บทที่ 9

เมืองหลวงแค้นเป่ยหลี่

"ฝ่าบาท ได้ข่าวของน้องบ้างหรือไม่" สตรีสูงศักดิ์ที่อยู่เหนือคนทั้งแผ่นดินเอ่ยตามบุตรชายที่ตอนนี้ครองตำแหน่งฮ่องเต้ปกครองแคว้น

"มิมีผู้ใดพบเห็นผู้ที่มีลักษณะคล้ายน้องรองเลยพะยะค่ะเสร็จแม่" บุรุษที่อยู่ในชุดลายมังกรเอ่ยด้วยอ่อนใจ

"นานมากแล้ว แม่ไม่รู้ว่าเยี่ยนเออร์จะเป็นเยี่ยงไรบ้าง" ไทเฮาเอ่ยขึ้นด้วยความเศร้าโศก  เกือบยี่สิบปีแล้วที่เขาไม่รู้ว่าบุตรคนรองเป็นตายร้ายดีเช่นไร

"เสด็จแม่อย่าได้กังวลพระทัย ลูกสัญญาว่าจะตามหาเยี่ยนเออร์จนกว่าจะพบ หากยังไม่พบลูกจะมิมีวันเลิกตามหาน้องพะยะค่ะ" เซียวเฟยหลงเอ่ยกับมารดาด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

"แม่เป็นห่วงน้องเหลือเกินฝ่าบาท" ไทเฮาพูดพลางน้ำตาคลอ ตั้งแต่โอรสคนรองหายไปนางรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากแต่จำต้องเข้มแข็งมิเช่นนั้นบัลลังค์โอรสองค์โตของนางอาจสั่นคลอนได้

"ท่านแม่โปรดถนอมพระวรกายเถิดพะยะค่ะ ไม่ใช่แค่ลูกที่ส่งคนออกตามหาน้อง ตอนนี้คนของน้องสามเองก็เริ่มตามหาน้องรองเช่นกัน" หน่วยเหยี่ยวดำที่เพิ่งถูกสร้างขึ้นโดยชินอ๋องได้ไม่นานมากนักขึ้นชื่อเรื่องการสืบข่าว ยามนี้ปลอดภัยสงครามแล้วชินอ๋องจึงให้หน่วยเหยี่ยวดำเริ่มออกตามหาน้องชายของตนหวังพาหวนคืนสู่บ้านเกิด

"แม่จะดูแลตัวเองเพื่อรอน้องของเจ้ากลับมา เราจะได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง"

แคว้นเป่ยหลี่ ถูกปกครองด้วยราชวงศ์ เซียว  ฮ่องเต้องค์ก่อนมีนามว่า เซียวอี้ซวน อภิเษกสมรสกับคุณหนูตระกูลหาน นามว่า หานเสวี่ยอิง หรือก็คือองค์ไทเฮาในปัจจุบัน แม้พระองค์จะมีสนมมากมายแต่กลับมีพระโอรสที่เกิดจากฮองเฮาของพระองค์เพียงผู้เดียวเท่านั้นเหตุเพราะพระองค์นั้นไม่เคยมีคืนวสันต์กับสนมเหล่านั้นเลยเนื่องจากพระองค์ทรงมีใจรักฮองเฮาของพระองค์เพียงผู้เดียว ทั้งสองพระองค์ทรงมีพระโอรสทั้งสิ้นสามคน นั่นก็คือ เซียวเฟยหลง โอรสองค์โตที่เป็นเอกบุรุษและเป็นฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน   เซียวเฟยเยี่ยน โอรสคนรองที่เป็นเกอและหายสาปสูญไปตั้งแต่พ้นวัยปักปิ่นได้ไม่นาน  คนสุดท้าย เซียวเฟยเทียน โอรสองค์สุดท้องเป็นเอกบุรุษ  ดำรงตำแหน่งชินอ๋องแม่ทัพใหญ่ของแคว้น    หลังจากพระโอรสองค์รองหายตัวไปทำให้ฮ่องเต้เซียวอี้ซวนเป็นกังวลจนถึงขั้นประชวร เพราะเซียวเฟยเยี่ยนนั้นเป็นบุตรที่พระองค์และทั้งสามคนนั้นรักเป็นอย่างมากด้วยว่าเป็นบุตรเกอเพียงคนเดียวทำให้ประคบประหงมมาเป็นอย่างดี  หลังจากที่ฮ่องเต้เซียวอี้ซวนประชวรได้ซักพักใหญ่พระองค์ทรงทราบว่าพระวรกายของตนเองไม่อาจฝืนไปมากกว่านี้แล้วจึงตัดสินใจยกบัลลังค์ให้แก่โอรสองค์โตเพราะเกรงว่าจะมีการก่อกบฏจากเหล่าขุนนางที่คิดไม่ซื่อขึ้นเสียก่อน  แม้ถึงคราวผลัดเปลี่ยนฮ่องเต้องค์ใหม่แต่สิ่งที่ยังคงมีรับสั่งเฉกเช่นเดิมแม้เวลาจะผ่านมานานจนถึงปัจจุบันก็คือ

"ตามหาน้องชายของเจิ้นให้เจอ  แม้ต้องว่าต้องตามหาทั่วหล้าหรือเหลือเพียงป้ายวิญญาณก็ต้องพาน้องชายของเจิ้นกลับมาที่วังหลวงให้ได้ "

 

 

​​​​​​หมู่บ้านเซียนซาน

"ท่านพี่ขอรับ  ท่านพี่ว่าเราล้อมรั้วที่ดินดีหรือไม่ขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยถามความเห็นสามี

"ดีสิ เจ้าต้องการล้อมที่ตรงไหนบ้างเล่า" หวังลี่หมิงก็ยังคงตามใจภรรยาเช่นเคย

"ข้าต้องการล้อมรั้วที่ดินทั้งหมดขอรับ  รวมถึงบ้านของเราด้วย" หลี่เฟินหนิงเอ่ยตอบ

"ได้สิ ว่าแต่เจ้าต้องการรั้วแบบใดหรือ"

"ข้าต้องการรั้วอิฐขอรับ" หลี่เฟินหนิงต้องการรั้วที่มีความแข็งแรงทนทานหน่อยและคนนอกไม่สามารถมองเข้ามาได้

"เช่นนั้นพรุ่งนี้ขายของเสร็จเราไปสอบถามช่างในเมืองกัน" หวังลี่หมิงเอ่ยบอก หากต้องการสร้างรั้วที่เป็นอิฐต้องไปจ้างช่างในเมืองเท่านั้นชาวบ้านธรรมดาไม่สามารถทำได้

"ขอรับ  อ้อ ข้าอยากได้คนงานมาขุดดินสำหรับทำสวนและขุดบ่อน้ำด้วยขอรับ" หลี่เฟินหนิงนึกขึ้นได้ก็รีบเอ่ยบอก

"ถ้าทำแปลงผักเราจ้างคนในหมู่บ้านดีหรือไม่ ชาวบ้านจะได้มีรายได้" หวังลี่หมิงออกความเห็น ชาวบ้านนั้นหมู่บ้านเซียนซานนั้นค่อนข้างยากจนแร้นแค้นเป็นอย่างมาก หลี่เฟินหนิงได้ยินดังนั้นก็มองสามีด้วยรอยยิ้ม

"มีอันใดหรือ เหตุใดเจ้าถึงมองพี่เช่นนี้" หวังลี่หมิงที่เห็นภรรยามองตนเองด้วยสายตาชื่นชมจึงอดที่เอ่ยถามออกไปไม่ได้

"ท่านพี่ช่างเป็นคนจิตใจดีนักขอรับ  แม้ว่าหลายคนในหมู่บ้านไม่ชอบท่านแต่ท่านพี่ยังหยิบยื่นโอกาสหารายได้ให้แก่พวกเขา" หลี่เฟินหนิงมองสามีด้วยรอยยิ้มภูมิใจ

"พี่เพียงเข้าใจคนที่ไม่มีจะกินเท่านั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะรับโอกาสที่พี่หยิบยื่นให้หรือไม่" หหวังลี่หมิงไม่เคยคิดแค้นคนที่รังเกียจตนเองเลยสักนิด 

"ถ้าเขาไม่รับเราไม่จ้างคนอื่นก็ได้ขอรับ" หลี่เฟินหนิงไม่ได้สนใจพวกชาวบ้านปากมากพวกนั้นอยู่แล้ว  ไม่อยากได้เงินก็ไม่ต้องมาทำสิ 

"เช่นนั้นพี่จะไปหาท่านลุงจางให้รับสมัครคนงานไว้ให้" หวังลี่หมิงบอกกับภรรยา จะว่าจ้างคนในหมู่บ้านจำนวนมากคงต้้องให้ผู้นำหมู่บ้านประกาศหาให้

"ขอรับ ข้าจะทำอาหารเย็นรอนะขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยบอกสามี อีกฝ่ายพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกจากบ้านไป  หลี่เฟินหนิงจึงลุกขึ้นเดิเข้าครัว   วันนี้เขาคิดจะทำข้าวผัด กินกับผัดผักบุ้งและน้ำพริกกะปิ  โดยเริ่มจากตำน้ำพริกกะปิก่อน หลี่เฟินหนิงนำกะปิไปย่างไฟจากนั้นนำพริกขี้หนูใส่ลงไปในครกหนึ่งกำมือเต็มๆ ใส่กระเทียม น้ำตาลลงไปโขลกทุกอย่างพอหยาบๆแล้วจึงใส่กะปิที่ย่างแล้วลงไปโขลกทุกอย่างให้เข้ากันอีกครั้งจึงเทน้ำอุ่นลงไปให้พอดีกับสัดส่วนของเครื่องที่โขลกไว้ตบท้ายด้วยการบีบมะนาวและคนทุกอย่างให้เข้ากัน   ต่อมาก็ลงมือทำข้าวผัด เขาหั่นหมูเป็นชิ้นๆตามด้วยมะเขือเทศและผักคะน้า จากนั้นก็นำกระทะขึ้นตั้งไฟใส่น้ำมันรอให้ร้อนแล้วจึงใส่กระเทียบสับหยาบลงไปเมื่อกระเทียมเริ่มส่งกินหอมจึงใส่เนื้อหมูลงไปผัดให้สุกตามด้วยไข่ไก่อีกสองฟอง ยีไข่ให้แตกแล้วจึงใส่ข้าวยสวยที่กินไม่หมดในตอนเที่ยงลงไปปรุงรสด้วยน้ำตาล น้ำปลา ซีอิ๊วขาว ซีอิ๊วดำหวาน ผัดทุกอย่างให้เข้ากันแล้วจึงใส่ผักคะน้าและมะเขือเทศลงไปผัด รอจนผักคะน้าสุกก็เป็นอันเสร็จ  อย่างสุดท้ายคือผัดผักบุ้ง หลี่เฟินหนิงเลือกจะปรุงผักบุ้งตั้งแต่ยังไม่นำลงไปผัดเพื่อที่จะได้ไม่ทำให้ผักสุกจนเกินไป

 

อีกทางหนึ่งหวังลี่หมิงก็เดินเท้าไปที่บ้านผู้นำหมู่บ้านซึ่งก็ได้รับสายตารังเกียจและคำนินทาเช่นเคยแต่เขาก็ไม่สนใจยังคงเดินไปที่บ้านของผู้นำหมู่บ้านต่อ

"ท่านลุงจางขอรับ อยู่ หรือไม่ขอรับ" หวังลี่หมิงตะโกนเรียกผู้นำอยู่หน้าบ้าน

"นี่เจ้ามาทำไมอีก" นางจางหวินได้ยินเสียงคนตะโกนเรียกจึงออกมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ถามด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจทันที

"ข้ามาหาท่านลุงจางขอรับ" หวังลี่หมิงเอ่ยบอกด้วยท่าทางนอบน้อมเช่นเดิม

"เจ้ามีธุระอันใดเล่า" นางจางหวินเอ่ยถาม แม้จะไม่ชอบหน้าแต่ความอยากรู้อยากเห็นนั้นมีมากกว่า

"ข้าจะพูดคุยเรื่องว่าจ้างชาวบ้านน่ะขอรับ" หวังลี่หมิงเอ่ยตอบ

"เจ้าจะจ้างงานชาวบ้านรึ" นางจางหวินถามด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าที่ถูกขับไล่ออกจากตระกูลจะมีเงินถึงขนาดจ้างคนงาน แล้วมาแจ้งผู้นำหมู่บ้านเช่นนี้นั่นหมายความว่าต้องการจ้างหลายคนมิใช่หรือ แต่เมื่อนึกได้ว่าก่อนหน้านั้นสองสามีภรรยานั่นซื้อเกวียนไปแล้วก็เริ่มคิดว่าสองคนนี้คงจะมีเงินไม่น้อยเลยทีเดียว

"ใช่ขอรับ" หวังลี่หมิงเอ่ยตอบโดยไม่สนใจท่าทีของคนตรงหน้า

"รอสักประเดี๋ยว ข้าจะไปตามตาแก่นั่นมาให้" เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายมีเงินนางจางหวินก็เปลี่ยนท่าทีเป็นมิตรในทันที คนมีเงินมีทองนางควรผูกมิตรไว้วันข้างหน้าจะได้ไม่ลำบากคิดได้ดังนั้นจึงรีบไปตามสามีมาให้บุรุษหนุ่มทันที

"มีอะไรหรือลี่หมิง" จางเหว่ยที่ถูกภรรยาไปตามก็เดินออกมาพบหวังลี่หมิงที่หน้าบ้าน

"ข้าต้องการคนงานไปขุดแปลงผักและขุดบ่อน้ำนะขอรับ  ข้าจึงมาขอให้ท่านลุงจางช่วยประกาศหาชาวบ้านที่สนใจให้ข้าได้หรือไม่ขอรับ" หวังลี่หมิงเอ่ยบอกจุดประสงค์ของตนเองทันที

"ได้สิ ว่าแต่เจ้าจะจ้างพวกเขาเท่าใดเล่าข้าจะได้แจ้งแก่คนที่สนใจ" จางเหว่ยไม่ได้แปลกใจที่หวังลี่หมิงต้องการจ้างคนเพราะเจ้าตัวเพิ่งจะซื้อที่ดินจำนวนมากไป แต่การจ้างงานก็ควรที่จะให้ค่าแรงที่สมเหตุสมผล

"ข้าให้วันละ 30 อีแปะขอรับ" หวังลี่หมิงเอ่ยตอบด้วยท่าทีสบายๆ

"30 อีแปะเชียวรึ! " สองสามีภรรยาถึงกับต้องใจกับค่าจ้างนั่นมันมากกว่ารับจ้างในเมืองเสียอีก หากไปรับจ้างในเมืองนั้นยังได้เพียง 20 อีแปะเท่านั้น นั่นยิ่งทำให้ความรู้สึกอยากผูกมิตรของนางจางหวินเพิ่มขึ้นอีก

"ขอรับ"

"เช่นนั้นย่อมมีคนสนใจแน่ เดี๋ยวข้าจะจัดการบอกชาวบ้านให้แล้วเจ้าค่อยมากคัดคนเอาเองก็แล้วกัน " จางเหว่ยเอ่ยบอก

"ขอบคุณท่านลุงจางมากขอรับ" หวังลี่หมิงเอ่ยบอก คนตรงหน้า

"ไม่เป็นไรๆ อย่างไรมันก็เป็นหน้าที่ของข้าที่ต้องคอยช่วยเหลือลูกบ้าน" จางเหว่ยตอบกลับ

"เช่นนั้นข้าขอตัวลาก่อนนะขอรับ" หวังลี่หมิงเอ่ยลาแล้วรีบเดินกลับบ้านเพราะมีภรรยาคนงามรอกินข้าวอยู่

"ท่านพี่กลับมาแล้วหรือขอรับ ข้าทำอาหารเสร็จพอดี" หลี่เฟินหนิงเอ่ยบอกสามีในขณะที่นำอาหารจานสุดท้ายวางลงบนโต๊ะกินข้าว

"กลิ่นหอมเสียจริง ภรรยาของพี่ช่างเก่งนัก" หวังลี่หมิงพูดหยอดภรรยาทันที

"ท่านพี่ก็ " หลี่เฟินหนิงรู้สึกว่าแก้มของตัวเองร้อนจนแทบแตก

"หึหึ แล้วนี่เจ้าทำสิ่งใดให้พี่กินหรือ" หวังลี่หมิงมองอาหารหน้าตาแปลกประหลาดก่อนจะถามภรรยาเช่นเคย

"อันนี้เป็นข้าวผัดขอรับ  อันนี้เป็นผัดผักบุ้งกับน้ำพริกกะปิกินกับข้าวผัดอร่อยมากนะขอรับ" หลี่เฟินหนิงรีบนำเสนอเมนูอาหารให้สามีฟัง

"เหตุใดน้ำพริกนี่ถึงกลิ่นแรงเช่นนี้" เมื่อตักน้ำพริกกะปิเข้้ามาใกล้หวังลี่หมิงก็ได้กลิ่นกะปิ

"กลิ่นกะปิน่ะขอรับ ถึงจะกลิ่นแรกไปหน่อยแต่รวฝสชาติดีนะขอรับ" หลี่เฟินหนิงเอ่ยบอกสามี

"อื้ม เป็นจริงดังเจ้าว่า" เมื่อตักเข้าปากก็พบว่าน้ำพริกกลิ่นแรงนี้รสชาติไม่ได้แย่ เมื่อกินกับข้าวผัดก็เข้ากันได้ดียิ่ง อาหารวันนี้ถูกหวังลี่หมิงซัดหมดเช่นเคยสร้างความสุขใจให้แก่คนทำยิ่งนัก

 

 

 

 ยังไม่ได้แก้คำผิด

​​​​​