ แม่คุณก็ยิ้มกริ่มทันที พร้อมกับหันมาจะขอบคุณสักหน่อย แต่ต้องหุบยิ้มเสียก่อน“แต่ผมมีข้อแม้ ไปถึงที่นั่น ห้ามซน เพราะที่นั่นไม่ใช่บ้านเรา ไม่ใช่คนของเรา และที่สำคัญห้ามทำตาหวานใส่นายซันด์” เขาตั้งใจห้ามอันสุดท้ายนี่แหละแต่ทำเป็นฟอร์มจัด“ข้อสุดท้ายสำคัญที่สุดครับ” ก้องการุณแทรกขึ้น ซึ่งก็ฟังอยู่นานแล้ว และจังหวะสุดท้ายนี้เหมาะสุด“นั่นแหละ สำคัญที่สุด” ตฤณไม่ปฏิเสธแม้แต่น้อย“จะให้หยาทำตาขึงขังใส่เขาหรือยังไงคะ หืม”“ใช่ หยาทำได้อยู่แล้ว ดูอย่างเวลามองผม แต่ก็ทำตาแบบนั้นแหละ แต่ตอนมองเจ้าซันด์นะ...”“ขี้บ่นจังค่ะ มันไม่มีอะไรซะหน่อย มันเป็นมารยาทที่ควรทำ”
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-04ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 47
แต่เปล่าเลย เขาแค่เดินผ่านห้องรับแขกก็ต้องชะงักฝีเท้า แล้วเอี้ยวตัวหันมามองก็เห็นหญิงสาวร่างเล็ก เพรียว ใส่ชุดเดรสสั้นเสมอหัวเข่า สีฟ้า ยืนหันหน้าออกไปทางหน้าต่างเหมือนกำลังรอใครอยู่ เขามัวแต่ตะลึงแต่ก็รู้ว่าใคร จึงเดินเข้าไปใกล้ๆ“ยืนรอแฟนเหรอครับ” ตฤณแซวขึ้น ทำให้เธอหันกลับมาช้าๆ พร้อมกับยิ้มหวาน เขาเหมือนถูกมนตร์สะกดให้ยืนจังงัง เธอไม่ต้องแต่งอะไรให้นานก็สวยจริงๆ ด้วย ก็แค่ปล่อยผม แต่งหน้าบางๆ เน้นที่เรียวปากสีชมพูอิ่ม ส่วนชุดก็เป็นเดรสเกาะอกเข้ารูปเน้นทำให้เอวคอดกิ่ว นี่ก็เพิ่งจะเห็นชัดๆ ก็วันนี้ เขามองตาหวานเยิ้ม มองด้วยความชื่นชม จนเธอหน้าแดง ร้อนวูบวาม ทำตัวไม่ถูก“เอ่อ เราจะไปกันเลยไหมคะ” ปั้นหยาแสร้งถามน้ำเสียงอึกอัก“ครับ” ตฤณตอบและยิ้ม ก่อนจะผายมือให้เธอเดินก่อน แน่นอนว่าเธอทำให้ลูกน้องของเขาตะลึงมาก่อนแล้ว“เราไปกันหมดนี่เลยเหรอคะ” ปั้นหยาอดถามไม่ได้เมื่อเห็นบอร์ดี้การ์ด 4 คนขึ้นรถไปอีกคัน ส่วนคันที่เธอนั่งก็มีสองคนแล้ว“เขาก็ไปกับผมประจำ”“อืม หยาไม่ชิน”
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-04ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 48
ตฤณ ผ่านมันมาได้เพราะบารมีที่สั่งสมมาตั้งแต่รุ่นบิดา และจากความแข็งแกร่งของตนเอง ทำให้มีพันธมิตร แต่ศัตรูก็ไม่น้อย และเมื่อไหร่ที่ศัตรูรู้จุดอ่อนของเขา มันจะเป็นอย่างไร ซึ่งตอนนี้เขารู้ว่าตัวของเขากำลังมีจุดอ่อน ให้เล่นงานได้ง่ายๆ นี่คือสิ่งที่กำลังเป็นกังวล แสร้งยิ้มแย้มอารมณ์ดี แต่ลึกๆ แล้วห่วงเธอผู้ที่ย่างเท้าเข้าสู่วงการผู้มีอิทธิพล“เฮ้อ” ตฤณเผลอถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความลืมตัว ขณะที่นั่งเงียบๆ มาจนถึงหน้าปากซอยทางเข้าหมู่บ้าน ที่ญาติของตฤณอาศัยอยู่ และขณะเดียวกันปั้นหยาก็ได้ยิน และกรอกตามองคนที่นั่งข้างๆ เล็กน้อยเพื่อไม่ให้เขารู้ตัว ไม่อยากทำให้มีพิรุธและรู้ว่าเธอเป็นห่วง เธอควรแกล้งโง่เหมือนที่เขาบอกสินะ ขณะเดียวกัน กันระพีก็ขับรถเข้ามาในซอยช้าๆ จนกระทั่งถึงคฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่มาก เป็นทรงโดมอยู่ตรงกลางสไตล์บ้านท่านเจ้าสัวเมื่อกันระพีขับมาถึง ประตูบ้านก็เปิดอัตโนมัติ เพราะมีคนรับใช้รอเปิดให้อยู่แล้ว แต่มองเข้าไปแล้วดูว่าเหมือนจะมีแขกเพิ่ม เพราะเห็นรถคุ้นตาอยู่สองคัน ตฤณคิดแล้วก็ถอนใจอีกครั้งก่อนที่รถจะจอดสนิท แล้วบอร์ดี้การ์ดคนหนึ่งวิ่งมาเปิดประตูใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-05
บทล่าสุด
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 51
“ป๊าต้องใจเย็นๆ ก็อย่างที่เฮียพูด มันต้องใช้เวลา ไม่งั้นเราต้องกู้ธนาคารเอา ซึ่งก็ใช้เวลานานกว่ากู้เฮียอีกเป็นเดือนได้น้อยกว่าด้วย”“ทำให้ฉันหงุดหงิดมากๆ เข้า อย่าให้ฉันต้องใช้วิธีเดียวกันพ่อมันนะ”“เราไม่จำเป็นต้องใช้วิธีนั้นครับ เรามีตัวช่วยอื่น”“แกดูมันพูด ฉันทนได้เท่าที่ทนนะ มันจองหองเหมือนพ่อมันนั่นแหละ เงินที่มันใช้อยู่ควรเป็นของเราด้วยซ้ำ เงินมรดกน่ะ”“ป๊า ผมกำลังพยายามอยู่ ป๊าอยู่เฉยๆ เถอะ”“แล้วนังเด็กนั่น จริงๆ แล้วเป็นใครกันแน่ ทำไมไอ้ตฤณดูฟังจังเลย”“ก็เป็นเลขาครับแอบจีบ สงสัยอยากรวบหัวรวบหางเหมือนที่เคยทำกับสาวๆ คนอื่น”“แกทำยังไงก็ได้ ให้นังเด็กนี่อยู่ฝ่ายเราแล้วไปเป่าหูไอ้ตฤณอีกที ห้าร้อยล้านฉันต้องได้มา”“ดูท่าแม่คุณจะชอบเฮียนะครับ”“แกก็แย่งมาซะสิ ยืมกันดีดีไม่ให้”&ldquo
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 50
“คุยกันซะนะ” ตฤณว่าเสียงเข้ม“อาก็แค่... อยากรู้คร่าวๆ”“คร่าวๆ ก็ยังไม่มีครับคุณอา และถ้ายังไม่เข้าใจที่พูด ผมอาจจะตัดสินใจตอนนี้เลยก็ยังได้ จะฟังเลยไหมครับ” ตฤณเริ่มมีน้ำโหขึ้นเรื่อยๆ ปั้นหยาก็ไม่น่าจะช่วยได้“เอ่อ อารอก็ได้ ไว้ค่อยๆ คิดมีเวลาอีกเยอะ”“ค่อยๆ คิดก็ได้นี่คะ มีเวลาพิจารณาตั้งหนึ่งอาทิตย์แน่ะ” ปั้นหยาแทรกขึ้นเบาๆ พลางเอามือแตะที่แขนเขาเล็กน้อย“แล้วหยาคิดเห็นว่าไง” ตฤณลองหันมาถามความเห็นของเธอ ดูสิว่าจะถูกใจเขาหรือเปล่า“หยาให้ความเห็นเรื่องนี้ไม่ได้หรอกค่ะ หยาไม่ใช่ผู้บริหารระดับสูง แต่ถ้า... ท่าน เอ่อคุณตฤณจะฟัง แค่ทดลองก้อนแรกก็ไม่น่าจะมีปัญหานะคะ ถือว่าเป็นทุนสำรองให้คุณอาทิตย์หมุนเวียน เพราะถึงยังไงก็ดีลงานกับคุณป๊อบแล้ว ไม่มีเงินซื้อของมาให้คุณป๊อบงานของเราก็ไม่เดิน มันกระทบหมดไม่ใช่เหรอคะ”“หึๆ บริษัทของเจ้าซันด์มีมูลค่าหลายร้อยล้านจ้ะ ต้องมีทุนสำรองอยู่แล้ว นี่เรียกว่าเงินกินเปล่า”“ใครบอกเฮียล่ะครับ ผมไม่ได้
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 49
“อ่อ คุณประวิทย์ ลืมเห็นมากับเขาด้วย” ตฤณเอ่ยถามผู้จัดการฝ่ายการเงินของบริษัทตัวเอง“เอ่อ ขอโทษครับที่ไม่ได้ทักทายท่าน ให้คุณๆ ทักทายก่อน”“ไม่เป็นไร เราเจอกันที่บริษัททุกวันอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าคุณจะมาร่วมด้วยนะ”“แหม ทีคุณป๊อบยังมาเลยครับ”“ผมเป็นผู้รับเหมานี่ครับ” ฐากูรแทรกขึ้น“เอาล่ะๆ คุณตฤณนั่งดีกว่าจะได้ดื่มอะไรอร่อย” ชาติชายบอก จากนั้น ตฤณจึงได้นั่งข้างๆ เพราะถือว่าเป็นผู้ใหญ่รองจากชาติชาย ไม่นับรวมอาสะใภ้เพราะไม่เกี่ยวกับเรื่องของผู้ชายที่จะคุยกันเรื่องธุรกิจ ส่วนปั้นหยา ก้องการุณขอไปอยู่อีกโต๊ะ ทว่าตฤณแทรกขึ้นเสียก่อน“หยาต้องนั่งกับผมเท่านั้น” ตฤณหันไปบอกเธอ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเธอเอาไว้แล้วเลื่อนเก้าอี้ให้นั่งข้างๆ แสดงความเป็นเจ้าของให้รู้กันไปเลย ใครที่คิดจะขายขนมจีบถือว่าหมดโอกาส“ขอบคุณค่ะ” ปั้นหยารับคำอย่างขอบคุณ แล้วนั่งตัวลีบตัวเล็ก เพราะลึกๆ แล้วเธอรู้ตัวดีกว่าเป็นคนอื่น ตำแหน่งห่างไกลจากทุกคนที่นั่งตรงนี้มากนักแต
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 48
ตฤณ ผ่านมันมาได้เพราะบารมีที่สั่งสมมาตั้งแต่รุ่นบิดา และจากความแข็งแกร่งของตนเอง ทำให้มีพันธมิตร แต่ศัตรูก็ไม่น้อย และเมื่อไหร่ที่ศัตรูรู้จุดอ่อนของเขา มันจะเป็นอย่างไร ซึ่งตอนนี้เขารู้ว่าตัวของเขากำลังมีจุดอ่อน ให้เล่นงานได้ง่ายๆ นี่คือสิ่งที่กำลังเป็นกังวล แสร้งยิ้มแย้มอารมณ์ดี แต่ลึกๆ แล้วห่วงเธอผู้ที่ย่างเท้าเข้าสู่วงการผู้มีอิทธิพล“เฮ้อ” ตฤณเผลอถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความลืมตัว ขณะที่นั่งเงียบๆ มาจนถึงหน้าปากซอยทางเข้าหมู่บ้าน ที่ญาติของตฤณอาศัยอยู่ และขณะเดียวกันปั้นหยาก็ได้ยิน และกรอกตามองคนที่นั่งข้างๆ เล็กน้อยเพื่อไม่ให้เขารู้ตัว ไม่อยากทำให้มีพิรุธและรู้ว่าเธอเป็นห่วง เธอควรแกล้งโง่เหมือนที่เขาบอกสินะ ขณะเดียวกัน กันระพีก็ขับรถเข้ามาในซอยช้าๆ จนกระทั่งถึงคฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่มาก เป็นทรงโดมอยู่ตรงกลางสไตล์บ้านท่านเจ้าสัวเมื่อกันระพีขับมาถึง ประตูบ้านก็เปิดอัตโนมัติ เพราะมีคนรับใช้รอเปิดให้อยู่แล้ว แต่มองเข้าไปแล้วดูว่าเหมือนจะมีแขกเพิ่ม เพราะเห็นรถคุ้นตาอยู่สองคัน ตฤณคิดแล้วก็ถอนใจอีกครั้งก่อนที่รถจะจอดสนิท แล้วบอร์ดี้การ์ดคนหนึ่งวิ่งมาเปิดประตูใ
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 47
แต่เปล่าเลย เขาแค่เดินผ่านห้องรับแขกก็ต้องชะงักฝีเท้า แล้วเอี้ยวตัวหันมามองก็เห็นหญิงสาวร่างเล็ก เพรียว ใส่ชุดเดรสสั้นเสมอหัวเข่า สีฟ้า ยืนหันหน้าออกไปทางหน้าต่างเหมือนกำลังรอใครอยู่ เขามัวแต่ตะลึงแต่ก็รู้ว่าใคร จึงเดินเข้าไปใกล้ๆ“ยืนรอแฟนเหรอครับ” ตฤณแซวขึ้น ทำให้เธอหันกลับมาช้าๆ พร้อมกับยิ้มหวาน เขาเหมือนถูกมนตร์สะกดให้ยืนจังงัง เธอไม่ต้องแต่งอะไรให้นานก็สวยจริงๆ ด้วย ก็แค่ปล่อยผม แต่งหน้าบางๆ เน้นที่เรียวปากสีชมพูอิ่ม ส่วนชุดก็เป็นเดรสเกาะอกเข้ารูปเน้นทำให้เอวคอดกิ่ว นี่ก็เพิ่งจะเห็นชัดๆ ก็วันนี้ เขามองตาหวานเยิ้ม มองด้วยความชื่นชม จนเธอหน้าแดง ร้อนวูบวาม ทำตัวไม่ถูก“เอ่อ เราจะไปกันเลยไหมคะ” ปั้นหยาแสร้งถามน้ำเสียงอึกอัก“ครับ” ตฤณตอบและยิ้ม ก่อนจะผายมือให้เธอเดินก่อน แน่นอนว่าเธอทำให้ลูกน้องของเขาตะลึงมาก่อนแล้ว“เราไปกันหมดนี่เลยเหรอคะ” ปั้นหยาอดถามไม่ได้เมื่อเห็นบอร์ดี้การ์ด 4 คนขึ้นรถไปอีกคัน ส่วนคันที่เธอนั่งก็มีสองคนแล้ว“เขาก็ไปกับผมประจำ”“อืม หยาไม่ชิน”
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 46
“เฮ้อ” ตฤณถอนใจเบาๆ ด้วยความเครียด เขามองว่าเรื่องธุรกิจไม่น่าจะให้ผู้หญิงมาปวดหัวด้วย จึงไม่อยากชวน อีกอย่างมันก็แอบหวงแหละ ตอนที่อาทิตย์มองตาเป็นมันขนาดนั้น“โอเค ผมยอมแพ้ ให้ไปก็ได้” พอตฤณตัดสินใจยอมแพ้เท่านั้นแหละ แม่คุณก็ยิ้มกริ่มทันที พร้อมกับหันมาจะขอบคุณสักหน่อย แต่ต้องหุบยิ้มเสียก่อน“แต่ผมมีข้อแม้ ไปถึงที่นั่น ห้ามซน เพราะที่นั่นไม่ใช่บ้านเรา ไม่ใช่คนของเรา และที่สำคัญห้ามทำตาหวานใส่นายซันด์” เขาตั้งใจห้ามอันสุดท้ายนี่แหละแต่ทำเป็นฟอร์มจัด“ข้อสุดท้ายสำคัญที่สุดครับ” ก้องการุณแทรกขึ้น ซึ่งก็ฟังอยู่นานแล้ว และจังหวะสุดท้ายนี้เหมาะสุด“นั่นแหละ สำคัญที่สุด” ตฤณไม่ปฏิเสธแม้แต่น้อย“จะให้หยาทำตาขึงขังใส่เขาหรือยังไงคะ หืม”“ใช่ หยาทำได้อยู่แล้ว ดูอย่างเวลามองผม แต่ก็ทำตาแบบนั้นแหละ แต่ตอนมองเจ้าซันด์นะ...”“ขี้บ่นจังค่ะ มันไม่มีอะไรซะหน่อย มันเป็นมารยาทที่ควรทำ”
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 45
ตุบ! ตุบ! ตุบ! ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! เสียงหมัดหนักๆ รัวใส่เพื่อนไม่ยั้ง ชนิดที่ตั้งตัวไม่ทันประหนึ่งจะชิงเข็มขัดเลยทีเดียว และการต่อสู้ของเขามืออาชีพ และเก่งมากจนปั้นหยาทึ่ง อ้าปากค้าง ผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีดีที่หล่อรวยอย่างเดียว หรือน่าเกรงขามเพราะมีบอร์ดี้การ์ด ทว่าศิลปะป้องกันตัวก็เจ๋ง ให้ตายสิ เธออึ้งมาก“อุ้ยตาย!” ปั้นหยาอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นตฤณทุ้มเพื่อน แล้วเหวี่ยงลงกับพื้นพร้อมกับบิดแขน จนเพื่อนต้องเอามือตบพื้นเพื่อส่งสัญญาณว่าไม่ไหว“ไอ้ตฤณ อย่าเอามารวมกันดิวะ ไอ้บ้า” เพื่อนบ่นด้วยความเจ็บ และเหนื่อยหอบ“อีกยกไหม”“เอ่อ มา ข้าไหว จัดมา” เพื่อนบอก แต่น้ำเสียงนั้นแทบจะไม่ไหวแล้วอ่อนเพลียเพราะจริงจังกันมาก เท่านั้นแหละตฤณก็จัดหนักทันที“ดูเหมือนจะไม่ได้ชกมวยอย่างเดียว” ปั้นหยาเอ่ย“ท่านประธานไม่ได้เก่งแค่ต่อยมวยนะครับ ยิมนี้มีให้เล่นหลายอย่าง ท่านก็ฝึกจนเก่งเชียวแหละ”“จ
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 44
“ได้ครับ ผมจะได้บอกหนุ่มๆ เตรียมตัว เอ่อแล้วคุณหยาต้องไปด้วยหรือเปล่า” อันนี้ก้องการุณแสร้งถามให้ดังขึ้นไปงั้นเองแหละ“มีแต่ผู้ใหญ่แล้วก็ผู้ชาย คุยเรื่องงานกัน” ตฤณตอบเสียงเรียบ“ขอโทษค่ะ ยิ่งคุยเรื่องงานหยาก็ยิ่งต้องไป ท่านบอกเองว่าความจำไม่ดีต้องมีคนช่วยจำ” ปั้นหยารีบขันอาสาทันที“มีก้องไปแล้ว และนี่เป็นงานกลางคืน” ตฤณปรับน้ำเสียงให้นุ่มน่าฟังขึ้น ประเดี๋ยวจะหาว่าทำเสียงเข้มใส่“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่คะ ดึกยังไงคุณก็ไปส่งหยาอยู่ดี”“เฮ้อ” เถียงไม่ได้เขาก็ถอนใจเชียว“จะไปยิมก่อน จะไปด้วยไหมล่ะครับคุณเลขา” ตฤณไม่ตอบเรื่องให้เธอไปด้วยหรือเปล่า แต่แสร้งถามเรื่องอื่น“อุ้ย! ดีเลยค่ะ หยาอยากรู้ว่ามาดอย่างท่านประธานเนี่ย แค่ไปวิ่ง ยกเวท หรือว่ามีอย่างอื่นอีก” ทำไมเธอชวนง่ายจัง ไม่ปฏิเสธเขาเลย“จ้ะ งั้นก็ไป” ดูเหมือนเขาจะตามใจเธอเก่งเสียเหล
ท่านประธานขาอย่าดุ บทที่ 43
“สำรวจได้ แต่ไม่ใช่ให้เดินเฉิดฉายแผนกช่างหรอกนะ” พูดถึงแผนกช่างเท่านั้นแหละก้องการุณถึงกับอดขำไม่ได้“ไอ้ก้อง มีปัญหาเหรอ”“เปล่าครับท่าน”“แค่นี้ก็ต้องดุด้วย” เธอว่าแล้วก็เดินผ่านเขาเข้าห้องไปทันที เขาปรายตามองก้องการุณนิดหน่อยก่อนจะเข้าไปจัดกับเลขาตัวดีต่อ“ตอบคำถามผมก่อน ทำไมโทรไปไม่รับ แล้วลงไปนานมาก”“จะเรียกใช้งานหรือว่าคิดถึงคะท่าน”“หืม เอ่อ อยากให้คิดถึงไหมล่ะ ก็ทั้งนั้นแหละ”“ก็บอกแล้วหยาเข้าห้องน้ำ รับสายไปด้วยปลดทุกข์ไปด้วยก็เขินนะคะ ท่านประธานก็โทรจี้จัง แล้วนี่อะไรคะทำท่าหงุดหงิดใส่หยา”“ผมทำท่าหงุดหงิดอย่างนั้นเหรอ”“ดุอีกด้วยค่ะ คิ้วขมวดเข้าหากันเป็นเลขแปดเชียว เคยคุยกันแล้วนะคะเนี่ย”“ผมขอโทษ มีอะไรรบกวนใจนิดหน่อย เลยพาล”&ldquo
