ตัวเล็กของพี่

ธีร์ไม่ได้ตอบรับ เพียงแค่ยกยิ้มบางๆ ก่อนจะพูด

“ไม่ดีกว่า พี่ไม่สะดวกน่ะ”

คำตอบสั้นๆ ของเขาทำให้บรรยากาศเงียบไปชั่วขณะ นักศึกษาสาวกลุ่มนั้นแสดงสีหน้าผิดหวังออกมาชัดเจน แต่ยังไม่วายพยายามต่อ

“เอ๊ะ... แล้วนั่นใครเหรอคะ?” หนึ่งในนั้นเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ข้าวหอม สายตาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“น้องสาวเหรอ?”

ข้าวหอมชะงัก รู้สึกเหมือนถูกเพ่งเล็งขึ้นมาทันที เธอกำลังจะอ้าปากตอบอะไรบางอย่าง แต่ไม่ทันได้พูด ธีร์ก็เอื้อมมือมาคว้ามือเธอมากุมไว้แน่น นิ้วสอดประสานกันอย่างแนบสนิท

ข้าวหอมตกตะลึง หัวใจเต้นแรงราวกับเพิ่งวิ่งรอบสนามสักห้ารอบ เธอพยายามดึงมือออกตามสัญชาตญาณ แต่ธีร์กลับบีบไว้แน่นขึ้นไม่ยอมปล่อย

“ก็น่าจะ...ประมาณนั้นล่ะมั้งครับ”

เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างคลุมเครือ กลับทำให้บรรยากาศรอบตัวเปลี่ยนไปทันที

กลุ่มนักศึกษาสาวที่มองธีร์ด้วยสายตาชื่นชอบถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นไม่พอใจ บางคนขมวดคิ้ว บางคนเม้มริมฝีปากอย่างขัดใจ และบางคนถึงกับถอนหายใจแรงราวกับพยายามระงับอารมณ์ สายตาหลายคู่ตวัดมามองข้าวหอมอย่างเห็นได้ชัด เต็มไปด้วยความอิจฉาปนสงสัย

ข้าวหอมรู้สึกถึงแรงกดดันจากสายตาเหล่านั้นจนเริ่มทำตัวไม่ถูก เธอพยายามดึงมือออกจากมือของธีร์อีกครั้ง แต่เขากลับจับไว้แน่น ไม่ปล่อยง่ายๆ

“พี่ธีร์… ปล่อยข้าวก่อน...” เธอขยับเข้าไปกระซิบเบาๆ และส่งสายตาขอความช่วยเหลือให้เขา แต่ธีร์กลับทำเหมือนไม่ได้ยิน

แทนที่จะตอบ เขากลับยิ้มบางๆ ให้กลุ่มนักศึกษาที่นั่งอยู่ตรงนั้น ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงบอกลา แล้วออกเดินต่อไปโดยที่มือของเธอยังคงถูกกอบกุมไว้แน่นเหมือนเดิม

ข้าวหอมแอบเหลือบมองไปทางกลุ่มรุ่นพี่ที่ยังมองเธออยู่ พอเห็นแววตาที่ส่งมา เธออดไม่ได้ที่จะสะดุ้งเล็กน้อย รีบหันขวับไปจ้องธีร์ทันที

“พี่ธีร์! ทำอะไรของพี่เนี่ย!?” เธอโพล่งดุเขาออกมา

ธีร์เหลือบมองเธอ แววตาเต็มไปด้วยความขี้เล่น ก่อนจะยักไหล่เล็กน้อย “ทำไมล่ะ? เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าตัวเล็กไม่ชอบใจเหรอ?”

ข้าวหอมอ้าปากค้าง มองเขาอย่างไม่อยากเชื่อหูของตัวเอง นี่เขาแกล้งเธออยู่ใช่ไหม?!

หน้าของคนตัวเล็กเริ่มร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่คิดว่าตัวเองจะเผลอแสดงสีหน้าหงุดหงิดออกไปจริงๆ งั้นเหรอ!?

ธีร์ที่เดินกุมมือเธอมาตลอดอดไม่ได้ที่จะกลั้วหัวเราะในลำคอ เขาเห็นชัดเจนเลยว่าข้าวหอมทำหน้าบูดขนาดไหนตอนที่สาวๆ พวกนั้นพยายามอ่อยตัวเอง

“หึๆ หรือว่า...น้องข้าวหอมหวงพี่ธีร์เหรอครับ?” เขาแซวขึ้นมาอย่างอารมณ์ดี

ข้าวหอมสะดุ้ง เธอรีบส่ายหัวรัวๆ “มะ...ไม่ใช่สักหน่อย! เปล่าสักหน่อย!”

ธีร์ยิ้มมุมปากนิดๆ มองเธอด้วยสายตาเอ็นดูที่เห็นเธอเลิ่กลั่กแบบนั้น เขาไม่อยากจะคิดไปเองเลย แต่ท่าทีของเธอนั้นมันเหมือนกับว่าเธอกำลัง...หึงเขา...

ข้าวหอมกัดริมฝีปากแน่น หัวใจยังคงเต้นแรงไม่เป็นจังหวะได้คิดคิดในใจ ‘บ้าจริง! โดนแกล้งอีกแล้ว’

ธีร์หัวเราะให้กับท่าทางของเธอ แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมืออยู่ดี

ข้าวหอมเดินตามแรงจูงด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว เธอรู้สึกถึงไออุ่นจากมือใหญ่ของธีร์ที่กอบกุมมือเธอไว้ จับแน่นอะไรขนาดนี้!

“พี่ธีร์ ปล่อยมือได้แล้ว เดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิด” เธอเอ่ยเสียงขุ่นเล็กๆ พร้อมพยายามสะบัดมือออกอีกครั้ง

ธีร์หันมามองเธอพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม “ก็ให้เข้าใจผิดไปสิ จะได้ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับตัวเล็กของพี่”

ข้าวหอมชะงัก ใบหน้าร้อนวูบวาบ เธออยากจะโวยกลับ แต่กลับรู้สึกว่าลำคอแห้งผาก พูดอะไรไม่ออก ‘ตัวเล็กของพี่…’ อีกแล้ว ทำไมต้องพูดแบบนี้ทุกทีนะ!

ในขณะที่เธอยังคงหาคำพูดตอบโต้ ธีร์ก็พูดขึ้นต่อ “อีกอย่าง จับมือไว้แบบนี้ จะได้ไม่หลงไง คณะเธออยู่ตั้งไกล”

“พี่ธีร์! ข้าวหอมไม่ใช่เด็กสามขวบสักหน่อย!!” ข้าวหอมโวยวายเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้นออกมา แต่ก็ไม่สามารถปกปิดรอยยิ้มมุมปากเล็กๆ ของตัวเองได้

ธีร์เหลือบมองเธอที่หน้าบูด แต่แววตาของเธอกลับไม่สอดคล้องกับท่าทาง “เอาน่า อย่าทำหน้างอแบบนั้นเลย เดี๋ยวพี่ไปส่งถึงที่แล้วค่อยปล่อยมือก็ได้”

แม้จะพยายามทำหน้าดุใส่เขา แต่หัวใจของข้าวหอมกลับเต้นแรงจนเธอกลัวว่าเขาจะได้ยิน แบบนี้... จะไม่ให้คิดไปไกลได้ยังไงกันล่ะ!

ธีร์เองก็รู้สึกได้ถึงความนุ่มนวลจากมือเล็กๆ ของเธอ แต่เขารีบสลัดความคิดนั้นออกไปทันที “รีบไปเถอะ เดี๋ยวสาย”

“ก็ปล่อยสิ จะได้เดินเอง” ข้าวหอมบ่นแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ทำได้แค่เดินตามเขาไปเงียบๆ พลางพยายามซ่อนยิ้มเล็กๆ ที่มุมปากของตัวเอง