ทิวเขา x เจ้าเอย 18++

“ไวน์นั่นน่ะ…ของเธอต่างหากเอย”

“0_0!!” ฉันว่าแล้วว่าฉันต้องซวยแน่ๆ

ตุบ!! และความซวยก็ยังไม่จบลงแค่นี้เมื่อเท้าที่ก้าวหนีคนตรงหน้ากลับต้องหยุดชะงักลง เพราะฉันดันสะดุดเข้าโซฟาที่ตั้งอยู่ข้างหลังจนล้มลงไป

แย่แล้วล่ะ ฉันหนีเขาไม่ได้แล้ว

“เธอทำให้ฉันโกรธมากเลยนะเอย” คำพูดของคนที่กำลังยืนค้ำหัวฉันตอนนี้ทำฉันใจเต้นรัวไปหมด

“เอย เอยขอโทษ” ฉันเอ่ยขอโทษออกไปด้วยเสียงที่สั่นเครือ แม้จะไม่รู้เลยว่าตัวเองไปทำให้เขาโกรธตอนไหนก็ตาม?

ฟุ่บ!! ทิวเขาโน้มหน้าลงมาใกล้ฉันที่นั่งจนมุมตัวสั่นอยู่ใต้ร่างของเขา

“เธอก็รู้ว่าฉันกำลังอารมณ์ไม่ดี แต่เธอก็ยังจะมาหลบหน้าฉันอีกเหรอเอย? เธอทำให้ฉัน…รู้สึกว่าเธอเกลียดฉันอีกคน” ทิวเขาโน้มหน้าลงมากระซิบข้างหูฉัน แม้เสียงกระซิบของเขาจะเรียบนิ่ง แต่มันกลับทำฉันขนลุกจนตัวสั่นไปหมด

“มะ ไม่ใช่นะทิว เอยไม่ได้ตั้งใจหลบหน้าทิว เอยแค่กลัวว่า…”

“เธอ…เกลียดฉันมั้ยเอย?” คำถามที่น่ากลัวถูกเอ่ยออกมาจากปากของคนตรงหน้าอีกครั้ง

“เอย…เปล่า” ฉันจะกล้าตอบเป็นอย่างอื่นได้ยังไง? ในเมื่อมันเป็นคำถามที่ไม่มีตัวเลือกให้ฉันได้ตอบอย่างอื่นเลย นอกจากคำว่าไม่

“โกหก! เธอโกหกฉันอีกแล้วนะเอย” ทิวเขาแสดงสีหน้าที่ไม่พอใจออกมาทันทีที่ฉันให้คำตอบออกไป

“ทิว เอยขอโทษ…”

ฟึ่บ!! ขนฉันลุกซู่ไปทั้งตัว เมื่อสัมผัสได้ถึงฝ่ามือของทิวเขาที่กำลังสัมผัสมาที่ใบหน้าของฉันอย่างแผ่วเบา แต่เยือกเย็นจนนน่าขนลุก

เพล้งงง!! แววตาโกรธเกรี้ยวที่ของทิวเขาทำฉันกลัวจนตัวสั่น และยิ่งสั่นมากกว่าเดิม เมื่อทิวเขาดึงไวน์ในมือฉันไปก่อนจะเขวี้ยงมันทิ้งออกไปจนขวดไวน์แตกกระจายไปทั่ว

ฉันจะทำยังไงดี? ฉันกลัวคนตรงหน้าจวนจะตายอยู่แล้ว

“ทิว เอยกลัว…ฮึกๆ” ฉันไม่สามารถอดกลั้นความกลัวของตัวเองได้อีกต่อไป น้ำตาที่อดกลั้นไว้ในตอนแรกไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ฉัน…ต้องการเธอเอย” สิ่งที่โพล่งออกมาจากปากของทิวเขานอกจากจะทำให้ฉนกลัวแล้ว เขายังทำให้ใจฉันหล่นวูบลงไปกับพื้นอีกด้วย

“0_0! ไม่ทิว …อื้ม!” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไร ทิวเขาก็ประกบจูบลงมาปิดปากฉันอย่างรวดเร็ว

หมับ!! ฉันเบิกตาโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจ และยกมือขึ้นมาเพื่อหวังจะผลักให้คนตรงหน้าออกไป แต่การกระทำทุกอย่างกลับต้องชะงักลง เมื่อทิวเขาดันว่องไวกว่าฉันมาก

เขารวบมือทั้งสองข้างของฉันไว้เหนือหัว พลางพลิกร่างฉันให้นอนราบลงไปกับโซฟา ก่อนที่ตัวเขาจะขยับขึ้นมาคร่อมร่างฉันไว้ไม่ให้ฉันได้มีโอกาสหนีไปไหนเลยสักนิด

“อื้อ อ่อย (ปล่อย)!” ฉันพยายายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากเรียวลิ้นของคนตัวสูงที่กำลังเกี่ยวตระหวัดไล่ต้อนเรียวลิ้นของฉันอย่างเอาแต่ใจ แต่สุดท้ายก็ไร้ผล ฉันสู้แรงของทิวเขาไม่ได้เลยสักนิด

“อื้อ!” รสจูบจากทิวเขาทมันทั้งรวดเร็วและรุนแรงจนฉันแทบจะไม่มีโอกาสได้หายใจเลยด้วยซ้ำ

เขาทั้งดูดเม้ม และขบกัดริมฝีปากของฉันอย่างเอาแต่ใจ เรียวลิ้นที่กำลังไล้เลียไปทั่วของเขาไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีเลยสักนิด

น้ำตาที่ไหลรินในตอนแรก พรั่งพรูออกมามากขึ้นกว่าเดิม ความรู้สึกมากมายปรากฏขึ้นมาในใจเต็มไปหมด ทั้งกลัว ทั้งเจ็บปวด และเสียใจกับสิ่งที่ทิวเขาทำกับฉัน

ฉันไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าฉันทำอะไรผิดนักหนา ทำไมเขาต้องใจร้ายกับฉันมากถึงขนาดนี้? เขาไม่เคยคิดว่าฉันเองก็มีความรู้สึกบ้างเลยรึไง ถึงได้ทำราวกับฉันเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ของเขาแบบนี้น่ะ

“แฮ่กๆๆ ฮึกๆ” เมื่อคนตรงหน้าตักตวงความขมขื่นจากรสจูบของฉันจนพอใจ เขาก็ผละจูบออกไป และทันทีที่เป็นอิสระ ฉันก็รีบหายใจเอาอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด พลางสะอึกสะอื้นออกมาด้วยความกล้วและเสียใจอย่างห้ามไม่อยู่

ฟุ่บ!! พักหายใจได้แค่แปบเดียวฉันกลับต้องเบิกตาโพลงขึ้นมาด้วยความตกใจอีกครั้ง เมื่อคนตรงหน้ากลับซุกไซร้ลงมาไล้เลียบริเวณซอกคอขาวของฉันอย่างเอาแต่ใจ

“0_0!! ทิว ปล่อยนะ ฮึก อย่าทำแบบนี้นะทิว ปล่อย!!” ฉันพยายามดิ้นหนีริมฝรปากของทิวเขาที่ซุกไซร้อย่างเอาแต่ใจ แต่ก็ไม่เป็นผล ฉันสู้แรงของทิวเขาไม่ได้เลยสักนิด และทิวเขาเองก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดการกระทำที่ใจร้ายของตัวเองลงเลย

แควก!! ทิวเขาใช้มือกระชากเสื้อเชิ้ตที่ฉันใส่อยู่ออกไปจนกระดุมขาดกระเด็นไปไกล เผยให้เห็นเรือนร่างที่ปกปิดอยู่ของตัวเองอย่างน่าอาย

ความกลัวเริ่มทวีคูณมากขึ้น พอๆกับแรงขบเม้มบริเวณซอกคอจากทิวเขาที่แรงขึ้นจนฉันเจ็บไปหมด

“ฮึกๆ ทิวเขา! ปล่อยเอยเดี๋ยวนี้นะ ฮึกๆ เอยกลัวจริงๆนะทิว ขอร้องล่ะ” ฉันร้องไห้ฟูมฟายขอร้องให้ทิวเขาหยุดสักที แต่มันก็ไม่เป็นผลเลย เขายังคงใช้ริมฝีปากไล้เลียต่ำลงเรื่อยๆไม่พัก โดยที่ฉันไม่สามารถขัดขืนเขาได้เลยแม้แต่นิดเดียว

กึด!! 0_0! ความหวังที่ฉันจะเป็นอิสระจบลงในที่สุด เมื่อฉันรับรู้ได้ถึงมือของทิวเขาที่เอื้อมไปปลดตะขอเสื้อชั้นในตัวจิ๋ว ปราการชิ้นสุดท้ายที่ปกปิดเรือนร่างของฉันไว้ออกอย่างง่ายดาย

ไม่นะ! ขอร้องล่ะหยุดซะทีเถอะ

“เพราะนายเป็นแบบนี้ไงทิว ทุกคนถึงได้เกลียดทิวอ่ะ!” ฉันตัดสินใจรวบรวมความกล้าตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง

ฟุ่บ!! ได้ผล! คำพูดของฉันทำให้ทิวเขาหยุดชะงักลงในที่สุด แววตาที่ว่างเปล่าของเขาจ้อมอเข้ามาในดวงตาของฉันอย่างเอาเรื่อง

“เธอว่าไงนะ?”

ตุบ!! ฉันใช้ช่วงจังหวะที่ทิวเขากำลังงุนงงผลักเขาออกจากตัว ก่อนจะคว้าหมอนที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาปิดบังเรือยนร่างเปลือยเปล่าส่วนบนของตัวเองไว้

“เพราะทิวเอาแต่ใจแบบนี้ไง ทุกคนถึงได้เกลียดทิวกันหมด!” ฉันโพล่งความรู้สึกที่อยู่ในใจออกไปอย่างห้ามไม่อยู่

ถึงฉันจะชอบทิวเขา แต่ฉันก็ไม่เคยยอมรับในการกระทำที่ใขร้ายของเขาเลย ฉันเกลียดที่เขาเอาแต่ทำร้ายจิตใจฉัน เกลียดที่เขาไม่เคยเห็นค่าของฉันเลย แม้ฉันจะไม่เคยคาดหวังให้เขาปฏิบัติดีๆกับฉัน แต่ฉันก็ไม่อยากให้เขาทำเหมือนฉันไม่มีความรู้สึกแบบนี้เลย

…มันเจ็บนะรู้มั้ย?

“เหอะ! เธอเกลียดฉันจริงๆสินะ”

“ใช่! เอยเกลียดทิว! เกลียดที่ทิวเอาแต่ทำร้ายความรู้สึกเอย เกลียดที่ทิวไม่เคยเห็นคุณค่าของเอยเลย เพราะทิวเอาแต่ทำร้ายเอยแบบนี้ไง เอยถึงได้เกลียดทิว!!” ฉันโพล่งออกไปอย่างสุดจะทน พร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“…” ไม่มีคำตอบใดๆออกมาจากปากคนตรงหน้าเลยสักคำ มีเพียงแค่สีหน้าที่แสดงออกถึงความโกรธของเขาเพียงเท่านั้น

“เอยเบื่อเต็มทนแล้วทิว เบื่อที่จะต้องมาคอยรองรับอารมณ์ของทิว ฮึก เบื่อที่จะต้องอยู่เป็นตัวแทนของเกวลินแบบนี้อีกแล้ว ฮึกๆ…”

“…”

“ขอร้องล่ะทิว… ถ้าทิวไม่คิดจะใจดีกับเอยสักนิด ฮึก อย่างน้อยก็อย่าทำร้ายเอยแบบนี้เลยนะ ฮึกๆ เอยขอร้องล่ะ” น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาด้วยความเจ็บปวด ฉันรู้สีกราวกับว่าหัวใจของตัวเองกำลังถูกขยำทำลายจนแหลกละเอียดไม่เหลือชิ้นดีเลย

“เธอ…เกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอเอย?”

“ฮึกๆ…” สายตาที่ว่างเปล่าของทิวเขาทำฉันเจ็บปวดและอ่อนล้าเกินกว่าจะพูดอะไรออกไปได้อีกแล้ว ทำได้เพียงแค่ส่งเสียงสะอื้นออกไปอย่างน่าอาย

ฟึ่บ!! ทิวเขาลุกออกจากโซฟาไป ก่อนจะหันกลับมาพูดบางอย่างที่น่าปวดใจทิ้งท้ายไว้

“อยากเกลียดฉันก็เกลียดไป แต่จำไว้นะเอย เธอ…ไม่มีวันหนีไปจากฉันได้เด็ดขาด!” สิ้นเสียงของทิวเขา เขาก็เดินออกไปจากห้องโดยไม่หันกลับมา ทิ้งไว้เพียงแค่ฉันที่นั่งร้องไห้อยู่บนโซฟาอย่างเจ็บปวด

“ฮึกๆๆ ฮือออ…”