ยกโทษ และ ร้องขอ

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

ณ สุสานแห่งหนึ่ง

ผ่านไปราวอาทิตย์หนึ่งที่คุณคิมหันต์ต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล ในที่สุดวันนี้เขาก็ได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้แล้วล่ะ ตอนบ่ายนี้ฉันตั้งใจว่าจะไปรับเขาที่โรงพยาบาลด้วย แต่เช้านี้ฉันมีธุระสำคัญต้องทำ ก็เลยแวะมาทำธุระซะก่อนน่ะ

ธุระที่ว่า…คือการมาเยี่ยมพ่อในวันครบรอบวันตายของท่านที่สุสานนี่แหละ

ตั้งแต่พ่อกับแม่เสียฉันก็จะมาเยี่ยมท่านทุกปี ปีนี้เป็นปีที่สี่แล้วสินะ ไวจังเลยแฮะ

ทุกครั้งที่มาเยี่ยมฉันจะเตรียมดอกลิลลี่ ซึ่งเป็นดอกไม้ที่พ่อกับแม่ชอบมากที่สุดให้คนละช่อ วันนี้ก็เหมือนกัน

เพราะหลุมฝังศพของท่านทั้งสองอยู่ใกล้กัน ถ้าฉันเตรียมให้ใครคนใดคนหนึ่งแค่ช่อเดียว อีกคนก็ต้องน้อยใจแย่เลยน่ะสิ โดยเฉพาะแม่ ถ้าฉันลืมช่อดอกไม้ของแม่ล่ะก็…แม่คงน้อยใจ งอนฉันไปถึงชาติหน้าแน่ๆ!!

กึก!! ในขณะที่ฉันกำลังเดินตรงไปที่หลุมฝังศพของพ่อกันแม่ พร้อมกันช่อดอกลิลลี่ในมือสองช่อ ใกล้จะถึงอยู่แล้วเชียว แต่ก็ต้องหยุดชะงักลงด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นแผ่นหลังกว้างที่คุ้นเคยของใครบางคนยืนอยู่หน้าหลุมฝังศพของพ่อกับแม่

ฟึ่บ!! ชายตัวสูงแปลกหน้าก้มลงไปวางช่อดอกกุหลาบสีแดงลงตรงหน้าหลุมฝังศพของพ่อและแม่ของฉันคนละช่อ

ช่อดอกกุหลาบสีแดงงั้นเหรอ?

“ขอโทษที่ปีนี้ผมยังเสนอหน้ามาเยี่ยมอีกนะครับ” เสียงทุ้มที่คุ้นหูเอ่ยขึ้นต่อหน้าท่านทั้งสอง

ฉัน…นึกออกแล้ว

ตลอดสามปีที่ผ่านมา ตั้งแต่พ่อกับแม่เสียไป ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่ฉันมาเยี่ยมพ่อกับแม่ ฉันจะเจอกับช่อดอกกุหลาบสีแดงวางไว้หน้าหลุมฝังศพของพ่อกับแม่ไว้คนละช่อ

ฉันสงสัยมาโดยตลอดว่าใครกันที่มาเยี่ยมพ่อกับแม่ของฉันในวันครบรอบวันตายทุกปี เพราะนอกจากฉันแล้ว พ่อกับแม่ก็ไม่มีญาติที่ไหนอีกเลย ในวันงานศพก็ไม่มีญาติสักคนมาเยี่ยมด้วยซ้ำ

เพราะงั้นนอกจากฉันแล้ว…จะมีใครกันนะที่มาคอยเยี่ยมพ่อกับแม่ฉันทุกปี?!

แต่ตอนนี้…ฉันว่าฉันรู้แล้วล่ะว่าเขาคนนั้นคือใคร?

“คุณคิมหันต์?”

ขวับ!! ร่างสูงของชายตรงหน้าค่อยหันกลับมาช้าๆ ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกจากฉัน ใบหน้าที่คุ้นเคย น้ำเสียงที่คุ้นหู

ใช่จริงด้วย! เป็น…คุณคิมหันต์จริงๆด้วยสินะ

“ใช่คุณจริงๆสินะ”

“เกวลิน” สีหน้าของคุณคิมหันต์ดูไม่แปลกใจที่เห็นฉันเลยสักนิด ราวกับว่าเขารู้อยู่แล้วว่าจะเห็นฉันมาที่นี่งั้นแหละ ต่างจากฉันที่มีคำถามสงสัยอยู่ในหัวเต็มไปหมด

“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?”

“ฉันอุตส่าห์มาตั้งแต่เช้าเพราะกลัวว่าจะเจอเธอซะก่อน แต่ก็ได้เจอกันจนได้นะเกว” คำพูดจากคนตัวสูงตรงหน้ายิ่งทำให้ฉันมั่นใจมากกว่าเดิม ว่าเขาคือเจ้าของช่อดอกกุหลาบปริศนาคนนั้นจริงๆไม่ผิดแน่

“คุณ…มาเยี่ยมพ่อกับแม่ฉันทุกปีเลยเหรอคะ?”

“…” ความเงียบที่ได้จากคนตรงหน้าเป็นคำตอบของคำถามฉันได้เป็นอย่างดีเลยล่ะ

“ขอโทษด้วยนะถ้ามันทำให้เธอไม่พอใจ” คุณคิมหันต์เอ่ยคำขอโทษออกมาด้วยแววตาที่สั่นไหว และแฝงไปด้วยความรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด

ฟึ่บ!! ฉันไม่ได้ตอบอะไรเขา แต่กลับเลือกเดินตรงไปยืนข้างๆคนตัวสูง ตรงหน้าหลุมฝังศพของพ่อกับแม่ ก่อนจะวางช่อดอกลิลลี่ที่เตรียมมาให้พวกท่านทั้งสองคนละช่อ

“คนที่ไม่พอใจคงจะเป็นพ่อกับแม่ฉันมากกว่าค่ะ”

“ฉันรู้ว่าตัวเองไม่ควรมายืนอยู่ตรงหน้าพวกท่านด้วยซ้ำ”

“แล้วทำไมถึงยังมาล่ะคะ?” คุณคิมหันต์ชะงักอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง

ฉันไม่ได้ถามเพราะไม่พอใจหรอก แต่ถามด้วยความสงสัยต่างหาก ฉันอยากรู้จริงๆว่าเพราะอะไรทำไมเขาถึงมาเยี่ยมพ่อกับแม่ฉันทุกปีได้

“ฉันรู้ว่าพวกท่านอาจจะไม่พอใจที่เห็นหน้าฉัน ฉันไม่ได้มาขอให้พวกท่านยกโทษให้ฉันกับพ่อหรอก แต่อย่างน้อยฉันอยากให้ท่านทั้งสองคน…ยกโทษให้กับแม่ของฉัน”

“…” จู่ๆพอได้ยินคุณคิมหันต์เอ่ยถึงแม่ของเขา ความทรงจำเรื่องอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อนก็เด่นชัดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

ฉันพอจะเข้าใจแล้วล่ะว่าสิ่งที่คุณคิมหันต์พูด มันหมายถึงอะไร

“แม่น่ะ รู้สึกผิดกับท่านสองคนและเกวลินมากเลยล่ะครับ แต่ท่านกลับมาเสียซะก่อนที่จะได้เอ่ยคำขอโทษด้วยตัวเอง ผมเลยมาที่นี่ เพื่อขอโทษพวกท่านสองคนแทนแม่ และหากพวกท่านได้เจอกัน ผมก็หวังว่าทั้งสองคนจะใจดีกับแม่ของผมบ้างนะครับ” คำพูดทุกอย่างถูกเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง แต่ฉันสัมผัสได้ถึงความจริงใจที่อยู่ในคำพูดเหล่านั้นได้ดีเลยล่ะ

ความรู้สึกผิดที่เขากำลังรู้สึกในตอนนี้ ฉันสัมผัสถึงมันได้อย่างชัดเจน

“ได้ยินแล้วใช่มั้ยคะพ่อแม่? ช่วยใจดีกับแม่ของคุณคิมหันต์ด้วยนะคะ ความรู้สึกผิดที่หนูเป็นต้นเหตุให้แม่ของคุณคิมหันต์ต้องเสียชีวิตจะได้น้อยลง”

ขวับ!! สิ้นเสียงของฉันคุณคิมหันต์ถึงกับหันกลับมามองฉันด้วยสีหน้าที่แปลกใจอย่างเห็นได้ชัดเลยล่ะ

“เธอรู้เรื่องนั้นได้ยังไง?”

“เรื่องนั้นมันไม่สำคัญหรอกค่ะ”

เหตุการณ์วันที่ฉันเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสามปีก่อน

อุบัติเหตุครั้งนั้นไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวที่สูญเสียคนสำคัญไป แต่คุณคิมหันต์เอง…ก็ต้องสูญเสียแม่ไปเพราะช่วยฉันไว้อีกด้วย

วันนั้น…ถ้าแม่ของคุณคิมหันต์ไม่เอารถของตัวเองมาขวางรถของฉันกับแม่ไว้ ป่านนี้คงจะมีป้ายชื่อหน้าสุสานของฉันตั้งอยู่ข้างๆพ่อกับแม่อีกป้ายแล้วล่ะ

“มันไม่ใช่ความผิดของเธอเกวลิน” ฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของฉัน แต่ความจริงที่ว่าแม่ของเขาต้องเสียชีวิตเพราะช่วยฉันไว้ก็ไม่อาจจะลบออกไปจากหัวฉันได้หรอก

และฉันคงจะไม่มีแรงมายืนอยู่ตรงนี้ได้ ถ้าเกิดว่าคุณคิมหันต์เป็นอะไรขึ้นมาจากอุบัติเหตุเมื่ออาทิตย์ก่อน เพราะเขาเองก็ต้องเจ็บตัวเพราะช่วยฉันไว้เหมือนกับแม่ของเขา

ฉันขอบคุณจริงๆที่เขารอดมาได้ ขอบคุณจริงๆที่เขายังยืนอยู่ข้างๆฉันมาถึงตอนนี้ได้

“ฉันรู้ค่ะว่าไม่ใช่ความผิดฉัน …คุณเองก็เหมือนนะคะคุณคิมหันต์” ฉันพูดพาลงหันไปส่งยิ้มให้คุณคิมหันต์อย่างอ่อนโยน

“…”

“มัน…ไม่ใช่ความผิดของคุณเลยค่ะ และฉันก็เชื่อว่าพ่อกับแม่เองก็เข้าใจเหมือนฉัน พวกท่านน่ะ…คงจะยกโทษให้คุณกับแม่ได้ตั้งนานแล้วล่ะค่ะ …ฉันเองก็เหมือนกัน” ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อในสายตาตัวเองเลย ไม่อยากจะเชื่อว่าตอนนี้คุณคิมหันต์กำลังยิ้มอยู่ ไม่ใช่การยกยิ้มมุมปากด้วยความพอใจอย่างที่เคยเป็นมา

แต่เป็นการยิ้มแบบที่เป็นมิตรที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาก่อนเลยล่ะ

“ขอบคุณนะครับที่ยกโทษให้ผม เธอก็เหมือนกันนะเกว ขอบคุณ…ที่ยกโทษให้ฉัน” คุณคิมหันต์หันไปพูดต่อหน้าพ่อกับแม่ฉัน ก่อนจะหันกลับมาพูดกับฉันพลางส่งยิ้มมาให้

หมับ!! แต่จู่ๆคนตัวสูงก็ทำในสิ่งที่คาดไม่ถึง อย่างการยื่นมือมาจับมือฉันเอาไว้ต่อหน้าพ่อกันแม่ฉันซะงั้น

“คุณคิมหันต์…”

“ผมมีอีกเรื่องที่อยากจะขอท่านทั้งสองคนครับ” ยังไม่ทันที่ฉันจะร้องประท้วง คุณคิมหันต์ก็เอ่ยปากพูดต่อหน้าพ่อกับแม่ขึ้นมาซะก่อน

นี่เขากำลังจะทำอะไรของเขาเนี่ย?

“ลูกสาวของพ่อกับแม่ ผมขอนะครับ”

“คุณคิมหันต์ 0[]0!!” ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจทันทีที่ได้ยินสิ่งที่คนตัวสูงโพล่งออกมา

“ผมขอเป็นคนดูแลเกวลินแทนพ่อกับแม่เองนะครับ”

ตึกตักๆๆ!! จู่ๆใจฉันก็เต้นรัวขึ้นมาเมื่อได้ยินสิ่งที่คุณคิมหันต์พูดออกมาหลังจากนั้น

“พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผม…จะดูแลผู้หญิงที่ผมรักให้ดีที่สุดเลยล่ะครับ”

ตึกตักๆๆๆ!! ใจฉันมันก็เต้นเร็วและรัวขึ้นมากกว่าเดิมราวกับจะระเบิดออกมให้ได้ ใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาราวกับจะเป็นไข้ยังไงยังงั้นเลย

เขาเอ่ยออกมาอย่างเต็มปากว่าฉัน…คือคนรักของเขา แถมยังเอ่ยออกมาต่อหน้าพ่อกับแม่ฉันด้วย

ตอนนี้ฉันรู้สึกดีใจกับสิ่งที่ได้ยินจากปากของคุณคิมหันต์เอามากๆเลยล่ะ ฉันรู้ดีว่าฉันไม่คู่ควรกับคำว่ารักจากเขาเลย

แต่ขอแค่ตอนนี้ก็พอใจ ขอให้ฉันได้ดื่มด่ำกับความดีใจนี้ให้เต็มที่ ก่อนที่จะไม่มีโอกาสได้รับความรู้สึกนี้อีก

“ขอบคุณนะคะ คุณคิมหันต์” ฉันพูดพลางส่งยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนไม่แพ้กัน