บทที่ 172

เดิมทีเขาคิดจะกดวางสาย ทว่าไม่ทันระวังเผลอไปกดรับสายเสียอย่างนั้น เสียงของชายวัยกลางคนด่าทอออกมาพร้อมกับน้ำเสียงเคร่งขรึมไม่น้อย

“ฟู่อี้ชวน!!! แกปีกกล้าขาแข็งแล้วสินะ? แม้แต่สายจากฉันแกก็ไม่รับ?!”

อันที่จริงตั้งแต่ที่เขาโพสต์อินสตาแกรมไป พ่อของเขาก็โทรมาหาเขาตั้งแต่วันนั้น จนถึงช่วงเช้าวันนี้ รวม ๆ กันเป็นสิบสายแล้ว แต่เขาเมินตลอด

“แกหย่าแล้วไม่ใช่หรือไง? โพสต์ทะเบียนสมรสลงไปแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง? ตอนนี้ทางตระกูลหลีต้องการคำอธิบาย แกไปอธิบายพวกเขาเองแล้วกัน!” ฟู่ปั๋วหมิงตำหนิด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

“มีอะไรต้องอธิบายอีก ผมไม่หย่า ก็ต้องแต่งงานกับตระกูลหลีไม่ได้อยู่แล้ว” ฟู่อี้ชวนพูดเสียงเย็นชา

“ถ้าแกมีปัญญาก็มาพูดต่อหน้าฉันนี่? ดูซิว่าฉันจะตีไอ้เด็กเปรตอย่างแกให้ตายคามือได้ไหม!!” ฟู่ปั๋วหมิงเดือดดาลกับท่าทางแบบนี้ของเขา จนต้องต่อว่าออกมาด้วยความโมโห

“เหอะ ๆ พ่อสู้ผมได้หรือไง? ถ้าไม่เห็นแก่คุณปู่ละก็ พ่อได้ลงไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ผมในนรกแล้ว” ฟู่อี้ชวนถากถาง

“แก! แก...” ฟู่ปั๋วหมิงโมโหจนพูดไม่ออก จนตัวสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง

“ที่รัก เป็นอะไรไปคะ ใจเย็น ๆ ก่อนนะ...”

ครั้นได้ยินเสียงน่